Zalas had besloten Ephony mee te nemen naar de waterval. Hij glimlachte even naar haar. ''Kom, ik wil je iets laten zien'' zei hij zachtjes en trok haar voorzichtig aan haar hand mee achter de waterval langs. Achter de waterval bevond zich een grot. De gehele grot was gevuld met vlinders. ''Dit zijn vrij bijzondere vlinders moet je weten. Ze hebben een fascinerende levenscyclus. Een keer per jaar maken ze een soort vervelling door, net als bij slangen. Als het goed is zouden ze dat moment nu moeten hebben'' vertelde Zalas. Precies op dat moment sloegen de vlinders hun vleugels uit en vlogen de grot achter de waterval uit. Van buiten waren hun vleugels normaal en een beetje bruin van kleur. Maar als ze eenmaal hun vleugels opensloegen leken die wel bezaaid met duizenden gekleurde edelstenen. Ze verlichtte de hele grot terwijl ze rond vlogen. Zalas moest zichzelf zelfs tegen de muur drukken om niet in de weg te staan. ''Ze zijn weer eens precies op tijd'' glimlachte hij.

Zenuwachtig liep ze met Zalas mee. Ze liet hem haar zenuwen niet merken, hield zich groot en liep met haar gebruikelijke zwevende passen achter hem aan. Het donderende geraas van het vallende water werd hoorbaar, en met grote ogen keek ze naar de oorsprong van het geluid. De immense waterval bulderde onder de kracht die het water had terwijl het viel. Ze had genoeg mensen hierover gehoord, maar was zelf eigenlijk nooit wezen kijken. Het was prachtig, een bijna verwoesdende kracht die zo mooi was dat het eigenlijk niet klopte. Met moeite sneed ze haar ogen van de waterval af en keek naar Zalas toen hij zachtjes tegen haar sprak. Ze keek hem met een lach op haar gezich aan, het enige wat ze op dit moment voor elkaar kreeg. Het kriebelende gevoel van zenuwen en enthousiasme borrelde op in haar buik terwijl ze gewillig met Zalas mee liep achter de waterval door. Zijn hand in de hare voelde verbazingwekkend vertrouwd, alsof ze hem al jaren kende. Even knipperde ze met haar ogen om aan het licht verschil te wennen in de grot. Verbaasd keek ze om zich heen en vroeg zich en wilde plots honderde dingen vragen. De achtergrond informatie kwam al gauw toen Zalas tegen haar sprak. Haar ogen schoten van Zalas naar de vlinders in de grot toen hij het over ze had. De duizende vlinders die rustig tegen de muren aan gekleefd zaten zagen er gewoontjes uit, hoewel hun afmeting iets verschilde van normale vlinders. Haar ogen gleden met verbazing naar Zalas. Vlinders, vervellen? Haar hoofd schoot weer met een ruk om toen ze plots vanuit haar ooghoek de vlinders op een onzichtbaar commando hun vleugels zag spreiden en op vlogen. Uit een reflex stapte ze haastig naar Zalas die nu tegen de muur stond gerukt waarbij ze ongemerkt in zijn hand kneep en ging naast hem staan. De grot was bezaaid met alle kleuren, lichte de grot op en deed haar versteld staan. Haar mond zakte iets open, haar ogen schoten door de grot heen alsof ze elk detail in zich op wilde nemen. Voor het eerst in haar leven wilde ze dat ze meer ogen had. Het aanblik van de vlinders en hun prachtige vleugels was verbazingwekkend mooi, en een tijd lang kon ze geen woord uitbrengen. Ze hoorde amper Zalas' woorden, reageerde er niet op omdat haar aandacht werd opgeslokt. Langzaam stak ze haar hand iets uit, voelde af en toe een vlinder erlangs gaan met hun pootjes. De glimlach op haar mond was overgegaan in een brede grijns. 'Het is prachtig,' fluisterde ze ademloos. 'Hoe wist je dit? Wat voor vlinders zíjn dit?' haar blik schoten naar Zalas amberkleurige ogen waar het als zijn gevangenen bleven hangen. Het kleurrijke licht weerspiegelde erin, en haar hart sloeg weer een slag over. Ze wist niet hoe dit was gebeurd, wàt er uberhaupt was gebeurd. Maar ze wist wel dat ze op dit moment dat ze gelukkig was.

Zalas grijnsde breed bij het zien van de blik van Ephony. Hij hield zijn hand op en een vlinder streek erop neer. ''Dit zijn Raziaanse vuursteenvlinders. Ze komen niet vaak voor in een klimaat als dit. Ze zijn er dan ook alleen 's zomers. Hoe ik dit weet? Veel lezen en veel reizen. Maar ik heb deze vlinders een aantal dagen geleden bij toeval pas ontdekt'' vertelde hij. De meeste vlinders waren nu nar buiten gevlogen. Maar een aantal waren in de grot gebleven. Eentje streek zelfs neer in Ephony's haren. De vlinder op Zalas hand spreidde zijn vleugels weer en vloog naar een nieuwe plek. Zalas keek het kleine dier even na en ging toen op een platte rots zitten. ''Ik dacht wel dat je het mooi zou vinden. Gelukkig waren we nog op tijd om hun vlucht te zien'' zei hij zacht. Hij had het een keer eerder mogen zien. Lang geleden was dat geweest. Het was een mooi gezicht, om te zien hoe het licht eerst in het water van de waterval weerkaatste en vervolgens de vleugels van de vlinders die erlangs vlogen.

Haar blik bleef door de grot glijden, waarbij de brede lach op haar gezicht bleef alsof hij erop vast gelijmd was. Ze keek om naar Zalas, haar blik even teder toen ze de vlinder op zijn hand zag en gleed toen door naar zijn gezicht toen hij sprak. 'Ze zijn prachtig,' fluisterde ze weer, het was eigenlijk het enige wat ze kon uitbrengen. Het waren de enige woorden die telkens door haar geest heen galmde. Prachtig, verbazingwekkend mooi, oogverblindend. Ze voelde een gekriebel op haar haar en haar blik schoot omhoog, zonder haar hoofd te bewegen. Langzaam kantelde ze hem, alsof ze probeerde op haar eigen hoofd te kijken maar zag dat de vlinder al weg vloog bij de kleinste beweging. Zuchtend keek ze hem na, volgde het met haar ogen totdat het uit haar zicht verdween tussen de andere. Ze bleef staan toen Zalas ging zitten en haalde haar blik van de vlinders af. 'Mooi? Het is prachtig!' haar zachte lach galmde even door de grot waarbij ze hem vol vreugde aankeek. Ze draaide haar hoofd, haar blik gleed weer langs de grot en liep langzaam naar het midden. Ze liep door, liet haar hand langs de vochtige wanden glijden waarna ze zich weer omdraaide en weer naar het midden liep terwijl haar blik naar boven was gericht. 'De kleine wonderen van Moeder Natuur,' zei ze zachtjes, verwonderlijk. Sommige vlinders fladderde nog steeds rond, in haar ogen leken het steeds de zelfde te zijn maar ze wist dat dit bedrog was. 'Dank je,' sprak ze weer zachtjes waarbij ze haar hoofd uit haar nek haalde en Zalas aankeek. Ze liep langzaam naar hem toe, kroop naast hem op de steen en trok haar benen een stukje op. Even zuchte ze tevreden, terwijl dat zelfde gevoel haar hele lichaam bijna deed oplichten.

