Zalas keek, nog licht nahijgend van alle inspanningen, om naar Ephony. Het moest vast geen leuke ervaring zijn geweest om te zien waar hij tot in staat was. Hij viel bijna achterover toen Ephony hem even later omhelsde. Hij zette een paar stappen achteruit om niet om te vallen waarna hij zijn armen om Ephony's middel sloeg. Hij legde een hand tegen haar achterhoofd gaf haar zachtjes een kus op haar slaap. Met een kleine glimlach op zijn gezicht luisterde hij naar haar ergerende woorden. Zijn hand die op haar achterhoofd lag gleed weer naar beneden en bleef op haar heup rusten toen ze hem weer aankeek. Hij grijnsde eveneens licht op haar compliment. ''Jaren van oefening en ervaring'' zei hij zachtjes alsof hij wou zeggen dat hij het niet helemaal alleen gedaan had. Dat gaf weer zo'n egoistisch gevoel. Hij gaf haar zacht een kus op haar lippen waarna hij haar weer serieus aankeek na haar krachtige woorden. ''Laten we hopen dat de volgende keer vanavond niet zal komen. Ik begin medelijden met Deshas te krijgen dat hij dit de hele nacht al doet. Laten we maar gauw verder gaan voor de rest van die beesten ons ook in de gaten krijgt'' zei hij zacht. Hij liet Ephony weer zachtjes los en verzamelde zijn spullen. Het zwaard liet hij terug glijden in de schede, de boog hing hij weer schuin om en met veel kracht moest hij zijn speer weer los zien te trekken uit de stam van de boom. Gelukkig waren ze nu bijna bij de school. Als ze opschoten dan zouden ze het voor een volgende aanval kunnen halen. Zalas liep terug naar Ephony en pakte zacht haar hand vast om gauw weer verder te lopen.

(Ben even eten)

Ze voelde haar lichaam weer wat ontspannen toen ze zijn armen om haar heen voelde, de druk ervan, iets vertrouwds. Ze glimlachte breed naar hem toen hij haar zachtjes antwoorde. 'Dat geloof ik best,' sprak ze simpel op zijn woorden, waarna ze weer breed grijnsde. Ze pruttelde even koppig op zijn eerste woorden, dat ze moest hopen dat dit niet nog eens gebeurde. 'Het is behoorlijk frustrerend om nutteloos toe te kijken en niets te kunnen doen,' mompelde ze in die zelfde koppigheid, met een vlaag frustratie. Ze knikte naar hem, ze moesten hier niet doodleuk blijven rondhangen. Het leek wel alsof de nachten steeds rustelozer en gevaarlijker werden. De mooie rust die de nacht met zich mee bracht, de andere kijk op de wereld en het maanlicht dat hier deels voor zorgte leek op dit moment meer een poel van gevaar dan rust. Ze keek even grijnsend toe hoe Zalas zijn speer uit de boom trok, geamuseerd dat hij veel kracht moest zetten om het ding eruit te krijgen. Haar vingers sloten zich om zijn hand waarna ze zowat voor hem liep, hem lichtelijk mee trekkend met haar blik strak op het kasteel gericht. 'Serieus, ik ga er voor zorgen dat ik mijn boog en pijlen voortaan altijd bij me kan hebben. Vraag me niet hoe, maar ik krijg het voor elkaar,' haar gemopper was zachtjes, naar binnen gekeerd aangezien ze eigenlijk haar gedachtes weer hardop uitsprak. Ze vertraagde haar passen wat, ging naast Zalas lopen waarna ze hem na een tijdje bedachtzaam aankeek. 'Wie denk je dat hier verantwoordelijk voor is? Weet je zeker dat het die Marcus niet is?' vroeg ze twijfelend waarbij ze de spanning weer in haar op voelde komen.

(Lekker gegeten? ;D)

(Tja, 't ging wel. Zo geweldig kookt mijn moeder nog niet. Mijn vader kan het beter maar die moest overwerken vandaag xD Sorry trouwens voor de late reactie. Ik had eerst huiswerk wat ik moest maken)

Zalas grijnsde even toen hij de woorde van Ephony hoorde. ''Weet je dat je ongelofelijk mooi bent als je koppig en gefrustreerd bent'' grijnsde hij. ''Maar daarbij, jij bent altijd ongelofelijk mooi'' zei hij er goedbedoeld maar plagend achteraan. Hij streek even met zijn vingers langs Ephony's wang. ''Nutteloos ben je nooit Ephony. Ik zou nog in mijn eentje tegen een heel leger willen vechten als jij daardoor veilig blijft'' zei hij zacht tegen haar waarna hij weer doorliep. Hij versnelde zijn pas een beetje toen hij in de verte opnieuw gekrijs hoorde. Nog zo'n gevecht ging hij liever uit de weg. De eerste keer had hij mazzel gehad maar dat geluk moest een keer opraken. Hij keek Ephony even aan toen hij haar vraag hoorde. ''Heel zeker. Als het Marcus was had hij zichzelf allang laten zien. Hij wil dat je weet wie er verantwoordelijk is voor het ruineren van je leven. Hij zou zich nooit verschuilen achter iets als dit. Ik denk dat het iemand is die zichzelf niet verdacht wil maken en daarom zichzelf verbergt. En ik denk ook dat ik deze vijand nog niet ken. Anders had ik de stijl en op z'n minst de magie moeten herkennen. Dat het Shadraans is lijkt me wel duidelijk. Jammer alleen dat er op deze school de meeste leerlingen Shadraans zijn'' vertelde hij.
Voor de deur van het kasteel bleef Zalas staan. Hij keek Ephony aan. ''Denk je dat je het vanaf hier verder weet te redden. Ik denk dat Deshas mijn hulp goed kan gebruiken'' zei hij met zijn blik nu gericht naar het bos dat niet meer was dan een zwarte streep in de verte waar Deshas ergens moest zijn. Het zat Zalas niet lekker, dat gedoe met die Aanhangers.

