Zodra de tas in haar handen was gevallen, was het foute boel geweest. Met grote ogen had ze naar de nog grotere man voor haar gekeken, terwijl ze de tas stevig in haar handen klemde. Bang om een beweging te maken die de man meteen op alert zette, had ze hem aangestaard en geluisterd. Ze durfde niet eens vragen te stellen, zelfs niet met haar altijd zo grote nieuwsgierigheid wist ze zich nu te bedwingen. Dit was nu niet de tijd en de plek om vragen te stellen. Penny had hevig geknikt bij zijn instructies, hopend het allemaal te onthouden terwijl ze de tas op haar rug hees. Ze knikte nog een paar keer heel snel en heel overtuigend, haar mond stijf dichtknijpend.
Zonder een woord te zeggen, draaide ze zich om en liep met snelle passen uit de buurt van de stevige man. Dit was niet wat had ze gedacht toen ze richting Oaks Field wilde gaan om een gezellige middag te hebben. Dit was absoluut niet wat ze had gedacht. Penny slikte krampachtig terwijl ze de rugzak nog wat verder op haar schouders hees. De beugels waren te lang maar ze was te angstig om ze aan te passen, misschien moest de tas wel precies zo afgeleverd worden. Ze ontweek iedereens blik en probeerde zoveel mogelijk de vieze geur te negeren. Wat zat hier in?

Met haar haastige stappen had ze Oaks Field sneller bereikt dan ze had gedacht. Ze bleef resoluut naar de grond staren, behalve bij de kruising, om te zien waar ze heen moest. Hoe heette het ook alweer? Lurking Vulture? Op geen enkel bord leek de naam naar voren te komen, maar ze herinnerde ook dat het op de zwarte markt was. Maar waar was dat dan in godsnaam. Penny deed nooit iets illegaals, niet dat ze wist tenminste, dus hoe moest zij weten waar de zwarte markt was? Zomaar aan iemand vragen leek haar ook geen optie, gezien ze niet op een politiebureau wilde eindigen met de tas nog over haar schouder. Misschien was dit wel een hele belangrijke buit die ze kostte wat het kost bij de ander moest afleveren. Penny slikte krampachtig, keek om zich heen en sloeg toen een straat in waar ze nog nooit eerder was geweest. Misschien dat het deze richting op was.

Ongeveer een uur door Oaks Field heen struinen later, dacht Penny het gevonden te hebben. De steeg, of eerder de tunnel die haast net zo stonk als de rugzak op haar schouders, was donker en eng. Penny kon er niet om heen dat ze zich zwaar ongemakkelijk voelde en zo snel mogelijk naar huis terug wilde. Maar, bang voor de consequenties als ze de rugzak niet zou afleveren, stapte ze door. Haar ogen scande de slecht verlichte uithangbordjes, opzoek naar de taverne. Ze vond hem uiteindelijk in een hoek. Precies met de uitsmijter die ze al eerder had voorgesteld bij de beschrijving van de reus. Oh jee, wat moest ze ook al weer doen? iets met haar vingers, haar pink. Godzijdank was ze alleen met de uitsmijter, die haar doordringend aan bleef staren, terwijl Penny koortsachtig probeerde te herinneren wat ze moest doen. Eerst stak ze alleen haar pink op, maar daar kwam ze niet veel verder mee. Toen ze vervolgens besloot om alle vingers dan maar af te gaan en bij de ringvinger begon, kraakte de deur al open. Verbaasd en met een lichte open mond, staarde Penny naar de uitsmijter en weer terug, om vervolgens naar binnen te schieten, bang dat de deur net zo snel weer dicht viel als dat hij was open gegaan.
Binnen was het er niet veel beter op. Er hing een dikke laag rook, het rook er vochtig en muf en zelfs hier leek niemand iets te geven om verlichting. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes terwijl haar ogen snel maar zorgvuldig over de mensen scande, op zoek naar de man die aan de beschrijving voldeed. Gezien er niet veel volk was hier, had ze hem snel gevonden. Terwijl ze de rugzak van haar schouders trok, rende ze half naar de man toe, bleef voor hem stil staan en zette toen gehaast de tas op de tafel. Haar hart bonkte in haar keel. 'De vis is gezwommen.' Piepte ze haast onhoorbaar waarna ze zich vliegensvlug omdraaide en de kroeg uit rende. Ze keek niet om, ze keek alleen voor haar, terwijl ze zo snel mogelijk zich uit de voeten maakte, terug de bewoonde wereld in waar geen dikke uitsmijters voor iedere deur stond en iedereen in codetaal sprak. Dit wereldje was niet voor haar.