"Okay guys, let's do this," spreekt hij tegen zijn medereizigers. Op de launching platform staan 5 mensen, 4 mannen en 1 vrouw. Al hun handen dragen een reistas, op hun rug zie je kisten waar je instrumenten kan herkennen.
Aido is de grootste van de vijf en de ogen rond hen kijken onsubtiel zijn richting uit. Een gevoel dat hij wel gewoon is, maar hij geeft er geen enkel aandacht aan. Gespannen loopt hij zijn groepje voor, het enige wat hij doet is de menigte volgen die allemaal één richting stappen. Jonge mensen, oudere mensen, het krioelt hier verschillende soorten en maten. Meteen voelt Aido zich thuis en kan hij niet wachten om zijn toekomstige collega's en studenten te ontmoeten. Over zijn schouder houdt hij een grote zak waarvan je weet dat daar een belangrijk kostuum wordt gehouden. Het is een volledig zwarte zak, waardoor mensen kunnen raden hoe het kostuum eruit ziet, maar voor Aido is dit zijn kostbaarste bezit.
"Laten we eerst naar de Academie gaan om mijn materiaal weg te leggen," zegt hij, waar hij zijn hoofd naar de anderen draait. "Ja, want natuurlijk moet Master Aido helemaal klaar zijn om de wel gerespeceerde schoolhoofd te ontmoeten," antwoord Kain bespottelijk. Ze weten goed genoeg hoe zenuwachtig Aido is voor de ontmoeting met Miss Eres. Hij had al met haar gecontacteerd via brieven, om alles in orde te brengen, maar de eerste indruk is daarvoor nog niet gevormd. Dat zal vandaag zijn, dus hij mag het helemaal niet verpesten. Dit is ook de reden dat Aido erop stond om in de vroege voormiddag van Shadra te vertrekken. "Je hebt geluk dat we zo zwaar geladen zijn, anders had ik je perfecte blonde haren al helemaal in de war gebracht," zegt Aido, de klank was ook bespottelijk bedoelt, maar de spanning zorgt ervoor dat die toch serieuzer klinkt. Hij staat over zijn hele lichaam te bibberen en zijn leden mochten eraan geloven de laatste paar dagen. Meteen na het positief antwoord dat hij in Starshine Academy is aangenomen, hebben ze alles in orde gebracht voor hun vertrek. Kain's gezichtsuitdrukking verandert meteen na Aido's woorden, tot bijna een boze frons, "Jij blijft mooi van mijn haar af, begrepen?" kaatst hij terug, "Jongens, jongens, we gaan toch niet beginnen kibbelen," komt Toya, de enige vrouw van hen, tussenbeide. "Nee, mama," antwoorden Kain en Aido lachend. Als enige vrouw is zij ook wel diegene dat ervoor zorgt dat de mannen hun manieren houden. Ze mogen dan wel volwassen zijn, toch kunnen ze zich nog kinderachtig gedragen. Ook al blijft dit altijd bij het plagen. Het is een heel hechte band. "En ik heb al gezegd om mij zo niet te noemen," reageert Toya stampsvoet. Ichiru, de stilste van de hoop lacht even mee, maar houdt er zich voor de rest buiten. Als laatste hebben we de slaperige Senri die voor de zoveelste keer op korte tijd zijn kaak bijna uit de kom geeuwt. "Aido, waarom moesten we zo vroeg vertrekken? Ik dacht dat je pas in de namiddag een afspraak hebt?" klaagt hij, zonder op te letten wat er rond hem gebeurt. "Dat heb ik al uitgelegd: ik wil de omgeving al goed inspecteren en ik wil ook wel die feestzaal zien dat je voor ons hebt gevonden," meteen verdwijnt de vermoeidheid en maak die plaats voor blinkend enthousiasme. "Als ik de verkoper mag geloven, is het perfect," antwoordt hij als hij zich naar Aido voegt. Sinds hij kleiner is dan Aido moet hij wel opkijken en loopt hij daardoor bijna iemand omver. "Er is nog veel werk, maar geef het een paar weken tijd."