(Aah, da's dan een beetje jammer , misschien moet je d'r dan maar gaan helpen. Maakt niet uit... Doet me denken dat ik ook nog hw moet maken, acht dat komt morgen wel)

Met een gefrustreerde blik keek ze Zalas aan bij zijn grappende woorden. 'Je neemt me ook niet serieus hè,' mopperde ze met die zelfde frustratie, waarbij ze niet kon onderdrukken dat haar wangen wat roder werden. Dat stomme gebloos ook altijd om het minste geringste. Ze zuchtte verslagen bij zijn heldhaftige woorden waarna ze hem weer met een strenge blik aankeek. 'Dat laat je, meneer. Anders bind ik je vast en hou ik persoonlijk de wacht,' hoewel haar antwoord dreigend had geklonken streelde zijn woorden haar hart waardoor ze iets dichter naast hem ging lopen. Ze printe elk detail over die Marcus in haar hoofd. Het leek haar wel een slim idee om wat te weten over een moordlustige maniak die blijkbaar om het school terein zwerfde, mocht ze hem ooit tegenkomen. 'Fijn persoon,' mompelde ze bedachtzaam. Ze glimlachte even flauwtjes na zijn woorden. Ja, er was zeker een overvloed aan Shadranen op de school. Met haar blik die even over de grote houten deur van de hoofdingang van de school gleed stond ze stil om vervolgens haar aandacht op Zalas te richten. Bij het horen van zijn woorden galmde bijna de stem van Deshas weer door haar hoofd. Gefrustreerd beet ze op haar lip, waarbij haar eigen blik even naar het bos in de verte schoot om daarna weer die van Zalas te zoeken. 'Zalas, ik... Kijk, als het Marcus niet is... Heer Deshas...' begon ze stamelend waarna ze weg keek. Waar was ze mee bezig? Hoe wilde ze dit voor elkaar krijgen. Ze kon hem moeilijk verbieden een vriend te helpen. 'Moet je echt gaan?' fluisterde ze toen maar hees. Vastbinden zou nooit lukken bij hem schreeuwde ze bijna in gedachte naar Deshas, hoewel hij dat natuurlijk nooit zou kunnen horen.

(Ik? Ik kan al helemaal voor geen meter koken xD Ik laat werkelijk zelf een ei aanbranden)

Zalas had zachtjes gelachen om Ephony's mopperende woorden. Die grijns was nog niet helemaal van zijn gezicht verdwenen toen hij even later Ephony's dreigende woorden hoorde. ''Is dat een belofte?'' vroeg hij met een kleine glimlach. Hij was haar nu een beetje aan het uitlokken maar het was allemaal wel goed bedoeld. Maar zijn glimlach was compleet verdwenen zodra Ephony over Marcus haar mening uitte. ''Tja, van Savadors oom had ik eerlijk gezegd ook geen vriendelijkheid of mededogen verwacht'' zei hij zachtjes. ''In kan die pijlen door mijn polsen nog steeds voelen'' mompelde hij er zacht achteraan. In gedachte verzonken bleef Zalas afwezig naar de bosrand staren. Hij keek pas weer om toen hij Ephony's stem hoorde. ''Maar ik kan Deshas toch niet zomaar aan zijn lot overlaten?'' vroeg hij zacht na haar fluisterende en hese woorden gehoord te hebben. Hij wist dat Ephony hem liever niet terug naar dat bos zag gaan nu. Maar hij kon Deshas daar toch niet alleen laten, in de wetenschap dat er, Joost weet hoeveel, van die vogel beesten rondvlogen die hem elk moment konden verscheuren...Zalas wist niet zo zeker of hij dat wel kon. Hij wist zelfs met zekerheid te zeggen dat hij het niet kon. Besluiteloos keek hij naar de rand van het bos en weer naar Ephony.

(Aah, flauw zeg ;D. Naja, ik ben ook zo'n geval. Ik krijg het voor elkaar zelfs iets te verbranden in de magnetron *zucht*)

Ze probeerde haar gezicht in bedwang te houden en hem boos aan te blijven kijken, wat maar gedeeltelijk lukte. 'Pas op, ik trek je nu zo naar binnen en grijp een stuk touw mee,' antwoorde ze hem weer dreigend en half geamuseerd aangezien ze haar slechte toneelkunsten niet vol kon houden. Haar ogen vergrote zich zichtbaar en ze staarde Zalas vol ongeloof aan. 'Savadors óóm? Wil je zeggen dat... Die zijn familie?' ze kon zich nog net inhouden om haar woorden niet uit te roepen, maar het koste haar dan ook behoorlijk veel moeite. Ongelovig schudde ze haar hoofd. Haar ogen schoten weer naar Zalas bij zijn volgende woorden. 'Pijlen? Wat heeft hij bij jou gedaan?' vroeg ze onderzoekend, haar blik weer streng als teken dat hij er niet om heen moest draaien. Haar blik gleed vervolgens lichtelijk verlegen en beschaamd van zijn gezicht weg toen ze zijn antwoord op haar vragen hoorde. Natuurlijk kon hij Deshas niet aan zijn lot overlaten. Haar andere hand, die niet in die van hem lag kwam zachtjes en twijfelend op zijn borst te liggen waarbij ze dicht bij hem stond. 'Wat nou als Heer Deshas zelf... zelf zou willen dat je niet kwam omdat hij wil dat je veilig bent?' vroeg ze twijfelend, haar blik op zijn borst gericht zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. De enige optie was, om het voor elkaar te krijgen dat Zalas hier zou blijven, waarschijnlijk te vertellen wat Deshas tegen haar had gezegt. Ze wist niet of het zo slim was, en of Deshas zelf hier wel zo blij mee zou zijn. Maar ze kon niets anders bedenken.

