Ze liet haar blik op de plekken in de ruimte glijden in de shuttle naar Gren. Een krokodil laten huilen hoe moeilijk kon het zijn. Ze liet haar vingers over het gevest van haar zwaard glijden. Hij lag rustend op haar schoot. In een beweging legde ze hem naast haar op de bank en sloeg ze haar benen over elkaar. De missies doen gaf haar toch een gevoel van voldoening.
Toen ze eindelijk de shuttle uit kom strekte ze zich uit en keek om zich heen. Goed een krokodil vinden, dit kon ze. Ze stapte zonder angst verder door Gren op zoek naar dat moeras. Na een klein half uurtje had ze het eindelijk - met wat hulp van de inwonende - gevonden. Nu die krokodil nog. Na een kleine twee uur zoeken vond ze het dier eindelijk, na een aantal keer vast zitten in de modder dat zo fijn in een vacuum veranderde als je er in stond.
Met haar zwaard in haar handen bekeek ze het dier en tilte haar hoofd. 'Als je wat tranen zou kunnen laten zou dat op prijs gesteld worden.' Zei ze haar aanwezigheid bekend makend. Het wezen draaide zich om en sperde zijn bek open naar haar bij het zicht op het zwaard. Ze was absoluut niet vies van het wezen te pijnigen om haar doel te bereiken. Ze hield het zwaard stevig in haar handen terwijl ze dichtbij bij stapte. het dier leek op het eerste opzicht niet agressief.
Ze pakte het reageerbuisje en zakte voorzichtig door haar knieën 'Ik heb enkel je tranen nodig, laat me je niet pijn doen.' Zei ze waarschuwend. Ze stond weer recht toen het dier zijn kop weg draaide. Als mevrouw ongeduld zelve versterkte ze haar grip rond het zwaard en zette deze zonder enige twijfeling in de poot van het dier zo in de grond. Ze ging geen tijd verspillen aan het dier overtuigen dat ze de tranen nodig had. 'Wie niet luistert zal voelen.' Zei ze terwijl ze het reageerbuisje zo snel als dat ze kon bij het dier zijn ogen hield. de tranen van het gepijnigde dier vielen in het buisje.
Het luidruchtige dier dat in pijn verkeerde greep met de bek vol tanden naar haar arm. ze trok hem terug op tijd om enkel drie tanden in haar bovenarm te krijgen. Haar trekkende beweging scheurde het gelukkig enkel wat oppervlakkig open. De witte stof van haar witte blouse en de lange witte mouwen kleurde mee met haar bloed dat toch opwelde uit de wondes. Ze had de tranen al goed weggestopt en greep haar zwaard en draaide hem nog een kwartslag en trok hem er uit. Het dier probeerde opnieuw naar haar te grijpen met diens bek maar nu was ze voorbereid. Ze was snel weggedraaid en zette het op een lopen. Het dier achterlatend met zijn gewonde poot. Verder er weinig om gevend.
Met een diepe zucht plofte ze neer in de shuttle naar de academie. Ze scheurde de mouw van haar blouse af om naar de snedes in haar arm te kijken. Gelukkig waren ze niet diep en bloedde het enkel heftiger dan dat het was.