Voor de grote schoolpoort, neemt Aido de plattegrond uit zijn zwarte hemd en loopt hij het gebouw in, naar zijn eigen kamer. Het is wel gezellig, een paar persoonlijke zaken om het op te fleuren en hij is klaar voor dit leven.
Nu Aido zijn eigen materiaal kwijt is, kan hij de andere aflossen met hun eigen materiaal en lopen ze richting Oak's Field.
Daar vinden ze het gegeven adres van de zaal en, zoals Senri vertelde, is deze in een perfecte staat en heeft het gewoon een persoonlijke opknapbeurt nodig. De elektriciteit en verlichting moet nog geplaatst worden, hier en daar een klein podium plaatsen. Er is nog werk aan de winkel, maar het kon erger. Boven het feestzaal is er nog een appartement waar Toya, Senri en Kain hun eigen verblijf hebben. Deze is wel volledig in orde. Ze geven hun materialen een plaats, maar zoals we Aido kennen kan hij niet lang blijven zitten. "Neem jullie instrumenten mee. We zullen eens laten zien wat we in ons mars hebben." zegt hij triomfantelijk.
Het is bijna middag als de straten van Oak's Field gevuld zijn met drukbezette terrassen. Een perfect moment om hun nieuwste publiek uit te testen. De muzikanten nemen hun instrumenten, ondertussen dat Aido zijn stem opwarmt. De zenuwen verdwijnen naarmate dat zijn stem betere klanken produceert en Kain zijn eerste slag op het transporteerbaar drumstel, gevolgd dor de snaarinstrument van Toya en de vrolijke piano noten van Senri. Ichiru maakt het geheel af met zijn enkelvoudige blaasinstrument. De mensen stoppen waarmee ze bezig zijn en draaien zich naar het klein groepje die veel meer muziek produceert dan wat je ziet. Laten we de magie kunsten hiervoor bedanken.
Als het Aido's beurt is, hoor je zijn warme stem die duidelijk boven de muziek zingt:
What good is melody?
What good is music?
If it ain't possessing something sweet...
Hij profiteert ervan dat hij deze keer geen micro nodig heeft om zijn stem te versterken, dus maak hij gebruik van de vrijheid om de mensen te imponeren. Een rozenverkoper loopt voorbij, waar hij een roos van hem neemt en een paar talons in diens hand drukt. Deze roos geeft hij aan een charmante jonge vrouw, waarbij haar gezicht dezelfde kleur krijgt als de rode roos. Af en toe gaat hij ook op een leeg tafeltje zitten.
Nu komt het leukste deel: Ichuru's trompet solo. De mensen zijn van hun plaatsen gegaan, staan nu rond hen. Sommige wiegen mee met de muziek of klappen mee op de maat. Hij kijkt de jonge vrouwen rond. Wie zou hij nemen?


muziek
@Miss Eres

Ze haatte de weekelijkse vergaderingen met de commisie van de school. Vooral die ene keer in de maand wanneer de inspecteur van het ministerie van Magisch Onderwijs aanwezig was. Dat betekende meestal nog minder budget, maar wel de verwachting dat het niveau even hoog bleef als daarvoor. Hoe kon ze dat ophouden als ze niet eens de financiële middelen kreeg om de school te onderhouden. Ze had hem geen centimeter ruimte gegeven, al had de man wel geprobeerd om nog meer van het budget van de school af te trekken. Dan zou ze maar meer schoolgeld moeten vragen maar dat vertikte ze. Onderwijs moest voor iedereen beschikbaar zijn. Ze zou het lesgeld niet omhoog gooien en zeker haar beurzen niet weg doen. Toch enigszins geschrokken van de felheid waarmee ze hem toe had gesproken had de inspecteur toegegeven. Maar Eres wist dat hij het volgende maand gewoon opnieuw zou proberen. Het voelde zo nutteloos soms.

