Een beetje doelloos zat de demon in het vuur te staren. De laatste dagen waren niet bijster interessant geweest, naast dat de kittens, die ondertussen al goed begonnen met groeien, continu zijn aandacht opeisten. Zoals nu. De zwarte kater had zich een weg weten klimmen over Alpha's kleding en probeerde nu een van de horens van zijn masker aan te vallen. Hij liet het beestje maar begaan, wetende dat hij binnen de kortste keren toch weer opgerold op de bank zou liggen. Het positieve aan het hebben van kittens met een donkere vacht, was dat de haren tenminste niet opvielen op zijn zwarte kleding. Met een zucht keek Alpha de kamer rond. Het was stil en saai. En dit was niet de eerste keer deze dagen. Hij had geen idee waar Alandria steeds naartoe verdween maar hij liet haar begaan. Zolang ze zijn hulp niet nodig leek te hebben, maakte hij ook geen aanstalten om haar ook daadwerkelijk hulp aan te bieden. De demon voelde hoe de zwarte katten van zijn masker afgleed en probeerde zijn grip terug te krijgen. De klauwtjes schaafden over het zilveren metaal en hij plukte zo snel als hij kon Purrcifer van zich vandaan voordat de klauw zijn oog zou bereiken. Zijn helende krachten kwamen maar tot een bepaald punt. Met een voorzichtige beweging zette de demon het katje naast zich neer en stond vervolgens zelf op. De kitten keek met grote oogjes naar de gestalte, maar krulde zich vervolgens op en sloot zijn oogjes. De demon rekte zich uit. Tijd om een wandeling te maken.
Zijn benen hadden hem naar buiten gebracht. Het leek vakantie te zijn op dit moment want de school voelde nog verlatener dan dat het eerder had geleken. Voor hem was het geen probleem, hij vond het fijn dat er eens niet zoveel ogen op hem gericht waren of dat hij zich door rijen leerlingen moest wurmen. Sure, hij had hier misschien geen sociaal leven, maar hij had genoeg drank om daar mee te compenseren. Met zijn klauwen op zijn rug, wandelde hij op een slakkengangetje door het bos, de kale takken van de bomen gaven weinig beschutting voor de kille wind die woei, maar Alpha vond het fijn dat hij eens niet haast werd verstikt door de warmte en geur van vuur. De frisse wind klaarde zijn gedachten op. De demon nam een diepe teug lucht maar stopte vervolgens plotseling met lopen. Daar, alsof het door de wind was verweven, een andere geur. De geur van bloed. Alpha's voeten draaiden een kwartslag en de demon volgde de geur. Hij begreep niet wie of wat het zou kunnen zijn. Een gewond dier? Een gewonde student? Iets compleet anders? Gedreven door nieuwsgierigheid, bleef hij zijn weg vervolgen. Uiteindelijk kwam hij uit bij de rand van het bos en het begin van de ruïnes. Het was niet moeilijk om de bron van de geur te vinden. Zijn ijsblauwe ogen vielen op de jonge vrouw die zeer geïnterigeerd leek te zijn in een hoed die op de grond lag.
'Je bloed.' Zou zijn stem in haar hoofd klinken. Zijn ogen bleven op haar gevestigd, koud maar ook nieuwsgierig. Dit meisje leek iets bij zich te dragen wat niet normaal was. Er was iets aan haar, wat niet klopte. Alpha's staart bewoog lichtjes, zijn klauwen waren netjes op zijn rug gevouwen en heel zijn lichaam was naar haar toe gericht. Zijn voet tikte zachtjes op de grond, ongeduldig naar een antwoord.

@Kallista

[Heb een tijd niet meer geschreven, dus ik moet weer inkomen, excuses]

