Ragna trippelde voor hem uit. Om de zoveel stappen bleef ze staan en keek ze om naar Jareth. Ze sloeg dan een paar keer met haar staart tot hij haar had ingehaald en rende toen weer verder. Ze was blij om weer in Erdore te zijn. Er lag daar een groot zacht kussen met haar naam erop. Maar zo energiek als Ragna was, zo uitgeput voelde Jareth zich. Langzaam als een oude man ging hij de trappen op, ondertussen zoekend naar de sleutel van Erdore. Ragna stond ongeduldig om hem heen te draaien toen hij de deur van het slot haalde en stoof naar binnen zodra de kier groot genoeg was om zich doorheen te persen. Jareth duwde de deur weer achter zich dicht.
Erdore lag er nog net zo bij als de dag dat hij het achter had gelaten. Met als enige uitzondering dat er iets meer post op zijn bureau lag dan hij had verwacht. En natuurlijk, dat Sairi nergens te bekennen was. Hij had al enkele geruchten gehoord.
Jareth liet de tas van zijn schouder glijden en zette hem naast zijn bureau op de grond. Die stapel post zou moeten wachten totdat hij zich iets beter voelde. Hij liep geheel op gevoel naar de badkamer. Zijn kleren liet hij gewoon op de grond vallen. Later zou hij ze wel opruimen. Eerst wilde hij al het vuil van de reis van zich afspoelen. Jareth draaide aan de koperen knop en water begon te stromen. Zodra het een beetje warme temperatuur had trok hij de vlecht uit zijn haar en stapte onder het warme water. Stoom vulde al snel de ruimte, ondanks dat hij de deur had opengelaten. Met zijn handen steunde hij tegen de muur terwijl hij het water langs zijn nek en schouders liet stromen. Een van zijn schouderbladen was ontsierd door een grote hechting. Hij zou er over een paar dagen uit mogen. Dus veel kwaad kon het water niet echt. Het warme water werkte ontspannend. Hij voelde zich veel lichter worden. Alsof met het vuil ook alle vermoeidheid verdween. Uiteindelijk draaide hij de kraan weer uit en greep naar een handdoek. Hij droogde zichzelf af en wreef met de handdoek zijn haar droog. Daarna verliet hij de badkamer. Hij wierp een korte blik op Ragna. Ze lag als een klein opgerold bolletje te slapen. Met een glimlach liep Jareth naar zijn slaapkamer. Hij kon niet wachten om haar voorbeeld te volgen. Hij had net een broek aangetrokken toen hij een klap hoorde komen vanuit het woonkamer gedeelte. Op blote voeten liep hij zonder geluid te maken naar de slaapkamer deur. Maar toen hij zijn hand op de klink legde verstijfde hij. Die stem. Er was geen dag voorbij gegaan dat hij niet aan Lea gedacht had. Ze was altijd in zijn gedachten geweest. Elke stap van de lange weg die hij had afgelegd. Hij deed niet langer meer de moeite om stil te zijn. Hij trok de deur open en trof haar daar midden in de kamer aan. Haar armen langs haar lichaam. Maar wat was ze mager. Veel magerder dan hij zich herinnerde. Ze zag eruit alsof ze in geen dagen fatsoenlijk gegeten of geslapen had. Ze zag eruit alsof ze gehuild had. Maar zelf met haar vermagerde aanblik en de wallen onder haar waterige ogen was ze nog steeds het mooiste dat hij ooit had gezien. Een paar grote passen en hij was bij haar. Jareth liet zich voor haar op zijn knieën vallen en trok haar tegen zich aan. 'Je wilt niet weten hoe erg ik je gemist heb. Wat is er met je gebeurd?' vroeg hij fluisterend terwijl hij zachtjes door haar bruine lokken bleef strijken met zijn hand.