Hun vergadering had plaatsgevonden in een aparte achterkamer van de Oak's Forest Inn die ze daarvoor hadden afgehuurd, maar Eres was blij dat ze weer buiten stond. Haar dunne zomerjas liet ze open hangen. Het was warm genoeg. Met een korte blik op haar horloge besloot ze dat het tijd was om maar eens terug te lopen naar de school. Ze had vanmiddag een gesprek met de nieuwe docent muziek die ze nog niet zo heel lang terug had aangenomen. Ze streek haar taps toelopende rok glad en zette zichzelf in beweging. Normaal gesproken was Eres wel een vrouw met een zeker gevoel voor mode, maar vandaag had ze toch iets professioneler over willen komen. De donkere rok reikte tot haar knieën. Erboven droeg ze een zijden bloes in gebroken wit en een net jasje van dezelfde stof als de rok. Haar zwarte hakken tikte over de straatstenen terwijl ze er een stevige pas in had gezet al kon ze niet wachten tot ze ze vanavond weer uit kon trappen. Haar krullende blonde lokken had ze los gelaten en veerde nu mee met elke beweging.

Haar pas vertraagde zich wat toen zich een stukje verderop in de straat een aantal mensen verzameld had. Waarom kon ze niet zien maar het geluid van muziek werd op de wind meegedragen en kwam haar tegemoet. Langzamer dan daarvoor om mensen niet omver te lopen probeerde ze zich tussen de menigte door te wringen. Daarbij blikte ze even opzij naar de oorzaak van de muzikale opstopping. Een flauwe glimlach verscheen om haar lippen zoals altijd wanneer ze iemand zo zag genieten van muziek. En het was wel duidelijk dat deze mensen er lol in hadden. Bijna botste ze tegen iemand aan die had besloten om vlak voor haar stil te gaan staan om toch te kijken. Hij glimlachte haar verontschuldigend toe terwijl ze voorzichtig om hem heen stapte. Een nieuwe blik op haar horloge en daarna weer de menigte die erg dicht op elkaar gepakt stond.

Van het moment dat de muziek hem meesleept, vergeet hij de tijd en plaats. Niks nieuws, sinds muziek al meerdere keren de redding van zijn leven is geweest. Toch zal hij de mensen rond hem niet vergeten. Hij palmt jong en oud, man en vrouw in met zijn stem en charme. Het is een plezier om te zien hoe hij elke persoon een fractie van een seconde aandacht geeft. De manier van hoe mensen daarop reageren, verteld veel over de persoon zelf. Sommigen houden hun ogen op Aido, andere kijken blozend weg, bang dat hun enthousiasme te veel zou opvallen. Zijn hartslag klopt op de maat van muziek, hij voelt Senri's krachten om het onzichtbaar orkest in leven te houden. Toya zorgt voor de enkelvoudige achtergrond stem om zijn stem meer diepte te geven. Hoe langer ze spelen, hoe meer mensen er toekomen. Mensen die hun terrastafels verlaten, anderen pauzeren hun druk leven en voegen zich toe.
Jammer genoeg ziet hij nog mensen die hier toch geen plezier aan beleven, die mokkend door de menigte lopen. Een man met een bolhoed probeert met zijn aktetas een weg te banen, maar andere persoon slaagt de hoed (per ongeluk?) van zijn kale schedel. Gelukkig vangt iemand anders de hoed op en wilt die terug geven, maar krijgt er geen dank je wel voor. Eigenlijk is dit voorlopig de enige persoon dat de sfeer kan verpesten, maar de mensen en het muziek laat zich niet onderdrukken. Dit is waar Aido voor leeft, de mensen een lach bezorgen en hun zware leven doen vergeten. Bij Ichiru's solo blijft Aido even staan en kijkt hij de drukte rond, die grotendeels bestaat uit studenten. Zo jong dat het toch niet al te gepast is om hen, als volwassen man, ten dans te vragen.
Door de donkere na-winterse kleren, is er één persoon die zijn aandacht trekt, iemand met blonde haren. Hij vangt haar charmante glimlach op, een glimlach van iemand die muziek kan appreciëren. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt hij haar na. De man waar ze bijna tegen loopt is het perfect voorbeeld van iemand die op het laatste moment beseft dat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan. Haar blik op de horloge verteld hem dat ze hier beter iets van kan leren. Zonder waarschuwing schiet hij naar voor en grijpt hij haar bij de arm, "What's the rush, My lady?" Klinkt zijn Shadraans. Een serene stem die op een hoog opgeleid niveau duidt. Het enige dat hij van zijn advocaten studie heeft overgehouden. In zijn gedachten probeert hij te bepalen wat deze vrouw met haar leven doet. Het lijkt hem een zakenvrouw, gezien de kleding dat ze draagt. Het soort mensen die dus het woord rust niet kennen. Eens zien of ze op zijn voorstel ingaat. Met zijn rechterhand houdt hij haar linkerhand in de hoogte, terwijl zijn linkerarm rond haar midden is geslagen. Zijn grip is wel zo los dat, als ze toch beslist te vertrekken, ze hem zonder moeite van zich kan afschudden. Hun lichamen zijn ook ver van elkaar verwijdert, hij is ook niet de soort dat zich zou opdringen, maar zijn bruine ogen blinken ondeugend en dagen haar geamuseerd uit.

Het was fijn om te zien dat de straten van Oak's Field zo op konden leven door een handjevol mensen die het initiatief toonde iets op te zetten met als doel een kleine glimlach te ontlokken en de regenwolken te verdrijven. Het werd niet vaak genoeg meer gedaan. Hoe vaak had zij zelf haar viool niet gepakt als ze niet lekker in haar vel had gezeten. Of was ze even achter de piano gaan zitten. Na een goed half uur spelen had de muziek alles weer door laten stromen, de narigheid doen verdwijnen en een vredige glimlach op haar gezicht achter gelaten. Muziek kon emoties oproepen. Het kon ontspannend zijn of juist heerlijk als je uit moest razen. Veelzijdig als het was. En de muzikanten die nu aan het spelen waren leken over diezelfde instelling te beschikken. Het was jammer dat ze door moest anders was ze iets langer blijven staan. Al was het maar om te kijken of ze herkende wie er speelde.
Vandaag was echter al zo vol geweest en ze was nog niet klaar. Ze had het kantoor op school haastig moeten verlaten en wilde niet dat het er zo bij lag als ze daar straks een gesprek zou moeten voeren met iemand. Maar het leven scheen vandaag andere plannen met haar te hebben. Ze was net om de man heen gestapt en had een snelle blik op haar horloge geworpen om te zien hoeveel tijd ze nog had. De exacte tijd van dat moment zou ze alleen nooit te weten komen. Een onbekende had haar bij de arm gegrepen. Haar voeten moesten wel volgen terwijl haar blik zich oprichtte. Haar groene ogen, donker als mos keken enigszins verrast in een bruine variant voor haar. Al even bruine lokken omlijstte zijn gezicht. Hij was iets langer dan zij al scheelde het weinig. Zijn andere arm lag om haar middel en hij had haar staande gehouden in danshouding. Op haar eigen gezicht brak een kleine glimlach door puur door de verbazing. 'I'm afraid work is on a tight schedule today,' was haar antwoord, een verbazingwekkend goed Shadraans accent voor de Novaanse. Al was dat ook weer niet zo vreemd gezien haar dubbele nationaliteit.

De muziek haalt de andere persoon in Aido naar boven, de persoon die zomaar iemand uitpikt omdat hij er zeker van is dat ze het kunnen gebruiken. Toya kan haar lach niet inhouden, maar is het onderwijl gewoon om deze kant van hem te zien. Het gezicht van een charmezanger met het speels karakter van een klein kind.
Hij staat klaar om elke reactie van de jonge vrouw op te vangen en op de juiste manier te reageren. Stapt ze weg, dan laat hij haar los, zo niet dan kan dit nog interessant worden. Met zijn ondeugend bruine ogen kijkt hij naar de verbaasde groene ogen. Aangenaam verraste ogen zo te zien. Haar woorden komen dan misschien niet overeen met wat ze doet. Ze duwt hem niet weg en geef hem ook geen afwijzende blik. Ze geeft hem dan wel een oprechte lach, al is het maar door de plotse verandering van haar dag. Thigh shedule, een persoon die wel wilt maar niet kan. Fair enough, hij heeft toch hetgeen wat hij verlangt van de andere mensen rond hem. Hij buigt zich naar voor, zodat zijn mond op gelijke hoogte komt als haar oor, maar met nog genoeg afstand tussen hen in, "Keep that smile," is het enige wat hij haar kan meegeven. Hij laat de arm dat rond haar middel is geslagen vallen, neemt een stap achteruit, maar zijn ander hand gaat naar boven om haar rond haar as te laten draaien.
It don't mean a thing if it ain't got that swing
(doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah)
Well it don't mean a thing all you got to do is sing
(doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah, doo-ah)
Dit nummer staat toch ook in zijn favorieten, sinds de tekst niet al te moeilijk is en iedereen snel weg is om mee te zingen.
Wanneer het luid applaus klinkt en de 5 muzikanten buigen, bergt Aido de zanger in zich op en negeert hij al het vrouwelijk schoon. Kain daarentegen, die heeft zijn aandacht op een andere jongeman gevestigd. Met een hand op Aido's schouder en een grote grijns op zijn lippen: "I think I'm going to like this place." Hoofdschuddend kijkt Aido hem na, wie mag weer zijn troep opruimen?. Wanneer hij één van de drumstellen in een kist plaatst voelt hij iemand aan zijn broek trekken. Een kleine jongen staart hem met grote grijze ogen aan. Akelig herkenbaar, maar hij zet die herinnering van zich af en gaat door zijn benen zodat hij op dezelfde ooghoogte komt als het jongetje. "Kan je het mij leren, mijnheer?" klinkt een heel klein stemmetje. Aido lacht bij de verbeelding van hoe schattig het zou zijn om dit kindje op een podium te zien staan en iedereens harten laat smelten. "Ik geef vanaf morgen les op Starshine Academy. Kom dan maar naar het muzieklokaal," antwoord Aido terwijl hij met zijn veel te grote handen door de haren gaat van het klein hoofdje.
Dat gezegd zijnde kijkt Aido naar het uur, maar is er nog genoeg tijd om naar zijn vertrekken te gaan om zich klaar te maken. Zijn zenuwen lopen weer hoog op bij het idee. Misschien best iets anders aandoen, sinds het zwart hemd dat hij nu aan heeft de hele reis heeft meegemaakt en niet meer al te fris is.

Hij liet haar weer gaan. Niet zo gek ook, ze had hem net verteld dat ze haast had vanwege een erg druk werkschema. Al liet hij haar niet los zonder eerst nog haar hand te pakken en een lein rondje te laten draaien. Haar voeten volgden alsof ze nooit anders gedaan had. Ze was er inmiddels aan gewend dingen te doen en te kunnen waarvan ze zelf niet meer kon herinneren hoe. Ze trok haar hand uiteindelijk terug, streek haar rok recht en probeerde een weg tussen de opeen gepakte menigte te vinden. Iets wat nog vrij lastig was aangezien er een klein, maar dicht groepje rond de muzikanten had verzameld. Pas toen ze uitgespeeld waren en het applaus had geklonken had Eres een kans gezien om zich ergens tussen te wurmen. Achter zich hoorde ze hoe de straatartiesten hun spullen weer opborgen. Tot zover hun optreden dan blijkbaar. Ze was al bijna verdwenen toen ze de man die haar eerder had vastgepakt weer hoorde praten. Tegen iemand anders dit keer. Maar het ging om de woorden die hij zei die haar weer even om lieten draaien en stoppen met lopen. Opnieuw gingen haar ogen over hem heen, maar nu met een andere blik. Dus dit was de man die bij het cv hoorde wat ze op haar bureau had liggen in de school. Aido Cross. Ze wachtte tot het grootste gedeelte van de mensen verder was gelopen voor ze opnieuw op hem af liep en even op zijn schouder tikte. Een rustige, maar professionele glimlach stond op haar gezicht. 'Excuseer me, ik kon niet helpen maar overhoren wat u daarstraks zei…,' begon ze kalm. 'Ik geloof dat wij een afspraak hebben vandaag. Eres Rune. Hoofdmeesteres van de Starshine Academy,' stelde ze zichzelf officieel voor en stak haar hand naar hem uit om de zijne te schudden. Dit was misschien niet helemaal hoe ze verwacht had haar nieuwe werknemer te ontmoeten. Maar het scheelde haar in elk geval een hoop tijd op deze manier.

