Zijn eerste dag en dan regent het ook nog... nou ja het is niet anders en daar zit de zwart harige jonge man ook eigenlijk niet mee. Het was wel fijn om eens door de regen te struinen dan door een zon overgoten dag. Zijn rode ogen staarde door de omgeving heen en hij zag het bos in de verte. Strider strompelde naast hem voort en zocht zijn weg door het veld tot waar ze het bos in gingen. Hier ergens moesten de oude resten van het kasteel liggen toch? Hm... Kraven maakte er zich geen zorgen over of hij verdwalen zou, want hij kwam vast wel weer bij het kasteel terecht, want deze planeet was niet zo groot als Shadra. Zijn stappen waren als een lichte bries en dat voor zijn lengte. Zijn zwarte haar plakte door de regen al aan zijn hoofd, maar de Shadraan deed geen moeite om ze los te maken en een hand door zijn haar te bewegen.

Het duurde niet lang voor de eerste stenen op doemde tussen het groen en Kraven stapte er bewonderend tussen door. Er waren vele ruinen die hij in zijn levens jaren gezien had, maar er zouden altijd nog ongeziene ruinen zijn die hij wellicht nooit ter gezicht zou bekomen. Kraven hield van oude gebouwen en genoot er steeds weer van om deze constructies te mogen aan schouwen.  Een oude toren trok zijn aandacht en Kraven beklom deze zonder na te denken dat dit gedeelte wel eens in zou kunnen storten. Maar hij was te nieuwschierig om deze kans voorbij te laten gaan en beklom de toren met gevaar voor eigen leven. Het was prachtig en hij had niet eens door dat iemand van buiten af zijn komst de aandacht zou hebben kunnen trekken? Strider was buiten de toren gebleven om rond te snuffelen. Maar de metale klap die gevolgd werd door een luide kreet van pijn zowel eerst dierlijk als later een menselijke kreet. Kraven draaide zich verschrikt om, dit had hem zo van zijn stuk gebracht dat zijn bezorgdheid boven zijn normale koele doen uit kwam. Wat als de persoon zo gewond zou zijn dat het niet te helen was?

Kraven stormde de wankele trap af zonder er nog eens erbij na te denken dat de toren wellicht door zijn onvoorzichtigheid kon in storten. Strider was ook geschrokken en keek zijn baas dan ook met grote ogen aan, maar de jongen kon aan diens ogen zien dat hij opgelucht was dat zijn baasje niks mankeerde. De Shadraan rende om de bergen puin heen en naar de bron van het geluid. De hond die stond te grommen maakte hem weer wat waakzamer, maar Kravens eerste doel was om te helpen. Strider keek met een scheef koppie naar de bruine witte grommende hond en vroeg zich af waarom die zich daar zo druk maakte.  'Wat is er gebeurd kan ik u helpen?' wat kon hij anders doen dan zich niet te laten bijten en op enige afstand te blijven stil staan. Als hij de ander wilde helpen die hem vrouwelijk leek, maar zolang de hond bleef grommen kon Kraven weinig doen.

(Als het mag?)

De motregen viel nog steeds neer en vermengde zich met het bloed, dat uit de diepe sneden in haar hiel sijpelde. De puntige metalen tanden van de val waren roestig en oud, maar ze waren nog steeds vlijmscherp. Die berenval had er al jaren kunnen liggen. Achter gelaten door een gevaarlijke persoon met gestoorde redenen. Wie het dan ook was... Dat was een mening die Roxanne er meteen over zou hebben. Het was niet ongewoon om te jagen in hun universum, maar niet hier. Niet op deze kleine planeet. Niet waar honderden jonge magiërs rondlopen en in de val hadden kunnen stappen. Deze val moest geplaatst zijn met een rede... een hele verkeerde rede...

Roxanne kon al deze ideeën niet oppakken of verwerken of ook maar in haar hoofd laten op dit moment. De pijn overheerste nog compleet en de adrenaline was nog niet ingeslagen. Ze viel jammerend achterover, toen de de neiging om te kotsen op kwam. Ze hoorde een stem en opende haar ogen. Haar blauwe ogen schoten opzij en ze zag een donker figuur staan, doorweekt van de regen. De bruine hond voor hem stond met z'n nekharen overeind naar hem te grommen. Ze wilde het dier terug roepen maar ze kon haar aandacht er niet bij houden. Elke kleine beweging was ontzettend pijnlijk en te voelen in haar gewonde en geklemde voet. Hijgend en zacht jammerend boog ze zich weer over haar been.