Er waren momenten geweest dat ze roerloos naar de muur had gestaard. Er waren momenten geweest dat haar kussen doorweekt was van haar tranen als ze haar gezicht in het dons begroef en keihard wilde schreeuwen om hem. Waar was hij? Waarom had hij haar zo achter gelaten zonder een woord? Had ze iets verkeerds gedaan? Wilde hij haar niet meer? Waarom schreef hij niet!? Waarom liet hij niets van zich horen!? Er was zelfs een dag geweest dat ze kwaad op hem was. Ze verdiende dit niet! Ze voelde zich zo stom en klein. Hoe had ze zich zo kunnen laten belazeren? Was dit de echte Jareth? Ze begon hem de schuld te geven van dingen. Dat hij haar had beroofd van haar kansen. Dat hij haar gebruikt had. Dat ze maar een makkelijk doelwit en afleiding voor hem was geweest. Misschien was het juist goed dat hij weg was gegaan. Die dag was ze van haar kamer afgekomen en had alleen maar gesnauwd naar iedereen. Ze had ruzie gekregen met haar grootmoeder en had een vaas stuk gegooid waarna ze huilend terug haar kamer in was gerend en de deur achter zich dicht had gesmeten. God! Wat walgde ze van zichzelf die dag. Al die zelfmedelijden was gewoon vies en lelijk. Wat was ze toch stom! Maar haar gedachten gingen alleen nog maar over hem en het maakte haar wanhopig. Niet zo gek dat ze uit alle macht een verklaring probeerde te vinden voor zijn plotse afwezigheid. Hoe drastisch die dan ook konden zijn. Tuurlijk begreep ze dat hij een hoop zware verantwoordelijkheden had te dragen en dat hij weinig tijd had. Maar hij had toch ergens wel een minuutje tijd kunnen vinden om haar te schrijven als hij echt wilde? Ze wist zeker dat ze haar adres had gegeven, toch? Het had haar hart gebroken dat ze niet eens belangrijk genoeg voor hem scheen te zijn om alleen te laten weten dat het goed met hem ging, dat hij weer terug zou komen. Maar niks. En toch was elke slechte gedachte over hem, die uiteindelijk toch haar malende beklemmende gedachte door prikte, zo onrechtvaardig en oneerlijk. Het kon gewoon niet dat haar lieve Jareth tot zulke dingen in staat was. Niet met opzet tenminste. Ze vroeg zich elke dag of zij de enige was die huilde en eenzaam in haar bed naar het plafond staarde. Wachtend op een brief en wensend dat ze nooit van Starshine was vertrokken. Nieuws van al de vertrokken LM’s en hun adviseurs samen met het nieuws van haar uithuwelijking was als een klap in haar gezicht. Het hele plaatje leek opeens helder. Jareth was weg. Hij zou niet terug komen en zelfs als hij terug kwam zou hij haar niet redden van dat onontkoombare lot. Ze werd als een leeg omhulsel. Ze stopte met huilen en schreeuwen om hem. Ze stopte met eten en slapen. Haar blik leek altijd in de verte te staren en keek niemands meer aan. Ze stopte al haar benauwde gevoelens en verdriet weg. Want in haar naïeve jonge ogen was haar situatie hulpeloos al bleef ze diep van binnen altijd hoop houden.

Nu was hij terug en was het alsof ze een vreselijk lange, koude, eenzame nacht achter de rug had en de zon eindelijk weer op kwam om haar te verwarmen. Ze was de kamer in gestormd, hopend om hem achter zijn bureau te zien. Of zoals die eerste keer op Erdore; Jareth in een onnatuurlijke maar mooie handstand. Hij was zo veel sterker dan hij op het eerste gezicht leek. Ze kon zich nog herinneren dat ze die gespierde armen helemaal niet verwacht had onder de jas die hij altijd droeg. Diezelfde armen trokken haar nu in een omhelzing tegen zijn blote borst. Normaal gesproken zou ze erg verrast zijn geweest. Dan zou haar reactie verlegen zijn want die aanraking op zijn blote borst was ze niet gewend. Maar nu klampte ze zich juist aan hem vast en wilde niet meer los laten. Ze hoorde eindelijk weer zijn stem die haar zei dat hij haar gemist had. Hij had haar gemist! Ze kon zich niet meer inhouden. Al de spanning, verdriet en opluchting kwam er in een keer uit en ze barst in tranen uit. Haar vochtige gezicht begroef ze tegen zijn schouder terwijl ze schouderschokkend en snikkend in zijn armen bleef zitten. Ze schaamde zich vreselijk dat ze zo onbeholpen zat te snikken maar ze kon het niet meer tegen houden. “Je was weg,” verklaarde ze met een rillerige stem die schor en gebroken klonk van het huilen. “Ik dacht dat je nooit meer terug zou komen.” ze klampte zich nog steviger aan hem vast. “Laat me asjeblief nooit meer zo achter.” Smeekte ze zacht in een snik.