Zalas keek zelf niet langer naar de vlinders. Zijn ogen waren gericht op Ephony. De manier waarop ze breed glimlachte. Zelf kreeg hij ook een zwakke glimlach op zijn gezicht, alleen maar door naar haar te kijken. Ze deed hem op dit moment sterk aan Ilithya denken. Niet aan de manier hoe ze eruit zag, maar wat ze deed. Dezelfde brede glimlach. Hetzelfde plezier dat ze uit zo weinig kon putten. Die stralende vrolijkheid. Zalas was, net als Deshas erg gesteld op Ilithya geweest. Het was vreselijk geweest haar zo treurig te hebben gezien na Deshas' ongeluk. Ze was nadat haar geheugen gewist was nooit meer dezelfde geweest. Natuurlijk ze glimlachte nog steeds maar niet meer met die twinkeling in haar ogen. Die twinkeling die Zalas hervonden had bij Ephony. Nee, ze leken aan de buitenkant geen steek op elkaar. Maar vanbinnen des te meer. En net als bij prinses Ilithya kreeg Zalas ook bij Ephony de sterke drang haar te willen beschermen. Haar te willen helpen als ze hem nodig had. Het was gek en niet goed te omschrijven hoe hij zich voelde. Zalas glimlachte opnieuw toen Ephony hem bedankte. ''Geen dank'' zei hij zachtjes. Hij keek even naar de grond onder zijn voeten. Ilthya en Ephony, ze waren beide uniek op hun eigen manier. Maar toch hadden ze iets hetzelfde waardoor Zalas hen zo mocht. Al wist hij niet precies wat dat was, of dat er zelfs maar een naam voor dat iets bestond. Maar Ephony had het dat was zeker.

Ze trok haar benen nog iets op en sloeg haar armen er omheen. Haar aandacht werd nog steeds gedeeltelijk door de vlinders getrokken, maar merkte het lichaam van Zalas naast haar op de steen. De paar vlinders raakte blijkbaar gewend aan hun aanwezigheid, en vlogen rustig om Ephony en Zalas heen. Zachtjes nuriënd stak Ephony langzaam haar arm uit. Haar ogen volgde een van de vlinders, die na een paar rondjes rond gefladderd te hebben rustig neerstreek op haar uitgestoken vinger. Haar genurie stopte even toen ze de dunne pootjes op haar vingers voelde, maar al gauw ging ze weer verder. Langzaam bracht ze haar hand naar haar gezicht, en bestuudeerde de vleugels die langzaam op en neer bewogen. 'Is het niet prachtig om vleugels te hebben,' zuchte ze zachtjes terwijl ze dromerig naar de vlinder keek. Met een zachte beweging bewoog ze haar hand omhoog en vloog de vlinder weg. 'Ik wou dat ik vleugels had,' haar blik veranderde weer in dromerig terwijl ze voor zich uit staarde, en niet besefde dat ze het werkelijk hardop had gezegt. Haar gedachtes gingen naar master Akito, en ze bedacht zich dat ze nog een afsprak met hem moest maken. Ze ontsnapte uit haar eigen dromerigheid en keek opzij naar Zalas. 'Wat is er? Je lijkt zo afwezig,' vroeg ze waarbij haar hand automatisch naar die van hem ging waarbij ze die van haar op die van hem liet rusten. Ze liet haar benen zakken en hield haar blik op Zalas gevestigd.

Zalas volgde met zijn ogen nog een vlinder die met langzame slagen van zijn vleugels langs vloog. Hij hoorde ergens in de verte, dwars door de chaos van zijn eigen gedachten, de woorden van Ephony. Ze weerklonken als een zachte zomerbries en voerde hem terug naar de werkelijkheid, stukje bij beetje. 'Vleugels' mompelde Zalas geluidloos. Enkel zijn lippen bewogen een beetje, alsof het sterk tot hem door moest dringen wat Ephony nou eigenlijk tegen hem zei. Toen ze haar hand op de zijne legde en hem een vraag stelde keek hij als door een wesp gestoken opzij. Hij kalmeerde toen hij zag dat het Ephony maar was die haar hand op de zijne had gelegd. Hij was diep in gedachte verzonken geweest, te diep besefte hij. ''Niets. Ik moest ineens aan iemand denken. Nou ja, jij liet me aan haar denken. Jullie lijken nogal op elkaar. Van binnen dan. Ik mis haar wel. Ilithya heette ze. Prinses Ilithya. Ze was een meisje waar je gewoon gek op moest zijn, en niet in de vorm van verliefd maar ze was gewoon iemand van wie je moest houden als goede vriendin of zus. Je doet me aan haar denken omdat jij net zo'n mooie glimlach hebt. Mooier zelfs. Het is haast betoverend om te zien hoe gelukkig je wordt en hoe vrolijk je bent met de simpele dingen van het leven. Zoiets is mooi om naar te kijken'' zei Zalas zachtjes.

