Olivia had al veel verhalen gehoord, meestal van hoe beangstigend en afgesloten ze zijn. Wat ze het meest onthoudt is dat deze mensen monsters bestrijden en voor de veiligheid zorgen. Als klein meisje had ze er ooit gerantaseerd om zelf naar de School van de Wolf te gaan, ook al had ze flauw benul wat er tussen die muren gebeurt. Het was toen al duidelijk dat ze nogal ander manier van haar leven te benaderen. Alles was toch spannender dan haar saai leven in de stad waar ze vandaan komt.
Het verbaast haar gewoon dat ze iemand als Vergil toelaten. Alhoewel, haar snelle reflexen zijn haar al een paar keer goed van pas gekomen. Wie weet is dat zijn geheim wapen.
Ze beseft ook wel dat ze misschien te enthousiast reageert, maar ze had dan ook nooit verwacht oog in oog te staan met één van hen. Haar enthousiasme verandert even in verbazing als Master Geralt ter sprake komt "Master Geralt is een Witcher?" Dat verklaart wel al die littekens en waarom iedereen zo van hem wegduikt als hij voorbij komt. En om eerlijk te zijn vond ze het ook wel impressionant om hem te ontmoeten, anderzijds was ze niet bepaald angstig. Nog eens een voorbeeld dat ze een speciale manier van denken heeft. Ze neemt plaats op de stoel bij Vergil, haar ogen opnieuw vol nieuwsgierigheid. "Jullie kenden elkaar al voor je hier kwam?"

Het was fijner om iemand enthousiast te zien reageren dan dat een persoon bang van je werd. Zo vond Vergil het tenminste al was het ook wel fijn om even alleen te zijn als andere angst voor je hadden. Maar dat waren enkel momenten die hij liever niet al te vaak had. De reactie van Olivia was goed te noemen en ze kwam dan ook naast hem zitten en vroeg Master Geralt een Witcher was. Voor hem was het geen verrassing meer aangezien deze grote reus hem net als vele andere mensen het leven had gered. Al was Vergil misschien de enige geweest die zo hard hoofdig was geweest om Geralt ook echt te gaan volgen tot de oude Witcher hem toch mee nam naar Kaer Morhen. 'Dat klopt. Hij behoord toe tot de oude generatie Witchers.' vertelde hij haar. Ze leek het heerlijk te vinden om het niet over de normale alledaagse dingen te praten. Een zachte glimlach brak op zijn gezicht door. Een van de weinige keren dat dit gebeurde als hij niet bij de andere Witchers onderling was. De volgende vraag van Olivia  was te verwachten. 'Ja, Hij was en is mijn oude Mentor.' Vergil was nog niet zo ver om haar te vertellen dat Geralt zijn leven had gered...

Gelukkig schrikt haar enthousiasme hem niet te veel af. Het is moeilijk af te lezen of haar blauwe blinkende ogen zo stralen door de zon die op bijna op zijn hoogste punt staat en daardoor zijn stralen te vollen in het lokaal laat schijnen, of door haar nieuwste ontdekking. Zonder te twijfelen had ze plats genomen en fronst ze bedenkelijk als Vergil over 'de oude generatie'-benaming praat, "Is dat dan zo verschillende van wat jij kent of is dat puur leeftijd?" Misschien heeft Vergil toch andere zaken geleerd dan Master Gerald. Een andere manier van vechten, nieuwere monsters, nieuwe wapens. Ze is altijd geïntegreerd geweest door deze groep mensen en voor even is ze al haar eigen problemen vergeten.
Een warm gevoel overmand haar even als ze Vergils glimlach ziet. Het is misschien niet heel veel, maar het zal toch zeldzaam zijn in zijn geval. Het blijft wel een mysterieuze jongen, want ze voelt dat er toch precies meer is dat Vergil kan vertellen, maar niet wilt. Niet dat het iets uitmaakt voor haar, ze verwacht niet dat hij even zijn levensverhaal zal vertellen. Ook al is ze ongelooflijk nieuwsgierig (voor het geval dat iemand het nog niet door heeft)
Laten we het maar bij die opleiding houden: "Wat hebben jullie daar nog gezien? Oh..." schiet het laatste woord er onverwacht uit als ze zich iets bedenkt. Ze leunt naar voor, met haar elleboog op haar been en haar hoofd rustend op haar hand. Hierdoor komen er een paar rode plukjes los van achter haar oren en willen ze voor haar ogen dansen, maar ze schudt haar hoofd zodat ze haar zicht niet belemmeren. "Is het waar dat jullie meesters zijn in zwaardvechten?" waar een andere soort enthousiasme is. Een ooghoek krult meer naar boven dan de andere en één van haar wenkbrauwen komt ook hoger dan de andere. Het geeft haar een bijna gevaarlijk, toch nog altijd onschuldige uiterlijk. Ze zou het zo graag zelf kunnen. Zwaarden hebben haar altijd het meest geïnteresseerd van alle wapens.

