Het was al vroeg in de morgen toen Drake had besloten zijn ontbijt te nuttigen in Oak's Field. Een nacht waarbij hij zo voor de verandering eens goed geslapen had. Toch maar goed was uitgerust terwijl hij in de ochtend uit zichzelf was wakker geworden. Hij voelde zich fit en zat zowaar lekker in zijn vel. Een wonder dus, hij leek wel te dromen. Daarom nam hij het ontbijt bij het cafe die in de aanbieding was. Een lekker eitje met spek, kaas op een kadetje met een groot glas sinaasappelsap. Drake had er nog een koffie bij besteld en zo voelde hij de laatste hap door zijn keel gaan. Het laatste slikte hij weg met de sap en slikte hij tevreden zijn lippen af. Hij haalde even zijn beide handen door zijn haar, rekende af en liep door de deur naar buiten. Toen hij deze deur open deed voelde hij gelijk de kou naar binnen dringen, dus de jongen was blij zijn jas aan te hebben. Hij deed zijn capuchon op en stopte zijn handen in zijn zakken. De sneeuw knerpte onder zijn zwarte schoenen tot Drake de winkel binnen liep waar hij een pakje sigaretten kocht bij een oudere vrouw. Toen hij stond te wachten zag Drake een pamflet hangen, wat hij ook al eerder aan de muur had zien hangen in de straat. Drake las het bericht:

'Kovomaka's Zeven, sta ons bij! Onze lokale rattenvangers verdwijnen met de noorderzon en de Bruine Plaag is wedergekeerd! Drench Tails krioelen in grote hoeveelheden uit de riolen onder ons dorp en bevloeden onze straten! Dit zijn ratten die zich voeden op magie, resten eten en allerlei rottigheid, tien keer groter dan de normale rat. Kom er een paar stappen bij in de buurt, en die rotbeesten vliegen je naar de keel. Ieder die ons behoedt van een pest, staat een grote beloning te wachten!'

Drake fronste en keek hierna de vrouw aan. ''Oh gut, ja die ratten. We worden er gek van.' hoorde hij haar zeggen. Drake liet het door zijn hoofd gaan. Grote beloning? Drake zat niet krap met zijn geld, maar dit was toch wel erg fijn. Hij wist wel wat spreuken te bedenken waarmee hij ze kon uitroeien. Hier bleef hij alleen wel op steken, zo te zien voedde ze zich op magie? Hm.. Drake zou hier over nadenken. Hij stopte het pakje sigaretten in zijn zak, zei de vrouw gedag waarna hij weer naar buiten liep. Buiten stak hij zijn sigaret aan tegen de wind in met zijn eigen magie. Hij ademde het met een diepe teug in, een grote grijns verscheen op zijn gezicht toen hij het bevredigende gevoel kreeg. Terwijl hij verder liep door de stad, af en toe de sigaret aftikkend.. dacht Drake na. Hij dacht na over hoe hij de ratten te slim af kon zijn. Daarom keek hij voor een steegje wat zich naar de donkerdere gebieden van Oak's field leidde. Toen hij in het 'arme' deel kwam zag hij al snel dat de rattenactiviteit hier hoger was. Voor de rattenvangers die er nog wel waren, deze konden natuurlijk worden betaald door de rijken. Als je arm was dan was het een ander verhaal, daarom was de jongen hier komen zoeken. Hij hurkte in een steeg neer waar sneeuw was vermengt met aarde en.. de duivel mag weten wat nog meer. Waar het Drake om ging, waren de voetstappen van de ratten die hij hier kon vinden. Drake had geluk, want na een tijdje zoeken had hij het gevonden. Deze ratten waren inderdaad groter dan de standaard die je in het riool tegenkwam. De jongen wreef over zijn kin waar wat stoppeltjes op stonden. Hij liep door langs het spoor en vond uiteindelijk een put deksel. Drake slikte, was dit wel zo'n goed idee? Nee. Hij was helemaal alleen en wist nu al dat hij nooit helemaal alleen al die ratten aankon. Hij wist nu hoe groot ze waren en wat hij van ze kon verwachten, waardoor