Met Ephony.

Ze schudde zuchtend haar hoofd maar moest toen lachen. 'Denk jij ooit wel eens aan jezelf?' mompelde ze lievelijk terwijl ze hem streng aankeek. Grinnikend stond ze op en liep met snelle passen naar de opening van de grot. Haar blik ging onderzoekend door de lucht, wat er wel heel donker uit zag. Ze keek over haar schouder en zag de moeizame poging van Zalas om zijn t-shirt uit te doen. Ze draaide zich om en leunde met haar schouder tegen de wand van de grot terwijl ze vrolijk naar Zalas bleef kijken. Er kwam een zacht gegrinnik uit haar keel toen hij opstond en zijn t-shirt uitkneep. Ze wilde iets doen, voelde zich nutteloos. Maar in haar beschermde jeugd had ze nog nooit wild gegeten, en ze had geen flauw idee waar ze moest beginnen met de vogel. Twijfelend keek ze naar de dode vogel. Toen ze weer opkeek zag ze Zalas, nu weer met kleding aan, die bezig was met het hout en vuur. Ze liep weg van de vogel en greep zijn shirt van de grond, het enige wat ze kon doen was ten minste dit drogen. Haar blik volgde belangstellend de handelingen van Zalas die bezig was met het vuur aan steken. Haar ogen gleden door en ze hield even verbaasd en verschrik haar adem in toen ze zag dat zijn haar los was. Door zijn verhaal had ze half half verwacht dat zijn haar in een wilde wervelstorm of iets dergelijks zou veranderen, maar het lag gewoon op zijn rug, viel hier en daar over zijn schouder. Als normaal haar, dat alleen verzopen was alsof hij net onder de douche uit kwam. Ze slikte en richte haar blik op zijn t-shirt in haar handen. 'uhm, Zalas?' sprak ze twijfelend om zijn aandacht te trekken. 'Ik ben eigenlijk heel nutteloos als het op kamperen uitkomt. Ik weet niet waar ik moet beginnen met je prooi,' ze grijnsde even schuldbewust waarna ze haar ogen weer neersloeg. 'Ik kan je t-shirt wel voor een groot deel drogen, als je wilt,' mompelde ze er achteraan. Twijfelend bleef met zijn drijfnatte shirt in haar handen staan, en ze plots wensde dat ze vroeg mee was gegaan op de kampeer tochtjes van haar vader en zusje.

Zalas had Ephony wel horen schrikken. Hij keek haar even over zijn schouder aan en begreep plotseling waarom. ''Ik weet wat ik je heb verteld over m'n haar. Maar als het nat is, is het verzwaard. Het vraagt dan om meer magie om het op te roepen. Dan kan ik het onder controle houden dus'' zei hij geruststellend tegen haar. Hij pakte de fazant en begon de veren eraf te plukken. Hij stopte even met waar hij mee bezig was toen Ephony zijn naam zei. ''Als je wilt'' antwoordde hij zacht waarna hij zwijgzaam verder ging. Hij liep naar het water van de waterval en spoelde het lemmet van zijn dolk en zijn handen schoon. Daarna liep hij terug naar de fazant en begon het vlees klaar te maken. Zijn handelingen waren geroutineerd en snel. Het was niet echt de eerste keer dat hij zelf zijn eigen eten bij elkaar moest scharrelen. Zalas stond nog een keer op om het vlees schoon te maken net als het bloed op zijn handen. Daarna prikte hij het vlees aan stokken waar hij de bast van af had gehaald en maakte dat vast tussen de rotsen. De grot begon door het vuur inmiddels wat warmer te worden. Zo af en toe voelde Zalas aan zijn haar of het al droog was. Zalas keek even om naar Ephony. ''Weet je, hier is het warmer dan bij de opening van de grot'' glimlachte hij naar haar.

Ze keek beschaamd op toen ze merkte dat Zalas haar schrik-moment opgemerkt had. Ze glimlachte gerustgesteld naar hem. Zoals hij het zei klonk het ontzettend logisch, en ze vertrouwde hem erop. Ze stond nog steeds met zijn t-shirt in haar handen en knikte toen ze zijn woorden hoorde. Ze begon het shirt zo goed mogelijk uit te knijpen, zodat het meetse water er uit was. Af en toe keek ze op naar Zalas toen hij langs kwam lopen met zijn dolk in zijn hand, maar richte haar blik toen weer op zijn t-shirt. Gefocust gingen haar ogen er over heen, hij was niet meer kledder nat, maar nog steeds behoorlijk vochtig. Ze streek het shirt uit op haar boven benen waarna ze haar hand door de opening aan de onderkant naar binnen schoof. Met precisie blies ze de lucht door de stof op de plek waar haar hand zat. Ze keek op toen ze Zalas' stem plots hoorde. Ze glimlachte naar hem, waarna ze snel opstond en naar hem en de warmte toe liep. 'Daar heb je een heel goed punt,' antwoorde ze hem verlegen terwijl ze naast het vuur plofte. Ze ging in kleermakerszit zitten en legde het shirt weer neer op haar benen. Ze voelde de warmte van het vuur tegen haar huid, en keek bedachtzaam naar de kringeltjes rook die zich boven de vlammen vormde. Ze stak haar hand uit en liet hem boven het vuur hangen. Ze glimlachte voldaan toen haar gedachte gang werd bevestigd. Haar hand maakte een paar soepele bewegingen boven het vuur waarna ze het naar zijn shirt bracht. De warme lucht stroom boven het vuur werd vervormd en ze liet het over en door het shirt gaan, waardoor het af en toe opbolde. Haar gezicht stond kalm en ontspannen terwijl ze bezig was. Het enige bewijs dat de lucht boven het vuur geen normale gang had was de vonkjes die omhoog schoten en mee gingen met de stroom die naar haar toe leide. Ook de zwartige rook ging mee in de baan, hoewel ze er voor zorgte dat hij niet bij zijn shirt kwam. Na een tijdje stopte haar vloeiende bewegingen en hield ze het shirt op terwijl ze er met een glimlach naar keek. 'Die is droog, en waarschijnlijk ook wat warmer,' sprak ze grijnsend naar Zalas.