Olivia's reactie was anders dan wat Vergil van de meeste mensen gewent was en dat was fijn. Zo was hij vast ook geweest toen hij Geralt voor het eerst had gezien. Nieuwschierig en geboeid door een legende over hoe mensen hoewel altijd angstig rond kijkend over de Witchers gesproken hadden. Eigenlijk kon Vergil zichzelf er wel in herkennen in hoe Olivia hetzelfde gedrag vertoonde als hoe hij vroeger als kind was geweest. 'Nee dat niet, maar dat is een geheim die elke Witcher wel kent, maar er niet over spreken mag.' zei hij licht hoofdschuddend. Dat had met leeftijd niets te maken, nog met wat Vergil of Geralt konden. Elk monster wat dat betreft van welke nu leefde leefde vroeger ook al konden de meeste Magiërs hen wel al beter verslaan. Dat bewees het event dat zich tijdens de lente voor deed wel. De leerlingen konden er op uit trekken om deze wezens zelf aan te vallen alleen of met meerdere studenten of de docenten zelf of de LM's mochten er zelf aan mee doen. Even uit zijn gedachten gehaald kon een kleine glimlach niet uit blijven. Vergil keek Olivia weer aan en luisterde naar wat ze vroeg. Hm... 'Te veel om jouw groeiende brein nu op stel en sprong ermee te vullen, maar de meeste ervan zou ik je toch niet mogen vertellen, op wat kleine onschuldige alchemistische dingen na en misschien als er weer een vuur docent er is dat ik jouw of een van de andere leerlingen dan wat mag onderwijzen.' grapte hij en schrok van zijn eigen openheid. Het deed Vergil goed om rond deze leerling aanwezig te zijn. Haar nieuwsgierige gedrag had hem voor het eerst zins tijden weer levendig laten voelen. Die warme prikkeling die zich door zijn lichaam verspreiden was te lang weg gestopt geweest. Een kleine herinnering aan zijn oude vriend op Razen volgde er achteraan. Ja dat was de warmte van vriendschap. Al zou die verhouding met een leerling misschien wat lastig kunnen worden. Tijdens de lessen kon je beter niet laten merken dat je bevriend met een van de leerlingen was, dat kon tot pesterijen als gevolgen hebben. Iets waar Vergil geen zin in had. Maar om zich nu weer volledig af te zonderen van Olivia was ook weer zo onbeschoft. Haar volgende vraag liet hem eerst even na denken. 'Er zijn weinig gewone mensen die zich met de Witcher kunnen meten in het zwaard vechten. Dus misschien hebben de mensen daar wel gelijk in.' hij had deze woorden met zorg uit gekozen om ze niet opschepperig te laten klinken, want het was waar. Er waren maar weinig mensen die zich met de zwaardkunst van een echte Witcher konden meten, hoewel Vergil geen opschepper was, kende hij wel een groepje jonge Witchers die daar te koop mee zouden kunnen gaan lopen, maar als de gehele Witcher groep bij een was hielden die vaak hun muil wel. Iets waar Vergil dan ook vond dat ze best hun opschepperige gedrag zouden mogen vertonen. Zijn blik ging naar het bakje waar de lavendel olie in aan het lekken was. Ja het duurde niet lang meer voor deze klaar zou zijn. Niet dat hij een snelle afloop wenste... eigenlijk als Vergil eerlijk was... Was... was dit gesprek met Olivia wel gezellig!

Die mensen zijn nog mysterieuze dan ze zich kon voorstellen. Jammer dat het haar nog nieuwsgieriger maakt dan ze is, maar ze begrijpt ook wel waarom ze graag hun geheimen houden. Haar blik naar Vergil toont daardoor ook aan dat ze het begrijpt en er niet verder zal op ingaan. Het gaat wel tegen haar natuur in om iets niet tot op de bot uit te zoeken, maar haar respect voor hen is daardoor te groot. Weer ontdekt ze een kleine glimlach van Vergil, zorgt voor een warm gevoel binnenin. Het geeft haar een goed gevoel om te beseffen dat deze jongen zich openstelt voor haar.
Met geamuseerde opgetrokken wenkbrauw luistert naar wat hij misschien wel kan vertellen over zijn Witcher opleiding. Verrast van zijn woorden kan ze haar heldere lach niet inhouden. Het is een fijn, maar uitgelaten lach. "Ach, ik hou wel van eeuwige mysteries," zegt ze nog tussen het lachen door.
Daar komt haar nieuwsgierigheid weer boven als ze begint over hun wapens, zwaarden waren toch altijd haar grootste interesse. Pijl en boog vindt ze ook wel leuk, maar zwaarden hebben toch dat ietsje meer, zijn persoonlijker. Nog steeds geamuseerd van zijn vorige woorden, luistert ze nu naar zijn bescheiden antwoordt. Ze houdt er wel van dat hij zo voorzichtig is met zijn woorden, het vertelt veel over de persoon die praat.
Haar blik volgt die van hem en het lijkt er op dat het bijna gedaan is. Jammer, ze vindt het hier eigenlijk wel aangenaam. Ze doen niks speciaals en praten eigenlijk over simpele (wat je simpel kan noemen als je over Witchers praat) zaken. Op dit moment zou ze eigenlijk niet liever hebben dan nog tijd door te brengen met Vergil. Voor een kort moment is er een teleurstelling op haar gelaat omdat het niet lang meer duurt voor het afgelopen is. In haar gedachten gaat ze de mogelijkheden af, op lettend om dan toch weer niet te druk over te komen en hem dan weer weg te jagen. Hij kan dan misschien heel open zijn, toch bestaat de kans nog altijd dat hij zou afhaken omdat ze te dichtbij komt. Haar gedachten blijven leeg van ideeën... alhoewel... "Ik weet dat er een verbod is op wapenbezit, maar hoe zit het met aanleren?" vraagt ze zich luidop af.

Olivia was nog zo open en vrolijk kind. Dat vond Vergil tenminste. Hij kende haar verleden niet voor ze naar deze school was gekomen, dus kon de Stagiaire niet weten wat voor erge dingen zij meegemaakt had. Zelf was Vergil meer gesloten al was praten met Olivia bijna net zo fijn als met Geralt of met een van de andere Witchers te spreken. Al ging het dan vaak over iets heel anders dan nieuwsgierige aagjes praat. Het was iets waar Vergil lang naar verlangt had zo gezellig met iemand te kunnen praten en haar enthousiasme had zijn meeste afstandelijkheid af doen brokkelen. Iets wat nog weinig mensen gelukt was. Een grinnik kwam over zijn lippen toen Olivia zei dat ze wel van eeuwige Mysteries hield. 'Dat houd men scherp.' zei hij en keek haar aan met een lichte uitdagende glinstering in zijn groene ogen. Het was net alsof Vergil een maatje had gevonden waar hij bijna vrijuit mee zou kunnen spreken. Toch moest hij oppassen ze was nog altijd een leerling. Ze had zijn blik gevolgd en ook de uitdrukking op haar gezicht was hem niet ontgaan. Ze vond het fijn om met de vuur Stagiaire te praten. Dat was mooi, maar haar woorden lieten hem haar even bedenkelijk aan kijken met een lichtelijk schuin gehouden hoofd. Wilde ze echt zoiets leren? Met wapens zouden ze zeker niet kunnen oefenen, maar namaak en trainings-wapens konden ze wel gebruiken en anders konden ze wel een paar stokken of takken gebruiken... Maar dat was iets wat Vergil na zou moeten vragen. 'Hm... Als ze trainings-wapens of oefen stokken hebben misschien wel, maar dat zou ik eerst na moeten vragen. ' zei Vergil na alle eerlijkheid, maar ja wat viel daar nu aan te liegen? Dat deed hij zo wie zo al nooit dus zou dat helemaal geen nut hebben.

Het is verbazend hoe goed ze kan praten met Vergil. Het geeft haar wel een goed gevoel dat Vergil er blijkbaar ook zo over denkt. Als dit de stagiaire kan helpen om wat opener te zijn naar andere mensen, dan helpt ze heel graag. Het helpt haar zelf ook om nieuwe mensen te ontmoeten, mensen waar je eerst niet weet wat ze kunnen worden. Zou het raar zijn een vriendschapsband te hebben met een stagiaire...?
Op zijn antwoord van de eeuwige mysteries, wordt ze verrast door de blik die hij haar geeft. Ze werpt zijn uitdagende glinstering met een geamuseerde blik, zeggen dat ze zeker wel van uitdagingen houdt. Ook al beseft ze dat ze misschien toch geen kans maakt tegen hem, de weinigen verhalen over de Witchers zullen er niet om liegen. Maar dat maakt het juist spannend! Ze kan haar teleurstelling niet verbergen dat het bijna gedaan is, maar bedenkt zich ook nog dat ze nog wat boeken heeft die op haar wachten. De bibliothecaresse zal zich afvragen waar ze blijft, wie weet zou ze zich zelf zorgen kunnen maken. Als ze vandaag haar portie niet voor de helft heeft gelezen dan zal ze zwaar achter lopen voor de lessen en dat kan ze best missen. 
"Ik ga denk ik maar eens gaan, heb nog veel leeswerk die op mij ligt te wachten, maar..." hoe kan ze dit op een goede manier zeggen? "Als je dat ziet zitten, kunnen we dit nog doen," zegt ze. Hij kan nog altijd kijken of hij nog tijd met haar wilt en kan doorbrengen. Gewoon dit doen is al heel gezellig, meer moet dat niet zijn voor haar.

Het werd Vergil al snel duidelijk dat Olivia ook van mysteries hield waarop hij enkel even knikte. Het was goed een kindred spirit te hebben buiten Geralt en de andere Witchers natuurlijk. Misschien dat hij op zijn zachts gezegd dan toch een vriend had kunnen maken? Al was het dan een leerling... Toen Olivia zei dat ze moest gaan keek hij haar aan met zijn groene ogen. Ze zou vast huiswerk hebben en hij hield haar daar vanaf! Maar ze wilde nog wel eens ontmoeten, tenminste als gewone vrienden... Heel even had Vergil willen reageren, maar zijn lippen waren net van elkaar toen er een mentale hamer op zijn hoofd leek te vallen. De zin die hij had willen zeggen was oud, maar het voor deze keer helemaal niet nodig. Dit zei ze alleen maar omdat Olivia wist dat hij toch nergens heen zou gaan dan hoog uit op een missie die op de borden stonden kon vertrekken. In stilte pakte de stagiaire vuur magie een kurk die hij op de bijna niet meer druppelende buis stopte en daarna een flesje uit de krat pakte en daar wat van de lavendel olie in goot. Zijn onrustige gedachten die zich in een zin aan het vormen waren hadden even de tijd nodig om Olivia niet af te schrikken nu hij eindelijk op het punt stond om een vriend te maken. 'Natuurlijk, we zien wel wanneer we beide kunnen afspreken om... iets gezelligs te kunnen doen als gewone vrienden.' was dit te overduidelijk dat hij hier niet goed in was of wat? Maar Vergil probeerde tenminste over te komen als iemand die gewoon een vriend wilde maken en eigenlijk zag hij zichzelf wel een beetje in Olivia. Ze was niet bang geweest toen ze er achter was gekomen wat Vergil was nog voor Master Geralt leek ze niet weg te duiken voor hoe hij het nu kon beoordelen. De jonge witcher hield het flesje naar Olivia uit en heel even was er een lichte trilling in zijn houding te zien, maar hij her pakte zich meteen weer en maakte een zachte hand beweging waardoor het vuur van onder de ketel naar zijn hand ging en daarna doofde.

