Toen Ephony in beweging kwam opende Zalas loom zijn ogen weer. Hij keek haar even bedenkelijk aan toen hij haar piepende stem hoorde. ''Ik denk van niet. Of we moeten gigantisch omlopen, maar dat duurt de hele nacht'' zei hij. Hij had geen idee waarom Ephony bang was om door het bos te gaan maar dat ze bang was, was een ding dat duidelijk was. Zalas hief zich iets op zodat hij nu op zijn ellebogen steunde en hij Ephony iets beter aan kon kijken. ''Je hoeft helemaal nergens bang voor te zijn. Het bos is niet bepaald de eerste plek waar je 's nachts naartoe zou gaan dat klopt. Maar de nacht is voor Shadraanse kracht een bron van energie. 's Nachts zijn we sterker, zoals Novanen hun voordeel bij de dag vinden. Daarbij ben je wel bij iemand die al drie en een halve eeuw magie beoefend'' zei hij tegen haar in de hoop dat het geruststellend zou klinken.

Haar blik gleed nu van de opening van de grot naar Zalas toen hij antwoorde. Zijn antwoord stelde haar niet echt gerust, en ze wist dat als ze bij school wilde komen ze door het bos zouden moeten gaan. Ze haalde diep adem toen Zalas omhoog kwam en zijn woorden vervolgde. Ze glimlachte flauwtjes, en keek naar zijn borst. 'Je hebt gelijk, sorry,' mompelde ze op zijn woorden dat ze hem nog bij zich had. Ze bracht haar hand naar haar gezicht en haalde haar blonde lokken voor haar ogen vandaag, waarna ze bedenkelijk de opties bekeek. 'Dan moet het maar,' sprak ze en probeerde overtuigend naar hem te lachen. 'En ik denk wel dat een persoonlijke lijfwacht wat geruststelling geeft,' grijnsde ze er flauwtjes achterna. Ze duwde zichzelf op en ging zitten, waarna ze houterig opstond. Ze richte haar blik op het vuur en haalde bijna onzichtbaar diep adem. Even bewoog haar hand in een soepele beweging waarna met een ruk van de wind het vuur uit geblazen werd. Ze hoopte dat het genoeg was, en als hij weer aan zou gaan zou het niet zo heel veel gevolgen hebben. Steen kon nou eenmaal niet branden, en als het weer aan zou gaan zou het het hout opbranden en dan vanzelf uit gaan. Ze wachte op Zalas, aangezien ze totaal niet van plan was om als eerste zich naar het bos te begeven.

Zalas bleef Ephony aankijken toen ze de opties aan het overwegen was. ''Het is dat of hier de nacht doorbrengen. En dat is gevaarlijker dan door het bos gaan'' zei hij kalm. Hij glimlachte even kort toen hij een half overtuigende grijns op haar gezicht zag. Hij hees zichzelf ook overeind en liet de schaduwen die hij onder hen verzameld had weer uiteen vallen om terug te keren naar hun oorspronkelijke plek. Uit zijn broekzak viste hij even zijn zakhorloge en klikte hem met het knopje bovenop open. Hij bleef even afwezig naar de wijzerplaat staren waarna hij hem weer dichtklapte. Toen hij op keek zag hij dat Ephony het vuur had gedoofd en bij de grotopening stond. Hij liet zijn blik nog even over de grot gaan om te zien of ze het wel weer in nette staat achterlieten. Daarna liep hij naar Ephony toe en pakte haar hand zachtjes beet terwijl hij haar hielp over de glibberige stenen die hun weg naar buiten was.

Ze zuchte verslagen en staarde voor zich uit. 'Ik had me een boswandeling toch anders voorgesteld met jou,' mompelde ze ze bijna geïrriteerd door de omstandigheden. Het rekensommetje zij en Zalas in een boswandeling had een totaal andere uitkomst gekregen dan ze had gehoopt. Ze glimlachte naar Zalas toen hij haar hand vastpakte en balanseerde over de glibberige stenen. Het geluid van de waterval leek zo anders nu het bijna donker was, maar het had nog steeds iets betoverends. Angstvallig bleef ze de hand van Zalas vasthouden terwijl ze richting het bos liepen. Ze voelde haar hart in haar keel bonken en het angstzweet steeds meer vorm krijgen. Waarom had ze geen leuke herinneringen aan deze plek, dat zou het zo veel fijner zijn geweest. 'Je bent niet alleen, je hebt je persoonlijke wacht' herhaalde ze steeds in haar hoofd. Ze beet op haar onderlip toen ze het bos instapte, haar ogen hielden elke zichtbare centimeter in de gaten. Ze was automatisch dichter bij Zalas gaan lopen, en vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat ze uit deze beangstige plaats konden zijn.

Zalas hield Ephony's hand stevig vast terwijl hij haar over de glibberige stenen hielp. Hij voelde aan haar hand hoe gespannen ze was. Ze kneep de zijne een beetje fijn. Hij merkte ookdat, toen ze eenmaal in het bos waren, ze dichter bij hem was gaan lopen. Waar was ze zo bang voor. Ineens hield Zalas halt en hield Ephony ook tegen. Zijn amberkleurige slangenogen speurde de omgeving af. Hij hoorde het geluid van iets dat het gras platdrukte. Zalas liet Ephony los en schrok even toen hij iets over zijn been omhoog voelde kruipen. ''Whaa, Asb'el!!'' riep hij uit tegen de witte slang die zich omhoog had gewerkt en nu half over zijn schouder hing. De slang leek te grinniken en siste zachtjes. ''Ik schrok helemaal niet van je. Ik was verbaasd'' ontkende Zalas het feit dat Asb'el hem wel even had laten schrikken. Hij keek de slang recht aan in zijn zeegroene ogen. ''Zag ik jou nu echt met je ogen rollen?'' vroeg Zalas terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg en de slang streng aankeek. Zalas zuchtte even en streek de slang daarna zachtjes over zijn lijf. ''Toch ben ik blij je weer te zien. Ik maakte me al ongerust over je'' zei hij zachtjes. Hij moest zijn hoofd ietwat schuin houden toen Asb'el zachtjes iets tegen hem zei. ''Watje. Zeg haar dat lekker zelf. Ik ben je boodschappenjongen niet'' grijnsde hij daarna tegen de slang. Daarna keek hij weer naar Ephony. ''Asb'el zegt dat hij spijt heeft dat hij je eerder vandaag wou bijten'' zei hij ter verklaring van zijn gesprek met de hagelwitte slang.