Zalas glimlachte naar Ephony toen hij haar verlegen woorden hoorde. ''Je bent schattig als je verlegen bent'' grijnsde hij. Hij draaide het stokje met het vlees even zodat hij aan alle kanten gaar zou worden. Hij keek Ephony weer aan toen hij haar woorden hoorde. ''Dank je'' zei hij zacht terwijl hij zijn vest weer losknoopte en zijn shirt weer aantrok. Toen hij alle lokken van zijn haar onder zijn shirt vandaan haalde zag hij dat de punten in witte mist veranderde. Kennelijk was zijn haar droog genoeg om te reageren op de normale aanwezigheid van magie die hij niet onder controle hield maar gewoon altijd aanwezig was. Uit zijn broekzak haalde hij een lint waarmee hij zijn haar vastbond tot een lage staart in zijn nek. Direct daarna veranderde de mist terug in haar dat slap en futloos neerviel. Hij boog zich voorover en sneed een stukje vlees af. Hij stak het in zijn mond. Daarna haalde hij voorzichtig de stok weg. ''Het is misschien niet wat je gewend bent maar het is tenminste iets te eten'' zei hij terwijl hij voorzichtig het vlees in stukken sneed zodat het wat zou afkoelen en makkelijker te eten was.

Haar wangen werden rood bij zijn woorden, en werden een tintje dieper toen ze zijn grijns zag. 'Nou,' mompelde ze zachtjes terwijl ze haar ogen strak naar beneden hield gericht. Ze gaf hem zijn shirt terug en strekte haar rug eventjes, terwijl ze wensde dat de rode kleur van haar jukbeenderen zou verdwijnen. Haar blik gleed ongezien naar Zalas toen hij zijn boven kleding weer uit deed en zijn shirt weer aan. Voordat hij het door zou hebben wende ze haar blik weer naar het vuur. Hij was niet overdreven gespiert, maar je zag zijn spieren onder zijn witte huid bewegen. Dat aanblik hielp niet echt om haar wangen weer terug te laten gaan naar hun oorspronkelijke kleur. Er was geen oneffenheid te vinden op zijn huid, geen klein schammetje of vlekje dat duide op een litteken of iets dergelijks. Ze wilde dat zij haar zij weer littekenvrij zou kunnen maken, hoewel de wolfenbeet op zich ook wel weer iets had. Ze vroeg zich af hoe lang ze dat verborgen kon houden voor Zalas. Ze schudde de gedachte van zich af toen ze Zalas' stem hoorde. Ze liet haar armen op haar schoot vallen en grijnsde naar Zalas. 'Zolang het niet leeft vind ik het best,' sprak ze vrolijk. Haar maag rammelde, en elk beetje eten zou welkom zijn. Met haar vinger speelde ze met de warme lucht die van het vlees af kwam, wat gedeeltelijk het afkoelen versnelde, waarna haar ogen door de grot heen gleden. Nooit gedacht dat ze zo het avondeten door zou brengen. 'Hoe kan het eigenlijk dat Kataro zijn eerste honderde jaren niet kan herinneren?' vroeg ze plots. Haar gedachtes waren afgedwaald en gestopt bij de middag met hem en master Akito. Ze rechte haar rug en keek Zalas vragend aan. Ze had het er wel met Kataro over gehad, maar eigenlijk was er van het antwoord nooit wat gekomen. De vraag was nu weer in haar op gekomen.

[ Moet afsluiten, gezellig het spitsuur in om bij Schiphol te komen :3. Jij nog hele fijne vakantie in al die landen waar je heen gaat! ]

Zalas glimlachte zwakjes. Hij pakte zelf een stukje vlees en blies even zachtjes waarna hij er een stukje afscheurde en in zijn mond stopte. Hij keek even op bij Ephony's vraag over Kataro. ''Nou je kent Kataro. Nieuwsgieriger kan niet. En met Deshas die hier voor driehonderd jaar vast zat was er niemand die Kataro in de gaten hield had hij al Deshas' spreukenboeken voor zichzelf. Kataro ging meteen alle spreuken uitproberen. Dat moest dus wel fout gaan en Kataro sloot zichzelf op in steen voor driehonderd jaar. Toen hij vrij kwam ging hij direct op zoek naar Deshas'' zei Zalas terwijl hij nog een stukje vlees in zijn mond stopte. ''Hij kan zich die jaren niet herinneren omdat hij er geen herinneren aan heeft. Hij heeft in een soort coma slaap in een steen gezeten'' eindigde hij. ''Met als gevolg dat ik nu gepromoveerd ben tot zijn oppasser'' verzuchtte Zalas zachtjes.