Deze dag is helemaal anders uitgedraaid dan verwacht. Een nieuwe ontmoeting zorgt ervoor dat dit gebouw, deze school, meer als een thuis begint aan te voelen. Ze kijkt hem vragend aan als hij wilt reageren, maar zichzelf lijkt tegen te houden om dit te doen. Nu is ze wel nieuwsgierig op wat hij wilde zeggen. Ze kijkt hem nog na als ze haar rugzakje oppakt en aan één schouder hangt. Ze zal het nooit weten zeker. In haar gedachten gaat ze ondertussen na wat ze als eerst zou aannemen van boeken. Ah, maar ze heeft nog iets uit te lezen waarvoor ze gisteren te moe voor werd dus daarmee kan ze verder doen. Haar heldere ogen kijken weer op als het kleine flesje haar wordt aangereikt. Haar glimlach wordt zo groot dat ze haar tanden moet ontbloten. Het is wel schattig om te zien dat ze toch niet de enige onervaren persoon is. Hoe doen al die anderen dat toch? Het lijkt altijd makkelijk te gaan, maar bij haar gaat het altijd zo stroef.
"Ik hou je daaraan," antwoord ze hem en neemt het flesje over. En nu? "Euh, laat me maar weten wanneer je nog eens tijd hebt." vervolgt ze dan nog onzeker en draait ze zich om.

Met het flesje in haar handen huppelt ze bijna naar haar kamer en haalt ze haar ander schrijfgerief op. Nog steeds houdt ze het flesje in haar handen en loopt ze op dezelfde manier naar de bibliotheek. Ze neemt een paar boeken uit de metershoge kasten en gaat op haar vast plaatsje zitten. Even haalt ze het stopsel van het flesje en ruikt ze eraan voor ze die weer sluit en met een kleine glimlach op haar lippen aan haar dagelijks studie begint.

Olivia scheen zijn onrustige manier van spreken op gevallen te zijn. Geralt was hier veel gemakkelijker in met andere spreken. Nou ja, als men in zijn buurt durfde te verblijven tenminste. Al klonken diens woorden altijd harder in de oren van de mensen. Ach Vergil kon ermee leven. Hij was het gewend, maar met gewone magiërs praten?! Dat was andere koek als het niet over zaken ging. Maar dit dametje scheen er ook last van te hebben bemerkte Vergil al snel en kon wat opgeluchter adem halen. Ze zei dat ze hem eraan zou houden en Vergil knikte rustig. terwijl hij de spullen weer in de kist zetten, nadat Olivia het flesje over genomen had. 'Ik zal je wel een brief toe sturen als ik tijd heb.' vertelde Vergil haar en tilde de kist op en liet haar voor gaan voor de jonge witcher zelf het lokaal uit liep en de deur dicht maakte. Het was op zich nog zo slecht niet gegaan. Olivia was een aardig meisje, soms wat te nieuwsgierig misschien, maar dat zat nu eenmaal in het jong zijn. Zelf was hij ook altijd een nieuwsgierig aagje geweest. Al had Vergil wel geleerd dat nieuwsgierig zijn ook zo zijn nadelen had. Na de kist weer veilig op een tafel te hebben gezet in zijn vertrekken streek hij even over de plek waar hij een oud litteken had zitten die de Stagiaire vuur magie op zijn achtervolging van Master Geralt had op gelopen. Oude wonden die hij zich nog heel scherp kon herinneren, maar daar moest hij zich nu niet mee bezig houden. Vergil stopte met wrijven en liep naar de keuken. hij had dorst en pakte een glas om wat water te drinken.