Het mysterieuze dier had al die tijd vrij kalm naast haar gestaan. Beschermend aan haar zij, maar duidelijk niet wetend wat te doen. Ze was immers maar een dier. Tot het moment dat de jongeman erbij kwam rennen. Het dier leek meteen te begrijpen dat deze jonge knul niets kwaadaardigs in zich had. Ze stapte naar voren en ging zonder angst tussen de vel grommende hond en de jongen staan. Alsof ze wist dat ze Roxanne daarmee zou helpen. Ze maakte een laag brommend geluid en legde haar oren in haar nek richting de hond, waarna ze hem weg wist te leiden. Zodat de jongen een kans had op Roxanne te helpen.

Inmiddels was bij Roxanne de adrenaline ingeslagen en kon ze zich een beetje beter concentreren op haar omgeving. Ze had de vraag van de jongen niet gehoord maar ze kon zien dat hij wilde helpen. Ze verwachtte in ieder geval niet dat hij degene was die de val had gezet. "Ik zit vast..." kreunde ze nogal nutteloos. "Ik weet niet hoe ik los kan komen.." Ze boog zich over haar voet en siste tussen haar tanden. De tanden van de berenval hadden zich om haar linker hiel geslagen en de krachtige veringen aan elke kant zaten stevig opgerekt. Ze wist niet eens of ze samen de kracht hadden om de val los te duwen. Laat staan zij in haar eentje. "Je moet hulp halen denk ik.." Het zweet stond op haar voorhoofd en ze boog zich gestressed en in pijn naar voren waarbij ze weer een zacht gekerm uit zuchte.


(tuurlijk mag dat c; )

Verschillende beelden kwamen van vroeger boven drijven. Een val net als deze maar toch anders. Hij was toen nog maar pas een jongen van een jaar of 8 geweest die samen met zijn 6 jaar oudere zus door een bos aan het struinen waren opzoek naar wilde dieren om ze te kunnen bestuderen in hun natuurlijke omgeving. Toen Miriam haar hoofd door een struik stak om te kijken of er een dier aan de andere kant stond te grazen werd ze achteruit getrokken door een strop die aan een jonge boom vast zat en zijn zus net op haar tenen kon balanceren om enige poging te kunnen doen niet te stikken, maar zo nu en dan trok de boom terug en hing ze letterlijk boven de grond. Kraven had zich toen geen raad geweten en was op de smeekbeden van Miriam naar huis gerend. Nu zat een vrouw met haar voet dan wel in een klem maar ze bloeden sterk. Want Kraven zag de rode vlek groter en groter worden. Ze deed een poging om haar hond terug te roepen, maar slaagde daar niet in en hij zag dat de groot katachtige dier dat wel lukte. Kraven stapte naar voren en kwam naast de in pijn zittende vrouw. Ze vertelde al kreunend dat ze in een klem zat wat Kraven nu goed kon zien. Los komen zou moeilijker zijn als je alleen was natuurlijk, maar met de hulp van een ander was de kans groter om vrij te komen. Maar Kraven schudden hevig zijn hoofd waardoor waterdruppels van de regen van zijn hoofd weg vlogen al maakte het niet uit waar ze op zouden komen omdat alles al nat was. Strider had de dieren in stilte aan staan kijken, maar was naast zijn meester komen staan. het dier was al zo lang Kraven het zich kon herinneren bij hem. De jonge shadraan draaide zich naar Strider om en keek hem even strak aan. Voor een kort moment was de bezorgdheid uit zijn ogen verdwenen en knikte de jong uit ziende wolf voor hij veranderde van vorm. Zijn gedaante werd twee drie keer zo groot en zijn lieve uiterlijk was veranderd in dat van een angstaanjagende kop die zonder enige aarzeling zijn grote bek boven de zijkant van de beren klem hing en er een dikke druppel groen uitziende kwijl erop liet vallen. Het metaal begon te sissen en weg te vreten tot de veer door was en de klem nu minder goed klemmen zou. Dit herhaalde de reusachtige wolf door ook een grote druppel groene kwijl op de andere veer te laten vallen. Kraven wist dat Strider hem zou gehoorzamen al kon dit schaduw beest ook voor vreselijke wonden zorgen als hij van zijn meester aan mocht vallen.