Afwezig at ze haar vlees op, maar keek op toen Zalas haar antwoord gaf. Ze grinnikte toen hij Kataro in een paar woorden beschreef en knikte lichtjes als teken dat ze er mee in stemde. Haar lach kroop omhoog bij het einde van Zalas' verhaal waardoor ze vergat verder te eten. 'Dat valt eigenlijk wel te verwachten,' lachte ze. Ze keek hem sip aan, met een halve glimlach toen ze zijn zuchtende conclusie hoorde. Ze schoof naar hem toe zodat ze naast hem zat en gaf hem een por in zijn zij. 'Nou, jou top prestaties als babyzitter heeft er wel voor gezorgt dat jij me bijna een hartverzakking bezorgte bij onze eerste kennis making,' ze keek hem vrolijk aan, de grijns sierde nog steeds op haar lippen. Het was nog steeds grappig dat Kataro Zalas te slim af was geweest door in master Norwood te veranderen. 'Maarja, zo had je wel mijn aandacht op je gevestigd,' sprak ze luchtig en haalde haar schouders op alsof het niets was. Ze stopte de laatste stukjes vlees in haar mond en kouwde er gedachteloos op voordat ze het doorslikte. 'Het is een leuk jong. Een goed hart, maar af en toe veel te veel energie,' ze glimlachte in het niets na haar woorden. Ze herkende haar zusje wel een beetje in hem, en ze vroeg zich voor een moment af was Aislin nu aan het doen zou zijn.

Zalas lachte zachtjes met Ephony mee. ''Tja, Kataro kennende was het inderdaad wel te verwachten'' zei hij zacht. Hij grijnsde zelf een beetje verlegen terug toen Ephony hem een por in zijn zij gaf. Hij stopte zelf ook nog een stukje vlees in zijn mond terwijl hij in het vuur keek. Maar zijn ogen werden weer naar Ephony getrokken toen ze opnieuw begon te spreken. ''Het is bijna niet te geloven dat Kataro Deshas' jongere broer is. Ze zijn zo anders. Kataro is altijd vrolijk, en je vraagt je af hoe hem dat lukt. Met een oudere broer als Deshas en een verleden als dat van Kataro, is dat moeilijk te begrijpen. Hoe hij ondanks dat toch altijd zo vrolijk kan blijven. Het lijkt wel of hij immuun is voor nare gedachten en gevoelens'' zei Zalas zacht. Al wist hij dat dit niet waar was. Kataro was en bleef een Shadraan. Iets diep binnenin hem was duivels en kwaadaardig en Zalas wist dat. Daarom moest hij Kataro altijd in de gaten houden van Deshas. Als die duivelse kant van Kataro ooi naar boven zou komen zou dat een heleboel mensen het leven kunnen kosten.

Ze grinnikte nog even, vooral toen ze de glimlach van Zalas zag. Haar gezicht stond bedenkelijk terwijl ze naar Zalas' woorden luisterde. Haar ogen tuurde in het vuur, dat speels langs het hout likte. Ze bleef even stil nadat ook Zalas stil gevallen was. Zijn woorden gingen door haar hoofd terwijl ze ze overdacht. 'Het was voor mij ook wel iets geks. Aangezien bijna alle Shadranen die ik heb ontmoet - en er lopen er hier op school ontzettend veel rond, echt een explosie - er één voor één kan er bijna geen lachje vanaf. Tenminste, bij de eerste indruk,' ze glimlachte naar Zalas. Nee, hij was anders, totaal. Zelfs bij Savador zag ze af en toe een lach, iets wat haar goed deed. Telkens aangekeken woorden alsof je een stuk afval bent is ook niet echt goed voor je zelfvertrouwen. Het was zo'n opluchting om Kataro tegen te komen. 'Maar opzich, ik zie er het slechte niet in. Zolang hij niet de slechte dingen onderdrukt, dat soort dingen kunnen vaak op het einde totaal verkeerd uitpakken,' sprak ze er daarna achteraan waarbij haar blik weer op het vuur gericht was. Vanuit haar ooghoeken blikte ze even naar buiten, waar de regen nog steeds met bakken naar beneden viel. 'Toch blijft het inderdaad... gek,' mompelde ze met haar gedachte bij het feit dat Kataro en Deshas broers waren. Ze rechte haar rug en er verscheen een grijns op haar gezicht terwijl ze Zalas aankeek. 'Toch veel leuker om zo'n oppas kind te hebben dan eentje waar geen reet mee te beleven is,' zei ze waarna ze haar armen langs haar hoofd omhoog strekte en haar rug uitrekte.

