Penny was over het algemeen best een grote natuur fanaat. Lente, zomer, herfst, het waren allemaal haar favoriete seizoenen, ze kon nu eenmaal niet kiezen. De winter.. als het sneeuwde dan was het leuk maar voor de rest vond ze het maar te koud en te stil. Maar de natuur hier? Daar was ze niet zo'n grote fan van. Het was nu al voor de derde keer dat ze was weggezonken in een stuk moeras waar ze eerder heilig van overtuigd was dat het toch echt een deel van het pad was geweest. Tot nu toe had ze wel het geluk gehad dat ze zichzelf er weer uit had kunnen krijgen, want als ze er in weggezakt was, zou het waarschijnlijk nog heel lang duren voordat archeologen haar zouden opgraven en zouden ontdekken wat voor mislukkeling ze was.
Ondanks dat ze tot haar knieën doorweekt was met moeraswater, zag Penny tot nu toe alles best positief in. Deze opdracht zou vast niet zo moeilijk moeten zijn als die ene dat ze een tas naar de meest donkere en gure plek had moeten brengen en een of andere zin in code-taal had moeten uitspreken. Zelfs als ze er nu aan dacht liepen de rillingen over haar rug. Penny sloeg een liaan opzij en rook hoe haar omgeving steeds vochtiger en muffer werd. Het rook een beetje naar die kledingkast van haar oom waar ze zich toen ze klein was in verstopte met kerst als ze weer eens verstoppertje speelden. Om de een of andere reden had ze zich altijd veiliger gevoeld in die kast dan wanneer haar oom haar vond. Het meisje slaakte een zucht en besloot even te stoppen en haar omgeving te overzien. Als ze de plaatjes moest geloven zou de krokodil bijna identiek aan zijn omgeving moeten zijn. En het moeras was nog wel een paar kilometer lang. Wie wist hoe lang ze hier nog bezig zou zijn? Ze had geen spullen mee genomen om te overnachten, daar had ze ook eigenlijk helemaal niet aan gedacht. Ze trok wat aan haar staart om hem wat strakker te doen en merkte hoe vochtig haar haar eigenlijk was. Blegh, dat ging zeker krullen. Het meisje zuchtte nog een keer, haalde diep adem en besloot om haar reis verder voort te zetten. Ze zette een stap vooruit en..
Een luide brul zorgde ervoor dat menig moerasvogel opvloog. Met een verschrikte gil sprong Penny achteruit terwijl de krokodil plotseling voor haar tevoorschijn kwam. Zijn bek wijd open, zijn ogen groot van schrik. Natuurlijk Penny. Natuurlijk moest je weer precies op zijn bek gaan staan. Wie weet was dit wel het laatste wat ze zou zien, de rijen tanden van de bek van de krokodil. Maar het tegendeel was waar. Het beest liet nog een keer een zielig geluidje horen voordat hij als een zielig hoopje opkroop en.. begon te huilen. Penny bleef er eerst verdwaasd naar staan kijken, herinnerde zich vervolgens de missie en haalde vliegensvlug een flesje eruit. Ze knielde neer en heel voorzichtig strekte ze har arm uit om de tranen op te vangen. Een. Twee. Drie. Drieëneenhalf. Kom op krokodil, je kunt het. Daar! Nummer vier gleed in het flesje. Heel voorzichtig liet Penny haar hand over de snuit, of bek, van het beest glijden. 'Sorry.. Het spijt me.. Ik bedoelde het niet zo..' Verzuchtte ze waarna ze opstond, nog een keer naar de snikkende krokodil keek en maakte dat ze weg kwam.