Zalas keek even op toen Ephony vol ongeloof tot de ontdekking kwam dat Marcus en Savador familie waren. Hij slikte even. Misschien had ze dat niet mogen weten. Maar Zalas had gedacht dat ze het allang van Savador gehoord zou hebben. Hij kon niet veel anders nu dan haar te vertellen wat hij van Deshas had gehoord. ''Marcus' geest in elk geval wel. Zijn lichaam echter niet. Hoe leg ik dit goed uit. Kijk, de 'echte' Marcus is al jaren geleden vermoord. Alleen zijn ziel en geest zijn blijven bestaan door middel van een vervloeking op Felicia, een nicht van Savador als ik het goed heb. Toen Deshas haar wou helpen die vloek ongedaan te maken kwam de geest van Marcus vrij op zoek naar een lichaam dat hij over kon nemen. Hij koos op dat moment voor Selavin. Hij was het hoofd van het bestuur voor magisch onderwijs maar lag hier in de ziekenzaal., pas ontwaakt uit een coma. Zijn geest was te zwak om terug te vechten dus Marcus nam zijn lichaam over. Sindsdien leeft marcus min of meer'' probeerde Zalas het uit te leggen. Het lag allemaal nogal gecompliseerd als je er zelf niet bij was geweest. Ook hij had veel moeite gehad het goed op een rijtje te houden toen Deshas het hem probeerde uit te leggen.
Zalas wendde zijn blik af toen Ephony hem streng en onderzoekend aankeek. ''Geloof me, dat wil je niet weten'' zei hij in alle eerlijkheid. Als hij Ephony zou vertellen wat Marcus met hem had gedaan dan zou ze hem nooit meer ergens alleen naartoe laten gaan. Hij keek haar nog steeds niet aan bij haar twijfelende woorden. ''Hij weet toch dat het mij niks doet als ik gewond raak daarbuiten. Het is gewoon niet logisch'' zei hij zacht. Maar als Deshas liever had dat hij op school bleef...

Verbrouwereerd, maar toch ook weer geïntreseerd luisterde ze naar de ingewikkelde uitleg van Zalas. Ze volgde nog net de familie leden, de kwesties en de gevolgen. Ongelovig schudde ze weer haar hoofd. 'Ik wist niet dat dan kon, iemands lichaam overnemen,' ze griezelde even bij het idee. Wat moet het vreselijk zijn voor de eigenaar van het lichaam zijn om er niet meer zelf over te kunnen beschikken. 'Kan die... Selavin dan niet meer terug keren?' vroeg ze twijfelend, doorgaand op het onderwerp wat haar aandacht behoorlijk had verkregen. Ze keek Zalas even schuin vanuit haar ooghoeken aan toen hij antwoorde op haar vraag over wat Marcus bij hem had gedaan. Ze ging er verder niet op in, hoewel hij haar deze avond behoorlijk wat keren nieuwschierig had gemaakt, zoals nu weer doordat hij om het antwoord heen draaide. Ze staarde even naar zijn borst toen hij haar zachtjes antwoorde. 'Natuurlijk weet hij dat...' mompelde ze afwezig. 'Het is ook niet logisch. Maar misschien wilt hij gewoon... ik weet het niet meer,' mompelde ze, verward door haar eigen gedachtengang. Ze trok hem voorzichtig naar zich toe aan zijn hand die ze nog vast had, liet haar andere hand op zijn borst rusten en keerde haar blik voorzichtig op hem. 'Moet ik je werkelijk vastbinden?' ze hield haar stem alsof ze bang was dat ze het werkelijk moest doen, maar een vaag glimlachje op haar gezicht liet zien dat haar woorden niet serieus waren bedoeld.

Zalas keek Ephony even licht grijnzend aan. ''Hoe denk je dat ik de eerste anderhalve eeuw heb doorgebracht. Toen kende ik nog geen levensverlengende spreuken hoor. Als je sterft komt je geest eerst in een soort tussenweg. Als je geest sterk genoeg is kun je in een ander lichaam. Neem de sterkste van de sterken en je kunt zelfs je geest verwisselen met die van iemand anders, dit laatste heb ik de hele tijd moeten doen. Ik zit daarna dan wel in een ander lichaam maar dat lichaam krijgt toch je eigen uiterlijke trekken met de tijd'' vertelde hij. Zalas moest even nadenken over Ephony's vraag. ''Het zou wel moeten kunnen. Maar ik vrees dat Selavin niet langer sterk genoeg van geest is om het tegen Marcus op te nemen'' zei hij. Hij wierp nog een blik op de bosrand. ''Als Deshas echt wil dat ik hier blijf, dan ga ik wel mee naar binnen'' zei hij zachtjes. Hij keek glimlachend naar Ephony om naar vraag. ''Ik vrees van wel'' glimlachte hij. Mee naar binnen kon hij wel maar of hij ook binnen kon blijven?

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze Zalas aan toen hij rustig vertelde hoe hij van lichaam naar lichaam was gesprongen. 'Volgens mij zal ik nooit iets snappen van jou vorige levens,' verzuchte ze waarna ze hem met een schuine glimlach weer aankeek. Misschien wilde ze het ook wel niet eens. Het griezelde haar bij de gedachte dat hij eigenlijk dood is geweest, en zette dat alles gauw weer aan de kant. Ze keek wat sip omhoog toen ze hoorde dat Selavins geest waarschijnlijk niet sterk genoeg was om terug te komen. Er kwam een klein, glunderend glimlachje op haar lippen toen Zalas kleintjes toegaf dat hij met haar mee naar binnen zou gaan. Ze trok hem bemoedigend mee aan zijn hand, waarbij ze zelf achteruit liep. 'Dus, waar is de beste plek om jou vast te binden?' vroeg ze zachtjes, wat meer ontspannen aangezien hij toe had gegeven en met haar mee zou gaan.