Er ging een verontrust gevoel door haar heen toen ze Zalas zo zag, en vooral toen hij duidelijk even schrok van haar aanraking. Ze wilde haar hand al terug trekken, maar toen ze zag dat hij duidelijk alleen eventjes geschrokken was door haar plotselinge aanraking liet ze hem daar rustig liggen. Haar vingers zochten de ruimtes tussen die van hem op, en vlochten zich ertussen. Haar ogen gingen over zijn gelaat heen toen hij sprak. 'Ik wou dat ik haar had kunnen leren kennen,' sprak ze zachtjes op zijn woorden. Op de manier waarop hij over haar sprak snapte ze dat ze uit zijn verre verleden moest zijn, en weer merkte ze dat ze op de een of andere manier een deel, dat deel, van hem onbereikbaar zou zijn. Een deel van hem zou eigenlijk met zijn gedachtes daarbij zitten, terwijl zij zelf daar niet bij kon. Bij zijn laatste zinnen kroop er een verlegen glimlach bij haar op en ze voelde haar wangen warmer worden. 'Die glimlach veroorzaak jij,' antwoorde ze hem verlegen waarna ze haar blik van hem af haalde en naar een willekeurig punt onder hun keek. Zijn woorden raakte haar wel degelijk, streelde haar hart en voelde hem opvlammen. De verlegen glimlach speelde nog vaagjes rond haar lippen, terwijl zijn woorden door haar geest galmde. 'Je maakt me gelukkig op een manier wat ik niet kan beschrijven. Een geluk die zo plots is gekomen dat ik het eigenlijk nog niet besef,' zei ze zachtjes en hield haar blik op de stenen grond onder de rots gericht. Ze hield haar hand met haar vingers tussen die van hem doodstil, eigenlijk bang om hem te bewegen.

Zalas even even naar Ephony's hand waarvan haar vingers zich tussen de zijne had gevlochten. Hij voelde de hitte die haar lichaam afstraalde doordringen in zijn eigen ijskoude huid. ''Je had haar waarschijnlijk wel gemogen. Zelfs Deshas had een zwak voor Ilithya. Al had hij dat beter niet kunnen hebben'' zei Zalas zachtjes en verstrengelde de vingers van zijn andere hand even met zijn haar. Dat liet hij al weer gauw met rust en drappeerde zijn lange, witte vlecht over zijn schouder. Hij keek Ephony even aan toen ze zei dat hij die glimlach veroorzaakte. Hij glimlachte, vertederd door de woorden van Ephony. Hij trok zacht zijn hand weg en trok Ephony bij hem op schoot waarna hij haar tegen zich aan trok. ''Zeg me dat ik vervloekt ben en dat mijn ogen me bedriegen als ik naar je schoonheid kijk. Maar waag het niet die vloek op te heffen'' fluisterde hij zachtjes in haar oor.

Ze glimlachte door haar woorden. 'Het zou fijn zijn om een vriendin te hebben. Hier op school heb ik eigenlijk met weinig meiden kennis gemaakt,' ze was lichtelijk verbaasd door dit besef. Voornamelijk had ze met jongens gepraat, wat haar eigenlijk het meest verbaasde. Verder waren er weinig meiden waarmee ze kon opschieten. 'Verboden liefdes?' vroeg ze twijfelend op de woorden dat Deshas haar zelfs mocht. Ook bij haar viel het temperatuurs verschil op, maar ze zat er niet mee. Het had iets, anders. Iets unieks wat ze dolgraag wilde aanraken. Ze keek nog steeds verlegen weg na haar eigen woorden. Haar blik gleed naar zijn gezicht toen ze zijn handen voelde, en ging bijna te gewillig mee met zijn handelingen. Ze zakte een stukje tegen hem aan toen hij haar tegen zich aan trok en sloot even haar ogen. Het was zoiets eenvoudigs, maar had voor haar zoveel betekenis. Gewoon bij hem te kunnen zitten, hem tegen zich aan te voelen en weten dat dit gewoon kon, en vaker kon. Ze opende haar ogen toen ze zijn stem hoorde, zijn adem langs haar nek voelde strijken en de betekenis van zijn woorden tot zich door liet dringen. Ze tilde haar hoofd op en draaide haar bovenlichaam naar hem toe. Haar handen gleden van zijn borst naar zijn nek, en ze legde haar handpalmen tegen zijn kaken en nam hierbij zijn hoofd tussen haar handen. 'Ik zou het niet eens willen,' fluisterde ze hem teder terug en bracht haar hoofd dichterbij. Zachtjes en teder drukte ze haar lippen op die van hem, voelde de zelfde tinteling weer door zich heen gaan en liet het door heel haar lichaam golven. Zelfs zijn lippen voelde een tikkeltje kouder aan, iets wat een extra tinteling veroorzaakte. Haar handen gleden naar beneden, naar zijn nek waarbij ze hem wat naar zich toe trok en haar zoen verstevigde.

''Dat komt waarschijnlijk nog wel'' zei Zalas op een licht geruststellende toon toen Ephony zei dat ze nog maar amper meiden had gesproken hier. Toen Ephony naar de relatie tussen deshas en Ilithya vroeg twijfelde Zalas even. Hij wist niet zeker of hij dit wel mocht vertellen. Maar als hij het niet eens aan Ephony kwijt kon, aan wie dan wel. ''Van Ilithya's kant wel geloof ik'' begon hij zacht. ''Ik was er zelf niet bij, maar Ilithya en Deshas trokken vaak op samen. Deshas was een jaar of achttien geloof ik en volop in de leer als opvolger van Heer Delahin, de Heer der Duisternis voor Deshas. Je weet geloof ik al wat voor achterlijk iemand die koning van driehonderd jaar geleden was. Hij beschikte niet over magie en besloot daarom iedereen die dat wel kon te vermoorden. Deshas was opvolger van Delahin en dus diplomatisch gezien onschendbaar. Van mij wist niemand het. Het was ook levensgevaarlijk zoiets te vertellen dus alleen als ik samen met Deshas was kon ik magie gebruiken. Ik heb het zelf nog van mijn oom geleerd, voordat hij veroordeeld werd maar dat is een ander verhaal. Hoe het ook zei, Delahin leerde Deshas alles over magie, en ik was naast mijn gewone werk ook zijn zwaardlereaar en leerde hem vechttechnieken. Deshas kreeg nog niet zo heel lang les in zwaardvechten toen de koning besloot dat Deshas Ililthya moest beschermen. Naar ik gehoord heb had Ilithya tijdens een wandeling Deshas gekust. Ilithya's vader was woedend. Hij wou niet dat zijn dochter verliefd was op iemand met magie. Dat was zogezegd ketterij. Uit blinde woede haalde hij uit, en waarschijnlijk was ze ernstig verwond geweest als Deshas er niet tussen was gesprongen. De koning raakte hem met zijn zegelring en Deshas werd blind. Ilithya kon vanaf dat moment alleen nog maar huilen. Zelfs toen Deshas samensmolt en een demon werd waardoor hij zijn zicht terug kreeg was Ilithya nog steeds doodongelukkig. Ze smeekte Deshas om haar geheugen te wissen zodat ze hem nooit had leren kennen. Deshas deed dit. Ilithya glimlachte weer maar nooit meer zoals vroeger'' besloot Zalas zijn verhaal.
Toen Ephony haar lichaam naar Zalas toedraaide moest hij wat omhoog kijken nu ze op zijn schoot zat. Toen ze hem kuste gleden zijn handen haast automatisch naar haar middel. Hij kuste haar zacht terug. Hij week wat naar achteren en opende zijn ogen weer om haar even aan te kijken. ''Dat is mooi'' antwoordde hij haast geluidloos nog op haar eerdere woorden. Zalas begroef zijn gezicht daarna in haar nek en gaf zachtjes kleine kusjes in haar hals. Een aangename geur prikkelde zijn neusvleugels. Het rook naar een zomerbries vond hij. Misschien was dat wel iets typisch Puffoons. Maar dat maakte hem weinig uit.