Drake wist dat hij niet sterk genoeg zou zijn. Daarom liep Drake naar de rand van de stad. Eenmaal daar blies Drake fluitend op zijn vingers. Even later verscheen er aan de hemel een gestalte die Drake liet glimlachen. De rode draak landde voor Drake zijn neus, Drake krabbelde over zijn hoofd. ''Tijd terug vriend. Ik heb een klusje voor je Mush.'' Ondertussen was Mushu al geen klein draakje meer en de groei zat er goed in. Hierdoor begon hij al het formaat van een gemiddelde pony aan te nemen. Drake aaide hem over de schubben en klom op zijn rug. ''Naar de buis van het riool Mush, de opening die bij het meer uitkomt.'' Het wezen knikte en samen stegen ze op. Het duurde even voordat ze er waren, waardoor de jongen van het uitzicht kon genieten. Zijn draak had ondertussen zijn eigen leven in de gebieden rond het kasteel met andere mythische wezens. Daarom zag Drake hem niet vaak, maar wanneer Drake zijn hulp nodig had dan stond Mush altijd voor hem klaar. Na een paar minuten waren ze bij de plek die Drake had aangegeven en stapte hij af. Zonder te vliegen had het ten eerste te lang geduurd, en had Drake veel moeilijke gebieden moeten doorkruisen om er te komen. Daarbij kon Mush hem helpen met de verdelging, want Drake had nog in zijn achterhoofd dat de ratten zich konden voedden op magie, hij wilde uittesten in welke vorm dan. Drake schoot een bol vuur de donkere tunnel in. Aan beide zeiden was een soort stoep waarop je kon lopen en in het midden stroomde water. Drake liep de tunnel in en hield de vuurbol voor zich. Hij hoorde achter zich hoe de draak hem volgde. Na een paar minuten gelopen te hebben, terwijl het duister de rest opslokte naast de vuurbol hoorde Drake geluid. Het was duidelijk het geluid van grote poten, het slepen van een lange staart. Drake slikte even. Hij knipperde, het leek wel alsof hij licht zag aan het einde van de tunnel. Drake ging iets harder lopenen uiteindelijk zag hij waar het licht vandaan kwam. Het was een soort ronde openplek. Aan deze cirkel zaten allemaal buizen op aangesloten. Hij hoorde Mush achter zich grauwen en Drake had al in de gaten waarom. Uit een van de gangen zag hij kleine oogjes verschijnen en er kwam vervolgens een schrijnende krijs uit de duisternis. Drake zag hoe de rat op hem af liep en Drake zette zich schrap. Hij focuste zijn magie en schoot een aantal doeltreffende vuurbollen af. Het wezen werd van zijn weg geblazen en je hoorde het krijsen. Het duurde echter niet lang, omdat het vuur mijna zijn huid in leek te trekken. Drake zijn vermoedden werd bevestigd. Ze absorbeerde de magie die op hen werd gebruikt. Dit betekende dat Drake de wezens zelf niet kon aanvallen, dit had geen zin. Drake gaf een teken met zijn hand aan Mush toen hij de rat overeind zag krabellen. Nu optie twee. De draak grauwde en je zag zijn keel oplichten, voordat je het wist spoot hij vuur tegen de rat aan. Dit vuur had duidelijk veel eer effect, je zag de rat echt pijn hebben. Het stomme was alleen weer dat hij niet achterlijk was. Het wezen sprong in de rioolrivier en je zag het vuur gelijk doven. Drake had niet echt de meest handige magiesoort voor deze missie. Dit lied Drake bij zijn laatste optie. Hij moest de kern aanvallen want Drake wist dat als je ratten hun nest vernielde, dat ze dan naar een ander gebied trokken. Vraag.. hoe ging hij dat nest vinden? De jongen keek peinzend rond. Hij kon ook niet het risico nemen random alle gangen in te rennen, dan zou hij verdwalen. Hij slaakte een gefrustreerde zucht. Toen Mush tegen zijn schouder aan duwde met zijn snuit keek Drake hem even vragend aan. Wacht! Mush had al