Sorry voor de late reactie. ;P

De jongen reageerde niet op wat ze zei, hij schudde enkel zijn hoofd. Roxanne wist niet waarom en smeekte in haar hoofd tot de zeven goden dat deze jongen oerkrachten bezat. Ze had al een hoop bloed verloren, ze moest zo snel mogelijk medische hulp krijgen en het kasteel lag kilometers ver. Er was misschien een kans als River, het mysterieuze dier die haar border collie tientallen meters had weggeleid, zou helpen. Maar daar was meer voor nodig en Roxanne wist niet of ze dat nu beide aan zouden kunnen...

Roxanne had niet eens doorgehad dat er nog een ander dier naast de jongen stond en keek voor een moment verbijsterd op toen daar opeens een monsterachtig grote wolf verscheen. Ondanks dat ze verging van de pijn wist er nog een korte hoge gil uit te komen van de schrik. Ze wilde achteruit deinzen toen het dier op haar afstapte, wat de klem natuurlijk verhinderde en opnieuw vreselijke pijnscheuten door haar enkel lieten gaan door haar beweging. Ze greep weer in een reflex naar haar been en keek toe hoe het schaduw beest zijn corrosieve speeksel op de veren liet vallen. Ze kende dit soort dieren als geen ander. Roxanne had een half jaar op Shadra doorgebracht om maanden lang met dit soort wezens te leren werken. Ze wist als geen ander hoe gevaarlijk ze konden zijn. Een van haar toemalige klasgenoten had de littekens nog op zijn gezicht. Ze probeerde het speeksel zelf uit alle macht te ontwijken, maar het beest had goed gemikt. Het giftige kwijl wist haar op een haar na te missen. De grote veren daar in tegen smolten weg als sneeuw voor de zon en met een kreun van verlichting kon Roxanne die vervloekte klem optrekken en haar enkel eindelijk bevrijden. Ontdaan van die tergende pijn liet ze zich achterover vallen in het natte bladeren dek. De regendruppels voelde koel op haar verhitte gezicht en ze slaakte een kleine kreun. De wonden die de tanden van de berenval hadden achtergelaten deden nog steeds pijn en het bloed was alles behalve gestopt. Maar ze was dat beklemmende gevoel kwijt. Letterlijk. Ze opende haar ogen en keek naar de jongen en toen naar het schaduw beest. Ze schonk hem een kleine glimlach van dankbaarheid. "Is die van jouw?" vroeg ze met een rillerige stem aan de jongen, met nog steeds een kleine glimlach op haar mond.

Roxanne voelde een pure bron van light magie achter haar verschijnen en keek opgelucht toe hoe River naast haar kwam staan. Ze maakte oogcontact en er leek een moment van magie uitgewisselt te worden tussen de zilvergrijze ogen van het dier en de hemels blauwe ogen van de vrouw. River boog zich over het gewonde been van Roxanne. Bijna net zoals het schaduw beest zich over de berenklem had gebogen. Maar in plaats van speeksel liet zij enkele glinsterende tranen over het been van Roxanne vallen. De jonge lerares voelde direct verlichting van de pijn terwijl de magisch helende tranen van het dier zich als een cocon om haar been verspreide. Het bloeden zou stoppen en de wonden zouden beschermd worden tegen viezigheid. Ze moest alsnog naar een heler toe om de wonden te sluiten, maar tot zo lang was dit nu even een oplossing.

Roxanne kwam overeind zitten en streek haar slanke vingers door de volle vacht van het dier. Haar andere hand streek ze over haar voorhoofd om zweet en regenwater weg te vegen. Ze had alleen niet door dat er nu een bruine streep aarde dwars over haar voorhoofd stond. Ze keek op naar de jongen. "Hoe mag ik mijn redder in nood eigenlijk noemen?"

