Er hing een vredige sfeer in de kleine, bruine kroeg aan de rand van Oak’s Field. Iedereen leek zich keurig met zijn eigen zaken te bemoeien, er werd wat gelachen, flink gedronken en het knisperende haardvuur verspreidde een aangename warmte. Menig voorbijganger of stamgast had zich daarom naar binnen gewaagd om een plekje uit te zoeken en de voorraad van de barman aan te breken.
Dit alles veranderde echter als donderslag bij heldere hemel bij het ruw openslaan van de eikenhouten deur. Als de klap alleen al nog niet genoeg was om glazen te laten omstoten en monden verwonderd open te laten zakken, dan was de gestalte die in de deuropening verscheen ruim voldoende om voor menig geschokt gezicht te zorgen.
Grote ogen werden direct op hem gevestigd nog voor hij zijn immense gestalte door het gat van de deur had weten te persen. Van top tot teen bedekt in het vocht van de zomerse regenbui, zagen zijn gehavende gelaat en de donkere kringen onder zijn ogen er zo mogelijk nog dreigender uit. Als een wild beest schudde de Witcher zijn halflange, witte lokken los van zijn natte huid en keurde de omgeving een nauwkeurige blik waardig met twee priemende, gouden, katachtige ogen waar het merendeel van de bezoekers even van leek te huiveren. Zelfs de muziek die op de achtergrond speelde haperde kort, waardoor een onprettig gekras van de platenspeler het gepeupel compleet het zwijgen oplegde. Geralt kon niet bepaald zeggen dat het hem verraste, noch dat hij onbekend was met de starende blikken en vlagen van angst en nervositeit in zijn buurt. Werkelijk eraan wennen, zou hij echter nooit.
Een diepe, brommende zucht rolde over zijn lippen terwijl hij in grote stappen richting de bar stampte en daarmee iemand onbedoeld op zijn buik over het tafelblad heen kegelde met een enkele tik van zijn schouder. Argh. Net wat hij nodig had na een lange, laaange dag vol domme vragen en ongewenste collega’s. Soms ook in combinatie. Maar deze kroeg kende nou eenmaal drie zeer belangrijke voordelen waardoor Geralt er vaker dan eens zijn getekende gezicht liet zien: 1. leerlingen en collega’s waagden zich hier nauwelijks naar binnen, 2. het was onbekend en ongeliefd genoeg om zoveel mogelijk overige “feestgangers” buiten te houden en 3. er was sterke drank in overvloed. Precies zoals het hem beviel.
En dus slofte hij naar zijn vaste plek in de hoek aan de bar waar de kruk, tot zijn tevredenheid, nog leeg bleek te zijn. Met een goedkeurende grom zette de docent vuurmagie daarom zijn lange lijf erop neer en maakte zijn nekspieren uitgebreid los na de teisterende kou van buiten. Zonder dat hij ook maar een woord hoefde te spreken, leek de barman hem al gespot te hebben (Hoe kon het ook anders, zou je zeggen…) en werd vrijwel direct een rijkelijk gevuld glas met een sterk geurende drank zijn kant op geschoven. Geralt nam het met een dankbaar knikje aan en wilde het al naar zijn lippen brengen, tot-
“That seat is taken.”
Tergend langzaam gleed zijn blik opzij naar de persoon naast hem aan de bar, waardoor hij hem net vanuit zijn ooghoeken recht door diens brillenglazen heen kon aanstaren… Omstanders die de opmerking hadden gehoord, leken de gebrilde nieuwkomer gelijk non-verbaal duidelijk te willen maken dat hij beter kon zwijgen of zich een andere richting uit kon begeven. Welke dan ook. Alles behalve- Maar het was al te laat: “Good eye.” mompelde Geralt terug, doelend op zichzelf, ongeacht dat het overduidelijk was dat hij dondersgoed wist wat de ander werkelijk bedoeld had.
Met een verblufte blik staarde de man hem aan, opende zijn mond al om in protest te komen, maar… viel abrupt weer stil bij het doordringende, onbreekbare gestaar van de vreemdeling… of… wie of wat het ook precies was…
Mooi.
Waar was hij ook alweer gebleven? Oh ja...
Een tweede poging werd ingezet om een welverdiende slok van zijn drankje te nemen, tot-
Hm?
“Oh shit. He tapped him on the shoulder..!"