'Wat dacht je van de kerkers, waar hij mij niet voor de voeten loopt' weerklonk plotseling een stem van boven Zalas en Ephony. Marcus lag op het balkon van de eerste verdieping. Hij keek naar de sterren aan de hemel terwijl hij tegen Zalas en het voor hem onbekende meisje beneden zijn ongevraagde mening uitte. Hij ging zitten en slingerde zichzelf over het balkon om op een knie en een voet terrecht te komen. Hij richtte zijn hoofd wat op en keek recht naar Zalas en het meisje dat bij hem was. Zijn gouden irissen schitterde gevaarlijk als die van een roofdier dat zich over enkele ogenblikken op zijn prooi wilde storten in het weinige licht dat de maan en de sterren hem verschafte. Hoewel hij Selavins lichaam had overgenomen had hij niet alles van hem uit kunnen bannen. Dingen zoals Selavins blinde oog die bij Marcus nu schuilging onder zwarte lokken haar die de helft van zijn gezicht en daarmee het blinde oog bedekte. Marcus had zijn haren kortgeknipt maar als hij het lang had laten groeien was hij het evenbeeld van Savador geweest. Langzaam was Marcus weer opgestaan zonder zijn blik van de twee los te scheuren. Hij bekeek vooral Ephony goed. Hij wist niet precies wat ze bij Zalas te zoeken had. Wel dat het hem misschien nog kon helpen om wraak te nemen op Zalas.

Zalas glimlachte even zwak om Ephony's verzuchtende woorden. Maar bij het zien van haar glunderende glimlach werd die grijns wat breder. Hij zou deze ''overwinning'' maar voor haar laten. Hij liet zich door haar mee naar binnen trekken en stopte abrupt toen hij de onmiskenbare stem van Marcus hoorde. Hij liet Ephony los en met een sissend geluid kwam zijn zwaard weer tevoorschijn uit de schede. Hij zag Marcus even later naar beneden springen. 'Als je het over de duivel hebt' mompelde hij zacht. Hij sprong over de trap leuning die naar de deur van de school leidde zodat er minder afstand tussen hem en Marcus was. 'Goh Marcus, waar bleef je nou?' vroeg hij met licht sarcasme. 'En nu wil ik het weten ook. Zijn die rotvogels jouw werk?' vroeg hij vervolgens serieus. Zijn amberkleurige slangenogen bleven Marcus recht aankijken terwijl hij zijn vrije hand op zijn rug hield. Zwarte en blauw paarse mist verscheen rond zijn hand.

De brede en speelse grijns op haar gezicht terwijl ze achteruit liep verdween abrupt, hierbij ook haar passen toen ze plots een stem hoorde die, in plaats van Zalas, antwoord gaf op haar vraag. Verdwaasd hingen haar armen slapjes langs haar lichaam, vooral toen Zalas zijn zwaard trok en ze zijn mompelende woorden hoorde. Haar ogen schoten naar het gestalde dat naar beneden was komen zetten en zijn aandacht op hun had gevestigd. Met grote ogen gleed haar blik over hem heen, miste een paar kenmerlijke eigenschappen van Savador. Haar hart sloeg een slag over toen ze de sarcastische woorden van Zalas hoorde. Marcus? Was hij werkelijk óp het school terrein, voor haar? Alleen al van zijn blik ging er een onzichtbare rilling door haar heen. Zijn blik die duidelijk op haar was gericht deed haar keel dichtknijpen. Weer schoot die gedachte door haar heen. Vanaf nu zou ze altijd haar boog bij zich dragen. De onbekende angst voor de man door de verhalen sidderde door haar heen, was gedeeltelijk weerspiegeld in haar ogen. Als ze nou de boog van Zalas te pakken kon krijgen, dan had ze misschien nog een kans ter verdediging. Niet dat ze werkelijk van plan was om iets te gaan doen. Haar ogen schoten naar Zalas, waarbij haar lichaam doodstil bleef staan en zag vanuit haar ooghoeken de hand op zijn rug.

Marcus rolde met zijn ogen terwijl hij er ontspannen bij bleef staan. Althans, dat leek zo. Ondertussen zocht hij de balans van zijn massa met die van de aarde. Het had zo zijn voordelen om in het lichaam van een aard magiër te zitten. 'Anders dan jij, heb ik wel wat beters te doen overdag Zalas. Ik heb geen tijd om elke seconde achter jou aan te zitten' zei hij droog terwijl hij net deed alsof hij zijn nagels inspecteerde. Zijn kille blik gleed vervolgens weer terug naar het meisje dat nog bij de deur. Zijn mondhoeken krulde opnieuw om tot een valse grijns die al aangaf dat zijn verdorven gedachten hard aan het werk waren. 'Ik zie dat je weer goed genezen bent na onze laatste...'ontmoeting' Zalas' zei hij waarna zijn gouden ogen hem weer aan keken zonder zelfs maar te knipperen. Hij spande haast onzichtbaar al zijn spieren aan toen hij de vraag van Zalas hoorde. 'Die vogels? Nee, die zijn niet van mij. Ik heb niks met die beesten. Vreselijk' zei hij kalm. Zijn voet schoof over de grond onder hem en hij spande de spieren in zijn vingers aan. Zijn ogen vernauwden zich terwijl zijn pupillen niet meer werden dan verticale streepjes. 'We gaan niet vals spelen toch? Ik dacht dat zoiets bij de code van de Eerste Wacht hoorde' zei hij zacht. Daarna schoof hij zijn voet naar achteren waardoor de grond onder Zalas naar voren kwam waardoor hij uit balans zou moeten raken en zou moeten vallen. Op datzelfde moment zette hij zich af en maakte met zijn hand de beweging alsof hij iets aan een onzichtbaar touw omhoogtrok. Hij overspoelde Zalas hiermee met aarde die uit de grond omhoog kwam. Hij kwam keurig op zijn voeten naast Ephony terecht. Zijn hand balde zich tot een vuist waardoor de aarde Zalas in een soort standaard van steen vast zette. Marcus keek over zijn schouder naar Zalas. 'Je vriendin?' vroeg hij kalm, doelend op Ephony. Zijn blik gleed voor de zoveelste keer over haar heen.

