In the last sunlight

De Fair was voorbij. Niet dat Vergil er rauwerig om was. Helemaal niet zelfs. Nu had je in de weekenden pas weer muziek vanuit het dorpje Oak's Field. Niet dat hij een fan was van het op zichzelf zijn. Maar op zulke dagen was het wel heel erg druk. Zeker voor iemand van zijn lengte. Mensen zagen je gemakkelijk over het hoofd en liepen je dan vaak al snel onder de voet. Maar een beetje gezelligheid was natuurlijk nooit weg al verpeste hijzelf het al snel door afstandelijk en koel te reageren alsof hij liever alleen was. Hoewel Vergil graag wat mensen om zich heen wilde hebben al durfde hij dat openlijk niet te zeggen. Met rustige passen was Vergil op weg naar buiten. Hij veranderde zijn werk lokatie even om een les voor te bereiden waar hij al eerder met Geralt over gesproken had. Maar om hopelijk geen pottenkijkers te hebben liep Vergil richting de old ruins.

Eenmaal daar aangekomen zocht Vergil naar een plek die groot genoeg was om zonder problemen te kunnen oefenen. De meeste plaatsten waren vrij klein en kort op elkaar liggende omgevallen muren. Nu zocht de stagiaire vuur magie tot hij bij een plek aan kwam die er als een 8 hoek erbij lag. Er stond nog wel een oude fontein in het midden, maar daar kon je gemakkelijk omheen bewegen. Vergil zetten zijn tas in de lege fontein bak en schudden zijn armen en benen even los voor hij stil ging staan en zich al snel in zijn innerlijke stilte hulde. Het enige wat voor zijn geestes oog kwam was de vlam die elke vuur magiër in zich had. Nu was deze nog rustig aan het flakkeren, maar zodra de jonge Witcher vroeg om hoger en groter te worden laaide de innerlijke vlam hoog op.

Daarna opende Vergil zijn ogen die lichtelijk begonnen te gloeien. Een bij effect van de Blazing flame spreuk. Zijn al zo gif groene ogen leken nu nog feller te zijn en intenderen te worden. Met een paar oefeningsslagen bekeek hij Nauwkeurig of de spreuk wel deed wat hij wilde bereiken. In zijn bewegingen verschenen de vlammen achter zijn bewegingen aan, maar gingen na het contact met Vergil te hebben verloren meteen weer uit. Omdat de spreuk goed werkte plakte de stagiaire er meteen maar een korte training er achteraan.

(Paisley)

De lange bleke lokken hingen gekruld over haar schouders met enkel een viertal vlechten aan de bovenkant die uitkwamen in een vlecht op de achterkant van haar hoofd om naar de punten te rijken en daar in dezelfde krullen in de rest van haar haar te vloeien. Ze floot om Queen haar aandacht te trekken. Verveeld keek de kleine wyvern op nadat Paisley haar hand uitreikte naar het raam en naar buiten wees. Ze stond op om gekleed in een simpele skinny jeans en een prettig vloeierig shirt die tot haar dijbeen viel. De stalschoenen aan haar voeten namen de geur mee van mest en bodembedekking die tussen het profiel was blijven zitten.
Ze vervolgde haar weg naar buiten zonder zich om te kleden, ze zag het niet als nodig. Queen had nu al een paar dagen zitten mokken binnen nu Francesca haar stageplek had verruild. 'Stop met mokken, ze is niet dood...' Zei ze terwijl ze doorliep en de ruïnes langzaam in zicht zag komen. 'We hadden jou Drama moeten noemen, echt hoor.' Haar woorden leken de wyvern juist meer en meer dwars te gaan zitten. Paisley rolde met haar ogen en liep gewoon door zonder om te kijken naar haar beste vriendin. 'kom kom Queen mokken is voor wyverns die niets te doen hebben met hun leven. Oh wacht je mokt al 2 dagen lang.' Zei ze terwijl ze met haar ogen rolde en gewoon doorliep. Niet door hebbende dat het kleine wezen door de harde woorden had besloten te blijven zitten waar ze zat. Toch verbaast over de niet bestaande tegenspraak wat haar liet omkijken. 'Jezus Queen, ik probeer je op te vrolijken! Maar je bent nu gewoon echt heel sneu aan het doen. Het is niet het einde van de wereld.' Verzuchtte ze vermoeid bijna. Het wezen draaide haar kop weg en draaide haar rug naar haar toe. 'Prima! Je regelt je eigen avond eten maar. En je blijft weg bij de dieren uit de lokalen van Roxanne!' Zei ze met een wijzend vingertje voor ze zich weer omdraaide en gewoon door liep.
Pas toen ze de ruïnes werkelijk binnenliep wandelde ze als een tourist langs de brokstukken, de flora en fauna die ondanks de menselijke aantastingen zijn weg terug had gevonden. Met een glimlach op haar lippen liet ze haar ijsblauwe ogen over elk stukje glijden tot ze opkeek en een jongen die een of andere vuurdans deed of iets in die richting. 'Wat ben jij in godsnaam aan het doen. de zon schijnt al dus je hoeft geen zonnedans te doen..' Zei ze nonchalant

