Met zijn handen over zijn hoofd geslagen, liet hij alles maar over zich heen komen. De trappen die tegen zijn middel werden gegeven, leken veel harder aan te komen dan normaal alsof zijn belagers ergens serieus kwaad om waren. De blauwe plekken op zowel zijn zij, armen en gezicht die de vorige keer verschenen waren, waren nog altijd niet helemaal weg waardoor het deze keer nog eens extra veel pijn deed. Daarbij kwam er geen enkel geluid uit zijn mond terwijl ieder ander het waarschijnlijk zou hebben uitgeschreeuwd van de pijn. Dash zou ook geschreeuwd hebben, of minstens gesmeekt hebben dat ze zouden stoppen als hij ook maar een beetje geluid kon produceren. Spijtig genoeg waren zijn stembanden nog altijd niet in orde waardoor hij niet eens iets van een snik kon produceren. Het feit dat hij niets zei, leek de anderen alleen maar woester te maken. Op het moment dat ze toch besloten om te stoppen met tegen hem aan te stampen, kon de jongen een opgeluchte zucht niet inhouden. Doodstil bleef hij op de grond liggen terwijl de tranen geruisloos over zijn wangen stroomden. Hij was er zeker van dat hij een rib had horen breken, maar hij was op dit moment niet echt van plan om naar de ziekenboeg te gaan. De dokter zou dan waarschijnlijk gaan vragen wat er gebeurd was als hij al de blauwe plekken zag en dat was juist hetgeen dat hij aan niemand mocht vertellen. Anders zouden ze weer achter hem aankomen en zou de pijn nog erger worden dan hij in die paar weken gevoelt had. Dash had eerlijk gezegd geen idee waarom ze hem juist moesten hebben. Ze hadden hem een paar weken geleden ineens in een hoek gedreven en waren begonnen met hem met hun vuisten te bewerken. Sindsdien gebeurde het bijna elke dag en altijd werd er gedreigd dat het alleen maar erger zou worden als hij naar een leraar zou gaan.

Na een paar minuten op de grond gelegen te hebben, stond Dash moeizaam terug op en klemde zijn kaken op elkaar toen er een pijnscheut door zijn zij trok. Voorzichtig trok hij zijn shirt omhoog en de tranen stonden in zijn ogen toen de bijna zwarte plekken tevoorschijn kwamen. Heel zijn zij stond vol en hij zou zelfs willen wedden dat zijn rug er niet veel beter uitzag. Op het moment dat hij voetstappen hoorde, liet hij de onderkant van zijn shirt los zodat het terug op zijn plek viel en toverde een lichte glimlach op zijn gezicht. Langzaam begon hij te lopen, knikte even naar de mensen die hij tegenkwam, probeerde de schijn dat alles goed was omhoog te houden. Ondanks dat alles pijn deed, probeerde hij zo snel mogelijk naar buiten te komen. De geheime tuin zou misschien wel een plaats zijn waar hij heen kon en rustig kon instorten zonder dat iemand het zag. Voor zover hij wist kwam daar bijna niemand omdat… het dus geheim was. Dash had het nog niet zo heel lang geleden ontdekt op een van de momenten dat hij in de buurt van de kassen aan het rondstrompelen was. Hij was letterlijk binnengevallen aangezien hij tegen de hekken geleund had en had er sindsdien best veel tijd doorgebracht. Meestal kwam hij hier nadat hij afgeronseld was zodat hij de tranen rustig kon laten gaan zonder dat iemand vragen zou gaan stellen. Precies hetzelfde gebeurde nu. Vanaf het moment dat de hekken zich terug achter zijn rug gesloten hadden, stortte hij volledig in. Tranen begonnen opnieuw over zijn wangen te stromen terwijl hij zich op een van de bankjes liet zakken. Rustig, ervoor zorgend dat zijn rug de leuning zeker niet raakte. Het geluid van het hek dat terug opengeduwd werd, zorgde ervoor dat hij de tranen in een vlugge beweging van zijn hand veegde en zijn gouden kijkers op de persoon die binnenkwam richtte.