Zalas wendde bij Ephony's woorden over Shadranen ongemakkelijk zijn blik af. Ze had ergens wel gelijk. Zoiets was immers typisch Shadraans. Maar toch voelde hij zich er ongemakkelijk onder. Hij was er trots op dat hij Shadraans was, daar niet van. Maar om opnieuw de harde waarheid over zijn volk te moeten horen was nou niet bepaald een gespreksonderwerp dat erg soepel zou verlopen in Zalas' bijzijn. Hij wist wel dat onder andere volkeren Shadranen sadistische, pessimistische en harteloze zielen genoemd werden om de een van de ergste maar te nemen. En ook al had Ephony het niet met die woorden gezegd. Toch had ze hem onbewust wel zoiets genoemd. Al mocht hij zich er niet altijd naar gedragen ook hij bleef een sadistische rotzak, zoals een aantal Novanen hem wel eens noemde. Hij voelde lichte opluchting toen Ephony daarna weer over Kataro begon. ''Dat is nou juist waar Deshas bang voor is. Al zou hij het nooit snel aan iemand laten zien, hij geeft echt om Kataro. En gezien zijn afkomst is het inderdaad zorgwekkend dat hij altijd zo vrolijk is. Voorlopig is het goed dat hij niet haatdragend is, maar ik denk dat hij dingen opkropt. Maar dat houd een keer op. En dan is er maar een kleine vonk nodig voor een explosie'' zei hij zacht. Het lukte hem een half overtuigende glimlach op te zetten naar Ephony om haar laatste woorden. ''Dat is wel zo. Met een jongen als Kataro verveel ik me eigenlijk nooit. Ik ren altijd wel ergens heen dankzij hem'' zei hij.

Ze ving zijn blik op toen ze hem glimlachend aan keek, waarbij die glimlach wat weg trok. 'Natuurlijk niet álle Shadranen,' sprak ze er gauw achter aan. 'Ik bedoel, jíj bent er,' ze glimlachte naar hem voordat ze haar ogen neersloeg. 'En Savador en Deshas proberen mij nu ook niet meer te vermoorden elke keer als ik ze tegen kom,' grapte ze verlegen. Het was toen een beangstige serieuze zaak geweest, en in het begin van het jaar had ze letterlijk doodsangsten voor Savador en de Heer der Duisternis gehad. Maar gelukkig was dat geweken, en ze mocht Savador nu graag. Ze knikte bedenklijk op Zalas' woorden over Kataro. 'Misschien helpt een goed gesprek. Maar jij bent vaak bij hem in de buurt, dan heb je toch wel gauw door als er iets mis is. Niet?' haar blik gleed weer naar Zalas bij haar vraag. Ze lachte zachtjes bij zijn toegeving. 'Pas maar op, en raak niet overspannen. Straks mag je ook nog op mij gaan passen, ik kan heel vervelend zijn,' grijnsde ze speels naar hem waarna ze haar armen weer naar beneden liet zakken. Met een onschuldige blik keerde ze haar ogen weer voor zich uit op het vuur.

Zalas glimlachte even zwak naar Ephony. ''Je hoeft het niet goed te praten. Ik weet wel dat meeste Shadranen als sadistische monsters worden gezien. Om eerlijk toe te geven zijn de meeste van ons dat ook wel'' zei hij zacht. Zalas grinnikte even zachtjes. ''Deshas was sowieso nooit van plan om je te vermoorden. Er is bij hem niet veel nodig om je te haten maar jij hebt hem nooit wat gedaan. Hij had nooit een reden om je te vermoorden'' zei hij nadat hij een beetje uitgelachen was. ''Oké, dat lieg ik. Er zijn mensen die Deshas haat gewoon om het feit dat ze bestaan zoals Clera'' gaf hij daarna eerlijk toe. ''Wie weet. Maar ik ben nog Kataro's vader noch enig andere vorm van familie. Ik weet niet of hij zal luisteren, als hij al een probleem heeft en daar hulp bij nodig heeft'' zei hij. Zalas was een soort oom van Kataro maar meer ook niet. Hij grijnsde even met een uitdagende blik in zijn ogen naar haar toen hij haar woorden hoorde. Hij sloeg zijn armen om haar middel en trok Ephony naar zich toe. Hij streek zachtjes haar blonde haren uit haar nek. Hij steunde met zijn kin op haar schouder. ''Oh, maar ik kan ook heel erg vervelend zijn hoor'' fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij haar zachtjes langs haar hals streek. Hij raakte haar huid net niet aan met zijn lippen.