Hij zag hoe de jonge vrouw hem smekend aan had gekeken voor zijn blik naar Strider was gegaan. Hij was vast gesloten om niet weg te gaan en een risico te lopen haar leven weg te laten glippen zonder haar geholpen te hebben. Ze schrok en liet een hoge korte gil horen van schrik. Tja Strider's uiterlijk was dan ook wel zo'n reactie waard om bij hem weg te kruipen, maar de jonge vrouw kon dat niet omdat de berenklem dat verhinderde. Het schaduw beest zelf gaf geen blik dat hij haar had zien reageren en ging door met wat hij moest doen. Zijn gif groene speeksel viel op de klemmen en vrat ze weg alsof ze van suiker waren die door simpel water bedruppelt werden. Echter wist Kraven hoe gevaarlijk dit speeksel was en hoe het met vlees in contact was gekomen hoe het ruiken zou. Niet echt prettig en al helemaal niet voor wie nog leven zou. Kraven voelde opluchting over zich heen spoelen. Dit deel hadden ze tenminste achter de rug en Strider veranderde eerst terug naar en jonge wolf voor hij vrolijk naast zijn meester ging zitten kwispelen. De vraag van de achterover gevallen vrouw kwam dan ook niet onverwacht. 'Ja dat is hij zeker.' klonk zijn stem schor van de spanning die op zijn keel gestaan had. Echter liet Strider een korte jank horen en deed een paar passen achteruit. Het katachtige wezen, bleek Light energie uit te stralen en zelfs Kraven deed een stap of twee opzij. Het voelde niet fijn, maar echt irritant was het ook weer niet. Dit kwam vermoedelijk door zijn andere helft. Kraven en Strider keken toe hoe het schepsel de jonge vrouw hielp door tranen op haar wonden te laten vallen. Het heelde het niet zoals Feniksen dat wel konden, maar het bloeden stopte wel. Ze aaide het dier dat haar geholpen had en onverwachts voelde Kraven dat zijn hand over de kop van Strider aan het strelen was die overduidelijk aan het genieten was. De jonge shadraan grijnsde even kort naar het schaduw beest voor hij een nieuwe vraag hoorde stellen en hij keek op naar de jonge vrouw en stopte met aaien, maar Strider bleef prins heerlijk tegen de benen van zijn meester zitten. 'Mijn naam is Kraven Zeaks en hoe heet jij?' vroeg Kraven die weer iets van zijn normale stem terug kreeg. Nu het gevaar geweken was klonk Kraven minder bezorgd en meer in zijn charmante tonen waarmee hij meestal sprak.Hij hoopte haar snel weer terug te kunnen brengen. Strider zou in zijn schaduw vorm haar gemakkelijk kunnen tillen maar... 'Strider zou u gemakkelijk naar het kasteel kunnen brengen of naar het dorp, maar je zag zelf net hoe je schrok toen je hem zag.' stelde Kraven voor, maar hij kende het antwoord zelf al, maar tja het was het proberen waard. Niet dat het schaduw beest zomaar iedereen aan zou vallen die in zijn blik veld zou komen. Nee Strider zou ze eerder proberen dood te likken in zijn dierlijke vorm. In vergelijking tot de ander Shadow beast was hij maar een doetje.

Een glimlach, die op betere dagen duidelijk haar schoonheid kon verheldere, was nu matig maar wel gemeend. De pijn was nog te voelen maar dankzij River een heel stuk verdraagzamer. "Roxanne Jackson. Aangenaam Kraven" Roxanne plaatste haar twee handen naast zich om zich wat te verplaatste op de natte grond. Bruine bladeren plakte aan haar handpalmen. Ze keek op naar de jongen en keek vervolgens naar de zwarte wolf naast hem. "Ik ben niet bang voor je Shadow beast," Ze had hem alleen niet verwacht... "Maar bedankt voor het aanbieden," River draaide haar oren in haar nek, starend naar de zwarte wolf. Hun energieën waren duidelijk geen goeie match. De vrouw merkte het zelf ook, maar ze kon het ze niet kwalijk nemen.