Zalas' ogen schoten naar Marcus' voeten toen hij hem met zijn voeten over de grond zag schrapen. Hij kon gewoon zien dat hij zijn spieren spande waardoor Zalas zich automatisch ook voorbereidde. Maar hij ontspande zich juist compleet. Hij hield het gevest van zijn zwaard niet krampachtig, maar losjes vast en draaide hem even soepel rond. 'Moeten we gauw nog eens doen. Maar als je het niet erg vind draai ik het liever om en wil ik jouw ingewanden eruit trekken nadat ik je natuurlijk met twee pijlen in je polsen aan een houten tafel vast gespietst heb' zei hij op Marcus' woorden dat hij goed genezen was. Aan zijn toon was al te horen dat hij het alles behalve amusant had gevonden. Ook weerklonk er een vleug haat door zijn stem. Hij keek er niet van op toen Marcus zei dat die vogels niet van hem waren. Zalas had dat ook niet verwacht maar hij wou het zeker weten. Zalas vernauwde eveneens zijn ogen bij het horen van de woorden van Marcus. Het nare was dat hij nog eens gelijk had ook. Als Eerste Wacht mocht hij zoiets niet doen. Het maakte niet uit dat dat uit een ver verleden was. Eens Eerste Wacht, altijd Eerste Wacht. Zo ging het gezegde op Shadra. 'Inderdaad, vals spelen mag ik niet. Maar dat houd niet in dat ik niet alles mag doen om mijn vijand te verslaan'' zei Zalas zacht. Zodra Marcus in beweging kwam deed Zalas dat ook, maar hij was net niet snel genoeg. De grond die onder hem in beweging kwam liet hem wankelen. Met een schouder rol hervond hij zijn balans maar werd overspoeld door de aarde.
Net toen Zalas zich eruit vrijgevochten had verzamelde diezelfde aarde zich om hem heen en zette hem vast zodat zijn zwaard kletterend op de grond viel. Zalas keek op naar Marcus, de haat en de drang om te doden in zijn ogen weerspiegelt. 'Geen stap dichter bij haar of het is de laatste die je zal verzetten. Want geloof me ik hak je voeten er zonder genade af' siste hij zacht waarbij hij iets meer het uiterlijk van een slang vertoonde. Bij het spreken van die dreigende woorden flitste een gevorkte tong naar buiten en zijn amberkleurige ogen gloeide fel op als vloeibaar goud. De zwarte pupillen waren niets anders dan minuscuul dunne streepjes. Zalas sloot zijn ogen en werd langzaam maar zeker zelf vloeibaar. Zilverwitte vloeistof droop uit zijn gevangenis en kwam op de grond samen waar Zalas weer uit voortkwam. Zijn hele arm was omgeven van de zwarte rook waar blauwe en paarse elektrische flitsen doorheen zaten. Zalas strekte zijn arm uit en de zwarte rook die de vorm van een hand had, schoot naar voren en greep Marcus bij zijn keel. Zalas bestuurde de rook arm door bewegingen met zijn eigen arm uit te voeren. Hij stuurde een hoog percentage aan volt door Marcus' lichaam heen, nog net niet genoeg om te doden. Daarna beukte hij hem een aantal maal tegen de muur van de school.

In stilte hoorde ze de hatelijke woorden over en weer tussen Zalas en Marcus. Ze was nog steeds een beetje van haar stuk geslagen dat de man waar ze al die verhalen over had gehad, en net nog nieuwe informatie over had gehoord, nu recht voor haar neus stond. Gewoon, uit het niets. Haar ogen schoten verschrikt naar Zalas toen ze vaagjes te weten kreeg wat er precies was gebeurd toen hij en Marcus eerder met elkaar in aanraking waren gekomen. Het liefste wat ze wilde doen was tussen de twee inspringen, Zalas weg duwen en hem mee nemen, weg hiervandaan. Weg bij die gestoorde freack. Maar wat wilde ze berijken met haar vecht 'ervaring'. Hoe had ze, toen ze opgroeide in haar veilige huisje, omringt door rijkdom en liefde, ooit moeten bedenken dat ze in levensgevaar zou komen. Op schóol nog wel. Het laatste wat ze wilde was er als een bang kippetje bij blijven staan. Ze slaakte bijna een verschrikt gilletje, wist hem nog net te ondrukken waarbij alleen haar mond zich opende, toen de grond in beweging kwam en Zalas uit evenwicht bracht. Er was geen aanleiding geweest tot Marcus' plotselinge aanval, maar ze had al begrepen dat dat bij hem er niet echt hoeft te zijn. Verschrikt keek ze op naar Marcus toen hij naast haar lande, moest opkijken waarbij haar grijsblauwe ogen in die van hem blikte. 'W-wat wil je van ons?' bracht ze bijna stotterend uit, hoe graag ze haar stem ook vast wilde laten klinken. Haar ogen schoten langs Marcus naar Zalas' toen ze zijn sissende woorden hoorde. Haar vuisten balde zich hierbij, voelde weer het gevoel van nutteloosheid over haar heen kruipen. Zijn woorden waren lief, tenminste als je de betekenis ervoor zocht. Niet de werkelijke zinnen die nogal haatdragend en bedreigend waren. Maar het liet haar weer beseffen dat ze wéér niets kon doen, weer hém al het werk moest laten doen. Haar hele lichaam was nu gespannen, waarbij ze met die zelfde gespannen blik het tafreel bekijkt, haar kaken op elkaar klemmend. De uiterlijke veranderingen van Zalas drongen amper tot haar door, tenminste op dit moment. Ze stapte naar achter toen Zalas zichzelf bevreidde, en de tegenaanval inzette. Het zag er behoorlijk indrukwekkend uit, maar aan de andere kant ook griezelig hoe Marcus onder elektriciteit werd gezet. Ze merkte nu pas dat ze met haar rug tegen de muur stond en met grote ogen en een gespannen lichaam naar de twee mannen keek. Hoe kon het zijn dat ze in dit soort situaties terecht was gekomen? Haar ogen zochten naar de boog van Zalas, maar kon hem zo gauw niet vinden. Misschien was ze niet helemaal weerloos als ze die in handen kreeg. Ze hoopte maar dat iemand in school dit gevecht zou opmerken. Savador, misschien een andere leraar. Misschien was Deshas klaar met zijn vogeltjes. Alles was goed, zolang dit maar gauw over was.