Haar ogen bleven op hem gericht, waarna ze even zacht een gegiechel moest onderdrukken bij zijn woorden. 'Nou, het was wel Deshas die Savador het zwaard gaf om mij een kopje kleiner te maken. En geloof me, als Heer Ferost er niet was geweest had Savador waarschijnlijk zijn woede op mij uitgericht. En had Deshas niets gedaan om dat tegen te gaan,' haar wangen bolde even op waarna ze de lucht eruit blaasde als teken van opstandigheid die haar woorden kracht bij moesten zette. Ze grinnikte om zijn opmerking over Clera. 'Maar je staat wel dicht bij hem. Je hebt zo ver ik gemerkt heb een goede band met hem, en als hij naast Deshas iemand vertrouwd dan ben jij het waarschijnlijk wel,' sprak ze hem schouderophalend tegen. 'Of misschien heeft hij een soort moeder figuur nodig. Tenslotte is hij geestelijk nog steeds een twaalf jarige. Hij zal zijn familie misschien wel missen, en ik zelf ben erg close met mijn moeder,' sprak ze bedenkelijk waarbij haar wenkbrauwen lichtjes fronste. Ze bleef Zalas onschuldig aankijken toen hij grijnsde, maar er brak zo'n zelfde uitdagende grijns door op haar gezicht toen hij haar naar zich toe trok. Haar armen kwamen losjes om zijn schouders heen te liggen, waarna haar hoofd een beetje van hem weg kantelde toen hij zijn hoofd op haar schouders legde om hem onbewust de ruimte te geven. Ze had haar ogen gesloten toen ze zijn plagende handelingen in haar nek voelde en zuchte bijna geluidsloos. 'Ik kan wel ergens tegen,' sprak ze hees haar leugen uit terwijl haar armen zit strakker om zijn schouders heen gleden.

Zalas zweeg verder over het feit dat Deshas en Savador hadden geprobeerd Ephony te doden. Nou ja, het was meer Savador geweest. Of Deshas hem zijn zwaard nou had uitgeleend of niet dat had waarschijnlijk niet uitgemaakt. Zalas liet zijn hoofd opnieuw even op Ephony's schouder steunen. ''Misschien'' mompelde hij zachtjes op haar woorden dat Kataro wellicht een moederfiguur nodig had. Daar had hij zelf nog niet bij stilgestaan maar het was waar. Geestelijk was Kataro nog steeds twaalf. ''Maar ik kan Felicia nog niet echt een moederfiguur noemen al wordt ze dat binnenkort wel'' zei hij zachtjes. ''Felicia is Deshas' partner'' vertelde hij erachteraan als toelichting. Hij zweeg nog even maar liet het onderwerp daarna rusten. Hij streek zachtjes met een van zijn handen door Ephony's haar terwijl hij zachtjes een kusje op haar oorlel gaf en vervolgens weer in haar nek. ''Sorry, maar je bent een hele slechte leugenaar'' grijnsde hij fluisterend in haar oor na haar hese woorden te hebben gehoord. Met zijn enige vrije hand die eerst nog om haar middel rustte streek hij nu zachtjes over haar lichaam en langs haar been.

Ze keek hem een beetje onbegrijpend aan toen hij het over Felicia had. Toen ze de bijbehorende informatie hoorde grijnsde ze. 'De moeder van de toekomstige drieling,' sprak ze er voor zichzelf achteraan. Ze bleef met haar gedachtes bij een mogelijk 'moederfiguur' voor Kataro, maar ze liep al gauw op een dood einde toen ze merkte dat ze niet veel vrouwen kende die met Kataro omgingen. Het enige wat ze wist was dan Felicia, en haarzelf. Op zich zou ze het niet erg vinden om het steunpunt te zijn voor Kataro, ze mocht de jongen erg graag. Maar die keuze lag niet bij haar, die lag bij Kataro zelf. Hij moest bepalen wie hij in vertrouwen wilde nemen. De gedachtes werden al gauw weg gevaagd toen Zalas zijn handelingen voortzette en haar totaal in de ban hielden. Ze zuchte bij zijn woorden en sloot haar ogen weer. 'Ik weet het,' antwoorde ze hem alleen maar met die zelfde hese stem teleurgesteld. Ze kon geen toneel spelen, waardoor haar pogingen tot liegen vaak zo ongelovig overkwamen dat het gewoon lachwekkend was. Na even gekeken te hebben hoe lang ze zijn strelingen vol kon houden opende ze haar ogen en kantelde haar hoofd naar achteren. Ze volgde met haar boven lichaam die zelfde beweging en trok haar been ietsjes op toen ze zijn handen voelde, bijna als uitnodiging. 'Soms is dat best wel vervelend,' vervolgde ze zachtjes op haar vorige woorden waarna ze haar lippen op die van hem drukte. De warmte van het vuur gaf net genoeg warmte om de kou op hun plekje weg te drijven. Haar armen trokken hem weer naar zich toe totdat ze hem tegen zich aangedrukt voelde, waarbij een heerlijk gevoel door haar lichaam golfde.

Zalas grijnsde even licht naar Ephony. ''Ik kan er anders de lol wel van inzien'' grijnsde hij plagend op haar woorden dat ze het vervelend vond dat ze een slechte leugenaar was. Hij kuste haar zachtjes terug. Toen ze hem nog dichter tegen zich aantrok voelde hij de druk die haar lichaam uitoefende tegen het zijne aan. Hij tilde Ephony een beetje op en sloot even zijnn ogen waarna hij geluidloos iets prevelde. Hij verzamelde alle aanwezige schaduw onder hen als een soort isolatie, zodat de kou van de grot niet door zou dringen. Zachtjes legde Zalas Ephony weer neer. Hij ging op zijn zij naast haar liggen en boog zich half over haar heen. Hij steunde op zijn onderarmen aan weerzijde van haar hoofd en kuste haar zacht op haar lippen. Hij verplaatste zijn gewicht naar een van zijn armen en streek met de ander zachtjes langs Ephony's arm tot hij bij haar hand uitkwam. Zijn vingers omsloten zich om haar hand en zonder zijn blik van haar ogen af te wenden bracht Zalas haar hand naar zijn mond en kuste zacht haar vingers.