Roxanne keek op naar Kraven en nam de jongeman nu wat beter in zich op. Ze kende hem niet, maar hij was duidelijk een Dark magic student. Hij deed haar lichtelijk denken aan haar tweeling broer toen hij jonger was. Diezelfde soort charm... al wist Roxanne natuurlijk als geen ander wat voor masker dat voor Riley was. Ze was niet van plan om op de rug van de shadow beast te klimmen. Vooral omdat ze aanvoelde hoe River op het dier reageerde... "Ik moet wel terug naar het kasteel, daar heb je gelijk in.. Uhm.. ik denk dat het wel lukt als.." De vrouw hield haar hand boven de vochtige grond. Na een paar seconde sproot er een kleine wortel uit omhoog en hoger en hoger en draaide het in een natuurlijke wandelstok voor de lerares. Ze klemde haar handen om de stok en trok zich met moeite omhoog. Haar pijn verbijtend in een vertrokken gezicht. Ze nam een moment om even op adem te komen waarna ze opkeek naar Kraven en hem een hoopvol glimlach schonk "Laten we beginnen met proberen te lopen". Ze zette een paar moeilijke stappen, opzoek naar haar balans, maar al gauw wist ze zich langzaam te verplaatsen door het bos richting het kasteel. Zonder op te kijken van de grond, omdat ze goed op moest letten waar ze haar voet en wandelstok plaatste begon ze tegen de jongen praten "Dus.. Ik heb je nog niet eerder gezien op school. Zit je al lang op Starshine Academy?"

Kraven prentte haar naar direct in zijn gedachten en luisterde verder naar haar woorden. De verplaatste zich en zei dat ze niet bang voor Strider was, maar hij wist hoe het schaduw beest een effect op sommige mensen kon hebben zeker in een situatie als deze. Toch kon hij proberen om enige hulp aan te bieden. Al begreep ze kennelijk wel waar zijn woorden op doelden waarschijnlijk. Toch knikte hij lichtelijk na haar woorden over het aanbieden.  Strider keek in alle kalmte toe hoe het gesprek vorderde, maar zag ook hoe het licht schepsel op hem reageerde. Waardoor hij zijn kop iets liet zakken iets wat de meeste andere van zijn soort waarschijnlijk niet zouden doen. Al zag Kraven het ook. Hij wist dat Strider liever geen ruzie zocht tenzij het was om zijn meester te beschermen. 'Ja dat moeten we zeker...' Kraven keek gefascineerd toe hoe ze een wandel stok zag maken. Hij was dan wel opgevoed bij mensen die geen magie bezaten, maar het was altijd een kleine nieuwsgierige glinstering in zijn ogen te vinden als iemand zijn magie toonde. Strider stoten hem zachtjes met zijn snuit aan dat ze op pad gingen en Kraven aaide kort in begrip de neus van Strider die zich aan de linker kant van zijn meester installeerde om op pad te gaan en om het katachtige wezen zo veel mogelijk te ontlopen.  De glimlach die ze bleef geven gaf hem wel een gevoel van geruststelling. Ondanks dat hij nog zo jong was geweest toen zijn zuster stierf had hij altijd een fijn gevoel gehad bij haar glimlachen.  Roxanne begon eerst moeizaam te lopen om de juiste houding te vinden dat ze gemakkelijker vooruit kon komen. Kraven kon soms ook erg stil zijn zeker als het ernstig was dan was hij eigenlijk geen prater, maar probeerde meer praktisch te zijn. Toch voelde hij dat hij iets moest zeggen. De jonge shadraan kon zijn ogen eigenlijk niet van het licht wezen af houden en was er toch nieuwsgierig naar wat het nu was? 'Als ik vragen mag wat is het katachtige wezen dat bij je is?' vroeg Kraven en keek Roxanne met een nieuwsgierige blik aan. Dat het een wezen van Nova was dat had hij wel al gemerkt, maar toch kon hij niet een naam voor dit schepsel komen aangezien hij die nog nooit gehoord nog gezien had. Haar vraag over dat ze hem nog niet op school had gezien liet Kraven even opnieuw in stilte vallen. Ze kon dus goed een van de leerkrachten zijn of misschien en dan zou hij wel heel veel geluk hebben gehad een van de legendarische magicain's??? 'Klopt ik ben vandaag pas aan gekomen en ik dacht even de ruïnes te gaan bekijken, maar toen hoorde ik jouw schreeuwen van de pijn.' Kraven probeerde haar niet de schuld te geven van een verpeste dag, want dat was het eigenlijk niet. Hij had iemand kunnen helpen... nou ja indirect tenminste. Strider hoorde iets in het gras ritselen en dook ineens naar voren. Niet gek ook ze hadden beide nog niets gegeten en de zwarte wolf zou vast wel honger hebben. Een hoge gil van een konijn klonk op die midden in de toon afgekapt werd door een onsmakelijke harde klap die gevolgd werd door een doodse stilte. Kraven kon een korte grinnik niet verbergen toen ook zijn maag even van zich liet horen. 'Sorry, we hadden nog niet gegeten voor we op pad gingen onze nieuwsgierigheid was groter dan onze magen. Strider jaagt enkel kleine prooi dieren en blijft bij mensen uit de buurt.' de laatste zin was bedoelt voor het schepsel dat Roxanne geholpen had het bloeden te stelpen. Hij was niet zo onnozel zoals sommige mensen die dachten dat dieren geen verstand bleken te hebben. Wat elk dier wel degelijk bezat en vooral magische dieren.  Strider stak zijn kop even tussen de struiken uit om te zien hoe ver ze waren en besloot te wachten tot ze dichtbij genoeg waren om zich  dan weer bij hen te voegen.