Haar hoofd keerde zich met een ruk naar Zalas en ze keek hem vragend aan toen hij opeens stil hield. Ze voelde de ongewenste spanning in zich opborrelen toen zijn ogen langs de omgeving gleden. Ze slikte onwillekeurig haar droog geworden keel en merkte dat de haartjes in haar nek omhoog kwamen. Van schrik en in een puur reflex schoot ze een paar stappen naar achteren toen Zalas ergens van schok en een kreet uitsloeg. Met een schaapachtige blik keek ze naar het tweetal, Zalas en Asb'el die te voorschijn kwam. Bij het zien van de slang ontspande ze, en haalde met haar hand de plukken haar uit haar gezicht die in haar plotselinge beweging erin waren gewaaid. Ze grinnikte zachtjes om de spanning uit haar lijf te laten, maar al gauw veranderde dat in een lach toen ze de ontkennende woorden van Zalas hoorde. Proestend probeerde ze haar lach te onderdrukken door haar hand voor haar mond te slaan, en haar andere om haar middel. Ze probeerde het hevig, maar bij de vragende woorden van Zalas over de rollende ogen van de slang voelde ze weer een lachstuip omhoog komen. In een poging om met brute kracht haar lachen weg te halen haalde ze diep adem, en keek Zalas geamuseerd aan. Ze herhaalde haar diepe ademteugen voor een paar keer totdat ze zeker was dat ze zichzelf onder controle had en keek naar de slang toen Zalas zijn verklaring gaf. Ze glimlachte en liep naar de twee toe. Voorzichtig streelde ze met haar wijsvinger de kop van de slang. 'Het is al goed, bedankt voor de verontschuldiging. Misschien had ik in jou positie wel het zelfde gedaan, maar ik hoop dat we beter met elkaar overweg kunnen gaan,' sprak ze de slang toe alsof hij menselijk was. Ze had bij Saethion al ontzettend vaak gemerkt in de manier waarop hij keek dat hij niet zomaar een slang was. En Asb'el deed haar aan de paarsige slang van Savador denken. Ze wilde zich alles behalve de woede van het dier op haar hals halen, wilde ze nog veilig bij Zalas in de buurt willen komen.

Zalas keek een beetje beteuterd naar Ephony toen ze hem ook nog eens uitlachte. ''Ongelofelijk. Jullie hebben het samen afgesproken he? Om je tegen mij te keren'' verzuchtte hij. Asb'el sloeg, haast als een hond, met het uiteinde van zijn staart heen en weer toen Ephony hem over zijn kop streelde. Zijn gevorkte tong schoot even naar buiten en hij liet een tevreden geslis horen. Zalas keek zijn vriend even aan. ''En jij wou haar vergiftigen'' zei hij met lichte sarcasme in zijn stem. Half schuldig, half boos keek Asb'el Zalas aan. Daarna schuurde hij even met zijn kop langs de wang van zijn vriend en meester. Zalas pakte voorzichtig Ephony's hand weer vast en trok haar dichter naar zich toe waarna hij zijn arm om haar heen sloeg. ''Kom, we kunnen beter verder gaan'' zei hij zachtjes. ''Coinnigh do shúile ar oscailt Asb'el'' sprak hij zachtjes tegen de slang en sliste een beetje bij de s-klanken.

Ze moest een tweede lach onderdrukken toen ze Zalas' gezicht zag, met de beteuterde uitdrukking erop. 'Ach, stel je niet zo aan,' sprak ze liefkozend waarbij ze hem vrolijk aankeek. Door de plotselinge opschudding was ze voor een moment vergeten waar ze werkelijk was. En het drong nog steeds niet helemaal tot haar door terwijl ze met een glimlach naar Zalas en Asb'el keek. Ze was blij te zien dat de slang haar blijkbaar aardiger vond dan een eerst. Ze grinnikte even zacht bij het horen van de beschuldigende woorden van Zalas naar zijn slang. Haar aandacht ging weer naar Zalas toen ze zijn hand om de hare voelde sluiten en deed snel een stap naar hem toe om mee te gaan met zijn handeling. Zijn woorden brachten haar weer terug op aarde, en er kwam een gespannen glimlach op haar lippen. Haar hand kroop om zijn middel waarbij ze haar blik even op het komende pad voor hun richte. De duisternis die het bos en de vallende avond met zich mee nam nam een beknepen gevoel met zich mee die langzaam door haar lichaam kroop. Ze had alleen op zijn woorden geknikt, als teken dat ze hem had gehoord en met hem mee zou gaan. Haar ogen schoten even terug naar Zalas toen ze de onbekende taal hoorde, en ze vroeg zich af wat hij precies tegen de slang had gezegt. Ze had nog net de naam van het dier er uit kunnen halen, maar daar bleef het ook bij. Misschien zou ze het vanzelf merken. Automatisch bleef ze dicht bij Zalas lopen wat haar een veiliger gevoel gaf.

Zalas liep samen met Ephony en Asb'el door maar was er niet gerust op. Zijn amberkleurige slangen ogen bleven ongemerkt de omgeving afspeuren. Maar niet alleen de zijne. Ook de zeegroene ogen van Asb'el lieten hun alerte blik over elk plekje bos glijden waar Zalas al langs was geweest precies zoals hij de slang in de oude taal had opgedragen. Ineens maande de slang Zalas tot stoppen en siste zachtjes iets tegen hem. Zalas hield zijn hoofd schuin en sloot zijn ogen om al zijn concentratie op zijn gehoor te richten. ''Ja, ik hoor ze ook'' mompelde hij tegen Asb'el. Hij hield zijn hoofd weer recht en opende zijn ogen weer. Als je goed luisterde kon je vaag vogel gekrijs horen. ''Hoever zijn ze Asb'el?'' vroeg hij zachtjes aan de slang. De witte slang luisterde zelf nog eens goed en siste toen weer iets. Zalas keek met een ruk opzij naar Asb'el op zijn schouder. ''Dat kan niet. Er is maar een variant die zo snel is en die kunnen hier niet zijn'' zei hij tegen de slang. Iets te luid. Opnieuw klonk vogel gekrijs, maar ditmaal veel dichterbij. ''Liggen!'' riep Zalas uit trok Ephony mee tegen de grond. Vlak over hun hoofden scheerde de zwarte klauwen van een gigantische vogel. Zijn vleugels hadden de spanwijdte van vier meter, bloeddorstige rode ogen en een gevaarlijke scherpe snavel. De vogel zelf was geheel zwart waardoor hij voor een ongetraind oog moeilijk van het duister te onderscheiden was. Maar deze was zo dichtbij dat iedereen de scherpe contouren van het moordlustige beest konden zien. ''Maar als dat geval hier is. Dan kan hij niet ver weg zijn'' mompelde Zalas meer in zichzelf dan tegen iemand anders.