Er speelde even een glimlach op toen ze zijn gerustellende woorden hoorde. Ja, dat kwam vanzelf wel, daar had ze wel vertrouwen in. Lichtelijk gespannen luisterde ze naar zijn verhaal over Ilithya en Deshas. Haar ogen gleden wat van zijn gezicht weg terwijl ze luisterde. Ze glimlachte vaagjes bij het horen van Deshas en zijn leeftijd toendertijd. Ze kon hem totaal niet als jong iemand voorstellen. Ze knikte vaagjes, in zijn woorden opgaand. 'Stomme koning,' mompelde ze weer, bijna woedend. Ze had zo'n zelfde soort reactie erop gehad toen Deshas het vertelde over de geschiedenis van de koning en alles. Ze kon zich er niet in vinden, kon zich niet inleven. Het is gewoon ondenkelijk, maar dat zal waarschijnlijk aan haar liggen en aan hoe ze is opgegroeid in deze tijd. Ze grijnsde even naar Zalas toen ze hoorde dat hij Deshas les gaf. Ze voelde zich opeens een stuk veiliger, maar stond versteld van die informatie. 'Wat een blinde man,' zuchte ze na zijn verhaal. Hoe had hij zo boos kunnen worden om zoiets. Ze kon zich vaak wel in mensen inleven, maar dit ging haar te boven. 'Wat moet het moeilijk zijn geweest voor Deshas. Om de gene waar je van houd, in wat voor manier dan ook, zo ongelukkig te zien. Wie wil zijn geheugen nou gewist hebben?' haar stem klonk bedenkelijk, terwijl ze haar gedachtes weer eens hardop uitsprak.
Het voelde heerlijk om zo te zitten, zijn armen om haar heen geslagen en hem tegen zich aan te drukken. Haar ogen opende zich toen hij naar achtere week en er ontstond een dromerige glimlach op haar gezicht toen hij zijn woorden sprak. Zijn dingen, zijn woorden en zijn handelingen waren misschien ouderwets, maar ze vond het heerlijk. Niets beters dan zo'n zin die je ziel streelde zolang hij met waarheid werd gesproken. Haar armen gleden verder om zijn nek, teder en losjes toen hij naar haar toe kwam. Haar ene hand zocht zijn weg naar de haargrens in zijn nek, waar ze haar vingers zachtjes tussen door liet glijden. Ze zuchte ongecontroleerd toen ze zijn lippen in haar nek voelde. Ze wist het, ze was gelukkig en hij was de oorzaak. Dat ze zich zo kon laten inpakken had ze nooit gedacht, maar ze was blij dat ze dit nu pas ontdekte bij hem. Ongemerkt was nog dichter tegen hem aan gaan zitten, het laatste stukje ruimte ingehaald toen zijn lippen haar nek kietelde. 'Je weet wel hoe je een meisje speciaal moet laten voelen,' sprak ze zachtjes haar gedachtes en gevoelens hardop uit. Als ze de tijd nu kon beheersen zou ze hem stil zetten en voor eeuwig van dit moment genieten. School, huiswerk, en het feit dat ze strakjes in de aula moest verschijnen voor het avond eten vlogen allemaal weg uit haar hoofd die op zijn beurt weer gevuld werd met dit moment. Ook het feit dat ze nog langs Savador moest vaarde hierbij weg.

Zalas lachte even zacht. ''Inderdaad, nogal een stomme koning. Maar zijn angst was begrijpelijk. Hoe zou jij je voelen als je over geen magie beschikte? Je zou iedereen als mogelijke vijand beschouwen omdat ze je met gemak van de troon konden stoten als ze het niet eens waren met hoe jij je planeet bestuurde. Maar goed dat we nu geen koningshuizen meer hebben'' zei hij zacht terwijl hij even stopte met de zachte kusjes in Ephony's nek en haar even aankeek. ''Het was vooral moeilijk voor hem omdat hij datzelfde jaar nog iemand van wie hij hield kwijt raakte. Haar naam was Katherine. Zij was de allereerste vrouw waar Deshas zeg maar zijn hart aan verloor. Maar haar vader weigerde haar om met Deshas een verhouding te hebben. Deshas was niet rijk en had nog niet genoeg macht. De vader van Katherine was een welvaderd man. Katherine sprong van een toren omdat ze zonder Deshas niet wou leven. Ze was door haar vader namelijk uitgehuwelijkt'' vertelde hij zacht. ''Ilithya voelde zich schuldig. Als zij Deshas niet gekust had dan was haar vader niet boos geworden. Als de koning niet boos was geworden dan had hij de controle over zijn woede niet verloren waardoor Deshas niet tussen hen in had moeten springen en dus niet blind was geworden. Ze haatte zichzelf omdat ze het haar schuld vond. Als al haar herinneringen aan Deshas gewist werden stopte dat schuldgevoel'' zei Zalas. Hij streelde Ephony zachtjes langs haar middel. ''Ephony...'' begon hij zachtjes. ''Ik ben verliefd op je vrees ik'' zei hij zacht met een glimlach.

