Met een tas vol nieuwe spullen liep de zwartharige jongen de, rustige, winkel uit. Hij had een nieuw schrift gekocht, plakband, nieuw briefpapier en was daarna doorgelopen naar de technologie winkel. Zijn bestelling, nieuwe batterijen voor zijn Erdse camera, waren eindelijk binnengekomen. Vrij prijzig, maar elke talon waard in zijn opinie. En op het moment nodig, hij had zijn camera al een tijdje niet kunnen gebruiken doordat hij leeg was. De tas hees hij nog wat beter op zijn schouder waarna hij de schaduw van de huizen opzocht. Het was warm vandaag. Het zomer zonnetje brandde op het moment fel in de hemel en de jongen moest zo nu en dan de andere kant op kijken of een hand voor zijn ogen doen om maar niet verblind te worden. Zomer was heerlijk, al was de lente nog beter maar klagen zou hij zeker niet. Enige nadeel was die felle zon. Voor zowel hem als zijn foto's.

In stilte liep hij verder de dorpsstraat uit, richting het plein. Eenmaal daar aangekomen begaf de zwartharige jongen zich richting een klein terrasje. Even wat drinken, en dan verder richting de school. Olivier nam plaats aan één van de tafeltjes en bestelde een glaasje met fruitsap, om erna mensen te gaan bekijken. Altijd leuk tijdverdrijf als je aan het wachten was. Zoveel verschillende mensen, het was amusant. Te erg staren probeerde hij overigens niet te doen, hij wilde niet onnodige negatieve aandacht op zich vestigen. Dat was niet zijn bedoeling. En dus begon hij wat aan zijn nagels te pulken terwijl hij wachtte op zijn bestelling. Het wachten daarop duurde gelukkig niet al te lang, en al snel kwam de ober met zijn drankje. ‘Dankjewel.’ Sprak hij het meisje toe waarna hij een slok van de koude sap nam. Achter hem hoorde hij een tweetal mensen klagen over dat ze een verkeerde bestelling hadden gehad, het gemopper sloot hij zoveel mogelijk uit. Het was grappig, maar de vogels waren leuker om naar te luisteren en de wandelende mensen waren meestal wel leuker om naar te kijken.

@Micah

Een beetje twijfeld keek hij naar de laatste paar Talons in de palm van zijn hand. Het was alles wat hij nog had. Hierna was er niks meer. Eten kreeg hij dan tenminste op school, dus daar hoefde hij zich niet druk om te maken. Evenals een bed en zelfs schoon water. Maar het idee om nu echt “platzak” te zijn stond hem niet aan. Met een zucht legde hij de munten toch op de toonbank en stopte de schoolspullen die hij had moeten kopen in zijn tas die hij vervolgens over zijn schouder slingerde. Na de jonge vrouw achter de toonbank met een zure glimlach gedag te hebben geknikt verliet hij de winkel weer. Hij was de les uitgestuurd omdat hij “onvoorbereid” was gekomen zoals de docent het gebracht had. En onvoorbereid had in dit geval betekend, geen schriften, geen pennen of andere noodzakelijke dingen. Hij zou binnenkort ook nieuwe kleding moeten kopen voordat de lessen vuurmagie teveel gaten erin brandde. Hij had niet gedacht dat het zo zwaar zou zijn.

Diep in gedachten verzonken liep hij door de winkelstraat. De mensen ontweek hij meer omdat hij voelde dat er iets voor hem stond dan dat hij echt opkeek en ze zag. Dat was niet de beste manier om je door een drukke winkelstraat heen te begeven en dat bewees hij dan ook maar weer toen hij met zijn schouder tegen die van een andere kerel aanstootte. Geschrokken keek hij op, zijn oranje ogen ontmoette de bijna zwarte van de man waar hij tegenaan was gelopen. Maar nog voor hij zijn verontschuldigen kon aanbieden begon de man midden op straat tegen hem te schreeuwen. Over dat hij wel eens even beter uit zijn doppen mocht kijken. Een aantal mensen die rustig aan de omliggende terrasjes hadden gezeten keken verbaasd op waar alle commotie ineens vandaan kwam. Micah probeerde de man tot kalmte te manen. Hij voelde zich bekeken door de omstandelingen en wilde niet de aandacht op zich vestigen. Het laatste wat hij kon gebruiken was een gevecht midden op straat. Maar de kerel leek er niks van te willen weten. Het is dat Micah weg dook anders had de vuistslag van de man hem waarschijnlijk vollop geraakt.