Niet veel later vloog over de hoofden van Zalas en Ephony ook een grote, zwarte wolf. Ook hij was net zo zwart als de nacht en zijn felrood gekleurde irissen lichtten fel op terwijl hij scherpe, hagelwitte tanden aan de vogel toonde en ferm gromde. Het was een diep dreigend geluid onder uit zijn keel. De wolf leek omgeven door een mix aan zwarte rook, en zwart met paars en donkerblauwe vlammen die hem omringden maar hem niet verbrandde. Hij straalde hoe dan ook een grote golf van duistere magie uit. Ineens zette het grote beest zich af en viel de vogel aan. Hij sloeg zijn scherpe nagels in de borst van het vogelachtige monster en haalde hem neer terwijl de zwarte veren in het rond vlogen. De vogel sloeg de wolf met veel kracht tegen de stam van een boom en vloog snel weg om zich bij zijn kameraaden in de open lucht te voegen. De wolf piepte even zachtjes en ademde zwaar door zijn snuit. Als je niet beter wist zou je zelfs zeggen dat hij zacht verwensingen gromde. Toen hij op probeerde te staan zakte hij al gauw weer door zijn poten. Een van zijn voorpoten was door het gevecht lelijk beschadigd geraakt en zwart bloed stroomde uit de wond. De wolf opende zijn dichtgeknepen ogen weer en zijn rode irissen keken van Zalas naar Ephony. Het was met geen mogelijkheid te raden dat Deshas de wolf was. Al zou Zalas het vast snel door hebben. Die kon zijn magie immers goed aanvoelen. Of Ephony hem snel door zou hebben wist hij niet. Hij kende haar nog niet lang genoeg om daarover te kunnen oordelen. Voorlopig deed Deshas die moeite ook niet en hield zijn gedachten bij de pijn in zijn poot. Wat waren wolven toch ook waardeloze beesten, dacht hij voor de zoveelste keer die nacht bij zichzelf.

Terwijl Ephony's ogen gespannen heen en weer schoten, gingen de zinnen zoals 'waarom ben ik hier ingodsnaam' door haar hoofd. Hoewel ze lichtelijk gerust was gesteld door de aanwezigheid van Zalas bleef dat deeltje aan haar knagen. Dat irritante deeltje waarin haar angst was opgehoopt en nu met alle macht de controle probeerde te krijgen over haar lichaam om zich zo snel mogelijk van deze plek te verwijderen. Vragend stond ze stil, en keerde haar hoofd naar Zalas toen hij plots stil stond en tegen Asb'el sprak. Haar ogen schoten van de slang naar Zalas, terwijl haar spanning toe nam bij de woorden die Zalas hardop sprak. Haar spieren verkrampte automatisch door het vage geluid in de verte, waarbij haar ogen weer krampachtig terug schoten naar de twee. Met een ruk draaide ze zich om, stapte op dat zelfde moment achteruit naar Zalas toen het gekrijs van dichtbij te horen was. Met een smak werd ze door Zalas op de grond getrokken, maar registreerde niets van de pijn in haar zij door de opspelende littekens of van de klap en de sidderende pijn die door haar armen omhoog kroop omdat ze zich hiermee opving. Stijf van angst volgde haar ogen de gigantische vogel, als je het een vogel kon noemen. Het was eerder een mislukte die waarschijnlijk niet hier was om zijn nest te bouwen en een vrouwtje te vinden. 'Zalas?' piepte ze verschrikt, na het horen van zijn woorden. Blijkbaar wist hij meer dan zij, en ze wilde ontzettend graag op de hoogte worden gebracht. Ze dook weer van schrik ineen, vergat haar vraag toen een grote wolf met de kleur van de nacht over hun heen sprong. Gedeeltelijk leek hij op de vogel, met zijn rode ogen en zijn gitzwarte uiterlijk. Maar zijn houding naar het andere dier toonde aan dat hij waarschijnlijk wel iets anders in gedachte had. Toch schreeuwde haar instinct dat dit alles behalve goed kon zijn, de wolf zowel de vogel. Ze draaide zich op haar rug, steunde op haar ellebogen die ze achter zich neer had gezet en keek met grote ogen en een wit gezicht naar het schouwspel waarbij haar blik even over de wolf gleed. Zoals ze kon opvatten was hij geen normale wolf, en zijn houding en gedrag zei vaagjes tegen haar dat hij beter was dan de vogel. Maar haar verstand wilde niet luisteren en hield de angst aan die eindelijk uit zijn kleine hoekje was gesprongen. Haar mond zakte open toen de wolf plots de vogel aanviel, en even werd ze uiterst verbaasd door die handeling. Toch veerde ze overeind om op haar eigen houtje te blijven zitten toen de wolf tegen de boom aan sloeg, het vogelachtigebeest het op een vliegen zette, en de wolf duidelijk gewond was. Haar grote ogen staarde in die van de wolf. Ergens voelde ze een ontzettend vaag gevoel van erkenning bij zijn blik, maar kon hem zo gauw niet plaatsen. 'Hij is gewond,' fluisterde ze in het algemeen, waarbij haar blik schichtig naar zijn poot gleed.

