Het was een kalme herfstdag. Zonnig voor de tijd van het jaar met een frisse bries die net genoeg koelte verspreidde dat hij zijn jas nog wat dichter om zich heen vouwde. Gezeten op een houten bankje onder de wilg met uitzicht op het woud had hij voldoende rust gevonden te studeren. In zijn hand rustte het dikke boek met de al even stugge kaft. “Fantastic herbs and where to find them” las de titel in gouden letters. Geïntrigeerd door de tekst ging de jongeman volledig op in de papieren bladzijden. Bladzijde.. na bladzijde.. na bladzijde… De leesbril die hij zich sinds kort had laten aanmeten gleed daarbij om de zoveel seconden naar het puntje van zijn neus, waarna het gedachteloos weer terug omhoog werd geschoven. Het was als een hypnotiserend ritueel: Zijn amberkleurige ogen schoten onophoudelijke over de pagina’s, met zijn duim wipte hij bladzijde na bladzijde om, zijn wijsvinger duwde de bril haastig weer omhoog om daarna naar zijn mok thee te reiken, zodat hij tussendoor een afwezige slok kon nemen… Af en toe werd de routine doorbroken als hij een eigenwijze pluk goudblond haar voor de brillenglazen moest wegblazen. Hierdoor had de doktersassistent gewoonweg niet in de gaten hoe de bladeren nabij verdacht ritselden... Te laat had hij eveneens opgemerkt hoe een kleine schim tussen de struiken door sloop of eerder… hobbelde. Het kwam daarom als een complete verrassing voor hem dat slechts enkele minuten later zijn dierbare bezit ruw uit zijn handen werd gerukt door iets wat hij nog het beste kon omschrijven als een mislukt, gitzwart konijn. Verrast schoot zijn hoofd op naar de donkere pluizenbol. “Hey! Die is van mij.” Helaas kon hij het niet helpen dat een lichtelijk geamuseerde grinnik met zijn uitroep gepaard ging bij het zien van twee grote, bruine ogen. Het dier, of wat het ook was, staarde echter eigenwijs terug alsof het totaal geen weet had van bezit. Of misschien eigende het zich het boek al toe zodra de klauwachtige pootjes de kaft hadden gegrepen. “Mag ik het terug? Alsjeblieft?” probeerde de frivole, blonde studiebol het dan maar over een andere boeg te gooien, maar werd wederom niet-begrijpend aangekeken. “Terug. Het. Boek. Mij?” Prachtig Graham. Dit zou hij vast begrijpen! Verrassend genoeg leek het diertje zowaar iets dichterbij te komen, het boek naar hem uithoudend. “Ja? Mag ik? Dank-“ Maar nog voor hij zijn bedankje überhaupt had kunnen afmaken, liet de kleine plaaggeest een opgewekt piepje horen, als een spottende lach, waarna het in een kwestie van seconden het boek met zijn tanden overpakte… en er vandoor ging… “Shit. Nee. WACHT!” Zo elegant als een stervende zeehond was Graham zelf opgesprongen om het dier, beest, monster…, DING achterna te gaan. “WACHT! HET IS EEN EERSTE EDITIE!” Half struikelend over uitstekende boomwortels en zwaar mishandeld door laaghangende boomtakken sprintte hij de zwarte schim zo snel als hij kon achterna, maar het was een oneerlijke strijd vanaf het begin… Dat was duidelijk.