Met moeite wist hij de deur van zijn kamer open te krijgen. Het leek wel alsof zijn lichaam zich tegen hem had gekeerd en elke beweging te veel was. Zijn bovenlijf rustte op de deurklink toen deze met de sleutel in het slot plotseling omlaag klikte en hij nagenoeg letterlijk met de deur in huis viel. Whoa! Nog net wist hij zich aan een boekenstapel -wat eerde als een bijzettafel oogde- op te trekken. Hij liep… nee… sleepte zichzelf naar zijn bed. Het was het eerste en enige waar hij nu aan kon denken. Met een diepe zucht stortte de jongeman neer en begroef zijn hoofd in de kussens. Hij telde zijn zegeningen dat volgende week zijn nieuwe mentor en schoolarts Raelyn eindelijk zou arriveren, want hij wist niet hoelang hij dit nog alleen vol ging houden. Er was hulp vanuit Oak’s Field als hij het nodig had van de lokale huisarts daar, maar hij werd eigenlijk enkel bij noodgevallen ingeschakeld. En dus had de jonge doktersassistent het voor nu op zich moeten nemen om de tijd tussen het vertrek van Yvaine en de komst van de nieuwe arts te overbruggen. Het eiste duidelijk zijn tol. Niet alleen kon hij de uren dat hij de afgelopen twee weken geslapen had bijna op twee handen tellen, maar daarbij waren de werkdagen lang… vermoeiend, zeker met de heersende griepepidemie nu het weer grauwer werd en de dagen donkerder. Uitgeput rolde Graham uiteindelijk op zijn rug op het matras en staarde naar het plafond. Als het mogelijk was, zou hij hier de rest van zijn vrije avond kunnen blijven liggen en-
Zijn gedachte werden ruw onderbroken door het zachte geluid bij zijn deur. Houterig had hij zijn blonde hoofd iets opgericht om naar de oorzaak ervan te zoeken en zag zo nog net hoe een witte envelop onder de deur door werd geschoven. Wat..? Hij nam aan dat het geen mededeling was dat hij weer acuut nodig was op de ziekenzaal -althans… dat hoopte hij niet- aangezien ze dan wel hadden aangeklopt, maar… wat kon het dan zijn? Zijn post haalde hij gewoonlijk zelf op en het was verder buitengewoon vreemd dat op vrijdagavond te ontvangen. Meer dankzij zijn nieuwsgierigheid dan iets anders, wist hij zich weer uit bed te hijsen en slofte naar de envelop toe om deze bedachtzaam op te pakken, open te peuteren en de inhoud te bekijken. Een brief. Een… uitnodiging? Eén wenkbrauw gleed langzaam omhoog terwijl hij zijn ogen langs de letters liet glijden. Oh. Oh… Ze… Oh? Onbewust was er toch een kleine glimlach op zijn vermoeide gezicht geslopen. Kijk eens aan… Het meisje wat hem tijdens hun eerste ontmoeting harder had weggeduwd dan welke patiënt of persoon hij ooit had ontmoet -misschien op zijn eigen broertje na- nodigde hem nu vrijwillig uit vanavond naar de Jolly Jester te komen. Dat was… bijzonder te noemen. Automatisch zette het hem direct aan het denken of het überhaupt wel een slim idee was. Professioneel was het nou bepaald niet te noemen. Aan de andere kant… Was hij dat normaal wel? In hoeverre was zijn aanpak als schoolpsycholoog én doktersassistent überhaupt “standaard” te noemen? Ging hij niet veel liever ook op zijn intuïtie af, zodat de ander geen robot, maar gewoon een ander mens voor zich had? En dat juist Hayden af en toe iemand nodig leek te hebben om… “gewoon” mee te praten en haar verhaal bij kwijt te kunnen stond buiten kijf.
Dat was de gedachte waardoor hij tenslotte de knoop voor zichzelf doorhakte en hij de envelop zorgvuldig op zijn bureau plaatste, waarna hij zich zo goed en kwaad als het ging naar de badkamer begaf voor een koude douche, zodat hij nog enigszins fris en fruitig in Oak’s Field zou verschijnen.

Zijn nette werkkleding verruild voor alledaagse kleding waardoor hij opging in de jeugdige menigte, wandelde Graham een half uur later al door de levendige straten van het dorp. Het was hem vast een keer ter oren gekomen wat er nu allemaal gaande was en werd georganiseerd, maar aangezien hij toch niet had gedacht de tijd en energie te hebben er deel van uit te maken, had hij het allang weer uit zijn gedachten gebannen. Nieuwsgierig en geïnteresseerd keek hij daarom in het rond en glimlachte even naar wat vrouwelijke leeftijdsgenoten met wie zijn blik kruiste. Oh.. Ahum. En weer door. Direct merkte hij hoe lang het werkelijk alweer geleden was sinds hij een avond voor zichzelf had genomen… Hij leek wel vastgekluisterd aan de ziekenzaal of anders een kluizenaar in zijn eigen kamer, enkel gezelschap gehouden door zijn huisdier, boeken en af en toe een binnenstormende tiener die blijkbaar familie van hem was. En dat voor een vijfentwintigjarige… Misschien was het maar goed ook dat iemand hem zover had gekregen de school en diens bewoners eens te laten voor wat het is en gewoon een avond… ontspannen te niksen. Het was op dat moment dat Graham besefte dat hij misschien nog wel meer aan vanavond toe was dan degene die hem had uitgenodigd… Wie weet.
