Helemaal ingepakt in de winterkleren. Al zou dat op dit moment niet nodig zijn met deze milde herfst temperaturen, maar voor vandaag voelt deze roodharige alleen maar kilte over heel haar lichaam. Een zwart gat die ze al twee jaar draagt... exact twee jaar. Aan haar zij die trouwe viervoeter. Het enige dat ze nog bezit. Siegmund zal ook wel aan haar gemoedsrust weten wat voor dag het is. De uren die ze langer in bed lag, starend naar één van haar kamermuren, zich omdraaien en staren naar die andere muur. Soms kreeg het plafond ook een starend blik. Het is nu al twee jaar geleden dat haar leven drastisch veranderde. Het gewicht van die pijn ligt elke dag zwaar op haar schouders, maar ook dat schuldgevoel. Schuldgevoel omdat ze er zich op betrapt dat ze er niet meer elk moment aan denkt. Die momenten dat ze geniet van wat ze nu bezit, het gebouw dat nu achter haar staat en ze al een paar maanden onderdak heeft en daardoor er niet meer aan denkt...
De deur van het kapelletje staat halfopen. Ze blijft voor de deur staan, dit hoeft ze niet te doen... Een ouder vrouwtje komt snotterend buiten. Olivia kan enkel raden naar waar diens verdriet vandaan komt. Misschien is haar man na zoveel jaren trouw overleden, of vrienden die ze al heel haar leven kent. De rode traanogen van de vrouw kijken Olivia aan. Olivia's ogen zijn nog wit en donker blauw, ze heeft nog niet geweend, wat raar is. De meeste ochtenden wordt ze wakker op een doordrenkt kussen. Al is het tegenwoordig wel verbeterd. Het idee dat ze tegenwoordig omringd wordt door zo veel mensen en van heel die groep zijn er een paar waarop ze kan steunen en kan rekenen. Een paar mensen die trouwe vrienden zijn geworden of mensen waarvan ze weet dat ze er terecht kan als het haar te zwaar wordt. Vandaag hangt er alleen maar een duistere wolk boven haar.

Ze heeft, of probeert althans, de vrouw een bemoedigende blik te geven. Ze weet niet of ze daar zo goed in slaagt zoals ze zou hopen, maar de vrouw zal ook wel beseffen waarom ze hier allebei staan. Waarom is ze er nog niet in geslaagd om te wenen? Is ze...? Neen, dat kan toch niet zijn dat ze dat nu allemaal heeft verwerkt. Toch? Haar leven is dan misschien veel beter, maar dat wilt toch niet zeggen dat het nu beter met haar gaat? Vanbinnen gaat ze...

Olivia ademt nog eens in en rustig uit, de vrouw stapt weg en laat haar de ruimte om naar binnen te stappen. Ze stapt naar voor, maar blijft met haar hand op de deur staan en kijkt neer op Siegmund. Hij zal waarschijnlijk niet mee naar binnen kunnen. Wat maakt het uit? Vandaag maakt niks uit... Ze stapt verder en hij stapt mee met haar mee. De kleine ruimte wordt verlicht door de kleuren van de ramen, baadt heel de ruimte in een serene sfeer. Weer blijft ze bij de deuropening staan. Waarom twijfelt ze zo? 

Ze stapt verder, naar een klein tafeltje waar al een paar kaarsjes staan te branden. Ook zij gooit een paar talons in de bijhorende kist en steekt een eigen kaarsje aan. Ze zou het zelf kunnen doen als vuurmagiër, maar ze vreest dat ze vandaag niet veel hulp zal krijgen van haar magie. Na nog even naar het groter wordend vlammetje te kijken, beslist ze toch om op één van de houten banken te gaan zitten. Haar rugzakje haalt ze van haar rug en ze opent die om haar leren tekenschriftje met haar aquarel materiaal boven te halen. Ze opent het schriftje op een nieuwe bladzijde en begint met zachte potlood streken de vorm van het kaars en het achterliggend raam te tekenen. Daarna neemt ze haar hervulbare penseel en dopt ze die in de rode kleur van haar kleurenpalet. Zo tekent ze de felle kleuren van het vlammetje en de gekleurde zonnestralen die binnen op de grond schijnen. 

Zo gaat ze even door, tot ineens een druppel op haar papier valt. Een eenzame traan rolt van haar wang... Eindelijk vallen de tranen naar beneden. Een warm gevoel zet zich op haar been. Het hoofd van haar Siegmund. Ze legt haar boekje opzij en omarmt haar trouwe viervoeter. Voor het eerst sinds een paar dagen weent ze eindelijk om het verlies van haar vader, twee jaar geleden.