@Vergil

De spreuk voor zichzelf volhoudend tijdens de training was wel zwaar, maar omdat Vergil gewend was om Blazing flame te gebruiken tijdens gevechten ging het goed. Voor wie deze vorm nog moest leren was het geen gemakkelijke spreuk, want ze moest je innerlijke vlam hoog houden. op studenten na die er aanleg voor hadden natuurlijk. Zijn blik bleef op vrij liggende delen rond de fontein liggen zodat de Stagiaire niets rond om hem heen per ongeluk raakte. Een voetval hoe zacht dat ook kwam hem ter oren, Vergil draaide zich net rond zijn as voor de ander sprak. Een zonnedans? Hm, zo kon je het natuurlijk ook zien. De jonge witcher liet de magie los en de vlammen doofde langzaam en verdwenen in het niets. 'Ik was aan het trainen geen zonnedans aan het doen.' zei Vergil en hij keek de wit harige dame kalm en afstandelijk aan. Ze was nieuw voor hem. Bij de laatste bijeenkomst van de Stagiaires had hij deze jonge vrouw niet gezien. 'Vergil Titan, Stagiaire vuur magie en jij bent?' bij de meeste ontmoetingen had Vergil wel vaker gehoord dat de mensen zich liever gelijk voorstelde dan achteraf. Dus nu wachten hij op haar om hetzelfde te doen.

Ze volgde zijn bewegingen en schoot in de lach bij zijn antwoord. Het kleine jongetje ze schatte hem als een leerling. 'En waarvoor train je?' Vroeg ze met haar lippen op elkaar gedrukt om niet te lachen. Haar ogen sperde open bij zijn volgende woorden. Dit kleine jochie was een stagiaire? Was dat in zijn dromen of de waarheid.. Ze liet haar ijsblauwe blik op het geluid van Queen opkijken naar de zwarte wyvern. 'Queen, toch besloten te stoppen met mokken?' Vroeg ze waar een protesterend geluid van haar op volgde. 'Paisley,' stelde ze zich kort en bondig voor.

@Vergil
OOC: Zou je mij willen taggen. Anders ga ik geheid het topic vergeten.

Code:

@"Paisley"

Ja hoor weer iemand die dacht dat hij een grapje maakte of dacht dat hij om te lachen was?! Vergil bleef een strak gezicht houden zoals hij de jonge dame al eerder mee aangekeken had. Er veranderde niets van verveeldheid of juist boosheid. Toen ze vroeg waar Vergil voor trainde dacht hij even na. 'Een goede balans tussen lichaam en geest is de sleutel tot goede magie gebruik.' zei Vergil zonder enige emotie in zijn stem, maar klonk ook niet monotoon. Hij was het gewend dat andere zo tegen hem deden. Het deed Vergil zelf eigenlijk helemaal niets meer, maar toen ze hoorde dat de jonge Witcher hier een Stagiaire was werden haar ogen even groot tot een geluid haar blik weg deed draaien. Niemand geloofde vaak ook dat hij een Witcher was, maar daar kwamen ze snel genoeg achter. De geur van van verschillende wezens waren om hen heen te ruiken, maar een zwarte Wyvern die op kwam dagen was sterker geworden voor deze verscheen. Kennelijk kon het meisje het dier en noemde haar Queen. Het protesterende geluid die het dier maakte liep Vergil even zacht glimlachen, maar deze verdween al snel. Hij had genoeg draken zien vliegen op Razen, waaronder ook Wyverns, maar de dieren wilde hem nooit in hun buurt hebben wegens de geur die hij verspreiden, net als de andere Witchers. Toen het meisje zich voorstelde als Paisley knikte Vergil dat hij haar naam in zich op genomen had. 'Wat is er dan mis met haar?' vroeg Vergil en deed een paar stappen in hun richting, misschien was de jagers geur van de Witchers al iets vervaagd en kon hij nu wel dicht genoeg bij komen?

