"Ben je helemaal op je hoofd gevallen?" roept de man de hele taverne bij elkaar. "Speel wat op die fluit van je, dat ik kan registreren hoe dat klinkt en ik ben weer weg. Als ik er iets voor moet geven, noem je prijs maar," gaat die man hem nu echt in de weg staan? Hij is al geen grote hulp geweest voor deze stad, al moet hij dat als rattenvanger dat wel zijn. Nu kan hij wel begrijpen dat de lat soms te hoog kan liggen, maar dit is maar een simpele vraag. "Als ik dat doe dan komen die rotbeesten weer deze kant! Weet je dan niet wat die fluit doet? Die trekt ratten aan!" maar er is niks aan Aido's gezichtsuitdrukking dat aangeeft dat hij de oudere man met rust zal laten tot hij krijgt wat hij wilt. Hij kan die ratten niet in de war brengen om ze dan uit te schakelen als hij niet eens weet wat hij juist moet laten klinken. Al speelt hij nog altijd met vuur. Deze spreuk vraagt veel concentratie en hij zou het meerdere malen moeten horen voor hij het perfect kan laten naklinken. Daar is nu niet de tijd voor, dus moet hij zo snel mogelijk in actie komen. "Het is daarom dat ik een spreuk over ons heb gelegd dat ervoor zorgt de zelf die mensen daar," wijst hij naar de eerste tafel aan hun rechterkant, "Het niet zullen horen," Die mensen draaien hun hoofden hun richting uit, vraagtekens boven hun hoofden omdat de spreuk al in werking is. Nog een laatste keer kijkt de man Aido protesterend aan. "Jij je zin, als je je eigen graf wilt delven dan is dat jou probleem," In stilte versterkt Aido de geluidsloze muur rond hen, juist voor de zekerheid. De man speelt de melodische tonen en met gesloten ogen luistert Aido, elke noot van elkaar los maken, met zijn vinger gaat hij het tempo aan van het nummer. "Nog niet stoppen," moedigt hij de man aan. Zo kan hij de constante herhaling nog beter in gedachten herhalen. Het is gevaarlijk, want op momenten als deze is er een kans dat hij een noot verkeerd speel en als deze ratten zo venijnig zijn zoals men vertelt, dan kan dit verkeerd aflopen. Zijn opgestoken vinger geeft de man aan dat hij mag stoppen. "Dank u wel," zegt Aido nog bij het rechtstaan. Uit zijn zakken haalt hij een tiental talons, gooit die voor de man op tafel en loopt uit de deur. Het plotse rinkelen van het geld doet de mensen naast hen omdraaien, verschrikt van het plots geluid dat het produceert: een teken dat de magie is opgezegd. Hiervoor had hij eerst wat verhalen los gekregen van de dorpelingen, zodat hij zeker weet waar deze beesten zich het liefst verbergen. 
Diepe concentratie rimpels vormen zich op Aido's voorhoofd als hij zich de juiste tonen herinnert. Zachtjes beginnen de klanken uit het niks te komen. Hier en daar komen al ratten uit vuilnisbakken kijken, gehypnotiseerd door het geluid volgen ze Aido. Met deze zelfde melodieën heeft hij zichzelf nog een onzichtbare schild gegeven zodat ze onbewust op afstand blijven, maar waar ze wel makkelijk door kunnen breken als ze dat willen. Het gesis van een paar nieuwe ratten verteld hem dat dit één van de krachtigere versie is, waardoor Aido de krachten nog versterkt. De rat wisselt van hypnose naar aanvalspositie. Gelukkig is hun nest niet meer zo ver. Laten we nu hopen dat de meeste hem volgen, het heeft geen zin om hun nest te laten instorten als er nog minimum twee ratten overblijven.