De zachte tik van zijn voet op de koude, bevroren grond was een indicatie van ongeduld, van onwetendheid. De hele aura van dit meisje was hem vreemd, zij was hem vreemd. In de dagen dat hij zich buiten Dorchadas waagde, had hij haar nog nooit gezien, terwijl ze opvallend zou moeten zijn met de hoed en de dunne kleding. Het was verdomme winter, wilde elke leerling hier de griep oplopen zodat ze niet meer naar de lessen hoefden? Wat een slechte keus. Ze zouden zo naar Alpha toe kunnen gaan en hij beet met liefde een vinger van hun hand af als ze echt zo graag wilden spijbelen. Maar dat zou wel niet geapprecieerd worden door de leraren van de school. Mocht zoiets gebeuren, zat hij waarschijnlijk binnen de kortste keren in een shuttle terug naar Limbo. Wacht, kwamen er eigenlijk wel shuttles naar Limbo? Zover hij wist, was er alleen de zee en de portalen. Hij hoopte maar dat het daar bij bleef, voordat er hordes met toeristen zouden neer strijken op het eiland. Dan zou er binnen de kortste keren weer een oorlog uitbreken. Ach, Alpha hield wel van een beetje chaos.
De demon onderdrukte een zucht bij de tijd die het meisje nam om zich om te draaien. Was ze misschien traag van begrip? Was het daarom dat hij het bloed had geroken? Wellicht had ze zichzelf verwond en had ze het nog niet eens door. Haar woorden waren onduidelijk, onbegrijpelijk. Alpha kantelde zijn hoofd lichtjes, als een hond die probeerde een geluid op te vangen. Zijn ogen staarden haar koud maar niet begrijpend aan. 'Pardon?' galmden zijn woorden, een stap naar voren zettend. Zijn ogen gleden naar haar handen, de bloedende knokkels. Daar was de bron. 'Je hand.' knikte hij. Hij strekte een klauw naar haar uit, de nagels lang, puntig en scherp. Niet om te wijzen, meer als uitnodiging om de hare in de zijne te leggen. Hij kon het helen, dat was niet moeilijk. Een brandwond in de vorm van een teken sierde de palm van zijn klauw, diep gekerfd in zijn donkere huid. 'Je bloed.' herhaalde hij, nog steeds met zijn klauw uitgestoken, zijn gelaatstrekken die verborgen waren achter het masker, waren uitdrukkingloos, zijn ijsblauwe ogen bleven hun zelfde, koude maar toch nieuwsgierige blik uitstralen.

@Kallista

Het teken op de binnenkant van zijn hand was een van de vele die over heel zijn lichaam verspreid waren. Voor velen wist hij allang de betekenis niet meer, zolang waren ze al op zijn huid ingebrand. Van anderen wilde hij de betekenis niet vergeten. Zoals de Griekse A die op zijn linker ringvinger gebrand stond, de bron van zijn naam, de enige vinger waar hij geen ring aan droeg. De ander was het brandmerk van de schakelketting rondom zijn nek. Een herinnering aan de deal die hij met Alandria had gesloten, wat er voor had gezorgd dat hij nu was waar hij was. Nog steeds wist hij niet of het een zegen of een vloek was. Als zijn hele leven niet al een vloek was geweest. De pijn die hij steeds voelde als hij terugdacht aan Astrea, de realisatie dat hij de enige was geweest die echt iets gevoeld had in al die jaren. En toch, hij kon niet boos op haar zijn. Hij kon haar begrijpen. Want hoe vaak had hij het niet bij anderen gedaan? Hoe vaak had hij anderen wel niet gebruikt? En hoe vaak had hij spijt gehad? Geen enkele keer. Niet zover hij zich kon herinneren.
Wat hem echter verbaasde, en wat hem tevens uit zijn gedachtestroom haalde, was dat ze werkelijk haar hand in de zijne legde. Kende dit kind geen grenzen? Was ze zo naïef? Of werd ze net als hem geteisterd door nieuwsgierigheid en wilde ze koste wat het kost alles te weten komen? Misschien was het daarom dat ze anders aanvoelde bij hem. Zijn duim wreef kort over haar knokkels. De geur van verbrand vlees was slechts een paar tellen te ruiken. Hij liet haar hand los, het bloed en de wondjes op haar knokkels waren verdwenen. Het was het minste wat hij kon doen. Zijn klauwen gleden weer achter zijn rug.
De vragen waar ze hem mee bestookte waren hem niet vreemd. Onder zijn emotieloze masker grijnsde hij. Zijn staart bewoog van amusement. 'Waarom is dat belangrijk? Een stem is om te horen, niet om te zien of aan te raken.' Antwoordde hij op haar andere vraag. Hij knikte bij haar andere, maar maakte er verder geen woorden aan vuil. 'Interessante kleding voor deze tijd van het jaar.' Zei hij echter, om over te gaan op een ander onderwerp. Zijn ogen gleden over haar lichaam, alsof hij elke imperfectie van haar te vinden en misschien wel tegen haar te gebruiken. Zijn eentonige, altijd dezelfde, zwarte kleding was wellicht het compleet tegenovergestelde van haar. Hij keek haar weer aan, zijn voet begon weer met tikken, ongeduldig, eisend, afwachtend.

@Kallista