“No… Really? Damn. He’d better say his goodbyes then…”
Meerdere ogen werden ondertussen op de witharige Witcher gericht die plotseling was blijven steken in zijn slok bij het voelen van een hand op zijn schouder… “Touch me again and you lose the hand.” klonk het enkel nog scherper dan het lemmet van een pasgeslepen zwaard, waardoor de hand spontaan…toch weer werd teruggetrokken…
Een stilte volgde. Een moment van voelbare aarzeling. Geralt zelf leek echter geen aanstalten te maken zich überhaupt om te draaien, noch de ijzige stilte te doorbreken.
“But… I’m already sitting here…a-actually.” sprak… nee… piepte de persoon achter hem tenslotte stamelend.
Ughhhh…
In een ruk had hij zich uit het niets toch omgedraaid, waardoor een golf van schrik door de menigte trok en met name de man achter hem geschrokken drie passen achteruit deed, al waren zijn handen in een dwaze poging van assertiviteit tot vuisten gebald. Geralt nam een moment, een… lang moment, om hem te observeren, al kostte het hem welgeteld tien seconden vast te stellen dat dwaas 1 en 2 aan elkaar verwant moesten zijn. Ze hadden zelfs dezelfde smaak bril… “Well…” galmde zijn zware stem als de rollende donder door de kroeg, zonder dat hij hier enige moeite voor hoefde te doen. Nog meer ogen werden op hen gericht… “Then maybe you should consider buying yourself some new glasses, since last time I checked, I am in fact… sitting right here, right now and you… are merely standing next to it.”
De -inmiddels enigszins trillende- man slikte hoorbaar en zoog een grote hap lucht naar binnen. “But I-“
De docent trok bedachtzaam een wenkbrauw op. “Is there something wrong with your ears as well?” werd er op de ander als een kanonskogel afgevuurd, waardoor deze als door de bliksem geraakt bleef staan. Nog voor hij maar een geluid kon maken, sprak de Witcher al verder: ”Haven’t you heard? This seat is taken. Find another.” En daarmee was Geralt even abrupt weer richting de bar gedraaid om zijn glas eindelijk in één flinke teug te legen en met een kleine, triomfantelijke grijns aan te horen hoe het geluid van voetstappen achter hem zich dan toch verplaatste een andere, willekeurige richting op, gepaard met de kakofonie van hartelijk mannengelach van alle kanten.
Gretig hield hij zijn glas vervolgens even bij toen de barman hem geamuseerd eens flink bijschonk en daarmee zijn onuitgesproken instemming uitte. “What does a Witcher have to do to get some god damn peace and quiet around here?” klonk het brommend, slechts… half grappend. Het was iets.
De andere man lachte meesmuilend waarbij hij het glas tot de rand toe volschonk en schudde zijn hoofd. “You? Probably… pull your sword out and be the last man standing.”
Voor een moment, misschien een seconde, ontblootten Geralt’s tanden zich zowaar in een gevaarlijke, doch speelse grijns terwijl hij het glas opnieuw naar zijn mond bracht. “Don’t tempt me…” klonk het nog gedempt voor hij een grote slok nam.

Gevaarlijk rustig zette hij de fles jenever aan zijn lippen en nam een flinke slok. De fruitige nasmaak brandde in zijn keel maar hij dronk koppig door. Het was iets wat hij niet vaak zelf kocht, maar Ronodan was dan ook niet degene die voor deze fles betaald had. Die genereuse donateur zat schuintegenover hem. De heterochromische ogen waren tijdens het drinken dan ook strak gericht op de ongelukkige die nu moest toekijken, verlekkerd en met spijt, hoe steeds meer van de drank verdween. Dat maakte het zoveel zoeter. Met een kalmte die hem ongewoon was zette hij de fles weer op tafel neer. Hij zag de ogen van de ander zijn bewegingen volgen. 'Ga je nog inleggen of wat?' klonk zijn stem zowaar nog lager dan gebruikelijk. Duidelijke irritatie weerklonk in de fel uitgesproken bastonen. Die vent kon er niks aan doen. Hij was een gevalletje van "verkeerde plek, verkeerde tijd" en moest dat nu bekopen. Voorlopig was hij er alsnog redelijk goed afgekomen. Ronodan hoorde de man zachtjes zuchten toen hij ook zijn laatste Talons op tafel liet vallen. Het trieste gerinkel verstomde. 'Goed. Laat maar zien,' grijnsde hij vervolgens naar de drie kerels aan het andere eind van de tafel. De kleine, houten schijven werden tegelijk omgedraaid. Op de andere kant stond een symbool gekalk. Een meerstemmig koor van scheldwoorden liet een enkele andere kroegganger even opkijken waarna Ronodan met de brede grijns nog steeds op zijn gezicht zijn winst naar zich toe schoof. Misschien dat er dan toch nog een redelijk eind aan deze dag kon komen aangezien de rest had bestaan uit vergaderingen, gesprekken, audiënties en bij terugkomst op de academie het volgende gedonder. Hij had iedereen Angani uit gesmeten en was achter de piano gaan zitten. Maar zelfs de ivoren toetsen hadden hem niet tot rust kunnen brengen. Zijn onrust had hem langs Ilma gestuurd, in de vergeefse hoop Alec misschien tegen te komen. Maar de blonde watermagiër was waarschijnlijk zelf ook nog aan het werk. Dus zijn benen hadden hem verder gedragen tot hij uiteindelijk was uitgekomen in Oak's Field bij een kroeg die hij alleen op avonden als deze bezocht. De barman was niet blij geweest hem weer te zien.
