Zachtjes gleden zijn vingers over het koele metalen slot. Deze plek was geheim, waarschijnlijk ook nog eens verboden terrein. Voor de leerlingen van Master Savador dan. Maar die slangachtige man had over hem niets te zeggen. Niet door middel van de schoolregelementen in ieder geval.
Een schok schoot door zijn arm, zo naar slot. Voorzichtig klikte hij het vernachelde slot los, zichzelf belovend dat hij dit op de terugweg wel weer zou repareren. Voor eventjes was het toch ook niet erg? Het was niet alsof er net toevallig honderd mensen langs zouden komen, die tussen de klimop en struiken de overwoekerde poort zouden vinden en de geheime tuin binnen zouden walsen. Echt niet.

Op een mooi zonnig plekje knielde hij neer en ging zitten. Voor hem was een stukje droge grond te zien, maar die droogte duurde niet lang. Lust had een gebutste metalen veldfles bij zich en goot voorzichtig een beetje water over de gebarsten aarde. De lichtbruine kleur werd donkerder terwijl de bodem het water gretig opzoog. Met een stokje en het water begon Lust symbolen op te tekenen. Het schrijven van algemeen Kovomakaans had hij nu onder de knie, de jongen bestudeerde liever de vreemde tekens die tot uitgestorven geschriften behoorden. Die waren zo mysterieus en krullerig dat het haast tekeningen leken. Het stokje zwierde rond, cirkels, vissen, spiralen en symbolische zonnen vormden zich waarna gestuurde lichtstralen het tekenvel even gemakkelijk weer opdroogden. Zo ging dat door, een vredig tafereel in de verboden tuin, waarvan de deur nu uitnodigend op een kier stond.

[Gereserveerd voor Callum c:]

Met een royale zwiep veroorzaakte de druppelende kwast een spoor aan donkere vlekjes op zijn canvas. Terwijl het langzaam door de bodem op werd genomen verkleurde het terug naar het lichte, zanderige bruin. Soepele strepen, onhandige hoeken. Een huisje op een berg, een akker. Een bliksemflits, zijn verhaal. Hij tekende mislukte wolken. Het maakte niet uit. Fouten maken mocht, want het zou vanzelf drogen. Het deed Lust denken aan de monniken in een afgelegen klooster, die juist dat aspect van schilderen met water zo waardeerden. Schoonheid zat in het tijdelijke van dingen, nietwaar? Beetje ironisch van een wezen dat al een eeuwigheid rondzwierf, maar dat was ook niet zijn schuld. Dat was gewoon wie -of wat- hij was en daarmee moest hij leven.
Een ietwat onhandige beweging zorgde ervoor dat de achterkant van het penseel bijna de oogkas van iemand confronteerde met de gevolgen van een scherp voorwerp in je oog. Maar of het nou geluk was of iets anders, vandaag vloeide er geen bloed en werd er niemand blind gemaakt, niet door hem in ieder geval. De geschrokken beweging die volgde op het ontdekken van een tweede persoon in de tuin leidde ertoe dat de beker vol water omtuimelde en zijn inhoud als een minuscuul meer over de grond verspreidde voordat hij het recht kon zetten. Lust wilde het opruimen, spetterde juist daardoor met de kletsnatte penseel druppels naar achter. Waarom zou je zo zachtjes en onmerkbaar achter iemand gaan staan? Dat was hartstikke gevaarlijk.
Lust draaide zich om, de blik van een verschrikt konijntje in zijn ogen. Die schok verzachtte en algauw verkende Lust met al zijn zintuigen het gelaat en de uitstraling van de ander. Lust was niet de allerbeste in het lezen van gezichtsuitdrukkingen, maar dat werd weer goedgemaakt of beter gezegd gecompenseerd door zijn talent voor auralezing. Natuurlijk kon de jongen niet zomaar alles en iedereen gelijk helemaal doorgronden, zeker niet als iemand qua innerlijk erg wantrouwig en afschermend was of als iemand actief verzet bood. Maar de meeste leerlingen hier waren vrolijk en aardig, open. Die begonnen moeiteloos een gesprek met je, zodat het zelfs onnodig was om een analyse in de strijd te gooien. De duistere enkeling die rondliep vermeed Lust liever, al was een verborgen of donkere aura meestal een teken van wanhoop en een keihard ontkende schreeuw om hulp. 
"Oh, ehh, hey hoi!" De vrolijke begroeting weerklonk terwijl Lust heel voorzichtig de magiesoort van de ander aftaste. Het was geen schijnheilig, verborgen gedoe, Lust maakte er geen geheim van. dus als de ander een beetje gevoelig was voor zulke dingen zou die zeker iets merken, variërend van een lichte rilling tot een warme omhelzing. Ook was het afhankelijk van de houding van de ander. Zo achter hem verborgen, meekijkend. Alsof ze elkaar kenden. 
Delen van Lusts magie schoten dus vooruit om de magie van de ander te verkennen. Dit deed hij normaal gesproken niet zo gauw, omdat sommige mensen het eng of gemeen leken te vinden. Het krachtveld leek hem echter aan te trekken, al maakte het hem tegelijkertijd een beetje bezorgd. Weemoedig ook. Dolgraag wilde hij weten waarom. Zodra hij echter een aanraking van de magie voelde trok Lust zich terug. In die luttele seconde had hij namelijk een welbekend gevoel ervaren, passie, verlangen. Noem het hoe je wil. Lust. Liefde. Het was vreemd. Eng. Interessant. Maar vooral erg sterk. Hij had hier te maken met een uiterst begaafde magiër, die hij bij nader inzien ook herkende. Niet zozeer qua uiterlijk, zwartharige jongens waren zeker niet ondervertegenwoordigd, maar wel qua uitstraling. "Callum?" Was hij nu eng en een stalker, omdat hij een naam tevoorschijn toverde die hij ooit van Eodan gehoord had en had geplaatst bij het briesje dat hij leek te voelen bij de ander? Of was hij eng en dom, omdat dit helemaal niet de adviseur was van Rea? Misschien wel geen van beiden en had hij eindelijk een kans om nog een adviseur beter te leren kennen. Dat zou leuk zijn. Gewoon een gesprek.