Haar ene mondhoek trok omhoog door Zalas' woorden. 'Hmpf,' kwam het er opstandig uit op zijn plagerij. Toen Zalas zijn ogen sloot bleef zij naar zijn gezicht kijken, nam de details ervan in zich op alsof ze daar nooit meer de kans voor zou hebben. Het moment duurde kort, en voordat ze het wist bewoog haar lichaam langzaam naar de grond toe. Toen haar rug die raakte voelde ze de isolatie laag, die aangenaam voelde tegen haar rug. De hele tijd lag er een vage, ontspannen glimlach op haar gezicht. Haar hart pompte haar bloed sneller dan normaal door haar aderen toen ze Zalas boven zich zag verschijnen. Haar armen lagen omhoog gebogen naast haar lichaam, te slap om ze op te tillen. Bijna gretig volgde ze zijn bewegingen toen zijn lippen die van haar raakte. Zijn vingers die langs de naakte huid van haar arm gleden lieten een aangename tinteling achter. Zelfs als ze wilde kon ze haar blik niet van zijn amber kleurige ogen af halen om ergens anders naar te kijken, hoe hard ze haar best ook zou doen. Ze ademde ontspannen uit toen hij haar vingers kuste, en ze sloot even haar ogen om uit haar hypnotische toestand te komen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, wilde hem vertellen hoe ze zich voelde. Ze wilde hem vertellen dat ze gewoon voor de rest van de komende tijd hier konden blijven zonder zich van de buitenwereld iets te hoeven aantrekken. Maar terwijl haar mond ietsjes open hing kon ze er geen woord uitkrijgen. Ze sloot hem weer, hulpeloos omdat haar stembanden haar in de steek hadden gelaten en opende haar ogen weer. Haar hand lag slapjes in die van hem terwijl haar mond zich opende voor die twee woorden. 'Dank je,' fluisterde ze. Ze dankte hem voor alles, maar eigenlijk gewoon voor zijn bestaan. Ze wist niet of hij het zou begrijpen, maar dat maakte haar niet uit. Ze had het hardop gezegt, daar ging het om. Haar andere arm gleed om zijn middel, en ze liet haar hand hoog op zijn rug rusten. Wat ze ook wilde doen, haar lichaam zou er alleen maar slapjes bij liggen waarbij haar ogen naar die van hem werden getrokken zonder dat ze er iets aan kon doen.

Zalas bleef Ephony de hele tijd aankijken. Hij kon niet anders. Hij werd getrokken door haar, gewoon alleen maar door het feit dat ze hier lag. Haar slanke gezicht, haar heldere ogen, haar volmaakte lippen. Hij wou gewoon niets anders dan daar naar kijken. Hij liet haar hand weer los en streek haar zachtjes door haar haren. Hij glimlachte even licht toen hij hoorde dat ze hem bedankte. Waarom precies wist hij niet zeker. Maar dat scheen niet uit te maken. Hij voelde Ephony's arm om zijn middel. Hij boog zich weer wat naar voren. Vlak boven haar decolletégaf hij zacht kusjes en werkte zich zo eerst een weg langs haar sleutelbeen naar haar schouder en vervolgens haar hals. Zacht streek hij met het puntje van zijn tong plagend over haar slagader en gaf haar vlak onder haar oor zacht een kus. Als laatste drukte hij zijn lippen weer op die van Ephony. Hij opende zijn mond iets maar durfde niet verder te gaan. Ergens in de angst dat het voor haar misschien wat te snel ging. Hij wist niet zeker tot hoever zij bereid was te gaan.

Vaak voelde ze haar ongemakkelijkheid opvlammen zodra iemand maar langer dan nodig was naar haar keek, vanaf een afstand naar haar staarde of maar in haar richting. Heel even voelde ze die zelfde ongemakkelijkheid opkomen toen Zalas' ogen haar vasthielden en op haar gericht bleven, maar al gauw werd het weer weg gedrukt. Zijn blik, zo had niemand ooit naar haar gekeken, nog nooit zo naar haar gestaard. Zijn blik gaf haar kippenvel, maar geen ongemakkelijkheid. Ze voelde weer die lichte tinteling van een vorm van vreugde door haar heen gaan toen Zalas reactie gaf op haar arm en naar haar toe boog. Zijn lippen kietelde, speelde met haar zintuigen die gefocust waren op hem. Ze voelde zichzelf op een andere manier ontspannen toen zijn lippen de weg naar boven vonden. Haar hand verkrampte wat van plezier op zijn rug toen ze zijn plagende tong voelde, en ze merkte hoe haar hart een slag versnelde. Hij moest eens weten wat hij allemaal met haar deed, wat zijn handelingen uithaalde in haar geest en lichaam. Dit soort emoties, emoties die voor het eerst van haar korte leven door haar heen gingen. Emoties die hij veroorzaakte en ze eigenlijk geen raad mee wist. Haar nog vrije hand gleed van zijn kaak naar zijn nek om daar slapjes te blijven liggen toen zijn lippen uiteindelijk contact maakte met die van haar. Ze voelde de beweging van zijn mond, en stond voor een fractie van een seconden met een mond vol tanden. Toch ontspande haar lichaam daarna gelijk. Het was Zalas, haar Zalas, de gene waar ze van hield op een manier die nieuw voor haar was. Ze volgde zijn beweging, en haar tong streelde onzeker zijn lippen waarna ze met een bonkend hart zijn handeling afwachte. Alles voelde zo vertrouwd, maar ook weer zo ontzettend nieuw dat haar onzekerheid de overhand nam.