Haar vingers gleden langs zijn schouder en over de hechting. Haar snikken werden minder hevig en ze fronste even want dat was nieuw.. toch? Meteen stopte ze met snikken en duwde ze zich iets van hem af. Ze kwam iets overeind om over zijn schouder heen te kijken en zag de hechting. Met grote geschrokken ogen keek ze hem aan en zag nu ook de vermoeidheid in zijn ogen. "Wat is er met jouw gebeurt!" vroeg ze nu duidelijk bezorgd om hem terwijl ze met haar vingers langs haar vochtige wangen streek.


(Thihihi ^^' Lea is nog steeds een typische drama lama teenager XD)

Hij kon de nachten die hij wakker was geworden omdat Lea hem uit zijn slaap hield niet meer tellen op zijn handen. Hij had zich zo schuldig gevoeld dat hij haar niet persoonlijk gedag had kunnen zeggen. Hij was met de eerste shuttle die ochtend vertrokken. Het was nog nacht geweest. Hij had gehoopt dat ze niet te boos op hem zou zijn dat hij haar enkel brieven kon sturen. En hij had het elke dag gedaan. Drie inktpotten waren er doorheen gegaan. Leeg tot de laatste druppel. Allemaal brieven aan Lea. In die stille uren 's nachts, bij het licht van een enkele kaars schreef hij weer hele boekdelen aan haar. Hij had maar één dag niet geschreven. Dat was de dag dat hij geraakt was door een pijl in zijn schouder. Hij had toen de hele dag geslapen en was midden in de nacht pas wakker geworden.

De gedachte aan haar hadden zijn benen gedwongen om de trappen van de Toren af te leggen, om überhaupt terug te keren naar de academie. Hij had aangeboden gekregen om op Gren eerst een paar dagen uit te rusten en bij te komen. Maar hij had geweigerd. Hij had geen moment langer van haar gescheiden willen zijn. Het was alsof ze zijn aanwezigheid had aangevoeld toen ze daar ineens in zijn kamer stond. Met een paar stappen was hij bij haar geweest en voor haar op zijn knieën gevallen. En nu had hij haar strak tegen hem aangetrokken. Zijn schouder prikte en zijn knieën protesteerden. Maar het kon hem niet schelen. Hij had Lea eindelijk weer in zijn armen en hij was niet van plan haar zomaar weer los te laten. Ze begon te schokken in zijn armen. Ze moest huilen. Waarom? Hij had toch gezegd dat hij zou terug keren naar haar? Zijn blik was doelloos op de deur gericht terwijl hij haar woorden hoorde. 'Ik zou je nooit achter laten Lea. Heb je mijn brieven niet gelezen?' vroeg hij zachtjes. Ineens zette ze kracht tegen zijn borstkas aan om zich van hem weg te duwen. Zijn omhelzing werd iets minder strak waardoor ze de ruimte kreeg. Voor een paar seconden keek hij haar zwijgend aan. Ze wist het echt niet. Zijn blik ging naar het bureau. Hij lag vol met brieven en documenten. Sairi die verdwenen was. Wat was hier gebeurd? Langzaam stond Jareth op en trok twee stoelen bij het bureau vandaan. Hij gebaarde Lea te gaan zitten. 'Ik weet niet wat hier gebeurd is. Maar ik geloof dat ik je heel wat te vertellen en uit te leggen heb,' begon hij zacht terwijl hij haar hand pakte en liefkozend haar vingers streelde. 'Ik werd weggeroepen naar Gren. Niets bijzonders. In de Grense bossen bevinden zich stammen zoals de Hutan. En twee stammen hadden ruzie die niet langer binnen hun grenzen opgelost konden worden. Ik zou erheen gaan om te praten. Het zou maar een dag of drie zijn werd mij verteld. Maar het praten verliep niet goed. We kregen een oorlogsverklaring. Ik kon niet weg. Ik kon ze niet in de steek laten. Dus de dagen werden weken. En ongeveer een week geleden raakte ik gewond op het slagveld. Een pijl schampte mijn bot en bleef steken in mijn schouder. Het valt wel mee. De hechting prikt een beetje. Maar meer dan een litteken zal ik er niet aan overhouden. Een paar dagen na dat voorval kregen we iedereen weer zover om opnieuw te praten en zijn we het eens geworden met elkaar. Ik ben net terug van Gren. Maar ik snap het niet Lea. Ik heb je elke dag geschreven, ik zweer het,' zei hij terwijl hij haar niet begrijpend aankeek.

'Ik zou je nooit achter laten Lea. Heb je mijn brieven niet gelezen?' Hij staarde haar een paar tellen zwijgend aan en Lea keek niet begrijpend terug. Welke brieven? Had hij brieven gestuurd? Hij leek iets niet te begrijpen en zij begreep het even min. Ze had geen enkele brief ontvangen. Terwijl ze hem, met haar nog vochtige ogen, niet begrijpend aan keek hielp Jareth haar overeind. Ze volgende hem stilletjes naar zijn bureau en wilde hem eigenlijk niet los laten. Ze wilde zo dicht mogelijk bij hem zijn. Maar ze liet zijn handen toch los toen hij twee stoelen voor hen neerzetten, en zeeg kalmpjes op een van de twee neer. Haar groene ogen had ze nog niet van hem afgewend, alsof ze nog steeds niet kon geloven dat hij terug was. Ze was zo overtuigd van zichzelf en de dingen die ze gedacht had. Ze realiseerde zich meteen hoe erg ze zichzelf had gekweld met afschuwelijke gedachtes. Ze was zo opgelucht dat Jareth veilig was. Ze wilde ook niet van hem wegkijken. Ze durfde amper te knipperen, bang dat hij weer als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Eigenlijk wilde ze haar armen weer om hem heen slaan, hem dicht tegen zich aan drukken en diep in zijn ogen kijken zo lang als ze dat kon. Ze liet haar vingers zacht strelend spelen in zijn lange vingers, teder en soepel. Ze schoof naar het puntje van haar stoel en knikte hem stilzwijgend toe. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal, starend naar zijn lippen die de woorden vormde. Waarom had niemand dit haar kunnen vertellen? Ze was nota bene op Gren geweest! Zoiets zou toch wel in de krant hebben gestaan! Dat ze zich teveel had afgesloten in die tijd kwam niet bij haar op. Maar ze voelde zich stom. Natuurlijk was er een noodgeval op Gren geweest. Jareth was niet iemand die zomaar zijn taken achter zich zou laten. Maar alle omstandigheden waren zo’n toeval geweest. Het vetrek van alle LM’s en de verschillende adviseurs. Het was zo verwarrend toen ze het van haar broertje hoorde. En verblind door liefdes verdriet had ze te snel haar conclusie getrokken. Tranen welde weer op in haar ogen, die ze vlug weg probeerde te knipperen. Haar hand schoof bezorgd voor haar mond toen Jareth vertelde over de pijl. Ze wenste nu dat ze bij hem was geweest. Dat ze voor hem had kunnen zorgen.

Ze keek hem net zo verward aan, als hij haar. “Ik heb geen enkele brief ontvangen? Ik maakte me zo’n zorgen, want ik had niks van je gehoord. Ik dacht dat je voorgoed weg was. Ik dacht dat ik je kwijt was…” haar stem viel weg toen ze de brok in haar keel weg probeerde te slikken. Het was gewoon een groot misverstand geweest. En als ze er over nadacht, maakte het haar eigenlijk helemaal niets meer uit. De verwarring maakte plaats voor een zachte glimlach en ze kwam omhoog. “Maar ik ben je niet kwijt,” zei ze bijna fluisterend. Ze was te blij om hem terug en zo goed als veilig en gezond te zien, dat al haar verlegenheid even verdween. Ze hield nog steeds zijn ene hand vast en ging zijdelings op zijn schoot zitten, zodat ze met haar gezicht vlak voor het zijne zat. Haar hand in de zijne speelde met de ruimte tussen zijn vingers en haar vrije hand streek teder langs zijn gezicht naar zijn hals waar ze hem, voorzichtig om zijn schouders, omhelsde. “En ik laat je niet meer gaan ook.” want ik hou van je dacht ze er achteraan. Dat was iets wat ze nog niet hardop kon zeggen. Maar wat ze wel in het volgende moment duidelijk probeerde te maken toen ze zacht haar lippen op de zijne drukte in een liefdevolle kus. Na een paar seconde in die innige omhelzing week ze even terug en keek hem nu toch wel wat verlegen aan. Maar de glimlach bleef en er stond een zachte blos op haar wangen, wat haar al weer een wat gezondere uitdrukking gaf. Ondanks de donkere kringen rond haar ogen en haar iet wat vermagerde lichaam.

Haar vingers streelde liefkozend in zijn nek toen ze opeens een klein ideetje had. "Blijf hier," Ze kwam van zijn schoot overeind en liep naar de deur, draaide zich terug naar hem om, om nog een kus op zijn lippen te drukken "Echt niet weg gaan. Ik ben zo terug." zei ze met een lichte half geheimzinnige glimlach. Vlug glipte ze Erdore uit en haaste zich door de gang terug naar beneden. Niet zo snel als de enkele momenten geleden dat ze omhoog kwam rennen. Maar toch met enige spoed, want ze wilde zo snel mogelijk terug zijn bij haar Jareth.

Het was vreemd dat zijn brieven verdwenen waren. Hij had ze met zorg naar Oriël gestuurd, de docente waarzeggerij van de school. Hij zou haar binnenkort eens gaan vragen wat er gebeurd was. Misschien dat ze ergens verdwenen waren. Maar als Jareth eerlijk was, dan waren de brieven nu wel zijn laatste zorg. Lea was nu het belangrijkste voor hem. Hij sloeg zijn armen om haar heen toen ze bij hem op schoot kwam zitten en trok haar dicht tegen zich aan. Hij verbaasde zich erover hoe mager ze was. 'Wat is er met jou gebeurd terwijl ik weg was?' vroeg hij zachtjes, doelend op haar verschijning. Maar een antwoord kreeg Jareth niet toen Lea haar lippen op de zijne drukte. Haar lippen voelde zacht en haar kus was teder en liefdevol. Eigenlijk wilde hij haar niet meer los laten. Maar na een paar tellen week ze terug en opende hij weer zijn ogen. Jareth keek haar weer aan. Zelfs met haar lichtelijk ingevallen wangen en de donkere kringen onder haar ogen was ze nog steeds het mooiste dat hij gezien had. Maar na een tijdje stond ze ineens op. Nog voordat Jareth iets tegen haar kon zeggen was de deur al uitgerend. Hij keek haar na en hoorde haar voetstappen de trap afrennen. Hij zakte weer naar achteren tegen de rugleuning van de stoel, wachtend tot ze terug zou komen zoals ze van hem gevraagd had.

(Het spijt me. Mijn inspiratie was een beetje weg maar ik wilde je niet nog langer laten wachten)

De vraag die Jareth had gesteld vlak voor zij zich niet in had kunnen houden om hem te kussen, de gedachte aan die kus liet haar zowaar weer blozen, kwam weer bij haar op. Waarom had hij gevraagd wat er gebeurt was? Had ze iets raars in haar gezicht? Lea snapte het niet en dat kwam vooral omdat het arme meisje geen idee had in wat voor toestand ze was. Ze had wel in de spiegel gekeken en was zich er van bewust geweest dat haar trek een stuk verminderd was. Maar door haar depressie had het haar eigenlijk weinig kunnen schelen. Dus het was eigenlijk gewoon niet echt doorgedrongen. Maar toen ze in haar kamer kwam waar haar broertje, de rugzak die ze in alle haast in zijn handen had gedrukt, haar tas op haar bed had achtergelaten, keek ze in de spiegel. En eigenlijk schrok ze best wel van zichzelf. Ze zag er veel slechter uit dan ze zich kon herinneren. Wat moest Jareth wel niet denken dacht ze verschrikt terwijl ze met lichtelijk onzette ogen haar spiegelbeeld bestudeerde. Maar al gauw draaide ze zich weg van het beeld en zocht naar waar ze voor gekomen was.

Toen ze even later terug bij Erdore kwam was ze niet alleen. Op haar magere schouder zat de kleine zilver grijze rat. Ze glimlachte nu opeens weer een stuk verlegener naar Jareth. Of eigenlijk zelfs beschaamd, omdat ze er zo ongezond uit zag. In haar hand had ze een breede glazen zalfpot, met een transparent lichtblauwe substantie erin. “Toen ik klein was ben ik een ongeluk gehad,” begon ze toen ze weer bij Jareth kwam zitten. “Het was niets ernstigs, maar ik had aardig wat wonden en littekens eraan overgehouden.” Ze draaide de pot open en ging met haar vingers langs de zalf. “Mag ik?” vroeg ze met een zachte glimlach.

De blos die op haar wangen was verschenen had weer iets van haar oude zelf laten opleven in het vermagerde gezicht van de mooie jonge vrouw waar hij zoveel over gedroomd had. Maar ze was veranderd. Dat was duidelijk geweest. Ze leek niet te begrijpen waar hij het over had. Iets wat hem misschien nog wel ergere zorgen baarde dan het feit dát ze zo mager was nu. Hij kon haar niet tegenhouden toen ze Erdore uit rende. Ze was al weg voor hij er erg in had en hij kon op dit moment niet de energie opbrengen om achter haar aan te rennen. De vermoeidheid had hem ook in zijn greep. Daarbij zou ze weer terugkomen.

Toen ze terug kwam keek Jareth weer op. Haar voetstappen hadden hem weer terug gehaald uit zijn gedachten en hij glimlachte lichtjes naar haar. Ze had haar ratje meegenomen die nu kalm op haar schouder zat. Iets in haar houding was veranderd. Ze leek zich weer wat verlegen naar hem op te stellen, zoals ze in het begin bij hem had gedaan. Maar zijn aandacht werd afgeleid door de grote glazen pot die ze in haar handen hield. Hij reageerde niet op haar met woorden, maar knikte kalm dat ze haar gang kon gaan. Hij draaide zich naar haar om en streek zijn lange groene haar over zijn schouder naar voren zodat ze goed bij zijn rug zou kunnen.

Hij wachtte geduldig tot ze klaar zou zijn voordat hij zich weer naar haar omdraaide. 'Lea,' begon hij zacht. 'Er is nog iets dat ik je graag had willen geven voordat...alles gebeurde. Ik kreeg er helaas de kans niet meer voor,' vertelde hij terwijl hij naar de boekenkast liep waar hij een glazen kistje uit pakte. 'Ik had willen wachten op een iets meer prettige setting. Maar ik wil het je liever nu graag geven,' sprak hij terwijl hij terug liep met het kistje. Vlak voor haar opende hij de deksel. In het kistje lag een zilveren ketting met een kleine hanger eraan. Een glanzende groene edelsteen, verstrengeld in een amberkleurige substantie die zich als boomwortels eromheen leken te haken zodat de steen niet zomaar eruit kon vallen. De substantie was hard geworden hars van de levensboom van Gren. De belangrijkste boom van heel de woudplaneet. Hij wist niet of ze dat wist. Hij hoopte eigenlijk alleen dat ze hem mooi zou vinden.

“Mijn oma heeft me toen deze pot gegeven. Het deed echt wonderen voor mijn wonden en littekens.” Vertelde Lea terwijl ze beheerst met haar vingers zacht en voorzichtig over Jareth’s wond streek. Ze schoof haar truitje een stukje omhoog om de huid net onder haar borst te laten zien. Het enige wat te zien was op de egale huid was een klein bruin moedervlekje en de lichte vormen van een rijtje ribben onder de huid. “Daar heeft een snee van 9 centimeter gezeten,” Ze liet vlug haar truitje weer zakken, met een lichte blos. Voor een moment durfde ze Jareth even niet aan te kijken en smeerde stilletjes verder. “Het is geloof ik een zalf van Cassia. Dus het kan een beetje koud aan gaan voelen.” Ze draaide de deksel weer op de pot terwijl Jareth zich naar haar toe draaide. Lea keek hem verrast en een beetje verbaast aan toen hij begon over iets wat hij voor haar had. Niet helemaal begrijpend wat hij bedoelde volgde ze hem met haar ogen. Ze pakte Roefus van haar schouder af en nam plaats op een van de stoelen. De man met het lange groene haar wie zij oh zo lief had kwam terug met glazen kistje die hij voor haar opende. Haar mond viel open, haar ogen werden groter en een zachte zucht van lichtelijke verrukking klonk. Ze kon haar ogen zowat niet geloven. Ze kon een hint van woudmagie voelen, die van de edelsteen afstraalde. De glinsterende edelsteen ingebed in de oranje bruine strengels was de mooiste die ze ooit gezien had. Ze sloot haar mond en slikte. “Ik.. ik weet niet wat ik zeggen moet..” Haar ogen keken haast ongelovig op naar Jareth en werd voor een moment overweldigd door haar gevoelens voor hem. Haar blik gleed weer terug naar het glazen kistje om dat overweldigende gevoel te verlichten. “Hij is prachtig,” Ze durfde de ketting niet eens aan te raken. Dit was toch veels te veel? Dit verdiende ze helemaal niet. Een onzekere frons vormde zich boven haar ogen. “Jareth.. Ik kan dit niet aannemen.” Ze durfde hem niet aan te kijken en sloot het dekseltje van de glazen kist. “Ik heb niks om terug te geven.” Sprak ze zacht waarna ze slikte. “Dit verdien ik niet.”


ooc; sawwy voor de laatheid ^^' ik hoop dat je er wat mee kunt ;D

Jareth luisterde in stilzwijgen naar Lea's woorden. Haar vingers waren zacht terwijl ze met zorg de zalf op zijn wond smeerde. Toen ze stopte wierp hij een blik over zijn schouder naar haar om te zien hoe ze een oude wond van zichzelf liet zien waar de zalf wonderen op had verricht. De lichte blos op haar wangen bracht de eerste echte warme glimlach op zijn gezicht. Als ze eens wist hoe zij hem liet voelen. Dat het zien van haar roodkleurende wangen hem zoveel beter lieten voelen dan die zalf ooit zou kunnen. Hij voelde hoe ze weer verder smeerde en hij keek weer voor zich uit. Ze had het over de zalf maar Jareth hoorde het niet echt. Zijn gedachten waren bij haar. Toen ze de deksel weer op de pot draaide en hij weer overeind kwam had hij een beslissing gemaakt. Hij wilde haar de ketting nu geven. Hij wist niet hoe ze zou reageren, maar hij pakte het glazen kistje om haar daarna de ketting te laten zien. Eerst had hij haar met een liefdevolle glimlach aangekeken. Maar die smolt langzaam weg toen ze de deksel van het kistje sloot en de ketting niet aan wilde nemen. Hij zette het kistje weer weg, op de tafel naast de stoel waar Lea op zat en pakte haar hand om haar op te laten staan. 'Je hoeft het niet aan te nemen als je je er echt niet fijn bij voelt,' zei hij zacht. Hij streek zachtjes een lok uit haar gezicht. Met de duim van zijn hand streek hij langs haar zachte wang. 'Het was de gedachte aan jou die me de afgelopen maanden in leven heeft gehouden. Het idee dat ik jou hier weer zou zien. Je stem weer zou mogen horen. Je slechts zien glimlachen geeft me het gevoel alle zeven werelden aan te kunnen. Ik wilde je iets geven dat die woorden beter kon uitdrukken dan ik,' sprak hij zachtjes. 'Jou gezicht is het laatste dat ik voor geest haal voordat ik ga slapen en de eerste waar ik aan probeer te denken als ik wakker wordt. Lea, je betekend zoveel voor me,' fluisterde hij nu.

Wat voor monster was ze, dat ze hem zo aan het lijntje hield. Ze deed het niet met opzet en ze wilde hem niet zo aan het lijntje houden. Maar hoe meer hij zijn liefde voor haar uitte hoe slechter ze zich nu ging voelen. Niet om hem of zijn gevoelens die ze niet zou kunnen beantwoorden. Dat kon ze juist wel. Dat was het enige wat ze wilde. Ze zou haar leven voor hem geven als dat kon. Het was zo immens veel wat ze in haar hart voelde voor hem. Maar tegelijkertijd mocht ze het niet voeden. Niet van hem en niet van haarzelf. Niet meer tenminste. Want ze kon hem niks meer beloven. Ze zou van iemand anders worden. Wie hij was en wat voor iemand wist ze niet. Maar het stond vast. En het zal niet lang meer duren voor ze haar toekomstige echtgenoot zou ontmoeten. En nu stond Jareth hier voor haar. Met de mooiste ketting die ze ooit had gezien. Een liefdevolle glimlach om zijn mond. Ze had het niet kunnen geloven. En nu wist ze niet hoe ze moest reageren. Haar hart riep ja. Maar haar hoofd riep nee. Of beter gezegd. De stemmen van haar ouders in haar hoofd riepen nee. Ze had niks durven zeggen en wist het maar op één manier duidelijk te maken. Ze sloot het kistje.