Dankzij rustigere tijden waar hij meer de stagiair had kunnen uithangen, had hij zijn weg naar de Jolly Jester nog redelijk snel gevonden en wandelde hij er nonchalant naartoe, op zoek naar lange, rode lokken en wellicht hetzelfde, zoete parfum dat hij misschien nog zou herkennen…
Uiteindelijk vond hij net een hint van rood vlakbij de ingang, overschaduwd door een langere jongen die wel erg… amicaal bij haar stond. Ongemerkt hield hij zijn pas iets in en kwam langzaam dichterbij. Nog net ving hij zo de vlugge woordenwisseling tussen beiden op. Ah…
Hij wachtte nog een seconde om te zien hoe dit af zou lopen, voor hij ingreep. Zonder enige aarzeling was hij naar voren gestapt, pakte Hayden zacht, maar zeker vast en trok haar vertrouwd tegen zich aan, zijn arm beschermend rond haar schouders geslagen. “Daar ben je. Ik was al bang dat ik je niet zou kunnen vinden in deze drukte.” sprak hij vriendelijk en warm tegen haar, terwijl zijn blik het tegenovergestelde zei zodra deze die van de jongen vond. Hij kon niet veel ouder zijn dat Elijah. Het waren de ogen, plots ijzig kalm en bijna streng, die de ander al een stap achterwaarts lieten zetten, waardoor het eveneens gelijk duidelijk werd dat de jongen in kwestie toch zeker een borrel of vijf te veel op had. Alsof zijn ego en zelfverzekerdheid hierdoor een onnatuurlijke boost hadden gehad, keek de jongen Graham toch recht aan en grijnsde even spottend. “Sorry, maar ze vroeg erom. Als je je vriendin zo gekleed laat gaan, kan je niet verwachten dat iedereen braaf zijn handen thuis houdt.” ..Wat?
Zijn blik verscherpte, maar in plaats van direct te reageren, leek Graham de tiener eerst aandachtig te observeren. “Als iemand vanavond zijn handen thuis moet houden, ben jij het wel…” begon hij uiteindelijk bedenkelijk te spreken, luid genoeg zodat de enkele omstanders -die het conflict maar al te graag wilden volgen- nieuwsgierig bleven toekijken. De jongen keek hem niet-begrijpend aan, opende zijn mond, maar wist niet helemaal hoe te reageren. Met zijn vrije hand maakte de jonge arts daarop een vluchtige beweging naar de ander. “Je hals. Witte, cirkelvormige uitslag met donkere accenten, rood omrand ten teken dat het jeukt… Allemaal duidelijke symptomen van Incus Clavicula, een zeer besmettelijke huidziekte.” Een gemeenschappelijk geluid van afgrijzen was hoorbaar rondom hem, mede dankzij de merkbare expertise waarmee de diagnose zojuist gesteld was. “Hmhm. En.. zo te zien is het helaas een zeer agressieve vorm, wat betekent dat het zich binnen de kortste keren over je hele lichaam heeft verspreid zonder behandeling. Het verbaast me dat de jeuk nog niet gek heeft gemaakt…” Het had het gewenste effect: hoe meer gezichten zich met een mix van walging en vrees zich op hem richtten, hoe meer de jongen zich gealarmeerd en beschaamd begon terug te trekken. “Ik zou het maar snel laten behan-“ Maar verder had hij niet kunnen komen of de jongen had zich al -struikelend over zijn eigen benen- uit de voeten gemaakt, wat voor enig komisch en theatraal effect zorgde en enig verbijsterd gelach rondom tot gevolg had. Met een tevreden, al dan niet bescheiden grijns trok Graham direct zijn arm weer terug en draaide zich triomfantelijk naar Hayden toe. “Poedersuiker. Door de kruimel in zijn mondhoek denk ik aan een wafel.” prevelde hij plotseling zacht, wederom alsof hij een weldoordachte diagnose stelde, maar… eerlijk dit keer en met duidelijke geamuseerdheid in zijn sonore stem en ogen. “Sorry dat ik je heb laten wachten. Ben ik nog op tijd om op je uitnodiging in te gaan..?” Zijn grijns kreeg iets verontschuldigends waarbij hij haar ogen ontmoette. Ze zag er… mooi uit vanavond. Was dat voor- Nee. Dat was natuurlijk omdat… vanwege het festival. Waarom anders? Waarom dacht hij überhaupt-
In ieder geval…

Een triomfantelijke grijns verscheen. “Dat was de bedoeling~” prevelde hij tevreden en genoot even van het geluid van haar lach voor hij zijn blik op de ingang richtte. Je kon de live muziek en bijbehorende drukte buiten al duidelijk horen. Het klonk in ieder geval als een gezellige boel… Hopelijk paste hij daar na de afgelopen maanden van afzondering nog steeds tussen.