geweten dat de rat er was voordat Drake een vermoedden had. Iedereen wist dat het reukvermogen een draak uiterst goed is. Drake pakte zijn sneut vast met een glimlach. ''Okey Mush. Nu moet je echt iets belangrijks voor me doen. Je weet nu de geur van die rat? Kun je deze volgen tot hij zo sterk mogelijk word?'' vroeg de jongen zacht. Toch begon Drake verder na te denken. Hij wilde het nest van de ratten verwoesten, maar hoe kwam hij dan zelf weg? Drake liep richting een van de gangen en bedacht zich opeens iets. Eerst stelde hij een vraag aan Mush door te kijken naar hem, de draak wees gang 5 aan van de 6. In zijn hoofd nummerde Drake ze allemaal. Vervolgens slikte de jongen en dacht hij na over de spreuk die hij zou gebruiken. Boven hem was het een felle middag en het zou nog wel even zo blijven ook, mooi. Nu gebruikte hij de spreuk die hij ooit van Savador had geleerd, om de 5 overige gangen in te laten storten. Hij liet de stenen exploderen, waardoor het totaal instortte en het voor elk leven wezen onmogelijk was om er nog doorheen te komen. Dit inclusief de gang waar hij  door naar binnen gekomen was. Hij zou nog wel een bericht sturen naar de Erdse werkers dat het hier was ingestort, dan konden ze dat na zijn vertrek herstellen. Drake moest wel opletten want al die chaos zorgde er ook voor dat de rest instabiel was. Nu alles in puin lag, wendde Drake zich tot de gang die Mush had aangewezen. Deze leek duidelijk ouder, buiten gebruik. Samen liepen ze onder begeleiden vuur van Drake er doorheen. Hij slikte even en het duurde echt even voordat ze er waren. Hij zag spinnen zo groot als handen, slangen en andere enge dingen waarvan hij de naam niet wist,.. maar deze probeerde hij zo goed als hij kon te negeren. Na het wandelen wat een half uur leek te duren voor Drake, keek hij verder rond. De lucht was ondragelijk en hij moest zijn neus dichtknijpen. Een riool stinkt opzich al met wat er allemaal in het water dreef. Het was vreselijk smerig en Drake zou erg blij zijn wanneer hij hier weer uit was. De penetrante lucht was alleen zo sterk dat hij het evengoed rook ondanks dat hij zijn neus dichtkneep. Het werd nog erger toen Drake merkte dat er ook nog lucht van rotting bij kwam. De jongen vermoedde dat dit ook gedeeltelijk was waar Mush op af ging. Uiteindelijk kwam Drake op de plek waar zo te zien het nest verborgen zat. De details over wat er allemaal lag en hoe misselijkmakend het allemaal was bespaar ik je. Drake dacht zelfs wat menselijke resten te zien liggen, maar schudde zijn hoofd. Hij vond zich bovenaan een soort riggel, waarbij hij naar beneden kon kijken. Daar beneden, een open plek zoals hij eerder had gezien maar dan zonder verdere gangen. Er was een groot nest en het krioelde er van die misselijkmakende wezens. Nu begreep Drake ook meer en meer waar die rottingslucht vandaan kwam, want het nest bestond uit bedorven eten, resten van half aangevreten dode wezens.. Drake slikte even en hij hoorde Mush naast hem zachtjes grauwen. Naast de hoop van gruwelijkheid, krioelde het er van de grote ratten. Dit was meer dan Drake verwacht had. Het viel Drake ook nu pas op dat de wezens zelf ook half dood waren.. sommige waren meer skelet en schedel dan rat, terwijl anderen witte puspuisten bezaten. Er was iets bizar mis met deze beesten. Drake had al snel in de gaten wie de leider was, hij was het grootst en het lelijkst. Het wezen was duidelijk verminkt en had een groot gezwel op zijn rug zitten. Drake moest moeite te doen om van dit alles niet over zijn nek te gaan... heel veel moeite. Hij was hier om de klas te klaren die hij opgedragen had