Zalas hield zijn blik als gehypnotiseerd op de vogel gericht. ''Bij Lilith'' mompelde hij zacht een verwensing. Voorzichtig ging hij op een knie zitten. Met een witte flits verscheen een lange speer die net zo zilverwit was als zijn haar in zijn handen terwijl hij van de wolf van de vogel keek. Hij had de wolf allang herkend. Hij had hem ook al hier verwacht. Niemand kon zulke sterke magische vibraties hebben als Deshas. Het was te zien aan de zwarte rook en de vlammen. Maar behalve dat ook aan de felle rode ogen. Hij herkende Deshas' ogen uit duizenden. Hij wou ingrijpen toen hij het gevecht aanging met de grote vogel. Maar hij zou er nu met geen mogelijkheid tussen komen. Maar zodra de vogel gevlogen was krabbelde Zalas overeind en rende op de wolf af terwijl hij Ephony's fluisterende woorden nog achter zich hoorde. Hij knielde bij de wolf neer en legde zijn hand kalmerend zijn hand op diens nek. Zijn zwarte vacht voelde zacht ondanks de rook en de vlammen. Het was raar om Deshas op deze manier aan te raken. ''Rustig, als je blijft bewegen doet het alleen maar meer pijn. Na die gigant had ik je al verwacht te zien. Maar wat in de naam van Lilith, doe je hier. Ik neem aan die rotvogel van jouw rijk komt'' sprak hij zachtjes maar nog hard genoeg voor Ephony om hem ook te kunnen horen.

Deshas ademde zwaar toen Zalas bij hem neer knielde. Hij moest uit dat wolven lichaam zien te komen. Hij luisterde naar Zalas' kalmerende stem. Daaraan was te horen dat Zalas al wist dat hij het was. Maar hij keek hem even aan toen hij concludeerde dat die vogel uit zijn rijk kwam. Hij schudde verwoed zijn kop en schudde Zalas' hand van zich af. Het leek voor een moment dat hij opgeslokt werd door de zwarte rook. Maar toen die weer wegtrok had hij zijn menselijke gedaante terwijl hij een zwarte wolven vacht over zijn schouders had liggen. Uit een lange diepe snee op zijn arm liep het zwarte bloed. Deshas richtte zich op en trok de wolven mantel van zich af. ''Pokkenvogels. En die wolven zijn ook vreselijke rotbeesten'' was het eerste dat hij met schorre stem uitriep. ''Ik jaag al de hele nacht op die vervloekte vogels. Dus ik wou eigenlijk vragen wat jullie in het midden van de nacht hier doen'' zei hij met zijn blik van Zalas naar Ephony en weer terug. Daarna bleef hij Zalas aankijken. ''Maar ze komen niet bij mij vandaan. Ik heb ze niet opgeroepen. De kracht die deze beesten voort stuurt komt echt niet van mij. Dus ik jaag die beesten achterna in de hoop hun eigenaar te vinden'' legde hij uit. Daarna bekommerde hij zich om de wond op zijn lijkbleke, ontblootte arm. Het zwarte bloed stak fel af tegen het wit van zijn huid. Voorzichtig veegde hij het weg zodat de diepe snee goed zichtbaar was. Uit de ene kant kwamen zwarte draden die zich vastzette in de andere kant van de wond en trok het naar elkaar toe. Zo groeide de huid weer aan elkaar zonder een litteken achter te laten. Deshas streek even over zijn arm om te voelen of het goed was gegaan en geen oneffenheden nog in zijn huid zaten.

Leveloos en met een gezicht alsof ze net water had zien branden bleef haar blik op de wolf gericht, waarbij ze amper opmerkte dat Zalas naar hem toe liep. Ze was in kleermakerszit gaan zitten, en had haar handen vlak voor haar benen op de grond gezet. Haar gedachtegang, waar ze mee bezig was om die weer op orde te krijgen, werd weer overhoop gegooid toen ze Zalas' woorden tegen de zwarte wolf hoorde. Fijn, blijkbaar was zij de enige hier die totaal geen idee had waar dit over ging. En de woorden van Zalas snapte ze al helemaal niet. Haar lippen kwamen van elkaar waarbij haar mond een klein stukje open ging toen ze de wolf zag veranderen in zijn menselijke gedaante. Ze slaakte een diepe zucht die bijna opgelucht klonk bij het zien van Deshas gestalte, en sloot even voor een moment vermoeid haar ogen. Haar angst was eigenlijk al verdwenen op het moment dat de vogel weg was gevlogen, en ze had geconcludeerd dat zij niet als avondmaal diende voor de wolf. Ze had kunnen verwachte bij het zien van de wolf dat Deshas het moest zijn geweest, maar met die conclusie kwam ze iets te laat. Toch geïtreseerd luisterde ze naar zijn woorden, wat behoorlijk wat uitleg gaf over het afgelopen moment. 'Welke gek maakt van die beesten, dat is de tweede keer al,' mompelde ze hopeloos en zachtjes bij het horen dat Deshas niet de veroorzaker was ervan waarbij ze met haar hand wat verdwaalde blonde lokken uit haar gezicht haalde. Ze liet het aan Zalas over om de verklaring af te leggen waarom ze hier waren. Lusteloos zette ze haar ellebogen op haar benen, waarbij ze haar kin in haar handen liet steunen, haar blik gevestigd op de twee voor haar. Bij het zien van de helende wond glimlachte ze flauwtjes van binnen, het was te verwachten dat de Heer der Duisternis ook zo zijn truucjes had voor lichamelijke verwondingen.

Zalas grinnikte zachtjes. ''Waarom neem je dan ook een wolven vermomming'' grinnikte hij zacht. Maar zijn grijns maakte plaats voor een serieuze uitdrukking toen Deshas vertelde dat die vogels niet van hem kwamen maar van iemand anders. ''Het moet iemand zijn die over duistere magie beschikt. En een vrij krachtig iemand. Misschien Savador, al zou ik me niet kunnen indenken waarom hij Aanhangers van Ziz oproept. Mijn andere theorie is Marcus. Hij is machtig en we hebben al een tijdje niks meer van hem vernomen. Maar of hij in staat is Aanhangers van Ziz te creëren weet ik niet'' deelde hij hardop zijn gedachtenstroom met Deshas en Ephony. Hij keek Ephony even aan. ''Ziz wordt ook wel de koning van de vogels genoemd. Hij zou zo groot zijn dat als hij midden in de oceaan staat, het water maar tot zijn knieën zou reiken. Verder zouden zijn vleugels zo groot zijn dat ze de zon konden verduisteren. De Aanhangers van Ziz waren onder andere die grote vogels van daarnet. Je hebt ze, net als de zeven verschillende magie soorten, ook zeven verschillende varianten van de Aanhangers. Die van daarnet waren de duistere Aanhangers, maar dat leek me nogal duidelijk. Meestal komen ze uit het Rijk der Schaduwen. Een geheim rijk van Shadra. Deshas komt er zo goed als vandaan en regeert er over tot Savador zijn opleiding afgerond heeft en het van Deshas overneemt'' legde hij uit aan Ephony. Daarna richtte hij zijn blik op Deshas. ''Ik wou Ephony de vlinders in de grot achter de waterval laten zien. Vandaag was hun uitvlucht. Maar het begon te stormen dus we zaten vast in de grot'' legde hij kalm uit. Meer details hoefde Deshas niet te weten. ''Heb je hulp nodig met die Aanhangers?'' vroeg hij daarna aan Deshas die vertelde dat hij hun eigenaar probeerde te vinden. Daar had hij wel een punt. De magiër die verantwoordelijk was voor deze Aanhangers moest ze kunnen blijven besturen. Hij moest dus in de buurt zijn.