'One more game,' Ronodan keek op naar de man recht tegenover hem. Zijn eerst zo brede glimlach die hij aan het begin van die avond had gehad was omgevormd tot een grimas en de ader in zijn nek was aardig gaan zwellen en kloppen. Zijn ogen leken wel vuur naar hem te spuwen. 'You sure you wanna do that?' Het klonk vrij spottend. De man dreigde alles wat er nog over was van zijn controle even te verliezen. Een kleine zenuwtrek bij zijn oog was het resultaat. 'I have a good feeling about this one,' ging hij verder op een toon waarbij de meeste mensen zouden bedanken voor de eer. De meeste mensen dan....
'But I want more than just Talons. I want that golden ring,' Hij knikte naar de ring die sinds zeer recent aan een zwart leertje rond zijn nek hing. Ronodan bleef de man even onbewegelijk aankijken. 'Very well,' Hij trok de ketting over zijn hoofd en legde de ring met een korte klap plat op de tafel.
De schijven werden opnieuw verdeeld. Hij wierp een korte blik op wat hij in de hand had gekregen en legde er toen plat een op de tafel, zijn blik strak op zijn tegenstander gericht. Dat was het moment dat achter hen een opstootje gaande leek te zijn. Met een blik over zijn schouder bestudeerde Ronodan het tafereel. De witharige reus van een vent kwam hem bekend voor. Hij had de man eerder gezien. In de gangen van de academie. Er gingen aardig wat roddels over die kerel door de schoolgangen. Vaak samen met het woord "Witcher". De krielkip waar hij mee stond te "discussiëren" kwam hem ook ergens vaag bekend voor. Een van de stamgasten wellicht. Pas toen de man zich weer omdraaide en op zijn stoel ging zitten en duidelijk was dat er verder geen confrontatie zou komen, draaide ook Ronodan zich weer terug. 'Alright. Show them,' Kort gejuich steeg op aan de andere kant van de tafel. Gretig stak de man zijn hand uit wat overging in een ijselijk geschreeuw toen het steakmes van de maaltijd van een van de kerels dwars door de hand was gegaan en zich in het hout van de tafel boorde. Met tranen in zijn ogen keek de man naar Ronodan, zijn blik binnen een seconde zo snel veranderd. Zonder wat te zeggen stond hij op, boog zich voorover en trok een schijf uit de opgerolde mouw van de ander. 'You thought I wouldn't notice?' De ander was te druk bezig met zijn bloedende hand om erop te reageren. De twee overige kerels, lijkbleek van de plotselinge wending, maakte zich zo snel uit de voeten dat de stoelen omvielen. Met een achteloos gebaar trok Ronodan het mes terug en greep de ketting. Zijn andere hand was uitgeschoten naar de keel van de man die had getracht vals te spelen. Gorgelend en verwoed naar adem happend sleurde hij de man mee naar de bar waar hij hem met een gemene klap bovenop gooide. 'Everyone gets a round. He's paying,' was het enige wat hij zei. De barman rolde met zijn ogen maar draaide zich toen toch om om nieuwe flessen drank erbij te pakken. Zolang er maar betaald werd.