Ze glimlachte flauwtjes om zijn woorden over de koning. Ze knikte daarna op zijn woorden over de tijd van nu en dat er geen koningshuizen meer waren. 'Veel beter voor vrede,' mompelde ze in gedachte. Haar ogen gleden naar hem toen hij ophield in haar nek, wat haar een beetje teleurstelde maar er verder niet aan dacht. Haar blik veranderde van verbaasd naar droevig toen ze het verhaal over Deshas hoorde. Het was moeilijk voor te stellen dat de Heer der Duisternis zo'n verleden zou hebben. 'Die verdomde verhoudingen ook altijd. Je kiest er zelf toch niet op wie je verliefd word, dat is iets waar je zelf geen volledige controle over hebt. En dan te bedenken dat er nu nog steeds mensen zijn die zo denken. Uithuwlijken, bepaalde eisen stellen aan de gene waarvan je kind moet houden. Ik moet er niet aan denken,' haar wenkbrauwen hadden zich van frustratie gefronst. Ze had voor een moment medelijden met Deshas, zo'n geschiedenis wensde je niemand toe. Ze schaamde zich bijna voor haar veilige jeugd vol zorg en liefde en zonder gevaren. 'Wat liefde al niet voor oorzaken en gevolgen kan hebben,' mompelde ze afwezig, haar hoofd nog steeds bij Zalas' verhaal. Even hield ze geluidloos haar adem in toen ze zijn streling voelde. Het kietelde zachtjes langs haar huid, maar het was veel verleidelijker om het door te laten gaan dan te laten stoppen. Haar ogen zochte weer die van hem toen ze haar naam uit zijn mond hoorde, en keek ze hem kalm aan. Even haperde haar ademhaling toen ze zijn zin hoorde, en ze staarde hem aan. Toen, gelijdelijk alsof ze het had geoefend, kroop er een glimlach op haar gezicht. 'Zo lijkt het net alsof het een straf is voor jou, of voor mij,' antwoorde ze hem met een speelse lach op haar gezicht. Haar ogen twinkelde vol vreugde, terwijl haar hart diezelfde vreugde met een noodtempo door haar aderen pompte. 'Wat een geweldige toevalligheid,' sprak ze er daarna achteraan zacht. 'Ik zou liegen als ik zou zeggen dat mijn hart nog steeds van mij was,' hij had het voor elkaar, en ze had geen idee hoe het hem gelukt was.

''Om heel eerlijk te zijn waren mijn ouders ook zo. Ik mocht alleen trouwen met een rijke vrouw die ook nog eens een keertje Shadraans was. Dat was goed voor mijn vaders reputatie, mijn familie naam en de zuivere bloedlijn zoals ze het noemde. Het was toen de tijd hoogst ongepast als je een relatie aanging met iemand van een andere planeet. Dat waren de ideeën van vroeger. Het was, moet ik heel eerlijk bekennen, wel moeilijk de eerste van mijn familie te zijn die houd van iemand die van een andere planeet komt'' zei hij zachtjes. ''Het voelde rebels. Maar het voelde wel goed'' grijnsde hij daarna naar Ephony. Zalas kon het niet laten even breed te glimlachen bij het zien van Ephony's speelse lach. ''Maar ik wordt ook gevangen gehouden. In jou hart. Hoewel ik niet denk dat ik erg veel haast heb om uit te breken'' zei hij zachtjes. Bij haar zachte woorden legde Zalas zijn hand in haar nek en trok haar zachtjes iets dichterbij terwijl hij een kus op haar lippen drukte. Terwijl hij dit deed maakte zijn vingers het zwarte leren touwtje los in zijn nek. Hij knoopte hem weer vast om Ephony's hals. Zijn vingers gleden daarna langs het touw naar de hanger. Zijn vingertoppen streken even kort over het gepolijste oppervlak. Hij kon de kleine steentjes voelen. Het was een hanger van normale grootte. Het was een vlechtwerk van saffieren, smaragenden, robijnen en in het midden een grote bergkristal. Alles bij elkaar stelde het een slang en een draak ineengevlochten voor. De bergkristal stelde de maan voor. Zalas liet Ephony weer los en keek even naar de hanger die nu om haar nek hing. ''Dit is een erfstuk van mijn familie. Het kristal is de maan. De draak staat voor de dag en de slang voor de nacht. En hoe die samen in evenwicht zijn. Je zou me een groot plezier doen als jij hem zou willen dragen. En als je mijn partner zou willen zijn'' zei Zalas terwijl hij zijn ogen weer opsloeg naar Ephony. Zijn blik en houding waren kalm. Maar op zijn maag rustte een enorme steen.

Haar ogen dwaalde naar hem terug gelijk al bij zijn eerste zin. Zijn woorden verontruste haar terwijl hij ze sprak, en even ging er een vlaag van angst door haar heen. Hij zat in het zelfde schuitje, het schuitje waar zij nooit van haar leven in zou kunnen stappen. Haar angst en ongerustheid werd afgenomen bij zijn laatste woorden, en ze beet op een stukje van haar onderlip terwijl haar mondhoeken omhoog kreulde. Ze was blij dat hij zich niet aan die normen en waarden had gehouden, was er dankbaar voor. Ze bleef hem met die zelfde speelse grijns aankijken, die bijna uitdagend werd. 'Dan mag je gerust blijven zitten,' antwoorde ze hem vrolijk. Dit was zo anders dan haar vroegere vriendinnen op haar thuisplaneet dit soort dingen hadden meegemaakt. Bij hun ging het vaak via sms, mail, of gewoon een paar simpele woorden. Ze lachte inwendig, wat eigenlijk een beetje gemeen was, toen ze zich bedacht dat zij nooit zoiets mee zouden maken. Nooit zulke zinnen uit de mond van een jongen zouden horen, nooit zulke verfijnde en romatische gebaren zouden mee maken. Haar vingers lagen op zijn kaak, de rest van haar handpalm ruste tegen de zijkant van zijn nek toen ze naar hem toe werd getrokken en ze zijn lippen op die van haar voelde. Ze was de laatste vlinders in de grot vergeten, voelde afwezig zijn bewegende handen rond haar nek maar legde er geen aandacht op. Plots voelde ze iets om haar nek, het was niet zwaar maar wel degelijk aanwezig. Ze maakte, nee ze wilde haar lippen niet losmaken van die van hem terwijl haar aandacht gedeeltelijk bij het ding aan haar nek was. Bijna opstandig nam ze afstand van hem toen hij haar los liet, maar hierbij volgde ze zijn blik naar beneden en pakte verbaasd de hanger op. Ze liet het op haar handpalm rusten en liet haar blik op de hanger gericht. Haar ogen schoten even naar Zalas toen ze zijn woorden hoorde. Even staarde ze hem vol ongeloof aan, waarna ze haar blik losmaakte van zijn ogen en weer naar de hanger keek. 'Ik..Ooh Zalas,' fluisterde ze schoor waardoor ze bijna niet te horen was. Haar duim gleed over het oppervlakte van de hanger, waarna ze haar hand weghaalde en hem liet hangen. De steentjes voelde even koud aan tegen haar huid, maar dat duurde maar kort. 'Het is prachtig,' fluisterde ze afwezig. Langzaam kroop er een glimlach op haar lippen waarbij ze haar ogen weer op Zalas richte. Haar glimlach monde uit in een brede, stralende lach op haar gezicht. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen... Nee, dat weet ik wel. Natuurlijk, ik bedoel; Ja,' ze knoopte haar zinnen moeizaam aan elkaar aangezien haar hoofd tolde. 'Ja,' fluisterde ze er hees achteraan en sloeg haar ogen neer.