Deshas keek Zalas even aan na zijn gegrinik gehoord te hebben. ''Nou, simpel. Wolven zijn sneller omdat ze met gemak tussen de bomen over de grond kunnen door schieten waardoor ik heb voordeel van de verrassing bezit. Als ik dat als mens of als demon zou doen, dan zou ik lang niet zo snel zijn en dan zouden de Aanhangers me sneller opmerken. mede dankzij de luchtstromingen die mijn vleugels zouden produceren'' vertelde hij kalm. Hij dacht na over de woorden van Zalas. ''Savador weet niks van zowel Ziz als zijn Aanhangers. Tenminste, ik heb hem er nog nooit iets over verteld of geleerd. Mijn verdenkingen rustten momenteel ook op Marcus moet ik bekennen. Maar ik heb het gevoel dat ik iets over het hoofd zie'' zei hij, zijn laatste zin wat mompelend. Hij zweeg toen Zalas aan Ephony uitlegde wie Ziz en zijn Aanhangers waren. Maar hij keek hem met een brede grijns en een veelbetekende blik aan toen hij verklaarde waar hij en Ephony hier waren. ''Vlinders. Tuurlijk'' grijnsde hij zachtjes. Deshas zweeg op Zalas aanbod om hem te helpen. Zijn blik ging even naar Ephony. ''Nee...'' zei hij uiteindelijk met zijn blik nog steeds op haar gericht. ''Breng jij Ephony maar eerst veilig terug naar de school. Ik denk dat ik ze vanavond wel verder alleen afkan'' zei hij waarna hij na die woorden zijn blik weer op Zalas richtte.

Haar nieuschierigheid nam het gelijkmatig weer over van haar geschokte kant, en geïtreseerd luisterde ze naar de conclusies die de twee voor haar trokken over de maker van die afschuwelijke beesten. De simpele uitleg van Deshas klonk inderdaad logisch, zoals hij het zei. Haar blauwe ogen blikte nu terug naar Zalas toen hij zijn blik op haar richte en luisterde aandachtig naar zijn uitleg. Ze knikte bedachtzaam, waarna ze glimlachte als teken dat ze het snapte. Geheim rijk, waarom verbaasde dat haar niet dat er zoiets zou zijn in Shadra. Ze grijnsend wat voor zich uit. Deshas had dus echt een heel rijk onder zijn bevel staan. Bij de naam Marcus kwamen alle waarschuwingen weer bij haar op. Het was gek om zo'n beeld over iemand te hebben, zonder die gene echt ontmoet te hebben. Ze stond op het punt om Deshas over de agressieve schaduwwolfen te vertellen, aangezien ze aan de opmerking van Savador dacht. Hij had gezegt dat ze normaal nooit zo agressief naar mensen waren, maar ze hield maar haar mond. Ze had er weinig geloof in dat het zou helpen. Ze kuchte zachtjes bij de grijns van Deshas die op Zalas was gericht en bij zijn woorden. Ze probeerde haar wangen niet rood te laten kleuren door zijn woorden, al helemaal toen ze zijn blik op haar merkte. 'Ze waren wel mooi...' antwoorde ze zwakjes met een zachte stem. Ze glimlachte flauwtjes bij het horen van zijn antwoord op Zalas vraag, en was gedeeltelijk er wel blij mee. Ze zag het niet zitten om in haar eentje het laatste deel van het bos af te leggen, terwijl Zalas zich weer eens in problemen ging vermengen door gruwelijke vogelgediertjes achterna te zitten met Deshas. Natuurlijk kon ze Zalas niet tegenhouden, en ze wist dat het grotendeels belachelijk was dat ze zich zo druk en ongerust maakte om dat soort momenten. 'Als we uit het bos zijn kan ik gewoon terug naar school lopen, dan kan jij gaan helpen,' stelde ze aan Zalas voor, waarbij haar blik op hem gericht was. Ze glimlachte overtuigend, zichzelf er zeker van maken dat haar woorden honderd procent echt waren. In het donker over het school terrein vond ze niet zo erg. Maar, hoe kinderachtig het ook was, wilde ze met alle kracht Zalas mee sleuren en hem vastbinden om te voorkomen dat hij zichzelf in gevaar ging brengen.

Zalas knikte enkel op Deshas' woorden over waarom hij voor de wolven vermomming had gekozen. Daar had hij wel een goed punt. ''Hmm, misschien ben je iets te goed getraind. Ik had daar nog niet eens bij stilgestaan'' grijnsde hij. Maar hij keek Deshas gefronst aan. ''Iets over het hoofd zien. Zoals wat dan precies?'' vroeg hij zacht. Deshas had de hele nacht al de kans gehad om ze te bestuderen. Zalas werd er momenteel in geslingerd en moest maar gissen naar waar Deshas op doelde. Maar hij voelde zijn wangen rood worden toen hij Deshas' blik en grijns zag. ''Hou je opmerkingen voor je wil je. Ik ben hier niet degene die voor de derde keer een vrouw bezwangerd heeft'' zei hij met een plagende grijns tegen Deshas in de hoop het rood zo een beetje weg te krijgen. Zalas leek met een bezorgde blik naar Deshas te kijken toen hij besloot dat hij het wel alleen zou afhandelen. ''En wat als het straks Marcus echt is? Dat is niet zomaar een vijand en dat weet je Deshas'' zei hij tegen hem. Hij richtte zijn volle aandacht weer op Ephony toen hij haar stem hoorde. Hij vond het maar niks dat ze zelf het laatste stuk alleen wou lopen. Vooral niet met die vogels in de buurt. In het open veld zouden ze haar alleen nog maar beter kunnen zien. ''Nee, ik breng je wel helemaal terug tot aan de school. Anders voel ik me bezorgd dat je op dat laatste stuk iets overkomt'' zei hij met een kleine glimlach. Daarna keek hij naar Deshas. ''Als ik zeker weet dat Ephony veilig is kom ik je helpen'' zei hij vastberaden tegen hem. Daarna stond hij op en Asb'el wikkelde zich weer om zijn schouders. ''We kunnen maar beter snel gaan. Voor die Aanhangers terug komen'' zei hij tegen Ephony.

