Buiten klonken achter haar openstaande raam klonken de vogels. Warm en kwiek hun ochtend lied kwetterend. De lucht achter het gordijn was ook al langzaam van indigo blauw naar zacht grijzig gegaan. Francesca lag in haar bed. Haar dekens van zich afgeschopt aan het voeten eind. Haar donkergroene ogen starend naar het horloge op haar nachtkastje waar ze al een half uur naar had liggen staren. Pas toen de grote wijzer op de 12 sprong en de kleine wijzer op de 5 bleef hangen, toen pas zette ze zich af van het matras en rekte ze zich oh zo charmant uit. Zo stilletjes mogelijk natuurlijk want Paisley lag een paar meter verder op nog diep te snurken in haar bed. Francesca greep naar haar bril en keek even over haar schouder naar de kant van de kamer die haar zuster bezet hield. Ze schudde even afkeurend haar hoofd bij het zien van de bende die ze alweer gemaakt had. Helemaal in vergelijking met haar kant van de kamer, die er op en top opgeruimd uit zag. Ze gaapte nog een keer en merkte dat Drama ook wakker was geworden en al uitrekkend over het bed haar kant op kwam. Ze aaide het dier begroetend over haar ruggetje. De kat krulde zich op op het warme hoofdkussen van haar bazinnetje om zacht spinnend verder slapen. 5 uur s'ochtends... wat zou ze eens gaan doen... Het was een zaterdag dus ze had sowieso geen lessen vandaag...

Na een korte innerlijke discussie besloot ze maar een fijn plekje te gaan zoeken met haar leesboek en een warme kop koffie. Ze schoof haar voeten in haar pantoffels en greep de badjas van de haak aan haar kast. Terwijl ze deze omdeed merkte ze opeens op de bende van Queens nest op. Zacht mompelende liep ze er naar toe en veegde ze het de 20 centimeter naar Paisley toe. Daar hoorde het! Stomme Wyvern. Wederom gapend pakte ze de twee fictie boeken van haar nachtkastje af. Het uilennest & The sound of the wind. Beide een tragedische maar spannende roman over fictionele verhalen van de Cassiaanse geschiedenis. De ene had ze bijna uit en de andere wilde ze graag in beginnen. Met deze boeken onder haar arm slofde ze zacht de kamer uit, haar zus en de twee dieren lekker laten slapen.

Francesca was hier nu ongeveer een week en ze begon het kasteel al beter te leren kennen. Al was ze tot nu toe voornamelijk in de keukens en de bibliotheek te vinden geweest. Naast de lessen van Master Shong natuurlijk. Nu vond ze ook wederom haar weg naar de keukens en ze genoot van de complete rust die op dat moment in het kasteel heerste. Er was bijna niemand wakker. De gangen waren compleet leeg. Tenminste, dat dacht ze.. Ze keek verschrikt op toen ze iets achter zich hoorde... maar de gang was leeg... al vertrouwde ze dat harnas in de hoek niet helemaal...
Ze slofde ongestoord weer verder naar de keuken waar ze een warme kop thee voor zichzelf maakte. Ze had toch niet zo'n trek in koffie, zo vroeg in de ochtend. Zacht blazend in de dampende kop kwam ze de keuken weer uit en liep ze door de grote zaal, die ook compleet leeg was, naar de gangen terug. Ieder ander had het een spookachtig gevoel gegeven. Die legen gangen, zo stil en verduisterd. Francesca vond het wel aangenaam. De complete rust die er heerste. Maar ze was niet van plan om in het kasteel te blijven. Op haar pantoffels en zacht nippend van haar hete kop citroen thee vond ze haar weg naar buiten, naar de kassen en uiteindelijk de overwoekerde ingang van de geheime tuin. Voor ze naar Starshine was gekomen had ze al verscheidende boeken over de academy gelezen en was zo achter het bestaan van de tuinen gekomen. Het had haar ook niet veel tijd gekost om de ingang te vinden. Maar dat was maar één keer gelukt en echt de tuin in gaan durfde ze toen nog niet. Nu het zo vroeg was durfde ze er wel heen want er was nu sowieso niemand in de buurt om haar te storen... waarschijnlijk.

Dus! Waar was die verdomde hendel ook al weer? Ze trok voorzichtig wat van de klimop opzij en draaide de deurklink van het hek naar beneden. Ze werd onmiddellijk verwelkomt met een scala aan heerlijke zoete bloemen geuren en een glimlach verwarmde haar gezicht. Dit was de perfecte plek om haar ochtend te besteden. Het was er beschut, mooi, rustig en stil. Meer had ze niet nodig. Nadat ze het hek weer achter zich had gesloten waande zich een heerlijk pad tussen de geurige bloemen die in het ochtend ligt jammer genoeg nog wat grauwig aandeden. Al zou daar snel verandering in komen. Ze vond een bankje langs een muur vol wilde klimrozen waar iemand haast haar naam had geschreven. Zo'n perfect plekje was het. Ze nam er plaatst, zette haar thee naast zich op het bankje en greep het boek waar een prachtige sneeuwuil op stond afgebeeld. Nog een paar hoofdstukken en dan was ze klaar! En zodra Francesca het boek had geopend was ze weg van de wereld. Compleet gefocust op de woorden die prachtige beelden in haar hoofd schetste. Zich compleet onbewust van de wereld om haar heen... en de mensen in haar buurt..