Het verzwaarde gevoel in zijn maag verdween direct toen Zalas Epgony's antwoord hoorde. Hij grinnikte een beetje zachtjes. Aan de ene kant om haar onsamenhangende zinnen. Aan de andere kant om de spanning uit zijn lijf te krijgen. Hij legde zijn vingers onder haar kin en duwde haar hoofd ietwat omhoog zodat ze hem recht aan moest kijken. ''Ik geloof, dat ik nu de gelukkigste man in dit sterrenstelsel ben'' grijnsde hij terwijl hij zachtjes nog een kleine kus op haar lippen gaf. ''Ik hou van je Ephony'' fluisterde hij zacht tegen haar. Hij legde zijn armen om haar middel en drukte haar nog iets dichter tegen hem aan. Hij had het zelf niet voor mogelijk gehouden. Hij had altijd gedacht dat hij nooit een partner nodig zou hebben. Maar nu hij Ephony kende besefte hij pas hoe dwaas die gedachte wel niet was geweest. En hoeveel hij gemist moest hebben als het zo'n prettig gevoel gaf om van iemand te houden. Voor de allereerste keer in zijn hele leven zou Zalas zijn onsterfelijkheid op willen geven om èèn leven met iemand als Ephony door te brengen. Voor een keer leek de dood niet bedreigend.

Ze keek stils naar beneden, haar hoofd tolde van verschillende dingen en ze kon geen individuele gedachte eruit halen. Alleen haar ogen schoten even omhoog toen ze zijn gegrinnik hoorde. Bijna meteen daarna voelde ze zijn vingers haar hoofd omhoog kantelen. Haar ogen bleven gevangen in die van hem terwijl er een lichte blos op haar wangen ontstond toen ze zijn woorden hoorde. Ze glimlachte terwijl zijn lippen die van haar voor een klein moment aanraakte. 'Ik ook van jou, Zalas,' antwoorde ze hem zachtjes, en nestelde zichzelf tegen hem aan. Haar armen vonden hun weg om zijn middel heen en even zuchte ze zachtjes, tevreden. Haar ene hand bewoog terug naar haar hals, waar haar vingertoppen langs de hanger streelde. Ze sloot haar ogen terwijl haar vingers bij de hanger bleven hangen. Tevreden legde ze haar arm terug en concentreerde zich op Zalas' hartslagen die ze zachtjes bij haar oor hoorde. Na enig moment opende ze haar ogen en keek naar het neervallende water. 'Heeft Deshas eigenlijk ooit nog nieuwe liefde gevonden?' vroeg ze nadenkend. Haar gedachtes waren van hot naar her geschoten, en waren bij die vraag blijven hangen. Ze tilde haar hoofd op om Zalas na haar vraag aan te kunnen kijken.

Zalas sloeg zijn armen om Ephony's schouders heen toen ze zich tegen hem aan nestelde. Hij streelde zachtjes met zijn duim over haar schouder. Hij staarde afwezig voor zich uit en liet zijn losse gedachten op de loop gaan door zijn hoofd. Hij keek weer naar Ephony toen ze hem iets over Deshas vroeg. Zalas lachte even zachtjes. ''Een nieuwe liefde? Hij wordt over een paar weken voor de derde keer vader. Zijn partner verwacht een drieling vertelde hij'' zei hij. De reden dat hij moest lachen was om de ironie. Deshas had ook niet veel geluk gehad met de liefde vroeger. Maar inmiddels had hij twee kinderen bij twee verschillende vrouwen. En er waren er nog drie bij een derde die eraan kwamen. Hij streek zacht door Ephony's blonde haar. Haar gouden lokken voelde zacht en gleden als satijn tussen zijn vingers door.

Ze keek hem belangstellend aan toen hij lachte, ze snapte niet wat er grappig was. Ze keek hem verbijsterd aan toen ze het nieuws hoorde, en knipperde verdwaasd een paar keer met haar ogen. Daarna brak er een lach op haar gezicht door en schudde ze ongelovig haar hoofd. 'Ik ben blij voor hem,' zei ze opgebeurd. 'Een drieling, jeetje. Dat is heel wat,' mompelde ze verdwaasd waarna haar aandacht werd getrokken door de hand van Zalas die door haar haar ging. Ze glimlachte afwezig naar hem, gedeeltelijk door zijn handeling en gedeeltelijk door het nieuws. 'Zal ze leuk vinden,' doelde ze grappend op de vrouw die de kinderen droeg waarna ze haar hoofd weer teruglegde tegen zijn borst en haar ogen weer sloot. 'Master Savador heeft ook kinderen. Daar kwam ik laatst achter, eigenlijk eerder per ongeluk,' mompelde ze plots in het algemeen. 'Aan de ene kant was het zo verbazend om daar achter te komen. Norse, knorrige Savador. Getrouwd en een gezin,' ze glimlachte in het niets terwijl de foto van hem, Diva en zijn kinderen weer voor haar ogen voorbij dansde. 'Ik ben blij dat ook onze norse brompot zo'n geluk heeft gevonden. Hoewel ik hem nog steeds niet voor me kan zien luiers verschonen,' haar lach kwam langzaam omhoog bij haar laatste woorden. Ze zuchte weer, waarna haar lach langzaam afnam. 'Zo zie je maar weer,' mompelde ze afwezig er achterna. De hanger ruste tegen haar warme huid, nu al vertrouwd.