Marcus keek weer terug naar het meisje toen hij haar stem hoorde. De haperingen en het bijna stotteren tijdens het praten gaf Marcus een aloud gevoel van macht. 'Ben je bang van me?' vroeg hij meer als conclusie dan als vraag al klonken zijn woorden spottend. Ze was nog lang niet bang genoeg als ze bang van hem was. Marcus wierp een blik over zijn schouder toen hij de dreigende woorden van Zalas hoorde. Er verscheen een duistere grijns op zijn gezicht. 'Ik blijf erbij Zalas, verspil je energie toch niet aan mij. Vergeefse moeite. Met die instelling, en die kracht, kun jij zoveel meer doen'' zei hij rustig. Marcus draaide zich om en lette niet langer op het meisje naast hem maar had zich volledig op Zalas gericht. Hij probeerde vloeistof waar hij in veranderd was tegen te houden door de aarde omhoog te laten komen maar het had geen zin. Voor Marcus het goed en wel doorhad voelde hij iets haast onzichtbaars zich om zijn hals sluiten. Hij kokhalsde en stikte zowat toen hij de lucht in getild werd. Hij werd haast buiten bewustzijn geslagen toen Zalas hem herhaaldelijk tegen de muur mepte. Marcus probeerde zich uit alle macht te concentreren en ging zelf in zwarte rook op. Hij verscheen stil weer achter Zalas en pakte stilletjes zijn zwaard weer op. Daarna, in een sprong, was hij weer bij Zalas en drukte het zwaard dwars door hem heen terwijl hij de punt van het lemmet tussen de stenen van de kasteel muur vastzette.

Ineens kwam Deshas met een rotvaart aanvliegen. Zijn wolven vermomming had hij al een eindje verder op weg gesmeten. Nu droegen zijn vleermuis vleugels om zo snel als ze konden naar Marcus, Zalas en Ephony. Deshas haalde Marcus onderuit en plantte direct zijn knie in diens maag. Hij leunde er zwaar op terwijl zijn, normaal gesproken zwarte ogen, nu fel rood gloeide. Met een sissend geluid bevrijdde Deshas zijn zwaard uit de ivoren schede. Het robijnen lemmet drukte hij horizontaal en strak tegen de keel van Marcus. 'Niemand, maar dan ook helemaal niemand steekt een zwaard dwars door mijn vrienden heen. Niet zolang ik nog ademhaal in deze godvergeten wereld' gromde hij zachtjes. 'Denk maar niet dat je nu nog weg komt. Ik ga genieten van jou dood' zei hij steeds zachter praten met een idioot soort begerigheid in zijn stem en ogen.

'Geen interesse' had Zalas bars geantwoord op Marcus woorden dat hij zijn krachten veel beter zou kunnen gebruiken. Hij balde zijn handen tot vuisten en liet de rook verdwijnen toen hij zag dat Marcus zelf ook verdwenen was. Hij hoorde pas te laat dat Marcus zich achter hem bevond. Met een ruk draaide Zalas zich om. En precies op dat moment voelde hij hoe Marcus een zwaard dwars door hem heen boorde. Zalas besefte dat het nog eens zijn eigen zwaard was ook. Hij hapte verwoed naar adem. Hij hoestte bloed uit wat fel afstak tegen zijn hagelwitte huid. Hij trok aan het zwaard in de hoop het los te krijgen maar er kwam geen beweging in. Zalas voelde zich trillen op zijn benen. Het zweet parelde op zijn voorhoofd. Hij slikte veen moeizaam maar barstte daarna in een volgende hoestbui uit waarbij hij opnieuw bloed ophoestte. Hij had amper door dat Deshas hem te hulp was gekomen. Zijn eigen gedachte was dat hij uit deze vrij ongemakkelijke positie moest zien te komen. Zich voort trekkend aan het zwaard liep Zalas trillend en zwaard hijgend naar voren en werkte zo het hele zwaard dwars door hem heen. Hij schreeuwde het uit toen hij het gevest dwars door zich heen kreeg maar moest door blijven gaan. Eenmaal bevrijd viel hij op zijn knieën, hulp zoekend bij de grond onder hem. Alles om hem heen leek te draaien. Voorzichtig legde hij een hand tegen zijn maag.