Zalas grijnsde inwendig toen hij Ephony's hand op zijn rug voelde verkrampen en daarmee zijn kleding wat strakker trok. Maar het hinnderde niet. Toch voelde hij zijn maag samentrekken toen Ephony onder hem een beetje voelde verstijven. Maar hij ontspande zich weer toen hij voelde dat zij dat ook deed. Toen hij haar tong voelde was dat als een uitnodiging om verder te gaan. Voorzichtig beantwoordde hij haar uitnodiging door eerst ook zacht over haar lippen te strijken met zijn tong maar door daarna toch ook verder te gaan. Een kleine rilling ging door hem heen toen hij het puntje van haar tong voelde. Hij merkte aan zijn vingers dat hij een beetje trilde. Alsof hij alsnog wat nerveus was. Het was dan ook voor hem de eerste keer dat hij zoiets deed met een vrouw. Maar als hij ook onzeker werd dan zou het vast allemaal heel houterig worden. Zachtjes draaide Zalas met zijn tong om die van Ephony heen. Na een tijdje trok hij zich terug en sloot zijn mond weer. Hij slikte even en week wat naar achteren terwijl hij zijn ogen weer opende en Ephony weer aankeek. Hij merkte dat ook zijn ademhaling een beetje trilde.

Haar hand gleed automatisch van zijn nek een stukje door naar zijn rug toen hij haar onzekere pogingen beantwoorde. Je zou het gek kunnen noemen, of kinderlijk, maar haar totale concentratie ging uit naar zijn handelingen en die van haar dat ze de rest van haar lichaam eigenlijk vergat. Ze volgde elke stap van hem, beantwoorde hem op de manier waarop het in haar op kwam. Toen ze zijn tong voelde, proefde ze hem. Ze kon het niet beschrijven, het was gewoon Zalas. Ze volgde zijn bewegingen met zijn tong, beantwoorde hem door hem te spiegelen. Ze snapte nu wel waarom mensen dit deden, en haar gehele zelf maakte van binnen een vreugde sprong bij dit moment. Ze lag eigenlijk nog na te genieten van het moment toen Zalas zich langzaam terug trok, en zij gelijdelijk zijn bewegingen volgde. Even bleef ze met gesloten ogen liggen, en toen ze ze opende werd haar blik gelijk weer gevangen door de amberkleurige ogen van Zalas die boven haar hingen. Ze glimlachte afwezig naar hem, waarna haar armen zich ontspande om zijn middel en nek, waarna haar arm van zijn nek afgleed en op zijn bovenarm bleef rusten. 'Hmmhmm, je kan inderdaad heel vervelend zijn,' sprak ze sarcastisch, doelend op zijn plagende waarschuwen van een paar minuten terug. Haar stem klonk hees en zachtjes, alsof ze hem nog niet helemaal terug gevonden had. 'Ik denk niet dat ze ons zullen missen op school,' mompelde ze op de zelfde toon waarbij haar ogen de gehele tijd die van hem niet los hadden gelaten. Haar woorden doelde eigenlijk op dat ze van haar nog lang niet weg hoefde, maar die zin was als eerste bij haar opgekomen.

Zalas glimlachte even terug toen Ephony afwezig naar hem glimlachte. Hij probeerde er tevergeefs de spanning mee uit zijn lichaam te drijven. ''Kun je nagaan, en ik ben nog niet eens echt begonnen'' grijnsde hij plagend terug op haar sarcastische woorden. Ook zijn stem had hij nog niet helemaal onder controle. Hij klonk een beetje schor en fluisterde half. Hij schudde even kort zijn hoofd. ''Ik denk het ook niet. En als Des problemen heeft, dan lost hij het vandaag zelf maar op'' grijnsde hij. Hij gebruikte niet vaak de afkorting Des van Deshas bij anderen behalve mensen die hem ook zo kende. Maar het was ook niet moeilijk om Des terug te leiden naar Deshas. Met die woorden stemde hij er, zonder het echt te zeggen, mee in om nog even langer te blijven. In de kleine stilte die volgde luisterde Zalas naar het knappen van het hout in het vuur. ''Sorry, ik kan het niet laten de hele tijd naar je te kijken. Je bent gewoon zo mooi'' verontschuldigde hij zich daarna zacht en wendde zijn blik even af toen hij besefte dat hij opnieuw naar Ephony zat te staren.

