Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Felgekleurde lichtjes flitsten links en rechts in een vrolijk, ritmisch tempo en duidden de gokkasten aan waar zo nu en dan een overwinningsmuziekje klonk. Attracties met de nieuwste Erdse technologische snufjes droegen kermisgangers zwierend op stalen armen op en neer, al hadden exploitanten ook voor het jongere publiek iets te bieden in de vorm van aloude carrousels. De zoete geur van popcorn, suikerspinnen en allerlei etenswaar van al over Kovomaka's Zeven hing in dikke zwemen in de lucht. Er was een spiegelpaleis, een spookslot met een ontzaglijk harige spin hangend en kruipend over de gevel aan een draad, een waarzegster - er was zelfs een mini-rollercoaster. Tegen het licht van de middagzon tekende zich als grootste aandachtstrekker een enorm reuzenrad af, uittorenend boven de gehele Fair als centraal punt. Een ontmoetingsplek - een afscheidsplek; het was om het even. Voor even was het anders zo door winkelende dorpelingen druk bezochte dorpje omgedoopt tot een aanzienlijke Fair, waar menig leerling maar wat graag naar toe trok met een rammelend buideltje ₮alons. En mensen trok het zeker.
Een kakofonie van gepraat en luid gelach overmande ieder gesprek terwijl de meute zich opdrong tot verschillende attracties, sommige met vrienden, sommige hand in hand met een geliefde. Te midden van al die drukte stond een geringe gestalte gehuld in een leren jas over een simpel wit shirt; in zijn geheel een scherp contrast met de één en al zachtheid tegen de fijne trekken van zijn gezicht, de milde tinten van lichtblauw en lila - maar desondanks noodzakelijk met de eerste tekenen van de herfst die zich her en der vertoonden voor wie goed keek. Zijn sneeuwwitte haar, dat normaal in een warrige hanenkam over zijn hoofd lag, had hij gepoogd opzij te kammen met gel. Initieel was het namelijk niet zijn bedoeling geweest om in zijn eentje over de Fair te trekken - verre van, zelfs. Maar menig persoon die hem goed genoeg kende, wist dat er op hem gerekend kon worden waar de hulp nodig was. Tevens dat hij veel te verlegen was om iemand mee uit te vragen - zelfs al trok hij zijn stoerste jack uit zijn kast.
Hij stond gebogen over een lege bak, onder een fleurige tent met zeepbelletjes en eendjes op de zeilen in alle kleuren van de regenboog. Glimlachend stroopte Shong zijn mouwen op om de bak met sierlijke, geconcentreerde halen van zijn handen vanuit een zak aan zijn heup tot de nok toe te vullen met water. Het kwam er in gutsende stromen uit en liet de verscheidende plastic eendjes tegelijkertijd dobberend oprijzen op de oppervlakte. Zijn blik richtte zich op een jongetje dat zich nieuwsgierig voordrong tot het eendjesspel - maar het was niet het eendjes hengelen dat zijn meeste aandacht leek te trekken. Met zijn handen om de rand van de waterbak, zijn korte benen zodanig recht tegen het opstapje gezet dat hij zijn gewicht aan de rand liet hangen, zijn hoofd in zijn nek gelegd waar zijn blonde lokken op zijn schouders vielen, waren zijn grote ogen lonkend gericht op - ah..
Hij begreep het al. En - wat zou hem tegenhouden om dit niet te doen? Voor één keer.. Nansra zou hem er ongetwijfeld wel voor vergeven. Het knaapje was hoogstens vijf - en zo moedeloos. Shong durfde erom te wedden dat hij zijn moeder (die hem nu aannemelijk op een afstandje geërgerd terug schreeuwde) wanneer hij maar kon meezeulde naar het eendjes hengelen, om 'mama alsjeblieft' nog een poging te kunnen wagen, nog één kleine poging om -
Snel en behendig haakte de kleine man toen twee eendjes van vijftig punten aan een hengeltje, onderwijl met één schuin oog op de eigenaar. De man stond met zijn rug naar zijn tentje gekeerd en leek net op het punt te staan om zijn voorheen zo gezellige praatje met een vreemdeling tot een slotsom te brengen. Bedaard ging Shong iets door zijn knieën en hield de jonge knul het hengeltje voor. 'Zou jij dit even voor me willen vasthouden? Denk je dat je dat kunt?' prevelde hij zacht, zijn stem warm en aangenaam. Twee grote blauwe ogen keken ietwat onthutst naar hem op, voor zijn knuistjes zich om het hengeltje sloten. 'Ah-!' Juist op het moment dat de exploitant zich weer omdraaide, veerde Shong op.
'Excuseer me - de buurvrouw van de schiettent is nogal.. teergevoelig voor koetjes en kalfjes. En laat ik maar niet beginnen over de roddels, alle Godenmezielen - hoe dan ook; ontzettend bedankt voor je behulpzaamheid, da's me een pak van m'n hart. Altijd handig, zo'n watermagiër tussen de meute. Ik kan me d'r geen eend vanuit vissen met een klein tubbetje water, ik zweer dat bovengenoemde buurvrouw me belazerd heeft met een piepklein lek. Het gaat verdomde allemaal om de winst en dan houden ze je toch te vrind, hè, je weet hoe dat gaat..'