Zalas knikte op de woorden van Ephony over dat Master Savador ook kinderen had. Hij had zoiets gehoord ja. ''Ik ken z'n vrouw. Via Deshas welliswaar maar toch. Diva is een aardige meid. Al haalde ik haar en haar tweelingzus altijd door elkaar in het begin. Alleen aan de ogen kun je het verschil zien, voor de rest zijn ze elkaars spiegelbeeld'' zei Zalas terwijl hij even terug dacht aan Diva. Hij begreep wel waarom Savador op haar viel. Diva was een mooie jonge vrouw, niet langer echt een meisje ook al was ze zeventien. Ze bewoog met de gratie, elegantie en sprak met de inteligentie van een volwassen vrouw. Logisch dat iemand als Savador op haar valt. ''Een norse brompot zou ik Savador niet noemen. Hij heeft zijn goede kanten. Jij hebt hem nog nooit samen met Deshas bezig gezien als die twee spreuken aan het oefenen zijn'' zei hij terwijl hij dacht aan Savadors komende examens als opvolger van Deshas. Zalas keek op toen hij bij de ingang van de grot een donder geluid hoorde. Hij tilde Ephony op en ging staan waarna hij haar op de grond neerzette en zichzelf losmaakte uit haar armen. Het viel hem nu pas op dat vrijwel alle vlinders verdwenen waren. Toen hij een blik naar buiten wierp zag hij dat de lucht ernstig was vertrokken tot een grijze massa. Dikke regendruppels vielen naar beneden en mengde zich daar met hun bondgenoten van de waterval. Ze lieten een golvend patroon van rimpels na op het wateroppervlak van het meer dat zich bij de voet van de waterval in de loop der jaren gevormd had. Felle bliksemschichten gevolgd door een rollende donder weerklonken in de lucht. Zalas draaide zich weer om naar Ephony. ''Ik denk dat we hier nog wel een tijdje zitten. Het is gaan stormen, en hoe. Tja, dat was wel te verwachten na dagenlang mooi weer'' zei hij tegen haar.

Ze glimlachte op zijn woorden toen hij zei dat hij Diva kende. Ze was eigenlijk uiterst nieuwschierig naar Savadors vrouw, vooral toen ze ontdekte dat ze waarschijnlijk de zelfde leeftijd als zij moest hebben. Maar ze had Savador niet verder onder druk gezet, hij leek in het begin nogal ongemakkelijk en had haar mond erover gehouden. Ze was blij dat hij later ontspande en wat over zijn kinderen vertelde. Tweelingen, ze lijken plots overal te zitten. Ze grinnikte zachtjes om de verdedeging van Zalas op Savador. 'Ik weet het. Hij heeft een zachte kant, daar heb ik gelukkig ook kennis mee mogen maken,' sprak ze zachtjes terwijl haar gedachtes terug dwaalde naar de avond dat ze overstuur terug kwam van het feest. En daarna in het duistere bos, haar fout, haar schuld dat de schaduw wolfen hun vonden. Ze was hem nog steeds dankbaar dat hij met gevaar voor zichzelf haar uit het bos had getild, ze was hem dankbaar met haar leven. Haar hoofd schoot met een ruk omhoog toen ze net als Zalas het donderende geluid hoorde. Met grote ogen keek ze naar het neer vallende water, wetend dat dat niet de oorzaak was. Een beetje verdwaasd voelde ze haar lichaam opgetild worden, waarna ze op haar eigen benen ging staan en naar Zalas' rug keek. Ze liep hem langzaam achterna, en legde zonder te denken haar hand op zijn schouder. Ze zuchte toen ze zijn woorden hoorde en keek langs hem heen de regen in. 'Ze zullen wel af vragen waar we blijven als het avond eten opgedient word,' sprak ze een beetje teleurgesteld, denkend aan het eten. Haar lege maag kwam ongewild bij haar boven, en legde haar andere hand er op. Een beetje sip keek ze naar de neerstortende regen. 'Ach, het had erger gekunt. In je eentje zou het veel erger zijn,' sprak ze daarna luchtig terwijl ze haar schouders lichtelijk ophaalde. Ze glimlachte naar Zalas en bleef rustig staan. Haar ogen bleven gericht op de regen, die ongeremd neerstorte op de wereld.

Zalas had zijn blik weer naar buiten gericht. Hij keek even om toen hij iets op zijn schouder voelde maar toen hij Ephony's hand zag keek hij weer naar buiten. Hij keek nogmaals om toen hij Ephony's woorden hoorde. Hij zuchtte even zachtjes toen hij haar sippe blik zag. Hij bleef nog even naar de regen kijken in de hoop dat hij minder werd. Toen dit niet het geval was knoopte hij de knoopjes van zijn bovenkleding los en liet dat van zijn schouders glijden. Hij hoorde het achter zich met een plof op de grond terrechtkomen. Eronder droeg hij nog een zwart shirt met korte mouwen. Hij haalde een zilveren zakhorloge uit zijn broekzak en gooide dat op het hoopje kleding. Hij streek even kort met zijn hand op Ephony's wang. ''Ik ben niet lang weg, beloofd'' zei hij zacht. Daarna stapte hij naar buiten, de stortregen in. Binnen een minuut was hij helemaal doorweekt. De ijskoude regen stroomde over zijn wangen terwijl hij voorzichtig over de stenen glibberde naar het vaste land.

Eenmaal op het land creeërde hij een gelijkkleurige, lange handboog uit zilverwitte rook. Hij hing het ding om zijn schouder en verdween het bos in. Dankbaar voor de beschutting van de bomen die de regen een beetje tegenhielden, sloop Zalas tussen de bomen door. Zich bedacht op elk geluid. Hij keek op toen hij boven zich een geluid hoorde. Hij zag een vogel vliegen wat nog het meeste op een goudfazant leek. ''Het moet dan maar'' mompelde hij. Uit hetzelfde materiaal waar hij de boog van gemaakt had, maakte hij nu een pijl met twee zilveren en èèn zwarte veer. Hij legde de pijl aan en trok de pees naar achteren. Hij hield zijn elleboog iets naar buiten gebogen om niet zijn onderarm te raken met de pees terwijl hij die laatste helemaal doortrok tot zijn middelvinger bij zijn mondhoek reikte. Zalas kantelde zijn hoofd iets en berekende in gedachte waar de pijl heen zou gaan. De fazant vloog langer dan normaal vanwege de regen maar Zalas moest ook rekening houden met de baan van zijn pijl vanwege de storm. Hij schoot de pijl een meter voor de fazant af. Depijl week iets uit koers door de wind en raakte de vogel net toen hij overvloog. Zalas hing zijn boog weer om zijn schouder en liep op zijn pasgeschoten prooi af.

Na een tijdje kwam hij weer terug bij de grot achter de waterval. Hij was doorweekt en klappertandde een beetje van de kou en zijn lippen zagen door diezelfde kou er een beetje blauwpaars uit. De zilverwitte boog hing om zijn schouder. Aan zijn riem bungelde de fazant. Onder zijn ene arm had hij wat hout verzameld. Het was nat maar meer had hij niet kunnen vinden. En hij had een klein wit zakje bij zich waar hij dingen in had verzameld waarvan hij zeker wist dat ze eetbaar waren. Zalas legde alles neer en zakte tegen de grotmuur op de grond. Hij wreef over zijn natte noude armen om ze iets op te warmen.