Zeker iemand die iets van muziek en/of dans kent. Sommige mensen struikelen over hun eigen voeten als je ze laat dansen, maar deze weet zeker hoe haar voeten te plaatsen en gracieus mee te gaan met ene beweging. Met nog een grote grijns op zijn gezicht voltooid hij het nummer, de zenuwen helemaal weg, klaar voor de nieuwe start. Dat probeert hij zichzelf toch wijs te maken, want naargelang de mensen verdwijnen, komt de spanning weer op. Kain heeft hier duidelijk geen last van, maar om wat maakt die zich wel zorgen? Al is het een harde werker, Aido heeft nog nooit iemand ontmoet met zo weinig kopzorgen. Het laat hem ook soms ook gewoon genieten van de kleine zaken. De jongen, die duidelijk gebeten is door de muziekmicrobe, loopt huppelend weg. Hij ziet tussen de mensen door een volwassen vrouw waar de jongen naar loopt en haar hand vast neemt. De vrouw kijkt hem met een grote lach aan, nogal een verschil met wat hij moest doorstaan met zijn eigen ouders. Mensen die niet inzien dat kunst ook een manier van leven is. In zijn geval: overleven. Hij had weer een kleine trommel in de kist gestoken, wanneer nog iemand om zijn aandacht vroeg. Als zijn studenten zo snel tot bij hem komen, dan zal hij dit wel vaker doen, maar bij het omdraaien is hij toch wel verbaasd om de vrouw van hier net terug te zien. De charmante, zonder uitdaging, glinstering in zijn ogen verdwijnt snel als ze zich voorstelt. Wacht... Alsof ze allemaal, zelf Kain stopt het flirten, door een bliksem zijn ingeslagen blijven ze staan. Blijkbaar had iedereen van zijn groep haar gehoord, want de geluiden van opruimende materialen stopt abrupt. "Miss Eres?" En nu? Okay, this has been a horrible idea! Damn it! Weer bekomen van de eerste shock neemt hij haar hand vast. In zijn ooghoeken ziet hij mensen van een terras tafel vertrekken. Perfect. "Mijn excuses voor mijn gedrag," het is misschien toch niet gepast om je nieuwe baas op die manier te ontmoeten. "Kan ik het goed makn door op iets te trakteren?" en wijst hij met zijn lange arm richting de tafel. Zeggen dat hij in zijn vertrekken iets mee heeft genomen vanuit Shadra, als dank om hem aan te nemen. Een doosje met verschillende thee smaken waar ze van kan proberen. Hij is wel op de hoogte dat Miss Eres de vorige muziekdocent was, maar de rol van schoolhoofd zal ook heel veel werk en tijd met zich meebrengen. De speelse uitstraling is helemaal verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een formele houding. Laten we nu gewoon hopen dat dit geen slechte gevolgen heeft.

Ze zag zijn blik veranderen op het moment dat ze zich voorstelde. Haar woorden hadden zo hun impact toen ook de rest van zijn band stopte waar ze mee bezig waren. Eres hield haar gezicht in de plooi en probeerde een kleine glimlach niet door te laten schijnen. Hij herhaalde haar naam, de toon in zijn stem compleet omgeslagen dan daarvoor. Ondanks dat nam hij toch haar uitgestoken hand aan om zich daarna aan haar te verontschuldigen. Haar blik volgde de zijne toen hij opzij keek. Ze zag waar hij op doelde toen ze de lege tafel in het oog kreeg. Haar eerste instinct was om te weigeren maar misschien had ze hem al genoeg de stuipen op het lijf gejaagd door hem onverwacht aan identiteit te melden. Het was dat geweest, of hij was er later zelf achter gekomen op haar kantoor. Hoe dan ook, waarschijnlijk was zijn reactie hetzelfde gebleven.