Zijn ogen gleden automatisch terug naar haar bij de woorden rond haar “date”. Hij lachte een gedempte, aanstekelijke lach. “Mooi. Nu hoef ik je niet te delen.” kaatste hij speels terug op dezelfde toon, alsof het wegjagen van de jongen in feite deel was van een weldoordacht meesterplan wat al voor zijn komst in Oak’s Field in werking was gezet. Eén wenkbrauw gleed vragend op toen ze verder sprak.
Nog geen seconde later verliet een verraste grinnik zijn mond. Die wist niet van opgeven…
Hij dacht even na en had haar in die paar seconden doordringend aangekeken. Stilte omhelsde hen. De omringende geluiden leken voor even één grote waas, zijn aandacht onlosmakelijk op haar gericht. “Klopt.” reageerde de blonde jongeman tenslotte droog, aangezien een daadwerkelijke vraag dit keer achterwege was gebleven en ze enkel een conclusie had getrokken, waardoor hij zich er gemakkelijk onderuit had weten te wringen met enkel een bevestiging dat hij inderdaad níet geantwoord had. Met een ronduit eigenwijze en ietwat… ondeugende uitdrukking was hij hierna plots langs haar heen zo de Jolly Jester ingeschoten nog voor ze had kunnen protesteren.
Zacht lachend baande de lange jongeman zich vervolgens een weg door de menigte richting de overvolle bar. Hier wist hij net twee vrije barkrukken te bemachtigen in een gelukkig getimed moment waarin een stel naar de dansvloer was vertrokken en ging zitten, de overgebleven kruk voor Hayden vrijhoudend. Aangezien zijn lengte hem het voordeel gaf dat zijn goudblonde lokken goed zichtbaar waren over de vele hoofden heen, ging Graham er maar vanuit dat ze hem zonder al te veel moeite had kunnen volgen. Desalniettemin gleed zijn blik afwachtend achterom zodra hij een bestelling had geplaatst bij de barman. Speurend gleden zijn glinsterende ogen langs de vele gezichten tot ze twee irissen van een gelijkende kleur vonden, omkranst met zachte, rode lokken. Ah, daar was ze al. “Wat wil je drinken?” vroeg hij met een scheve grijns en de jongensachtige koppigheid nog altijd op zijn gezicht gebrand.

Hij keek zelfvoldaan toe hoe ze op de kruk naast de zijne klom en nam ondertussen zijn biertje dankbaar in ontvangst. Met moeite wist hij zijn blik op haar… gezicht te houden. Ahum. De uitdagende blik was daarvoor gelukkig uitnodigend genoeg. Een grijns kroop opnieuw op zijn gezicht bij haar bestelling. Whiskey? Zo, zo. Vanuit zijn ooghoeken keek hij toe hoe de barman het glas volschonk. “Misschien volg ik later vanavond je voorbeeld…” lispelde hij zachtjes waarbij haar het glas toeschoof en het zich gemakkelijk maakte op de barkruk. Geïnteresseerd gaf hij zijn ogen goed de kost in de omgeving en hoorde ondertussen haar woorden aan die hem wederom aan het lachen maakten, een oprechte lach. Hij moest toegeven dat hij enigszins teleurgesteld zou zijn geweest als ze het wel zo snel had opgegeven… Maar die gedachte hield hij wijselijk voor zichzelf.
Pas bij haar laatste opmerking, draaide hij zijn hoofd langzaam terug naar haar. Hm..? Dat had ze nou net niet- Nee, dit was een te mooie kans om te laten liggen…
Uit het niets boog de jongeman daadwerkelijk voorover, lichtelijk grijnzend. In een tempo waardoor het net maar al te merkbaar was, naderde zijn gezicht de hare voor hij deze plots afboog om zijn lippen even bij haar oor te kunnen hangen. “Je zou je helemaal niet bezig moeten houden met wat ik onder mijn lakens doe, miss De Payens.” lispelde hij haar aangenaam, maar expres ook een tikje waarschuwend toe, waarna hij zich weer net zo snel had teruggetrokken en zijn glas naar haar hief. “Proost!” Genietend zette hij het aan zijn lippen en nam direct een grote slok om zijn ietwat droge keel te smeren. Ah… Dat was ook te lang geleden. De bitterzoete smaak streelde zijn mond en even nam hij een momentje voor zichzelf voor hij zich weer tot zijn… gesprekspartner richtte. “Maar… aangezien je duidelijk niet gaat opgeven, ben ik bereid een deal te sluiten.” sprak hij tenslotte met een uitdagende blik. “Een eerlijk antwoord van mij op jouw vraag in ruil voor… een gunst van jou voor mij. Wat voor een gunst…? Tja, dat laat ik helemaal aan jou over, maar het moet uiteraard wel een goede zijn wil je je antwoord krijgen. Dus.. hebben we een deal~?” Hij was benieuwd of dit het antwoord waard zou zijn, wat ze ook zou bedenken waar hij mogelijk iets aan zou kunnen hebben. Zijn vrije avond was zo in ieder geval al goed begonnen.