Ze staarde in stilte naar het natuur geweld buiten de grot, en vroeg zich af hoe lang dit zich had opgehoopt om zo in een keer los te komen. Verbaasd schoot haar blik naar Zalas toen hij zich plots ging uitkleden, en ze trok haar hand terug terwijl zijn kleding op de grond viel. Haar ogen schoten van het keurige, in vorm gevallen hoopje naar Zalas die zich naar haar toe draaide. 'Zalas?' kwam er alleen vragend uit haar mond. Ze voelde amper zijn hand langs haar gezicht strelen, en voordat ze het wist liep hij de stenen op weg van de grot. 'Zalas!' riep ze hem achterna terwijl ze naar de uitgang van de grot snelde. 'Wat ga je nou weer doen?' sprak ze zachtjes haar laatste vraag uit, wetend dat hij haar al lang niet meer kon horen. De regen kwam met zo'n snelheid naar beneden dat elk ander normaal geluid wegstierf. Ze schudde ongelovig haar hoofd. Wat haalde hij in zijn hoofd om met dit weer naar buiten te rennen. Ze had de neiging om hem achterna te gaan, stort regen of geen stort regen. Maar in plaats daarvan draaide ze zich om en liep ijsberend rond in de grot. Hij had gezegt dat hij gauw terug zou komen, waarschijnlijk drijfnat en klappertandend. Ze zuchte en streek met haar hand door haar haar om het uit haar gezicht te vegen. Even ze stond stil, luisterde gespannen of ze al een geluid hoorde buiten behalve de regen. Een rilling kippenvel golfde door haar lichaam toen ze merkte dat de temperatuur van de grot behoorlijk aan het dalen was. Ze stond stil, rechte haar rug en ademde diep in en uit. Ze hief haar handen op, en met een paar soepele bewegingen verzamelde ze de warme lucht die nog over was in de grot. Het voelde als een warme deken, het was niet veel aangezien ze nogal laat begonnen was met haar handeling, maar het was iets. Ze moest haar aandacht bij de warme lucht houden die zich om haar heen ophoopte en haar aandacht gleed hierbij eventjes weg bij het feit dat Zalas plots weg gerend was. Haar hoofd schoot om toen ze plots een geluid achter zich hoorde, en haar ongerustheid werd met een vlaag weggespoeld toen ze zag dat het Zalas was. Ze snelde naar hem toe toen hij allerlei spullen neerlegde. Even gingen haar ogen erover, en ze schudde ongelovig haar hoofd terwijl er een zucht over haar lippen rolde. Toen snelde ze zich naar Zalas toe die zich tegen de wand had laten zakken en zichzelf probeerde op te warmen. 'Jij grote idioot, wat denk je wel dat je aan het doen was,' haar stem klonk opgelucht, terwijl ze voor hem op haar knieën viel een een natte pluk haar uit zijn gezicht veegde. Ze glimlachte, gerustgesteld nu ze wist dat hij geen mallotische dingen was gaan doen, alleen blijkbaar was gaan jagen. 'Dwaasje,' mompelde ze er teder achteraan. Ze kroop naar hem toe, en verplaatste de warme lucht ophoping rond haar lichaam naar die van hem. Op haar huid vormde spontaan kippenvel toen ze de normale lucht temperatuur in de grot voelde, maar Zalas had het meer nodig dan zij. 'Ik denk dat je je natte t-shirt even uit moet doen, voordat je straks nog kou vat. Doe je andere kleding maar aan,' ze stond op, controleerde of de warmte bij hem bleef en liep toen naar het hoopje kleding. Ze pakte het op en liep ermee naar Zalas. Haar blik gleed over het zakhorloge, en bleef er even naar kijken terwijl ze de kleding aan Zalas gaf. Haar ogen gleden teder over hem heen, waarna ze even moest grinniken. Hij had zo zijn gekke buien, dat had ze nu wel door.

Zalas keek even op naar Ephony. Hij veegde een aantal druppels water uit zijn gezicht. Zelfs aan zijn wimpers kleefde regendruppels. ''Ik kon jou toch ook geen honger laten lijden'' zei hij met een halve grijns. Hij had het nog steeds koud al was het klappertanden gestopt toen Ephony warme lucht rondom hem verzamelde. Hij nam dankbaar zijn kleding aan van Ephony. Het was een soort vest te noemen. Je knoopte het vast net als een overhemd maar het ontwerp had nog het meeste weg van een vest. Zalas trok met wat moeite zijn koude, natte shirt uit. De stof plakte vast aan zijn lichaam dus worstelde hij er een beetje mee. Ook zijn haar door het shirt uit zien te krijgen duurde langer dan normaal. Het was verzwaard door het water en nu in plaats van wit donkergrijs van kleur. Zalas stond op en voelde de waterdruppels langs zijn ruggengraat lopen.Hij liep terug naar de waterval waar hij eerst al het water uit zijn shirt kneep, daarna de vlecht uithaalde en vervolgens ook zoveel mogelijk water uit zijn haar kneep. Het enige voordeel aan nat haar voor hem was dat hij zijn krachten nu onder controle kon houden en de spreuk zelf oproepen omdat zijn haar verzwaard was en dus meer magie nodig had voor de dodelijke mist vrij kon komen. Het was alweer een tijd geleden eer hij zijn haar los had kunnen laten hangen. Het voelde onnatuurlijk gek genoeg. Zalas liep terug verder de grot in en spreidde zijn shirt uit om te laten drogen. Hij trok zijn 'soort van vest' weer aan en knoopte hem gauw dicht om warm te worden. Daarna ging hij weer zitten en pakte uit de zijkant van zijn laars een kleine dolk. Hij begon de bast van het hout dat hij verzameld had af te snijden. Zo was het minder nat en zou het sneller branden. Hij sleep van een houtblok ook een paar kleine krulletjes af en brak een aantal takken in kleine stukjes. Hij verzamelde wat kleine stenen in de grot en maakte er een cirkel mee. Hij legde eerst de kleine takjes en de houtkrullen in het midden. Hij bouwde er van de houtblokken een soort hutje omheen door ze telkens op elkaar te stapelen tot een soort vierkant. Daarna ging hij staan. Hij mompelde zachtjes terwijl zich tussen zijn vingers elektriciteit verzamelde tot paarsblauw kleurige bliksem. hij schoot de bliksem op het hout af dat moeizaam vlam vatte maar uiteindelijk toch een klein vuurtje werd. Het was niet veel, maar dat kwam omdat het hout nat was.