Ze sloot met een klap haar mond toen Marcus spottend antwoorde op haar vraag, staarde hem alleen maar aan, niet in staat antwoord te geven. Natuurlijk wilde ze niet toegeven dat haar hart in haar keel bonkte alsof hij daar hoorde te zitten, dat de spanning in haar lijf kwam doordat ze met alle macht een uitweg probeerde te bedenken zonder vermoord te woorden. Ze wist niet wat die Marcus zou doen, maar uit de verhalen had ze een moordgrage freack als plaatje van hem gekregen, die van pijn smulde. Ze voelde haar hoop weer wegglijden toen Marcus op de een of andere manier ontsnapte aan Zalas. Een oncontroleerbare gil kwam over haar lippen toen Marcus zonder een grijntje twijfel het zwaard in Zalas' lichaam boorde. 'ZALAS,' haar gil had een vast woord gevormd terwijl haar lichaam naar voren schoot, bij de muur vandaan. Haar lichaam schokte, stopte in die zelfde schok toen een vliegend gevaarte zich in het gezeldschap gooide en Marcus bij Zalas vandaan haalde. In een flits herkende ze de kenmerken, herkende Deshas waarbij haar hart een paar slagen ontspande. In de tijd dat ze zich had hersteld en haar aandacht weer op Zalas had gericht zag ze het bloed van Zalas langs zijn mondhoed, wat een griezelijk effect had. 'Zalas,' kwam er nu fluisterend over haar lippen waarbij ze langs Marcus en Deshas rende, geen aandacht op hun vestigend. Alleen maar bij Zalas, die nu verwoed het zwaard uit de muur probeerde te trekken. Ephony's eigen gezicht had nu ongeveer de zelfde kleur gekregen als Zalas' huid waarbij haar vergrote ogen strak op hem bleven gericht. Bij zijn schreeuw, waarna hij zich op zijn knieën liet vallen ving ze hem op in haar armen waarbij ze zelf met een hevige schok op haar knieën belande. 'Niet bewegen,' fluisterde ze zachtjes, waarbij haar armen zich tegen hem aantrokken. Zijn schreeuw weerklonk nog in haar oren, haar blik wanhopig gefrustreerd en bang. Vooral bang. Deze keer niet voor Marcus, maar om Zalas die nu duidelijk ontzettend veel pijn leed. Wat wilde je als je net het gehele zwaard door je maag heen krijgt. Haar ene arm lag via zijn rug om zijn schouder heen, haar andere arm slapjes om zijn middel via zijn buik. Haar hand gleed naar die van hem op zijn maag, voelde de warme straaltjes bloed en huiverde. 'Zeg me alsjeblieft dat... ooh Zalas, zeg me dat dit heelt,' haar dicht geknepen keel liet het niet toe dat haar woorden harder werden uitgesproken dan op een fluistertoon met een verstikte stem. Vlug wierp ze een blik over haar schouder om het tafreel achter zich in de gaten te houden en te pijlen wat er zich daar afspeelde.

Ephony's stem leek van ver te komen voor Zalas. De stekende pijn in zijn maagstreek eiste al zijn aandacht en kracht op. Hij voelde haar armen even later om hem heen. Hij probeerde voorzichtig op zijn knieën te zitten. Met zijn vrije arm die niet onder het bloed zat trok hij Ephony zwijgend tegen zich aan waarbij hij een beetje tegen haar aanleunde. Zijn ademhaling ging zwaar en met horten en stoten. Hij slikte even en proefde opnieuw de smaak van bloed in zijn mond. ''Geen zorgen'' fluisterde hij daarna zachtjes in haar oor. Hij moest zich concentreren anders lukte het hem niet om zichzelf te helen. Hij begroef zijn gezicht in Ephony's nek om zichzelf buiten te sluiten van alles wat zich om hem heen afspeelde. Hij sloot zijn ogen en probeerde moeizaam om rustig te ademen met lange halen. Daarna lichtte zijn huid wit op. Hij voelde hoe zijn huid op grote snelheid weer dichtgroeide, daar waar het zwaard dwars door hem heen was gegaan. Hij probeerde rustig adem te halen toen hij min of meer genezen was. Hij week wat naar achteren en keek Ephony vermoeid aan. Daarna werd zijn blik getrokken naar Marcus en Deshas. Moeizaam probeerde Zalas op te staan om te helpen maar zakte weer door zijn knieën. Het helen van zo'n grote wond had hem veel kracht en energie gekost. Hij was volledig uitgeput.

Marcus had zich door Ephony gewoon aan de kant laten duwen. Zalas was voor hem niet langer belangrijk. Marcus moest zijn aandacht houden bij iets dat tien keer dreigender was. Voor hij het wist werd hij hard tegen de grond gesmakt. Toen hij overeind probeerde te komen voelde hij iets zwaars tegen zijn interne ingewanden drukken wat tezamen ging met een helse pijn. Hij beet pijnlijk zijn tanden op elkaar maar durfde zich niet langer te bewegen toen hij het ijskoude lemmet van Deshas' robijnen zwaard tegen zijn keel voelde. Verstijfd blikte Marcus' gouden ogen terug in de felrode van Deshas die leken te gloeien als hete kolen. Maar ze toonde weinig angst. Misschien een klein beetje maar merendeel haat en wraaklust. Hij luisterde naar zijn woorden en slikte bij het zien van die begerige blik. Die kende hij. Het was de blik van iemand wiens moordlust goed opgewekt was. Zo iemand moest en zou doden. En als ze echt wouden vechten, dan hield je ze niet tegen. 'Denk maar niet dat ik zonder strijd ten onder ga' fluisterde Marcus schor. Hij zakte daarna door de grond en kwam achter Deshas weer omhoog. De vorige keer had hij het van hem verloren, maar dat zou hij nu niet laten gebeuren.