Ze veegde haar zilveren lokken over haar schouder om plek te maken voor de kleine wyvern om te landen op haar schouder. 'Er is niets mis met haar, ze is een zeurpiet.' Zei ze terwijl ze met haar slanke dunne vingers onder haar kin kriebelde. 'Maar ik heb nog geen direct antwoord op mijn vraag gehad, enkel iets cryptisch waar iedereen van op de hoogte is.' Floepte ze er zo onnadenkend uit. Ergens brandde de vraag op haar lippen om te vragen waar de rest van zijn lichaam was gezien hij zo klein was.

@Vergil
OOC: Nogmaals, zou je mij willen taggen. Anders ga ik geheid het topic vergeten.

Code:

@"Paisley"

Ah, sommige dieren konden inderdaad zeuren, maar draakachtige waren toch geen soort van, of wel? Nou ja Vergil was in ieder geval nooit lang genoeg in de buurt geweest om daar achter te komen. Dus knikte hij enkel even. Haar volgende woorden hoe onnadenkend dan ook klopte wel. 'Ik train nergens speciaals voor, zou dat moeten dan?' zei hij en het klonk norser dan de Stagiaire bedoeld had. Hoewel hij geen directe reden voor trainen had was het een vast ritueel geworden zins hij Geralt achterna was gegaan en hij leerling was geworden op de witcher school. Hoewel Vergil eigenlijk gedacht had om even in rust te trainen was het op deze kleine planeet nooit gerust genoeg om zulke dingen te doen? Niet dat Vergil niet van gezelligheid hield, maar om dat te creëren had hij meer sociaal skills nodig.

@Paisley Oh sorry, natuurlijk. ;D

Ze keek naar de duidelijk norse en ongeïnteresseerde jongen met dwerggroei. Ze hield haar vingers op de draak haar kin en bleef die kriebelen. Met een verveelde blik en ergens lichte irritatie draaide ze zich weg van hem. 'Nou knulletje, fijne training.' Zei ze terwijl ze haar zilveren lokken over haar schouder veegde in een beweging wat arrogant kon worden opgevat. Ze had werkelijk geen zin bij hem in de buurt te blijven. Ze had wel betere dingen te doen buiten hier te staan. Haar schoolwerk, haar stage en buiten dat alles voelde ze zich ook verantwoordelijk om zorg voor een aantal dieren te helpen dragen. Ze had nog geen lievelingsdier gevonden maar verwachtte het niet lang te laten duren.
Ze liep weg met haar vingers over de gevallen steenblokken glijdende. Queen had intussen al het commando gekregen om op te vliegen en draaide dus boven haar in cirkels terwijl ze verder liep om maar eigenlijk zo snel mogelijk weg te zijn bij het jochie dat haar gehele humeur naar beneden bracht. Ze vroeg zich echt af of hij het woord plezier kende, waarschijnlijk niet.

Paisley is vertrokken.
@Vergil
Dankje,

Kennelijk had ze het verkeerd op gevat. Vergil kon weinig doen om haar van gedachten te doen veranderen. Boos op zichzelf draaide hij haar ook de rug toe al deed de vuur stagiaire het net omdat zij hem verkeerd begrepen had. Maar Vergil liep richting de fontein en zetten zich daar op een steen en sloot zijn ogen. Door te mediteren kon hij zijn boosheid op zichzelf weer laten zakken. De rust die diep in ieder van de mensen zat was voor iedereen te vinden alleen was het voor sommige moeilijker te vinden. Zeker als je het weinig tot nooit mediteerde. Vergil bleef zo nog geruime tijd zitten voor hij stopte en op stond. De nacht was al gevallen en de lichten in het kasteel waren aangestoken. Een zucht verliet zijn lippen. Waarom was contact maken toch zo lastig? Daarna liep hij kalm richting het kasteel.
@Paisley

PROFILE MAGICIAN

» Sunlight, Trees and You
» Catching the sunlight... so to speak

In the last sunlight

In the last sunlight

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen