'Het gaat niet om kracht in haar puurste vorm, meneer Pierce.' Met een simpele tik van de bo-staf blokkeerde de geringe gestalte - die evengoed bij de rest van de groep eerstejaars (of, zoals ze genoemd werden; 'brugpiepers') had kunnen horen - de driftige stoot van een slungelige jongeman zijdelings van hem. Niet hard genoeg om de jongen pijn te doen. Niet zacht genoeg om het geen effect te laten hebben. Precies dat wat nodig was, want meer, dat was er ook niet nodig. Een slag op de pols die een gedecideerde vuist uit zijn koers bracht. 'Ook niet om wraak,' glimlachte de kleine leraar toen de jongen uit boosheid en gekrenkte trots een verrassingsaanval van achter probeerde, en niet lang erna languit in het stuifzand terecht kwam. 'Tenzij het uw bedoeling is om twee graven te graven.' De opmerking was misschien ironisch, maar onder geen beding spottend bedoeld. Een draai met de staf in een hoek van vijftig graden om hem pootje te haken was voldoende. Daarmee het onstuimige voetenwerk tot een einde brengend. Daarmee een streep zettend onder dat wat hij het bescheiden groepje graag wilde bijbrengen.
'Connectie tot geest en zelfdiscipline eerst -,' maande hij een tenger meisje aan dat uit de kring onder een luide schreeuw op hem afvloog.. De bo-staf zwiepte als een razendsnelle metronoom tegen de spier van haar kuit en knieholte om tenslotte een kwartslag te draaien en in een stoot tegen haar borstbeen - die nog net haar lichaam leek te raken - te eindigen, drie stevige patsen in totaal die haar uit balans brachten. '- Dan pas komt de techniek, juffrouw Adams.' Een paar seconden draaide de staf als een propeller in zijn hand voor hij het verlengstuk van zijn arm met een doffe plof in het zand plantte. Kalm knielde hij voor haar neer, haar een hand toereikend. 'Geweld is een sleutel, maar wel de allerlaatste. U oefent voor het geval dat áls het lot bepaalt dat er bloed moet vloeien, het niet het uwe zal zijn,' suste hij het meisje zachtjes toe. Langzaam leidde hij haar weer op haar beide voeten overeind, een vriendelijke glimlach zijn jonge gelaat sierend, hoewel hij zijn hoofd iets in zijn nek moest leggen toen ze weer stond.
'Niet meer,' voegde hij daar op een zachtere, serieuzere toon aan toe. Voorzichtig streken zijn vingers over een gaasverbandje op haar voorhoofd. Zijn andere hand legde zich tevens inschikkelijk over de hare om er een zacht bemoedigend kneepje in te geven dat haar, hoopte hij, een beetje hernieuwde moed schonk. Voor als de lessen zometeen weer van start gingen en ze zich weer in het voor haar geworden helhol moest wagen. Voor als ze zich weer moest weren, om eens een dag niet zonder builen of afval in haar haar terug op haar slaapzaal te komen. Net zoals ieder ander individu in deze groep: kleine, tengere of weerloze eerstejaars die op dagelijkse basis gepest, buitengesloten en in elkaar geslagen werden. En die hij boven alles onvoorwaardelijk besloten had om porties van zijn vrije tijd voor op te offeren en ze de dingen bij te spijkeren die hij wist, dingen die zij niet wisten of anders niet wilden geloven. Dat ze het écht hoe dan ook waard waren. De zelfbenoemde cursus zelfbeeld en weerbaarheidstraining op de vroege woensdagmiddag.

Hij zag het al een beetje aankomen aan haar bevende mondhoeken en de frons in haar hoge voorhoofd. Vanuit het niets barstte het mollige meisje in tranen uit en wist niets anders te doen dan Shong te omhelzen. Hij begreep dat. Een beetje vertederd wreef hij glimlachend over haar rug, met zijn kin leunend op haar schouder haar geduldig de gelegenheid gevend om zich te herpakken.
'U komt daar wel,' verzekerde hij haar. 'Er is geen snelle manier om een sterke boom te laten groeien. Er is ook geen snelle manier om u zogezegd in een vingerknip tot een professioneel kung-fu meester of iets dergelijks om te toveren. Tenzij u -' Omzichtig maakte de leraar Watermagie zich los uit de omhelzing om haar de ondeugende blik in zijn twinkelende ogen te tonen, en boog zich naar haar toe om haar toe te lispelen: 'Tenzij u onverwachts in een spinnenweb loopt.' Gelukkig liet dat haar door haar tranen heen lachen - en zelf vond hij het in alle eerlijkheid ook wel goed gevonden. Breed glimlachend, zonder zijn blik van haar af te scheuren, hief hij wilskrachtig een vuist voor zijn borst op, een gebaar dat zonder woorden duidelijk maakte dat ze sterk moest staan. Mocht staan. Hoewel zijn vuist meer een nietszeggend knuistje leek - maar als hij het kon, waarom deze leerlingen dan niet? Precies.
'Dat was het voor vandaag, lieve mensen.' Hij hielp de jongen die hem eerder neer probeerde te halen in de training overeind, corrigeerde hier en daar met de uiteinden van zijn bo-staf zachtzinnig een ongebalanceerde houding en waggelde tenslotte terug naar het midden van het groepje. Daar sloot Shong de les af met zijn iconisch buiginkje; een vuist geplaatst tegen de palm van een geopende hand, voeten tegen elkaar, rug ook in de buiging één lijn vormend. 'Onthoudt: u bent wat u zelf acht dat u bent, niet wat anderen voor u bepalen, zeggen, concluderen. Als anderen u naar beneden halen, wil dat enkel zeggen dat u boven hen staat, nietwaar? 'Gentle, but tough.' Ik hoop u de volgende keer hier weer te treffen!'
Afgemat, bezweet, maar bovenal voldaan, keek de al net zo breekbaar lijkende leraar de iele eersteklassers na nadat ook zij hem een buiging gaven. Steun zoekend aan zijn in het zand gestoken bo-staf bleef hij zo alleen achter op de open plek, omringd door de eeuwenoude wilgen die de ruïnes flankeerden. Zelfs in simpel poloshirtje en losse driekwartbroek, één van zijn setjes vrijetijdskleding waar hij zijn gebruikelijke Cassiaanse uniform voor had verwisseld, was het zinderend heet. Hoewel de driekwartbroek voor zijn lengte onweerlegbaar eerder gewoon een lange broek met erg luchtige pijpen werd. Het was initieel eigenlijk zijn plan geweest om terug naar de Academy te keren, misschien op zijn terugweg nog een halfuurtje een balletje mee te trappen (hij mocht dan misschien iel zijn en helemaal niet het type voor voetbal, maar was een vliegensvlugge geliefde spits of linker-back tussen de fanatieke zesdeklassers die, dat gezegd te hebben, ook tien keer meer leek te geven om de verbintenis tussen leraar en leerling dan het onberispelijke ordelijke toonbeeld en de verkozen afstand). Achteraf gezien leek het hem toch beter om onder de douche te duiken en zijn collega's te vergezellen bij de middaglunch. Ja. Hij moest nog een hoop proefwerken nakijken en misschien.. misschien schreef hij daarna wel een stukje verder aan zijn nieuwste boek die de kunsten der Watermagie omvatte. Of.. (zijn hart maakte een klein sprongetje) durfde hij het vandaag wel aan om juffrouw Emori spontaan een bezoekje te brengen onder het genot van traditioneel geprepareerde Cassiaanse thee? Maar - maar niet voor hij had gedoucht!

Besluiteloos drentelde Shong met bo-staf onder zijn gesp gestoken over de open zandvlakte richting de ruïnes, zich intussen een aantal keer tegen zijn wangen kletsend. Tot hij iets hoorde. Eén van zijn puntige oren maakte alert een klein rukje om onmiddellijk het geluid te willen lokaliseren. Hoog, schel, piepend. Het sneed de lucht in tweeën en maakte een wee gevoel in hem los. Wellicht omdat het hem op een vreemdsoortige manier deed denken aan hem zelf. Hij herkende dat geluid. Het geluid van een levend wezen in doodsangst.
Menig persoon zou het grappig noemen om hem te zien rennen, zo'n onbeholpen kleine dondersteen - maar waar zijn benen kort waren, leek de waas die zijn schoenen representeerden op den duur haast niet meer in contact te komen met de grond. In zijn vaart zette hij zijn bo-staf tegen de grond en gebruikte de zwaartekracht om zich zo naar de laagste tak van een boom te fierljeppen. Hij verstopte zijn van pijn vertrokken gezicht even onder zijn oksel om deze te verbijten toen hij met zijn romp de klap tegen de stam moest incasseren. Dat risico nam hij graag. Een beetje buiten adem hees hij zijn stok op en klauterde vervolgens stapje voor stapje van tak naar tak, voorzichtig en bedeesd, bezorgde blik richting de boomkruinen hier, berekenende overpeinzing waar hij zijn hand vervolgens moest leggen daar. Hij smakte van schrik spontaan bijna weer de boom uit toen hij naar een been wilde grijpen in plaats van een tak dat daar.. zomaar ineens bungelde. Het behoorde toe aan een roodharig gestalte, zag hij; een jong, zij het pittig ogend meisje. Ze werd begroet met een onwillekeurig niesje door prikkelende pollen zodra hij bij haar op de tak neerplofte, meteen erna gevolgd door een verschrikt 'nee!'
Gepanikeerd kaaide Shong het vogeltje voor haar weg, dat zelfs voor hem blind in zijn eigen angst weghopste en bijna de knoestige tak af gleed. Natuurlijk, wat moest het anders? Met beleid haalde hij het doodsbange diertje beschermend voor zijn borst in zijn gekomde handen, waar hij het voelde trillen en pulseren. Tussen duim- en wijsvinger doofde hij met een simpel staaltje watermagie de veerpennen die in vuur en vlam stonden. 'Wat cru..' fluisterde hij hees, zijn normaal zo warme serene stem onvast. Even wist hij niet meer of het het vogeltje was dat beefde, of zijn hand die het schrikachtige diertje onder zachte aaiachtige halen probeerde te kalmeren. Hij trachtte de opkomende tranen in zijn ogen weg te knipperen toen hij de rossige dame een gegriefde blik toewierp. Boos? Boos was een zeldzaamheid in zijn scala aan expressies. Het was eerder diepe verontwaardiging. Shockering. Teleurstelling. In haar, een leerlinge van de beste school die hij kende. Waar was ze mee bezig!