Deshas' grijns werd breder bij het zien van Zalas' wangen die rood werden en de zwakke woorden van Ephony. Hij grinnikte zelfs even zacht. Toen hij over Felicia's zwangerschap begon vervaagde die grijns niet. ''Zalas, dat je in een jonger lichaam zit betekend hopelijk nog niet dat je vergeten bent hoe het is om een man te zijn'' plaagde hij hem terug.Het voelde goed om Zalas terug te pakken voor al die keren dat hij hem in de maling had genomen. Ineens schoot hem te binnen dat Zalas even daarvoor had gevraagd wat Deshas dacht over het hoofd te zien. ''Ik weet niet precies maar dit is niet echt Marcus' stijl als je begrijpt wat ik bedoel. Marcus is tot nu toe altijd van de direct aanpak geweest en is de confrontatie persoonlijk aangegaan. Waarom zou hij nu ineens iemand voor hem laten vechten?'' vroeg hij weifelend. Hij keek even afwezig voor zich uit toen Zalas hem nogmaals op het feit wees dat, als het Marcus wel was, het geen makkelijke tegenstander zou zijn. ''Marcus is lastig dat klopt. Maar ik heb hem al eens eerder verslagen'' zei hij als weerwoord. Hij keek even tersluiks van Zalas naar Ephony toen hij vertelde dat hij zichzelf anders zorgen zou maken. Dat gevoel kende hij inmiddels. Hij had zichzelf ook vaak genoeg zo gevoeld over Felicia. Deshas stond zelf ook op en keek naar Zalas die hem vertelde hem straks te komen helpen. ''Als ik het zelf dan niet al opgelost heb bedoel je'' glimlachte hij. Toen hij langs Ephony liep legde hij via zijn gedachte contact met haar door op een rechte lijn met haar te staan. Misschien is dat idee van het vastbinden nog niet zo slecht. Je kunt er beter alles aan doen om Zalas op school te houden. Hij is een goede vriend en ik weet dat hij niet dood kan. Maar zelfs ik vind dit te gevaarlijk voor hem. Vooral nu jij in zijn leven bent gekomen stuurde hij door in gedachte waarmee hij meteen verried haar gedachte te hebben opgepikt. ''Succes jullie twee'' zei hij terwijl hij zich nog een keer omdraaide naar Zalas.

Met een lichte glimlach hoorde ze het geplaag over en weer gaan, maar haar ogen schoten lichtelijk verlegen weg toen ze de opmerking terug hoorde van Deshas. Hij had gelijk, hoewel Zalas er uit zag als iemand van rond de 18, van binnen was hij een volwassen man die meerdere levens had mee gemaakt. Ze probeerde de opmerkingen over het duistere persoon genaamt Marcus niet al te goed te horen, aangezien ze dan weer die nare gedachte weg moest slikken. Directe aanpak. Alleen al bij dat te horen begreep ze dat het eerder iemand was van een knok partij dan van praten. Wat had ze kunnen verwachten, na alles wat ze van iedereen had gehoord. Ze glimlachte verlegen naar Zalas, waarbij haar blik weer terug naar hem schoot toen ze zijn woorden hoorde, en knikte alleen maar als bevestiging. Ze stond stijfjes op en klopte de afgebroken takjes en andere dingen van zich af waarna ze haar rug rechte. Ze hoopte vurig dat Deshas het zelf al opgelost zou hebben op het moment dat zij veilig en wel het kasteel zouden hebben bereikt. Zodra ze haar blik op sloeg keek ze recht in de ogen van Deshas, en bleef hem even aanstaren toen ze plots zijn stem hoorde, en daarbij concludeerde dat zijn lippen niet bewogen. Onwillekeurig slikte ze door dit besef, en door de woorden die hij sprak. Ze opende haar mond even, alsof ze iets wilde zeggen maar sloot hem daarna gelijk. Wat moest ze doen? Hoe kon ze Zalas uit zijn hoofd praten een goede vriend in problemen te gaan helpen? Ze glimlachte flauwtjes daarna naar Deshas toen hij hun succes wensde, en keerde zich toen weer lichtelijk zenuwachtig naar Zalas. 'Ik denk dat we nu nog voorzichtiger moeten zijn... met die beesten enzo,' mompelde ze grimmig, waarbij ze een overtuigend glimlachje op haar lippen probeerde te krijgen. Iets wat niet helemaal lukte. Hoe? schoot het nog steeds door haar hoofd toen ze naar Zalas toe liep om de weg naar school verder af te leggen. Ze overdacht weer Deshas woorden die door haar geest hadden gegalmd. Het liet haar nog meer nutteloos voelen dan ze zich al voelde, aangezien ze nog steeds geen idee had hoe ze het voor elkaar zou moeten krijgen.