De zomer bracht vele voordelen met zich mee, de vogels, het warme zonnetje. Zo waren er jammer genoeg ook nadelen. Een nadeel was dan toch wel de muggen en de wespen. Het hebbende over de tweede, zo een geel insect met zwarte strepen was niet zo slim geweest en in Olivier zijn drankje geland en pardoes verzopen. De zwartharige jongen haalde met een klein lepeltje het dode beest eruit, maar had niet zo erg veel zin meer om nu gelijk dat fruitsap verder op te drinken. Hij zou straks wel een nieuwe vragen.  Het glas schoof hij ietwat van zich af en bekeek erna de mensen op het terras weer. De mensen die eerder hadden geklaagd over een verkeerde bestelling, leken nu tevreden. De jongen werd uit zijn mede-mens kijkende rol gehaald toen hij wat commotie hoorden vanaf de weg. Fronsend keek de jongen op en zag dat een tweetal mensen wat bekijks hadden. Een wat oudere man was tegen een jongen rond zijn leeftijd aan het schreeuwen. En nog voordat er verder enige aanleiding naartoe was, voor zover Olivier dat kon beoordelen althans. De jongen probeerde de man nog te sussen, vond de man het nodig om met een vuist richting de jongen te slaan, die nog net op tijd weg kon springen.

Wat verbaasd keek Olivier voor een paar seconden toe, eer dat hij rond keek om te zien of er mensen waren die de situatie zou helpen sussen. Maar de meeste keken gewoon toe of deden gewoon alsof ze niets zagen. Mensen waren ook altijd en overal hetzelfde. Olivier verzamelde al zijn moed bij elkaar en stond op. Zijn tas hing nog om de stoel, voor het moment even vergeten. Mocht dit wel escaleren wilde hij het niet herinneren als het moment, dat er iemand gewond was geraakt en hij niks gedaan had. Dan was hij niet beter dan de rest. Hij luisterde naar de omstanders terwijl hij zich een weg baande door de menigte.  'Hey!' Riep hij naar de kerel, niet helemaal zeker van zijn zaak. Hij was namelijk geen vechter en die man was best nog wel intimiderend. Olivier bevochtigde zijn lippen en toen hij de aandacht van de man had, ging hij verder met praten. 'Ik geloof dat het een ongeluk was meneer.' Probeerde hij, maar het bracht alleen maar teweeg dat de man nu tegen hém begon te schreeuwen. Over dat hij zich er niet mee moest bemoeien, de ander beter uit zijn doppen moest kijken en het eindigde met een fikse duw waardoor Olivier op de grond belandde. Te erg had hij zich niet bezeerd, hij zou wat blauwe plekken krijgen en in ieder geval een schaafwond op de palmen van zijn handen, doordat hij zich had proberen op te vangen.'Crétin' Fluisterde Olivier onder zijn adem, terwijl hij voorzichtig overeind krabbelde. Of de man de jongen nog wat had proberen aan te doen, had hij niet gezien. Zich wat opgelaten voelend en ook wat sullig probeerde hij weer wat tegen de man te zeggen. Deze poging werd nog onderbroken voordat hij ook maar een eerste letter over zijn lippen had gekregen, doordat de café eigenaar en een sterk uitziende man naar buiten waren gekomen. Met zijn tweeën grepen ze de razende man bij zijn armen, wie nu nog probeerde uit hun greep te komen. Maar samen waren ze, in ieder geval fysiek, sterker dan de man en ook dan Olivier en de andere jongen. Gelukkig. 'Jullie jongens oké?' vroeg de eigenaar van het café aan hen beide, Terwijl die een elleboogstoot zo goed als hij kon probeerde te ontwijken. Ollie knikte, ietwat beduusd, waarna hij naar de jongen keek. Hij wachtte even totdat de andere geantwoord had waarna hij wat verlegen, meer een beetje beschaamd, tegen de jongen zei dat het hem speet dat hij niet veel meer had kunnen doen.

@Micah