Haar schouders zakten wat. Een teken dat haar lichaam zich wat ontspande. 'Ik heb ook thee en koffie op de academie. Je bent me niets verschuldigd,' was haar antwoord. Ze wilde hem niet verplicht laten voelen om haar te trakteren omdat hun ontmoeting een beetje… onverwachts was geweest.  Ondanks dat gebaarde ze wel naar hem om even te gaan zitten. Al was het maar om even bij te komen. 'Dus, Aido Cross,' sprak ze kalm nadat ze de stof van haar rok onder haar lichaam strak had gestreken en was gaan zitten op de stoel. Haar vingers hadden zich in elkaar verlochten en rustte op het tafelblad. 'De meeste sollicitanten die komen voor de baan van muziekdocent laat ik altijd een stukje voorspelen. Dat lijkt me nu niet meer nodig. Al zou dat natuurlijk meer een formaliteit zijn. Een laatste moment waarop beide partijen nog kunnen besluiten zich terug te trekken. Je lijkt je echter al aardig thuis te voelen hier,' begon ze.

Van gespannen spieren bij het toekomen, naar ontspannen spieren door de muziek om dan weer om te slagen naar de bijna pijnlijke opspanning. I knew this would be a bad idea,' vervloekt hij zichzelf nog. Toch kan hij niet anders dan even naar de vrouw voor hem te staren, de vrouw die hem net een job heeft gegeven waardoor hij eindelijk weer vooruit kan met zijn leven. De band is wel leuk, maar het brengt niet genoeg brood op tafel. Heeft hij het nu verpest? Echt professioneel is het niet. Voor een moment is hij met verstomming verslagen. De andere bandleden lijken ook helemaal van hun kaart, sinds het rumoer en gelach is gestopt. Dit gaat nog een staartje krijgen, dat voelt hij nu al. Uit reflex strekt hij zijn arm uit om haar hand aan te pakken, eindelijk woorden die uit zijn open mond komen. Het beste op dit moment is om zijn verontschuldigingen aan te bieden. Zijn wilde haren dansen voor zijn ogen als hij naar beneden moet kijken om maar iets te zien dat het einde van dit avontuur kan betekenen. Er ontsnapt hem net geen zucht van opluchting als hij iets van ontspanning bij haar ziet. Toch blijft heel zelf met een rechte rug, en zijn beide handen achter zijn rug verstrengeld, staan. Zo makkelijk kan hij er toch niet van af komen? Hij is haar niks verschuldigd... okay, that sounds good. Hij neemt zelf plaats recht tegenover haar en kruist zijn rechter been over zijn linker. Zijn handen houdt hij op zijn eigen schoot.
Bij het horen van zijn naam, de naam waar hij wilt mee aangesproken worden verdwijnt er al een spanning uit zijn eigen schouders. Dat gedeelte heeft ze dus gelezen, het gedeelte dat hij niet bij zijn officiele naam wilt genoemd worden, maar het wel moet schrijven omdat het zo ingeschreven staat en hij het niet kan doen verdwijnen. Na haar volgende woorden is er toch een kort lachje. Met zijn lange vingers gaat hij door de wilde bruine haren, met als gevolg dat ze nog meer hun eigen leven gaan leiden. "Dat begrijp ik. Ook al kan ik u garanderen dat ik niet vanplan ben mij terug te trekken." beantwoordt hij haar eerste zin. Een duidelijke ondertoon van dankbaarheid. "Maar ik kan zeker nog iets spelen als u dat wenst," Op haar volgende kijkt hij even rond, naar de mensen die even geleden donkere donderwolken droegen, maar nu rustiger door de dag gaan en dat gewoon omdat ze even konden ontsnappen. "Er heerst hier wel een aangename sfeer," eindigt Aido nog lachend. Nu leunt hij zelf op de tafel met zijn beide ellebogen. "Ik zou u toch nog wel eens willen bedanken om toch op mijn aanbieding in te gaan," zegt hij er nog met een kleine glimlach aan. Te veel?