Aan de ingang trekt hij zijn neus op. Wat een stank! Niet moeilijk dat de mensen deze weg willen. Nu gaan we naar de volgende stap. Met dank aan zijn duistere magie maakt hij een donkere mist in de gang, waardoor de ratten verblind worden. Zonder zijn ogen die van het donker bruin naar rood veranderen, zou hij zelf niks zien. Voet per voet, rug tegen de wand van de ingang stapt hij naar binnen. Zijn arm voor zijn neus houdt de grootste stank tegen, maar niet genoeg. Rioleringen zijn gewoon te smerig, hoe kunnen zelf die ratten daarin leven? Nog steeds hoor je de klanken van de rattenvangers rond hen, maar hoe dichter bij de kern, hoe korter de hypnose duurt. Een luid en meervoudig gesis vertelt hem dat het geen nut meer heeft. Al zien de ratten niks, toch kunnen ze hem rieken en hoort hij kleine nageltjes over de stenen krassen, helemaal zijn richting uit. "Damn," Hij had gehoopt dit niet al te snel moeten doen. Zijn rode ogen lokaliseren het dichterbij komen van vele kleine warmtebronnen. Het zijn er meer dan hij had verwacht, niet goed. Nog voor hij goed kan nadenken, springt de eerste rat, maar door dat het voor hem nog steeds te donker is om te zien, waardoor hij net langs Aido springt. Toch neemt die een stuk stof mee van zijn hemd met lange mouwen. This is certainly not good! Die beesten gaan op hun reuk af, nu weet die perfect waar Aido staat. Dan gaan we maar naar de volgende stap, al had hij gehoopt dieper te geraken... What? Hoe is dat nu mogelijk?! Zelf de zwakkere ratten bijten gewoon door zijn shild heen en hoe meer ze bijten, hoe sneller het lijkt te gaan. Nu had hij echt gehoopt dat onzichtbare geluid en muziek magie niet eetbaar was voor hen. I definitely need to go to the next step. Hij klapt zijn handen op elkaar, die al voor een eerste schokgolf zorgt, maar versterkt die om ze in een ruk over elkaar te wrijven. De tweede golf zorgt dat zelf de krachtiger achter vliegen. Nu wordt hun gesis luider, perfect. Met een tevreden grijns op zijn lippen neemt hij het geluid over, houdt dan één van zijn handen tegen de dichtstbijzijnde muur, om de trillingen van de stenen -Riolen betekenen water, wat dus betekend dat er ook vallend en stromend water geluid is, this is getting better- naar zijn handen te laten zuigen, om ze dan met een grote magie golf terug te duwen. Het kraken en scheuren van de stenen onder zijn handpalm vertelt hem dat dit al werkt. Zijn ander hand houdt hij voor zich en gebruikt ook een deel van het geluid om de ratten van op afstand te houden, maar hoe langer het duurt, hoe korter die afstand wordt. Rot beesten. In al die tijd lijken zijn rode ogen harder te gloeien, maar door de twee nieuwe concentraties kan hij de mist niet meer ophouden. Nu zien ze perfect waar hij staat. Komaan, JA, dat is het geluid waar hij op wachten. Nog een laatste keer klapt hij in zijn handen, maar laat het tweede deel van die spreuk achterwege, om zo snel mogelijk weg te rennen, want zelf onder zijn voeten kan hij het kraken voelen. Ook perfect volgens plan, maar dat is zijn teken dat hij nu zeker weg moet. Zo snel als hij kan, SHIT!, toch is er één in geslaagd hem te volgen en houdt die zich nu vast aan zijn been. Met een duistere schaduwschicht kan hij het dier van hem afhalen, die zal niks voelen van de instorting. Nu gaat hij nog sneller lopen dan ervoor, zeker zijn dat er niet nog zo'n beesten rond lopen. Een zware vallende steen valt op zijn hoofd, wat heel pijnlijk aankomt, maar hij blijft lopen, misschien nu nog sneller. Okay dat onderdeel zal hij toch beter moeten doseren. Met een grote sprong verschijnt hij uit de grot -wegspringende mensen als gevolg-, waardoor hij op zijn buik valt, maar wordt verblindt van het plots fel licht. Damn, dat nachtzicht was hij vergeten uit te schakelen, draait hij zich op zijn rug om op adem te komen. Aan zijn voeten en aan het chaotisch geluid kan hij wel uitmaken dat zijn plan heeft gewerkt. Wanneer de sterretjes verdwenen zijn, duwt hij zich recht op zijn ellebogen, om nog net een vluchtende rat te zien die helemaal verpletterd wordt door het dak van zijn onderkomen. En blijkbaar is dat niet het enige... Oeps, ze zullen wel de straat deels opnieuw moeten aanleggen. Dat moet hij zeker leren doseren voor hij die spreuk aan zijn studenten leert. Het werkt tenminste, dat is al een pluspunt. Hij laat zich terug achterover vallen, 'What smells so bad?... Oh right, it's me. "Damn it," vloekt hij tegen zichzelf, met toch een trotse lach op zijn lippen. Well it was fun. Eerst even naar zijn bandleden lopen, Kain zal wel een extra hemd hebben die hij eventjes mag lenen.