Een milde, raadselachtige glimlach speelde op de lippen van de kleinere man. 'Een kleine moeite, meneer! En ik denk dat uw eerste bezoeker van vandaag zelfs uw hoofdprijs aan de 'haak' geslagen heeft,' gaf hij met een aanzienlijk verbreedde glimlach en een knikje in de richting van de jongen te kennen. Letterlijk. De jongen stond aan de grond genageld toen de bellen triomferend begonnen te rinkelen en de exploitant met een al even verbaasde 'allegodemezielen' de reusachtige pluchen dolfijn in de armen van de knul drukte. Die wist zich duidelijk even geen raad met het knuffelbeest waar hij zo lang naar lonkte en dat zowaar nog groter was dan hijzelf; zij het dolgelukkig. Een tikkeltje ondeugend legde Shong onder een zacht ge-'shh' een wijsvinger tegen zijn lippen, hun geheimpje verzegelend met een aai over zijn blonde bol. Een besloten fair trade met de exploitant, leek hem; Water, dat eveneens kostbaar was, in ruil voor een pluchen dier. Zoekend keek de jongen nog even om zich heen, maar de vriendelijke man was al verdwenen..

Iets anders had zijn aandacht getrokken. Een bekende energiebron in de richting van een zijpaadje tussen twee kraampjes door, een hoekje van de kermis vandaan, en toch uitgestorven. Zijn hoogsensitieve aard en zijn Syaorische afkomst waren des te gevoelig voor de energieën van een persoon die hij al kende, en bovenal koesterde. Vooral als deze negatief waren op een plaats als deze, waar het bruiste van de positieve energie. Tussen de bomen door kon hij haar zien zitten, en zodra hij een paar passen het paadje op liep en de doordringende beat van de luide muziek afkomstig van de fair slechts als een vaag geluid op de achtergrond wegstierf - ook horen. Ze huilde.
En.. zoals hij haar moederziel alleen zag zitten, zonder vrienden, zonder een bepaald draakje dat gewoonlijk altijd vrolijk rond haar zijde buitelde: hij dacht al te weten waarom.
Glimlachend struinde Shong met zijn handen diep weggestopt in de zakken van zijn jack het kerkhof op. In stilte naderde hij haar, voorbij de grafzerken die er vredig bij lagen, en voorbij het met mos behangen stenen beeld met de gespreide armen van een Heilige Godin die als beschermvrouwe over de begraafplaats waakte. Zonder iets te zeggen zetelde de kleine man zich toen naast het snikkende meisje op het bankje, en zelfs toen hij zijn kleine hand met de hare verstrengelde, verspilde hij daar geen woorden aan. Vragen, blikken of averechtse bekommernis bleven uit. Alleen zijn kleine hand om de hare leek het enige gebaar van comfort te zijn. En verder - verder keek hij enkel uit over de serene rustplaats, zijn hoofd op een bepaald punt voor een kort ogenblik in zijn nek gelegd wanneer zijn blik afdwaalde naar de zacht ruisende kruin van de treurwilg boven hen, de glimlach onderwijl nog op zijn gelaat. Want - zo ging een gezegde van zijn volk - waar één treurde, hielp het niet om er bij in de put te gaan zitten. Wie stond er dan bovenaan om een ladder uit te gooien? Precies.
'Hmm,' begon hij na een tijdje quasi-bedenkelijk te spreken, zijn stem zacht als fluweel, maar warm genoeg om mannelijk te kunnen zijn. 'Als ik een jonge Novaanse Fairy Dragon was geweest.. met een ongelimiteerde nieuwsgierigheid gelijk aan een wereldreiziger - en een piepklein maar rammelend maagje -' Hij deed net alsof hij niets had gedaan toen zijn vrije hand uit zijn jaszak schoot en zijn mentorleerlinge plagend een kietelende por in haar zij gaf in de buurt van haar buikstreek, zijn blik glunderend vooruit gericht. '- waar zou ik dan heen gaan? Een stille rustplaats.. of toch eerder een drukbezochte plek vol geuren en kleuren om je ogen bij uit te kijken? Moeilijk.. moeilijk - héél moeilijk..' Er ontglipte hem een zacht aangenaam lachje, waarna hij zijn hoofd keerde en de bezorgde Novaanse kalm aankeek. 'Ik zou me door het gat wringen van een bak met de zoetste geuren en me de hele dag tegoed doen aan de karamelpopcorn. Kan u zich daar ook niet in vinden?' Het leek een retorische vraag te zijn, zoals het werd afgesloten met een kleine knipoog.
'Herfst hangt in de lucht, juffrouw Mayla,' gooide Shong het bedaard over een andere boeg, zijn blik ronddwalend over de keurig onderhouden wandelpaadjes tussen de rustplaatsen door. 'Maar vanavond is het nog even Zomer. Het zou zonde zijn om wellicht wel Haar laatste dag somber door te komen. Uw huisdiertje fladdert niet in zeven sloten tegelijk. Het is geen zoogdiertje, maar heeft zeker een gezond stel longen. Dat gezegd te hebben komt hij vanzelf wel weer boven water, zoals ze dan zeggen. Dus -' Oprechte genegenheid twinkelde in de donkere ogen van de docent toen hij zich weer tot Mayla richtte na die metaforische, niettemin logische beredenering. Zijn arm bewoog zich een stukje naar voren toe, als ware het dat hij het haar aanbood om de hare er omheen te haken. 'Ik zou me diep vereerd voelen als u me zou willen vergezellen vandaag,' eindigde hij op een zachtere toon.