Zalas' wangen kleurde opnieuw licht rood bij het terug plagen van Deshas. ''Mag ik je er wel aan herinneren oh grote Heer der Duisternis dat, terwijl jij lekker met vrouwen stond te flirten, ik op bijna elke hoek wel een of andere opstootje met dronken zatlappen mocht voorkomen. Ik had niet echt de tijd om een man te zijn'' zei hij met een halve grijns. Die verdween toen Deshas weer over Marcus begon. ''Ik kan me die directe aanpak inderdaad nog goed herinneren'' zei hij zacht terwijl hij opnieuw voor geest zag hoe Marcus hem op meerdere plaatsen in zijn lichaam doorboord had met alles wat hij maar aan wapens had kunnen vinden. De gek had met een kruisboog zijn polsen aan een houten tafel vast gepind. Zoiets vergeet je niet snel. Maar Deshas had wel gelijk. Dit was Marcus' stijl niet. In zijn gedachte ging hij andere mogelijkheden af maar hij kwam terecht op een dood spoor waardoor hij besefte dat Deshas dus al een tijdje vast zat op dit punt. Zalas keek Deshas even grijnzend aan. ''Ruim je ego op Des, straks struikelt er iemand over'' grijnsde hij. Hij had niet in de gaten dat Deshas stiekem in gedachten een boodschap aan Ephony doorstuurde. Hij keek naar Ephony toen hij haar woorden hoorde. ''Hmm, dat vrees ik ook'' zei hij zacht. Hij knikte naar Deshas en wachtte toen op Ephony voor hij weer verder zou gaan. De lange speer die hij had laten verschijnen pakte hij weer op. Hij knipte eenmaal in zijn vingers en in een waas van grijze rook verscheen zijn schede met zijn oude, lange, rechte zwaard erin. Hij bevestigde hem aan zijn riem. Vervolgens besloot hij voor de zekerheid ook maar zijn boog bij zich te houden. Hij hing de zilverwitte boog schuin om zijn schouder, evenals de pijlen koker.

Deshas grinnikte even zachtjes. ''Ohja, das waar ook. Ik was de Casanova van mijn tijd, nietwaar Romeo?'' grijnsde hij. ''Maar dat is ook niet helemaal waar hoor. Ik zat meestal opgesloten in de magiërstoren bij Delahin, ver voorover gebogen over oude spreuken boeken. Zoveel vrouwelijk gezelschap had ik ook niet'' zei hij daarna iets serieuzer. Maar de grijns kwam al snel weer terug bij Zalas' volgende woorden. ''Waarom denk je dat ik het laat liggen? Juist zodat er iemand over kan vallen. Dat maakt het allemaal weer de moeite waard'' zei hij. Daarna deed hij de wolven mantel weer om. ''Ik zal eens kijken of ik vrije doorgang voor jullie kan verschaffen zodat jullie niet de hele tijd die beesten op jullie dak krijgen'' zei hij daarna weer serieus tegen Zalas en Ephony. Hij nam opnieuw de gedaante aan van de grote zwarte wolf. Daarna sprintte hij voor Zalas en Ephony uit. Je kon vogels horen die haastig wegvlogen en even later en ijzige gehuil van een wolf als waarschuwing voor de Aanhangers. En als teken voor Zalas en Ephony.

Met een geamuseerde blik gingen haar ogen van Zalas naar Deshas terwijl de plagende woorden over en weer klonken. Ze schudde vaagjes met een grijns haar hoofd bij de grappende woorden van Deshas. Ze hield haar mond bij Zalas' achte woorden, hoewel haar ogen even onderzoekend naar hem toe schoten. Verder liet ze het met rust, er zeker van dat ze waarschijnlijk niet de details van die Marcus' werk wilde weten. Haar ogen gingen geïntreseerd langs de boog die Zalas' nu om had. Haar hoofd draaide weer terug naar Deshas, samen met haar blik toen hij sprak. Ze glimlachte even dankbaar naar hem, maar kon die niet lang op haar lippen houden door de terugkerende zenuwen. Misschien was haar angst overdreven, zeker omdat ze samen met Zalas was en aangezien de Heer der Duisternis in hoogst eigen persoon een vrije doorgang zou verschaffen. Maar toch had de impact op het moment met Savador in het bos er goed ingehakt, iets wat voorlopig niet uit haar lichaam te krijgen was. Ze rechte haar rug, kantelde haar schouders wat naar achteren en glimlachte grootmoedig naar Zalas toen Deshas, terug in zijn wolfenvorm, weg sprinte. 'Gaat u voor,' mompelde ze tegen hem toen ze de huil in de verte hoorde.

Zalas knikte naar Deshas en keek hem na toen hij in zijn wolvenvorm weer wegsprintte. Hij greep de speer steviger vast en keek naar Ephony. ''Blijf dicht bij me'' zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek even om toen hij de wolvenhuil hoorde. Het teken van Deshas dat het veilig was. Met zijn speer gebruiks klaar ging Zalas Ephony voor verder het bos in. Soms duwde hij met zijn speer laaghangende takken voor haar opzij en hielp haar als ze wat moesten klauteren. Het duurde ook niet lang of ze waren zonder erg veel problemen het bos uit. Maar Zalas besefte dat het nu pas echt moeilijk ging worden, nu ze in het volle zicht stonden. Ze waren dan ook nog maar een paar stappen bij de bosrand vandaan toen hij gekrijs achter zich hoorde. Met een ruk draaide Zalas zich om en zag nog net een van de gigantische monstervogels op hem afkomen. Het beest probeerde hem met zijn klauwen te grijpen. Zalas hief zijn speer horizontaal op zodat de vogel hem met veel kracht tegen de grond drukte. De lange scherpe snavel pikte richting Zalas die hem maar met moeite op afstand kon houden. Hij gooide al zijn gewicht in de strijd en wist de vogel van hem af te duwen maar niet zonder zijn speer te verliezen. De vogel stond alweer klaar om op te stijgen toen Zalas zijn boog greep. Uit de pijlenkoker op zijn rug trok hij een enkele witte stok. Zalas mompelde zachtjes iets waarna de stok twee rode en een oranje veer kreeg en een gouden pijpunt. Hij legde hem aan en trok de pees naar achteren. Hij ankerde de vogel die probeerde weg te komen en liet de pees schieten. Zodra de pijl de boog verlaten had ontvlamde hij in rood en zwart vuur. Hij raakte de vogel in zijn vleugel waardoor die uit balans weer ter aarde stortte. Met een sissend geluid trok Zalas zijn zwaard uit de schede. Er gleed een huivering langs zijn ruggengraat. Wat had hij dat geluid gemist. Het voelde alsof hij ineens weer zijn arm kon gebruiken nadat die verlamd was.
Zalas pakte het gevest van het zwaard steviger beet toen hij de vogel op hem af zag komen. Hij dook weg en maakte een schouderrol waarna hij over zijn schouder naar de vogel keek. Daarna sprong hij op en rende naar zijn speer. Toen hij het ding eenmaal in handen had smeet hij het met kracht in de stam van een boom. Zalas sprong en zette zich af op het hout van de speer. Hij draaide zichzelf om in zijn sprong en ging over de kop van de vogel heen waarna hij het lemmet van zijn zwaard in de rug van het beest plantte. Een ijzingwekkend gekrijs werd uitgestoten en nagehoord over het hele grasveld. Zalas trok zijn zwaard los en werd door de vogel van diens rug afgeworpen. Hij rolde even door over de grond om daar hijgend tot stilstand te komen. Zalas richtte zich een beetje op en keek naar de vogel. Hij had wel schade kunnen toebrengen maar lang niet zoveel als hij had gewild.
Door het gevecht waren een paar lokken haar uit zijn vlecht ontsnapt. een koude wind speelde er even mee wat Zalas op een idee bracht. Maar het moest snel gebeuren, wilde hij Ephony niet schaden. Zalas stond op en keek de vogel strak aan. Die keek duivels en kil terug. Zalas trok daarna zijn haar los en haalde de vlecht uit zodat de lange spierwitte lokken bevrijd op zijn rug hingen en er een paar over zijn schouders vielen. De ounten begonnen niet lang daarna te veranderen in mist. Dit gebeurde tot ongeveer driekwart van zijn haar. De mist leek een eigen leven te leiden en ging op zoek naar de dichtsbijzijnde levensvorm. In dit geval de vogel. De mist cirkelde om hem heen en drong via zijn luchtwegen naar binnen. Het klonk als iemand fluisterend ademhaalde. En even later alsof iemand ook weer fluisterend die adem liet ontsnappen. De vogel viel levenloos met een plof op de grond waarna de mist op zoek ging naar de levensvorm die nu het dichtste bij was. Nu was dat Ephony. Toen Zalas doorhad naar wie de mist onderweg was greep hij met twee handen zijn haren weer vast zodat de mist terugkeerde en weer in haar veranderde. Snel vlechtte Zalas zijn lokken weer bijeen terwijl zijn huid even kort oplichtte als pas gevallen sneeuw toen de gestolen levensenergie van de vogel aan hem doorgegeven werd.