Haar blik was gevestigd op haar handen in haar schoot en ze probeerde tegen de tranen te vechten. Ze zag zijn slanke vingers zacht om de hare heen vouwen. Ze voelde warm en zacht aan. In automatische kneep ze zacht met haar vingers. Het voelde zo fijn als ze elkaar aanraakte. Het voelde alsof het zo hoorde. Dat dit juist was en al het andere niet. Hij trok haar overeind en maar ze kon hem nog steeds niet aankijken. Pas toen zijn duim liefkozend langs haar wang streek keek ze naar hem op. Ze voelde een traan langs haar wang glijden, maar haar blik was helder. Ze keek helder in zijn groenblauwe ogen. Ze hoorde elk woord dat hij sprak. Maar iets leek haar keel dicht te knijpen. Toch kon ze haar mondhoeken er niet van weerhouden om om te krullen. Ze moest zo breed glimlachen van het warme gevoel dat hij in haar opriep dat ze haar handen voor haar mond moest houden. De tranen prikte in haar ogen. Dit keer van geluk en innige liefde voor de man die voor haar stond. En nog voor hij goed en wel uit gesproken was drukte ze haar lippen verliefd op de zijnde. Zijn woorden hadden al haar zorgen doen verdwijnen. Er was geen mogelijkheid dat ze Jareth ooit nog los zou laten. Niemand zou haar van hem afnemen. Zelfs haar ouders niet. Ze sloeg haar armen om zijn hals en drukte zich tegen hem aan. Ze week terug van de kus, staarde hem met diezelfde brede glimlach in de ogen. Ze kon een lach niet binnen houden en een klunzig grinnik in combinatie met een snik brak haar stilte voor even. Ze bracht haar lippen bij zijn oor en fluisterende “I love you.. I love you forever.” Haar gezicht begroef zich in de kromming van zijn hals en haar lichaam drukte zich in die omhelzing tegen hem aan. Meer kon ze niet zeggen. Meer wist ze niet tot worden te brengen. Het was zoals hij zei. Ze moest een manier vinden om haar woorden beter uit te drukken. En het enige wat goed voelde was dicht bij hem zijn en hem niet meer loslaten.

Jareth gaf het eerlijk toe. Het had gestoken toen Lea de deksel van het kistje dichtgedaan had. Had hij de situatie verkeerd ingeschat? Had hij er meer van gemaakt dan er eigenlijk was? Op het moment dat een leeftijd geen waarde meer voor je had begon je dat besef te verliezen en in die opwelling vergat hij dat Lea nog jong was. Misschien overweldigde dit haar. Misschien zat ze hier helemaal niet op te wachten. Hij had de zure smaak in zijn mond weggeslikt en simpelweg gezegd dat ze zich niet verplicht hoefde te voelen iets aan te nemen van hem.
Toch had hij iets zinnigers dan dat willen zeggen. Iets dat meer betekenis zou houden. Dus Jareth had haar hand gepakt en haar zachtjes op haar voeten getrokken om daarna het meest kwetsbaarste te tonen wat een mens had. Oprechte gevoelens. Zijn hart bonsde als een gek en heel even was hij bang dat Lea het geluid overduidelijk kon horen. Al die tijd bleef hij haar aankijken. Hij zag een vochtig laagje van opkomende tranen over haar ogen liggen maar hij liet haar niet los, noch stopte hij met praten. Hij was zelfs nog niet eens echt uitgesproken toen ze naar voren kwam en hij haar lippen op de zijne voelde. Zijn handen zochten bijna automatisch haar middel en hij omhelsde haar. Hij voelde haar armen om zijn hals. Haar aanraking zorgde ervoor dat hij eigenlijk alleen maar nóg dichter bij haar wilde zijn. Ze liet hem uiteindelijk weer los en week terug. Zijn armen bleven om haar middel liggen. Er gleed een rilling langs zijn ruggengraat toen hij haar warme adem voelde en haar fluisterende woorden hoorde. Een van zijn handen gleed naar boven om tussen haar schouderbladen stil te blijven liggen. Hij rook de bekende bloemige geur van haar haren en sloot voor een moment zijn ogen. Gedachtenloos streek hij met een hand door haar lokken. Daarna gaf hij haar een zachte kus op haar slaap. 'Ik wil je niet meer loslaten,' fluisterde hij zacht tegen haar. Hij had ondertussen haar hand gepakt en drukte zacht een kus op de binnenkant van haar palm terwijl zijn andere hand in een strelende beweging de welving van haar rug en zij aanraakte.