De vrouw en jongeman waren stilletjes aan hun terug weg begonnen. Het duurde even voor er gesproken werd. De reden voor Roxanne was omdat ze zich moest concentreren waar ze haar voet en wandelstok het beste kon plaatste. Ondanks haar langzame tempo stond het zweet op haar besmeurde voorhoofd. Gyp, de bruine border collie die River had weggeleid, had ze op een afstand in de gaten gehouden, maar zodra Roxanne aan haar terug weg was begonnen was hij naar ze toe gerend. Nu liep hij aan de rechterkant van de zijn moeilijk lopende bazin. Vanuit haar ooghoeken kon Roxanne zien dat hij kalm bleef, maar hij nog steeds een wantrouwend oog hield op de vreemdeling en zijn zwarte volger. River was al vooruit gelopen en leek de weg terug te bepalen, gezien Roxanne haar blindelings volgde. Zo nu en dan hield ze halt om naar het tweetal om te kijken en bleef dan een paar seconde wachten. Toch hield ze altijd wel wat ruimte tussen haar en het schaduw beest.

Roxanne keek op naar het magische dier, dat nu zo'n twintig meter voor hen op een zandpad stond te wachten, toen Kraven zijn vraag over haar stelde. Ze wist dat dit soort vragen zouden komen met haar, maar ze had nog steeds geen goed excuus gevonden om haar bestaan te verklaren. Het duurde dan ook even voor ze antwoordde. "Dat..." begon ze iet wat overpeinzend wat ze nou moest zeggen. "Haar naam is River," glimlachte ze toen maar "Meer kan ik eigenlijk niet over haar zeggen. Ze is een beetje een mysterie. Maar.. ze is onzettend loyaal." Ze hield weer even stil terwijl ze een boomstammetje met moeite ontweek om op het zandpad te komen waar River op had staan wachten, waarna ze een zachte grinnik liet horen. "Het is eigenlijk wel ironisch. De Verzorging van Fabeldieren lerares die niet weet wat haar eigen dier is.." Ze vervolgde het zandpad weer in stilte achter River aan.