Ze grijnsde opgelaten naar hem, waarbij ze haar wanger dieper voelde kleuren toen ze zijn woorden hoorde. Haar grijns ontspande wat en vormde zich in een glimlach bij het horen van zijn bevestiging. 'Hij kan wel even zonder zijn onschendbare vechter,' vervolgde ze zijn woorden, waarna ze hem vrolijk aankeek. Eigenlijk zou zijn situatie haar moeten beangstigen, of tenminste haar bezig moeten houden. Maar het was gewoon wie hij was, en eigenlijk was ze dolblij dat hij in zijn situatie zo dicht bij de Heer der Duisternis in de buurt dit had. Het gaf haar een gerust gevoel dat hij tenminste nog terug kwam als hij met Deshas op 'stap' ging. Haar armen bleven bijna geboeid op zijn plek liggen, hem niet de ruimte te geven dat hij weg kon. Haar ogen gleden in de korte stilte van zijn gezicht af, naar zijn nek waar nog niet zo lang geleden zijn ketting nog had gehangen. Ze voelde haar wangen weer de rode kleur aannemen bij het horen van zijn stem. Ze had zijn blik gemerkt, maar had geen moeite gedaan om het te stoppen. 'Zolang het om die rede is mag je kijken wat je wilt,' beantwoorde ze hem zachtjes, verlegen door zijn directe woorden. Ze kwam omhoog met haar lichaam, waarbij ze hem met haar lichaam opzij drukte en hem met lichte dwang op zijn rug legde. Ze kroop tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn borst, waarna haar hand op zijn buik bleef liggen. Over hem heen staarde ze naar het vuur dat niet veranderd was sinds ze er voor het laatst naar gekeken had. Hoe kon de wereld zo het zelfde blijven terwijl er van alles in haar veranderde en op z'n kop werd gezet.

Zalas glimlachte even ongemakkelijk. ''Onschendbaar zou ik ook weer niet zeggen'' zei hij zacht. ''Bij jou voel ik me bijvoorbeeld kwetsbaar'' zei hij terwijl hij een lok uit Ephony's gezicht streek. Hij lachte even zachtjes toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Ephony's wangen rood kleurde na zijn woorden. ''Je weet niet half hoe schattig je bent als je bloost'' grijnsde hij. Hij verzette zich niet toen ze hem opzij duwde. Hij liet zich gewoon door haar op zijn rug duwen. Hij voelde lichte druk op zijn borstkas toen Ephony haar hoofd daar te rusten legde. Zijn ene arm die achter haar langsging streek zachtjes over haar schouder terwijl de vingers van zijn andere hand door de hare vlocht die ze op zijn buik had gelegd. Zalas keek even naar boven. Daarna sloot hij zijn ogen en luisterde. Het knappen van het vuur sloot hij buiten. Hij concentreerde zich op het water bij de grotopening. Hij hoorde het storten en regelmatig vallende water van de waterval. Maar het onregelmatige getik van de regen ontbrak. ''Het is gestopt met regenen'' zei hij zachtjes en nog steeds met gesloten ogen. ''Denk je dat het te laat is om nu nog door het donkere bos terug te gaan naar school?'' vroeg hij daarna met een kleine glimlach op zijn gezicht maar zijn gezicht nog steeds naar boven gekeerd en zijn ogen gesloten.

Ze keek hem met gespeelde afkeuring aan toen hij haar woorden tegensprak. Maar er brak weer een verlegen blik door toen hij doorsprak. 'Pas maar op,' grapte ze zachtjes op zijn tedere woorden. Ze schoot zachtjes in de lach, ongemakkelijk bij zijn woorden dat ze schattig was. Ze kon er niets tegenin brengen, want ze wist als ze dat zou doen ze zijn grijns alleen maar breder zou zien worden. Ze zuchte bijna onhoorbaar van ontspanning toen ze zijn hand langs haar schouder voelde en zijn vingers tussen die van haar. De likkende vlammetjes van het kleine kampvuur in de grot gaf een aangenaam beeld. Het was doodstil, op het knappende geluid van het vuur en de waterval na. Het waren natuurlijke geluiden, geluiden die je alles behalve vervelend kon vinden. Ze werd uit haar gehypnotiseerde toestand gehaald toen ze na een tijdje Zalas' zachte stem hoorde. Ze tilde haar hoofd op en kantelde haar bovenlichaam wat naar hem toe zodat ze half op haar buik lag. Ze keek door het kleine stukje opening naast de waterval naar buiten. 'Je hebt gelijk,' mompelde ze haar gedachtes hardop bij het zien van de droge hemel. Je kon haar bijna hoorbaar horen slikken toen Zalas het donkere bos opperde. Haar ogen bleven krampachtig op de buitenlucht gevestigd. 'Donkere bos?' antwoorde ze hem bijna piepend. De laatste keer dat ze daar was geweest was ze bijna vermoord door een stel schaduwwolfen, en de gevolgen waren nog steeds zichtbaar op haar lichaam. 'Is er geen andere weg?' vroeg ze hem benauwd zonder haar blik op hem te vestigen, aangezien hij zijn ogen gesloten had. Haar woorden zeiden genoeg, alleen als het echt nodig was zou ze zich - angstig - op dit tijdstip door het bos begeven.

PROFILE MAGICIAN

» Ephony ~
» Ephony trainen.
» Ephony opzoeken.
» Vleugels voor Ephony.

Met Ephony.

Met Ephony.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen