Het bleef stil. Ze hoorde Anthony heen en weer lopen. Onrustig. Schuivend met zijn blote voeten over het vloerkleed van zijn bescheiden kamer. Een kamer waar ze de laatste maanden vaak haar eenzame uurtjes had doorgebracht. Samen.. met hem. “No!” riep hij opeens uit. Yvaine sloot haar ogen. Een ijzige rilling gleed langs haar ruggengraat. Ze haatte het om dit te moeten doen. “No! Yvaine! It’s not over! You can’t just say it’s over… when it isn’t!” Ze slaakte een zachte zucht en opende haar ijsblauwe ogen. Ze keek naar hem op vanaf de stoel waar ze in was gaan zitten om rustig met hem te praten. Zijn stoel, die tegen over haar had gestaan, lag op zijn kant. Gevallen omdat Anthony te ruw was opgestaan toen het door was gedrongen wat ze hier vandaag kwam doen. Nu liep hij onrustig heen en weer. Zijn bruine ogen, waar ze al zo vaak in had gestaard tijdens hun intieme momenten.. ze keken rond als een wild beest. Ze haatte het echt om dit te moeten doen..

“Anthony. Look at me.” Ze kwam overeind van de stoel en legde haar koele hand op zijn schouder om hem te dwingen haar aan te kijken. Hun blikken kruiste elkaar en haar blik sprak boekdelen. Ze had het er moeilijk mee… maar ze moest het zeggen. “It’s over...” Het volgende moment voelde ze een zeldzame barst in haar versteende hart breken toen de jongeman haar gepijnigd aan staarde. “..Why..?”

Why indeed…
Een krachtige windvlaag scheerde langs haar in panty gehuilde benen. Koud. Winters. Toch dacht Yvaine er voor geen moment aan om een broek aan te trekken. Zo was ze niet opgevoed. Zo was ze simpelweg niet gemaakt. En ergens was de kou langs haar relatief blote benen en langs haar onbedekte nek niet eens zo heel storend. Het haalde haar tenminste van haar malende gedachtes af waardoor ze zich weer focuste op het hier en nu. Het hier en nu bij de basisschool van Oak’s field. Ze was niet de enige moeder op het plein, maar wel de enige moeder die alleen stond. Haar ijzige blauwe ogen schoven van de vochtige keitjes op de bodem naar de groepjes vrouwen. Hun stemmen klonken als zorgeloze vogels, kwetterend en schril. Haar blik kruiste met die van een jong meisje, vermoedelijk een oppas. Maar het kind keek gauw weg. Alsof ze zich niet eens bewust was van de aanwezigheid van de eenzame vrouw aan de rand van het schoolplein. Nu was ze echt eenzaam. Ze had voorgoed afscheid genomen van Anthony. Hij zou terug gaan naar Razen, om zijn acteer carrière serieus op te pakken. En zijn plannen met haar waren geen plannen die ze deelde. Tenminste dat was wat ze hem had gezegd…
Er zat ook zeker een kern van waarheid in, maar Yvaine wist dat er nog iets anders was geweest. Iets wat dieper lag. Hij was te dichtbij gekomen. Hoe wist ze niet precies, maar ze had hem onbewust dichter bij zich toegelaten dan ze menig man in lange tijd had gegund. En dat kon niet. Niet meer…

Yvaine werd weer uit haar overpeinzingen getrokken toen de schoolbel over het plein weerklonk. Een schel geluid waardoor haar fronsende blik naar de voordeur van het lage schoolgebouwtje werd getrokken. Nog geen halve minuut later schoot deze open en rende de schoolkinderen naar buiten. Zoekend naar de bekende lichtblonde krullen tussen alle kinderkopjes. Ze vond haar dochtertje gauw en even gleed er een zweem van een warme glimlach over het gezicht van de kille schooldokter. Sophia zag haar moeder en huppelde vlug haar kant op. “Dag lieverd, hoe was het vandaag op school?” vroeg ze zoals elke goede moeder dat zou doen, waarna het meisje enthousiast vertelde over het nieuwe meisje in de klas, die Gwen heette en die naast haar moest zitten van de juf. En de tekening die ze had getekend, van hun kat Morphine. En dat de juf had gezegd dat het de beste tekening van de klas was. En hoe Gwen had gevraagd naar de kat en dat Gwen haar nieuwe beste vriendinnetje was geworden en of ze een keertje mocht komen spelen thuis. Yvaine had een zachte uitdrukking op haar gezicht terwijl ze met haar druk kletsende dochtertje aan de hand over straat liep. Ze knikte zo nu en dan, mompelde er een “wat leuk lieverd,” bij, maar echt luisteren deed ze niet. Yvaine zat met haar gedachte bij andere dingen. Andere mensen. Mensen zoals Anthony die zo dicht bij haar waren gekomen. Voor een moment schoten goudblonde lokken en amberkleurige ogen in haar gedachte voorbij, maar die schudde ze snel weg. Nee, hij niet. Nog niet.. en ook lang niet op de manier zoals ze had gevoeld bij Anthony..
Tobias wel.. Tobias was.. niet de eerste, maar wel één van de weinige die zo lang zo dicht bij haar had mogen komen. Ze had niet voor niets ja gezegd… maar dat was in het begin van hun huwelijk. Dat veranderde drastisch.. god wat had ze toen graag gewoon kunnen zeggen dat het over was. Helaas werkte een huwelijk niet zo makkelijk. Nee.. Tobias was niet de eerste nee..

Weer schoot een beeld aan haar voorbij. Een beeld van vele nachten vol passie en genot. Heimelijke plannen en dromen die nooit waar zouden worden. De stiekeme aanraking van een hand tijdens een banket ter ere van haar ex-man en zijn partner.. twee paar blauwe ogen die verlangend naar elkaar staarde.. terwijl Tobias niets vermoedend haar hand pakte, deze kuste en haar vertelde dat ze er prachtig uit zag. Ze durfde zijn naam niet eens te denken… laat staan de gevoelens.. nee. Niet aan denken..

Ze slaakte onbewust een zucht terwijl haar dochtertje rustig verder aan het vertellen was dat ze binnen kort naar het zwembad van de academy zouden gaan voor zwemlessen. Omdat dat het enige zwembad op de planeet was, maar hoe zij daar zelf natuurlijk al zo vaak had gezwommen met Graham. Yvaine keek even glimlachend neer op haar prachtige meisje en streek even langs haar mooie blonde pijpenkrullen. Tenminste één goed iets wat uit die… haast onwerkelijke tijd van haar leven was voortgebracht.

Er waren er meer geweest. Anthony, Tobias en… en die ander waren bij lange na niet de enige geweest. Ze herinnerde zich een Erdse gevangenisbewaarder, maar dat was een korte fling geweest. Alleen voor het plezier en het genot. Zoals ze was begonnen met Anthony. Just.. pure fun and pleasure.
Opeens schoot haar nog een naam te binnen en ze voelde haar borst vullen met een warm gevoel van genegenheid en respect. Hoe kon ze Ludwig vergeten. Ludwig Perth, de inmiddels beroemde herbologist, had altijd al een soft spot bij Yvaine gehad. De man was gewoon zo vriendelijk en wijs. Ze beschouwde hem als een waardig vriend en voor een moment miste ze zijn adviezen, die vaak op de vreemdste momenten kwamen. En vaak was het advies die ze in eerste instantie niet eens bewust nodig had. Luddy was altijd als een parachute geweest. Om haar val te breken en de laatste loodjes kalmpjes boven de aardoppervlak te laten glijden zodat ze met beleid en beheerste controle kon landen. Ja, Luddy was absoluut iemand die dicht bij haar was gekomen. Nooit op een romantische manier.. gelukkig, maar hij had haar wel veel dingen geleerd en veel mensen laten ontmoeten.. onder andere Tobias.

Sophia had inmiddels haar hand losgelaten en was voor haar moeder uit gerend want ze kwamen in de buurt van de speeltuin. Als ze snel was kon ze nog een paar keer schommelen voor haar moeder al voorbij was gelopen. “Sophia, voorzichtig.” Riep haar moeder haar nog na, die expres langzamer begon te lopen, maar het meisje wel goed in de gaten bleef houden. Tja.. dat was nog eens een avond geweest. De dag dat ze Tobias had ontmoet. Toen der tijd zag ze hem niet eens staan. Die avond.. als ze het goed had was het een avond ter ere van Ludwig, was ze aan iemand speciaals voorgesteld. Hoe kon ze hem ooit vergeten. Eén van de weinige mannen aan wie alleen maar positieve herinneringen kleefde. Toen was ze natuurlijk nog ontzettend jong geweest. Net 22 misschien? En hij zeker al in de 30.. hij zou nu dan wel tegen de 50 aan lopen. God wat was dat een man. Niet te geloven dat ze ooit nog zo’n nacht heeft meegemaakt. Voor een moment sijpelde er iets van ondeugd en een jeugdige frisheid door haar ijzige blauwe ogen. Die herinneringen waren haar niet persé dierbaar, maar hij had haar wel een andere kant van zichzelf laten ontdekken. Voor een moment voelde ze zich weer even die jonge studenten. Maar Yvaine zou zichzelf niet meer herkennen in dat meisje. Dat was zo lang geleden en er was inmiddels zoveel gebeurt. Dat was een ander leven. Een leven die ze nooit meer zou mee maken. Ze was een moeder van dat prachtige meisje daar op de schommel. Ze was de hoog aanziende arts geworden die ze had willen worden. Maar haar leven was nu ook getekend, wat haar kil en afstandelijker had gemaakt. De precieze reden waarom Anthony nu uit haar leven moest stappen. Voor het te laat zou zijn voor hem. Hij verdiende een beter iemand. En Yvaine?.. zij kon het beter houden bij de herinneringen aan…
“Alec?!”
Met stomheid geslagen staarde ze op naar de belichaming van een gepassioneerde en jeugdige herinnering. Daar stond hij! Recht voor haar neus. Alsof hij letterlijk uit haar hoofd gestapt was. Hij was geen haar veranderd. Na al die lange jaren in haar leven was zij veranderd als de dag naar nacht. En nu stond hij opeens voor haar. Zijn asblonde haar en die ijsblauwe ogen.. ze sloegen als bliksemslag op haar in. Wat was dit voor magie?!  Ze kon hem enkel maar aanstaren met een uiterste verbazing in haar blik, terwijl Sophia achter haar lekker aan het schommelen was.