[BOOM; I choose le Wren. Dit topic is gereserveerd voor Ludwig of Mint :3

Ook zij moest er aan geloven rond deze tijd van het jaar; kerstinkopen. Wren had al wat dingen gekocht voor haar moeder, maar ze moest ook nog extra dingen kopen voor vrienden. Ze zou iets naar Nina op Razen sturen, ze moest wat aan Allen en Charlie geven. Daarnaast zocht ze ook nog iets walgelijks slijmerigs, iets lelijks, iets wat niemand wilde hebben: voor haar oh zo geliefde vader. Wat had ze een hekel aan die vent, kwam zomaar haar leven infiltreren. Puh. Ze snapte echt niet waar hij het lef vandaan haalde.
Hoe dan ook, ze moest nog best wat halen. Het was niet al te laat, dus ze had de tijd nog wel. Maar.. het irriteerde haar gewoon. Niet eens het kopen en uitzoeken, maar AL DIE MENSEN. Ze liepen voor haar voeten, stonden uren voor etalages te kwijlen terwijl zíj daar moest staan. Ze snapte het echt niet, maar hen opzij duwen leverde haar alleen maar vuile blikken op. Daarom was ze hard aan het denken voor een nieuwe strategie.

Oh, dat zag er wel leuk uit, die winkel. Daar kon ze vast wel iets vinden voor Nina! Maar.. Er stond iemand voor de etalage. Maar één iemand, dat moest ze toegeven, maar het was dan ook maar een klein raam. Wren snoof verontwaardigd en liep toen stellig op die persoon af, ging er wat van zeggen. Het moest er belachelijk uitzien; een klein meisje, met al best wat tassen aan haar armen en een geïrriteerde blik in haar ogen. Ze tikte de persoon voor de ruit op de schouder en wachtte tot die zich omdraaide. Een klein glimlachje was op haar gezicht te zien, maar het was nogal gedwongen. 'Je hebt twee keuzes: opzij gaan of mijn personal shopper worden,' stelde ze voor. Was dat al vriendelijker dan gillen dat iemand weg moest gaan? Wren zette een hand in haar zij en keek de ander aan, wachtend op een antwoord. Nou, kom maar op.

Jajaja, gaan we nog aan de kant ofzo? Wren keek de jongen voor haar nogal chagrijnig aan. Zij had veel tassen en zij wilde graag erbij, dus presto een beetje! Ze kon zich nog wel inhouden niet met haar ogen te rollen; het was kerst enzo, daarom deed ze inkopen. Ze moest een beetje aan de wereldvrede denken. Ze verschikte de tassen op haar arm, zodat ze zich wat minder voelde alsof haar armen uit de kom getrokken werden. De jongen die voor haar stond, was gebiologeerd naar een papiertje aan het staren. Nou, hij stond wel mooi in haar weg en dat vertelde ze hem dus ook!
Oh? Hij was niet beledigd? Dat verbaasde haar wel enigszins. Wren fronste lichtjes, terwijl ze naar het antwoord van de jongen luisterde. Vaak reageerden mensen nogal geschokt of beledigd op haar, dus dat was eigenlijk de reactie waar ze op gewacht had. De jongen reageerde echter alsof hij een komiek was. En dan vooral eentje die zichzelf grappig vond - al irriteerde het haar dat ze stiekem ook wel moest lachen om zijn antwoord.

Hij deed in ieer geval netjes een stap opzij, maakte zelfs een buiging. Hij haalde het papiertje van het raam af en stopte het in zijn zak. Waar zou het over gaan? Misschien was het gewoon reclame, wie weet. Je kon maar graag naar de weekmarkt willen. Voor niets gaat de zon op, zei hij. Daar had hij wel een punt. Wren keek wat nadenkend, vooral toen hij vroeg of hij haar nog meer kon helpen. Nou. Ze zou hem die opmerking over haar hoeveelheid tassen wel vergeven, dus daar hoefde hij niets meer voor goed te maken. Dat was de moeite niet. 'Hmm..' het meisje uitte de klank bedachtzaam, alsof ze echt met de issue bezig was. Of hij nog meer voor haa kon doen. Kon het de jongen wat schelen dan? Zou hij haar echt helpen? Zijn opmerking had haar wel aan het denken gezet. 'Nou, misschien wel,' zei ze, draaide zich weer terug naar hem vanaf de etalage. 'Zou je voor een leuk uurloontje vandaag mijn personal shopper willen zijn?' Ze had toch bijna alles al; meer dan een uur zou ze niet kwijt zijn. Daarbij leek hij, in Wrens ogen; ze trok graag snel conclusies, het niet erg te vinden om te werken voor zijn geld of geld in ruil voor een dienst te krijgen. Daarbij, ze kon het altijd proberen.

Afwachtend keek het meisje hem aan; ze meende het dan ook echt. Oh, misschien wilde hij persoonlijker contact voor hij met haar samenwerkte? Hmm. 'Ik ben Wren, trouwens,' stelde ze zich voor. Probeerde zelfs te glimlachen, al was het meer een soort van hoopvolle grijns. 'Ik kan wel wat hulp gebruiken met shoppen zoals je ziet. Kerst is altijd zo'n gedoe.' Ze klonk nog steeds direct als altijd, maar nu ze had besloten dat de jongen wel grappig was en dat ze hem wel mocht, klonk ze een stuk minder vijandig. Wren was de slechtste nog niet. 'Dus, lijkt het je wat? Een day job?' Ze keek hem blij aan, alsof ze in een reclame zat en mensen over moest halen. Kreeg ze er maar geld voor, zeg. Hoe dan ook, hij zou haar wat moeite kunnen besparen! Tijd voor hem om te reageren.