gekregen door het pamflet. Drake slikte en probeerde zich uiteindelijk te concentreren. Hij keek naar de ronde muur die het spektakel omvatte en bedacht zich om deze op verschillende punten te concentreren. Hij had zichzelf geleerd de spreuk nu met meer efect en meerdere tegelijk te kunnen doen. Nu stuurde hij zijn energie naar de plekken waar hij zich op had geconcentreerd. Binnen een paar seconden ontstonden er drie grote explosies in de muren. Een vuur hem, links en rechts. Hij zag de muur openbrokkellen, maar ook de rattenkoning had hem gezien en met hetzelfde enge gekrijs kwamen ze op hem af rennen. Drake kreeg het voor elkaar om precies in het midden van de 'hoop' ook een magiebom te plaatsen. Alles vloog in het rond. Inclusief de ratten, Drake en zijn draak. De explosie was groter dan hij had verwacht. Toen Drake op zijn arm neerkwam voelde hij iets verkeerd gaan, duidelijk uit de kom of erger. Ook zijn hoofd kwam neer waar hij bloed voelde, maar hij kon hier niet blijven liggen. Dan zouden de ratten hem levend weg vreten en daar zat hij niet op te wachten. Drake keek op en zag Mush vuur spugen tegen de ratten om ze bij Drake weg te houden. Hij zag wel dat de poot van Mush vast zat onder een rotsblok. Drake rende naar zijn vriend toe, toen hij weer stond. Met zijn goede arm en benen wist hij het rotsblok weg te krijgen, terwijl Mush maar vuur bleef spugen. Toen hij los was sprong Drake op de rug van de draak, terwijl hij zijn pijnlijke arm vast hield en het bloed langs zijn voorhoofd liep. ''Snel Mushuu!'' riep Drake luid. Toen Drake goed zat was de draak al begonnen met het vliegen in de relatief kleine gang. Zoals Drake al had bekeken, was zijn spanwijdte wel klein genoeg. Hij voelde de harde wind in zijn gezicht door de vaart die Mush maakte. Achter zich hoorde hij het geren van de ratten die het wel hadden overleefd, het hart van Drake klopte in zijn keel en hij keek even angstig achter zich. Zijn plan moest werken. Uiteindelijk zag Drake het licht van het punt waar hij begonnen was. Toen ze daar aankwamen stak Drake zijn goede arm uit en samen met een vuurstraal en een vuurspreuk van Drake schoten ze het rooster kapot. Dit rooster had hij eerst gebruikt om te kunnen zien met daglicht. Het ijzer vloog in het rond en het vuur spoot alle kanten op. Samen schoten Drake en Mush de grote put uit, als een soort rode streep. Alleen op het moment dat ze boven kwamen, dook Mushu weer terug zoals Drake hem stuurde. ''NU!!"   schreeuwde Drake. En op dat moment gebruikte Mush zijn vuurspugen vanuit het optimaal, zo te koker in. Alle ratten die er nog uit wilde komen werden levend verbrand. Drake was er zelfs erg van onder de indruk, stond versteld van hoeveel, ver en hoe vreselijk krachtig het was. Mush had duidelijk geoefend en dit had zijn resultaten laten zien. Zijn vriend had wel een goede beloning verdiend hierna. Een paar minuten bleef Mushu door spuwen, tot het enkel nog zwarte drab was.. wat uit het riool omhoog dreef. Drake stuurde Mushu weer naar beneden om te kijken of ze echt verdelgd waren. Ze bleven er nog erg lang boven vliegen tot Drake het zeker wist. Als er nog ratten leefde, waren ze nu met zekerheid gevlucht. Drake haalde zijn neus op, het zwarte haar waaide in de wind. Dit was echt de moeilijkste missie die hij tot nu toe had gehad. Op dat moment herinnerde hij zich ook de wonden die hij en misschien ook zijn vriend waren opgelopen. Drake stuurde de draak richting de school, zijn bewijs voor de beloning liet hij wel zien door de hoeveelheid rotzoo die aan zijn jas hing. Godver, nu kon hij die wéér naar de stomerij brengen.