Ineens sprong er een rode flits uit het raam van de onderste verdieping van de school. De flits was afkomstig van Servatius' rode jas en haar. Met een scherp gesis had hij zijn eigen zwaard uit de schede bevrijd. Met zijn vrije rechterhand greep hij een vuist vol zwart haar van Marcus beet en trok hem naar achteren waarna hij het lemmet van zijn zwaard tegen Marcus' keel drukte. 'Vergeet het maar. Je bent ingesloten. Je kunt nu geen kant meer op' siste hij zachtjes in Marcus' oor. Servatius linkerhand hield het gevest van zijn zwaard soepel vast, niet krampachtig. Hij was een van de weinige zwaardvechters, althans die hij zelf kende, die linkshandig waren. Servatius richtte zijn groene ogen op Deshas. 'Sorry dat ik zo laat pas kom binnen vallen neef. Ik had zo mijn eigen problemen onderweg hier naartoe' verontschuldigde hij zich tegenover Deshas. Het maakte nu even niks uit als het meisje te weten zou komen dat hij Deshas' neef was. Zalas hoefde hij het niet te vertellen. Servatius kende hem nog wel van vroeger.

Deshas grijnsde licht op Marcus' woorden. 'Dat had ik ook niet van jou verwacht' sprak hij zachtjes. Maar hij had niet verwacht dat Marcus daarna in de grond zou verdwijnen. 'Ag na Déithe!' riep hij luid uit wat zoveel betekenen mocht als ''Bij de Goden'' in het oud-Shadraans. Deshas was met een ruk weer opgestaan en had zich omgedraaid. Zijn ogen waren nu volledig rood. Geen wit hoornvlies of zwarte pupil was nog zichtbaar bij hem. Zijn silhouet was volledig zwart zodat de rode ogen als twee robijnen gevaarlijk oplichtte. Deshas bestond nu compleet uit schaduwen. 'Als je het hard wilt spelen zul je het hard krijgen' siste hij zachtjes. Hij keek op toen er in eens een rode flits langs vloog maar grijnsde breed toen Hij Servatius herkende. 'Ik vroeg me al af waar je bleef Servatius' zei hij grijnzend zodat zijn hagelwitte hoektanden als twee parels fel afstaken tegen het zwart waar hij uit bestond. Deshas liep op Marcus en Servatius af. Terwijl hij dat deed nam hij zijn normale gestalte weer aan maar bij elke stap die hij zette was te zien dat hij razend was omdat de aarde onder zijn voeten verrotte en stierf als hij eroverheen liep. Deshas greep Marcus polsen beet. 'Bij het recht mij gegeven Deshas Vincenzo Sagramour Zyrich, Heer der Duisternis en beschermheer van Shadra, neem ik hierbij in hechtenis voor het verstoren van de balans, het zorgen voor veel overlast en meerdere pogingen tot moord. Je krijgt het recht om te zwijgen want alles wat je zegt kan in je proces tegen je worden gebruikt enzovoorts' zei hij terwijl hij zwarte, ijzeren ketenen om Marcus' pols liet verschijnen die hij magische versterkte en een spreuk over uitsprak zodat die Marcus' magie af zou remmen en verhinderen.

Ze kon amper een flauwe glimlach op haar gezicht krijgen toen ze Zalas' zachte en geruststellende woorden in haar oor hoorde. Voor een moment kneep ze haar ogen dicht en legde hierbij haar hand op zijn achterhoofd en trok hem nog een stukje tegen zich aan. De hand op zijn buik gleed naar zijn zij, de andere bleef half op zijn rug steunend waarmee ze hem tegen zich aangedrukt hield. Haar gehele concentratie was op hem, voelde zijn moeilijke ademhaling en zijn verkrampte lichaam. Haar hand gleed geruststellend en strelend langs zijn nek toen Zalas zich tegen haar aan drukte. Zelf sloot ze haar ogen, luisterde alleen maar naar het warrige gesprek achter zich dat werd gehouden tussen Marcus en Deshas. Ze opende haar ogen en draaide haar gezicht wat naar Zalas toe toen ze merkte dat hij zichzelf weer overeind hees. Er kwam een onovertuigend glimlachje op haar gezicht toen hij haar aankeek, waar haar wanhoop vanaf straalde. Haar ogen gleden even naar zijn buik toen Zalas zijn aandacht op het gevecht achter haar richtte, en zag alleen de kapotte kleding met de rode vlekken daarbij inclusief haar eigen hand die rood was gekleurd, maar verder geen wond meer. Het stelde haar wat gerust, wist nu dat hij geen gevaar had om leeg te bloeden hoewel ze zich afvroeg of dat zelf echt lévensgevaarlijk voor hem zou zijn. Verschrikt keek ze op toen Zalas blijkbaar wilde gaan opstaan, waarna ze hem weer half opving en naar zich toe trok. 'Eis niet te veel van je lichaam. Heer Deshas heeft het onder controle,' fluisterde ze zodat alleen hij het kon horen, als teken dat ze het niet toe zou staan als hij zich nu weer in het gevecht ging mengen. Over haar schouder wierp ze gauw een blik toen ze de rode waas voorbij zag schieten. Ze wist niet wie hij was, maar zolang hij aan hun kant stond vond ze het best. Dan mocht iedereen van haar op komen dagen om die gek te overmeesteren. Blijkbaar was de man, Servatius genaamd, de neef van Deshas. Als je het haar vroeg was iedereen hier op een bepaalde manier familie van elkaar, en het leek haar bijna onmogelijk om het te volgen. Er kwam weer een sprankje hoop in haar op toen ze de resolute handelingen van Deshas zag, die Marcus in de boeien sloeg. Hoewel ze zich wel af vroeg of die boeien Marcus konden houden. Ze hoopte het. Vluchtig schoot haar blik terug naar Zalas. 'Ik denk dat jij moet rusten, aangezien ze het hier wel onder controle hebben,' hoewel haar toon vragend was hoopte ze ergens dat Zalas haar niet tegen zou spreken. Ze had geen flauw idee waar ze met hem heen kon, maar dat kwam later wel.