Nadat ze Kraven had gevraagd over hij nieuw was keek ze verrast op door zijn antwoord, gevolgd door een blik van lichte schaamte en schuldgevoel. "I'm so sorry for ruining your day." ze kwam even tot stilstand om een hand op zijn arm te leggen terwijl haar hemels blauwe ogen de zijne vonden "Thank you.. for helping me.. Both of you. haar blik schoof ook even naar de zwarte wolf naast Kraven. Het shadraanse dier was echter afgeleid op dat moment en dook het gras in naast het wandelpad. Er ging even een rilling over de rug van Roxanne bij het horen van zijn kill.. "Oef.." ze zag dat Kraven moest grinniken. "Ik weet dat het de natuur is.. maar pfoe.. vind het toch altijd rottig. en ze grinnikte wat ongemakkelijk met hem mee, terwijl ze weer voort liep over het zandpad. Gyp was natuurlijk hartstikke nieuwsgierig naar de geur van bloed maar kreeg een waarschuwing van Roxanne om bij haar te blijven. Ze wilde liever niet dat haar dierbare hond hetzelfde lot zou ondergaan als dat konijn, omdat hij zo nodig wilde kijken.

Terwijl Strider zich nu meer van de groep had verwijderd kwam River juist weer terug. Ze bleef net achter Roxanne lopen en hield haar kalme zilvergrijze ogen strak naar voren gevestigd. Toen ze bij een vork in het pad kwamen bleef River staan. Het grote pad waar ze nu op stonden zou naar het kasteel leiden. Het kleinere zandpad naar rechts was echter waar het magische dier naartoe wilde. Roxanne en River deelde weer zo'n blik als eerst. Alsof er iets werd gecommuniceerd. Ook Gyp leek liever het rechterpad in te willen slaan. Roxanne plaatste kalm haar hand op de schouder van Kraven om hem tot stilstand te brengen. "Als we links gaan lopen we naar het kasteel, maar als we hier rechts gaan kan ik je wel helpen met je hongerprobleem." Gyp had al genoeg gehoord en stoof in volle vaart het rechter looppad af. Gevolgd door River, die er in een rustig drafje achterna rende. Roxanne volgde ze ook langzaam en keek even om naar Kraven. "Ga je mee?" vroeg ze glimlachend.

Na een lange stilte in hun terug reis naar het kasteel werd de vraag die hij stelde over het katachtige wezen niet echt naar tevredenheid beantwoord, maar het was ook wel grappig over hoe ze zichzelf bespotten. 'Dus er zijn nog wezens die zelfs jij nog niet kent.' zei Kraven die weer even naar het dier keek die Roxanne River noemde. Maar zei ze nu dat ze les gaf? Dat was mooi dan had hij dus een leerkracht geholpen! Haar vraag of hij nieuw was had Kraven met naar eerlijkheid beantwoord. Ze begon ineens in een volledige andere taal te spreken die hij wel vaker gehoord had, maar even de tijd nodig had om ze te vertalen. 'Such things can happen and I am glad to have served you when you needed help.' sprak Kraven in dezelfde taal als zij gedaan had. al formuleerde hij ze wat langzamer dan Roxanne had gedaan. Toen Strider achter het konijn aan ging zag Kraven Roxanne even verstijven voor wie het niet gewend was of die er niet aan kon wennen was het vast een verschrikking. Het liefste was hij het schaduw wezen achterna gegaan, maar de jonge magician hielt zich in. en luisterde daarom maar naar wat Roxanne zei en knikte haar begrijpelijk toe. 'Strider heeft me leren jaren dus ik ben eraan gewent.' besloot hij om te vertellen, maar hield de rest voor zichzelf. Nu Strider even weg was kwam River weer dichterbij. Kraven voelde hoe ze gloeide van de licht energie, maar kon het goed verdragen. Het dier had de route bepaalt en die leek de beste weg gevonden te hebben. Want het pad splitste zich uit eindelijk op en moesten ze kiezen. Net op het moment dat hij verteld had dat zowel Kraven als Strider nog niet gegeten had. De woorden van Roxanne hadden beide dieren van haar de rechterkant laten kiezen. Strider gaf hem een lichte aanraking om hem aan te moedigen. Daarna besloot het schaduw wezen zelf links af te slaan. Hij wilde geen ruzie met River krijgen en daarom besloot het schaduw beest om afstand te nemen. 'Ja ik kom. Strider neemt wat afstand om onenigheid met River te voorkomen.' zei Kraven en volgde Roxanne en haar twee huisdieren. Waar ze heen gingen kon hij alleen maar naar raden. Hij kende het hier nog niet om meteen te kunnen zeggen waar alles lag. Maar het zou vast wel goed komen.