Nog voordat Zalas zijn zin had voltooid stond Ephony met een schaapachtige grijns dicht naast hem, als teken dat hij niet bang hoefte te zijn dat ze de vrolijk de andere kant op zou lopen. Ze boog, bukte, klom haar weg door het bos waarbij ze vlak achter Zalas bleef, haar blik op zijn rug gericht zonder hem eigenlijk lang weg de laten glijden als ze een geluid hoorde. Ze had zichzelf nog nooit zo gespannen gevoeld. De spanning die door haar heen ging was niet te vergelijken, deze spanning gaf aan dat het hier om haar leven ging, die van hun. Hoewel ze eigenlijk bang hoefde te zijn dat Zalas' iets overkwam, maar het gevoel en de bezorgdheid bleef toch, hoe vaak er ook aan haar werd verteld dat ze niet zo hoefte te doen. Ze ontspande iets, rechte haar rug toen ze definitief het bos uit stapte en de drukkende duisternis achter zich konden laten. Met een sprong schoot ze achteruit, zowat het bos weer in toen, na het gekrijs gehoord te hebben, de vogel weer in het zicht kwam. Mompelend kwamen er wat verwensingen uit haar mond waarbij haar vuisten zich balde. Ze zoog de lucht hoorbaar haar longen in toen de vogel Zalas tegen de grond aan smakte. De spanning in haar lichaam werd omgezet tot woede toen Zalas de vogel van zich af kreeg. Zij stond daar, nutteloos aan de zijkant toe te kijken terwijl Zalas zich de tandjes stond uit te sloven om háár veilig te houden. Ze voelde een steek van schuld toen ze Zalas zijn boog zag gebruiken. Krampachtig haar haar had zich om een lage tak gevestigd, terwijl ze met een gespannen gezicht naar het tafreel keek. Ze had zich nog nooit zo nutteloos gevoeld. En ze baalde er van, voelde zich schuldig tegenover Zalas. Toch met een lichte trots, ze wist niet waar dat vandaan kwam volgde ze Zalas. Het zag er zo soepeltjes en gemakkelijk uit dat ze nu begreep waarom ze eigenlijk niet bang hoefte te zijn. Haar schouder schoten een stukje omhoog toen ze de ijzige schreeuw hoorde als gevolg van het zwaard in de vogel, maar voelde het gevoel in haar zelf sterker worden. Een gevoel van overwinning, kracht en duistere vrolijkheid. Zij deed niets, hij stond alles te doen, en toch ging ze zo mee in dit. Met open mond staarde ze naar Zalas toen hij zijn vlecht losmaakte, en hield haar adem in toen ze de gevolgen er van zag. Er ging een onaangemane rilling door haar heen toen de vogel leveloos op de grond viel, maar kon hier maar even kort naar kijken. Ze zag de wittige mist naar zich toe komen, en opende haar mond om de aandacht van Zalas te trekken en hem ingodsnaam te smeken dat hij de manier weer vond om zijn haar in controle te krijgen. Ze zuchte opgelucht toen hij net op tijd zijn haar weer onder controle kreeg en het weer vast deed. Met kampachtige passen liep ze naar hem toe, haar gespannen blik op hem gericht. In één beweging liep ze naar hem toe, liep bijna tegen hem op waarbij ze haar armen om zijn nek sloeg en haar gezicht in zijn hals verborg. 'Ik ga nooit, maar dan ook nóóit meer weg zonder mijn boog,' bromde ze geërgerd terwijl ze zich tegen hem aandrukte. Ze had niets voor niets vanaf kleins af aan door haar ouders met de boog gewerkt om dit nog eens hulpeloos te zien gebeuren. Ze haalde haar gezicht uit zijn hals en keek hem aan, haar gezicht wat meer ontspannen en een vrolijke twinkeling in haar ogen. 'Weetje, je was geweldig,' grijnsde ze zachtjes. Ze zou hem nooit kunnen na doen, dat wist ze. Ze had eigenlijk nog nooit een zwaard in haar handen gehad, maar met de boog was ze behoorlijk bekend. 'Volgende keer hoef je het niet helemaal zelf op te knappen,' sprak ze daarna met een krachtig, doelend op haar vorige zinnen dat ze haar boog mee zou nemen vanaf nu. Moest ze eerst een beter vinden, maar dat feit liet ze nu even achterwegen.