Voetje voor voetje liep het jonge meisje de hal in, na weer een lange schooldag overleefd te hebben. De geur van versgebakken brood vulde haar neus. Ongemerkt krulden haar mondhoeken iets verder omhoog, terwijl ze zachtjes neuriënd verder stapte. “Papa…?” ontsnapte haar lippen. “Papa, waar ben je?” Haar kleine handje zocht de klink van de keukendeur om het voorzichtig wat verder open te duwen. “Ben je hier…?” Een vrolijke grinnik klonk toen de twaalfjarige de ruimte in hupte. Haar heldere, groene ogen keken nieuwsgierig in het rond, op zoek naar de lange, bruinharige man. Echter leek hij nergens te bekennen… Hm?
Haar nette schoentjes tikten ritmisch op de koude tegels terwijl ze doorwandelde.
Op het aanrecht stond het brood, wat ze eerder had geroken, met daarnaast een verse kop thee uitnodigend op haar te wachten. Gretig pakte ze de mok met beide handen vast en begaf zich nu naar de woonkamer. “Papa?!” riep ze deze keer iets luider. Een bepaalde verwondering klonk door in haar hoge stem, aangezien het vreemd was te noemen dat haar vader haar niet allang bij binnenkomst begroet had. Dit was toch zijn vrije dag geweest…? Normaal was hij er altijd nog voor ze haar eerste stap naar binnen had gezet. Huismoeders waren er niks bij.
Ook de woonkamer was geheel… verlaten, akelig verlaten…
Met iedere volgende pas die ze zette, groeide de verwondering, vervormde het en ging het over in… onrust. Dit was toch wel heel gek… Waar was hij?
Geen briefje lag op de eettafel die er gewoonlijk zeker zou liggen als hij bij uitzondering nu de deur uit was. In de hal had ook zijn jas zoals altijd op de kapstok gehangen, zijn schoenen eronder in de lage kast weggestopt. Hij móest er zijn…

Nogmaals ging Rinn alle kamers van de benedenverdieping af, alsof haar vader op miraculeuze wijze plotseling voor haar neus zou verschijnen, maar natuurlijk was dit niet het geval...
Dan was er nog maar één mogelijkheid: boven. Maar… had hij haar dan niet allang gehoord moeten hebben? Ze had inmiddels haar mond droog geroepen…
Aarzelend, verward en bezorgd vervolgde Rinn haar zoektocht door zich via de trap naar boven te wagen. “…Papa?” fluisterde ze, alsof iets of iemand haar keel dichtkneep bij ieder geluid dat ze produceerde. Haar kleine handen omklemden de mok zo stevig dat haar knokkels wit zagen. Haar hart begon steeds heviger te bonken toen ze zijn slaapkamer naderde… Ergens brandde de pijn van het vermoeden wat ze mogelijk zou aantreffen als ze heel, heel eerlijk naar zichzelf zou zijn, zo eerlijk als ze naar niemand was geweest, zoals… ook haar vader naar niemand was geweest.
Ja, ze wist… ze wist wat er… aan de hand kon zijn… Zij wel, alléén… zij…
Haar vingers reikten al naar de gesloten deur, maar trokken zich op het laatste moment terug. Ze kon het niet… Ze wilde de waarheid niet onder ogen zien. Ze wilde het niet! Ze moest… Ze…
“PAPA?!” schreeuwde ze nog één laatste keer met alle kracht die ze in zich had, in de uiterste hoop dat hij haar toch nog zou antwoorden, dat het toch nog… niet te laat was…
Langzaam ging de deur open toen ze, na misschien minutenlang onbeweeglijk zo te hebben gestaan, dan toch haar moed bij elkaar had geraapt die stap te zetten…
Tergend langzaam schoof hij stukje bij beetje verder open. Stukje… bij… beetje… totdat…
Een luide krak klonk toen de mok uit haar handen gleed en met geweld uit elkaar spatte voor haar voeten. Het ging gepaard met een oorverdovende, hartverscheurende gil van het meisje zelf. Het geluid van pijn en wanhoop klonk als de symfonie van pure hartzeer, als… het moment waarop een jong hart brak.

Met een schok zat Rinn recht overeind in haar bed. Gejaagd keek ze om zich heen. Het zweet stond op haar voorhoofd en maakte haar lakens vochtig. Haar borstkas schoot vlug op en neer.
Het kostte haar de nodige moeite te bepalen waar ze zich precies bevond. Het was uiteindelijk de stekende pijn rond haar hals die haar terughaalde naar de realiteit, de… huidige realiteit dan. Met een pijnlijk gezicht plaatste ze haar lange, dunne vingers op de blauwe plekken, omringd met krassen. Ze had zich weer in haar slaap gekrabd…
Het was lang geleden sinds ze die “nachtmerries” voor het laatst had gehad. Bijna… vijf jaar? Maar sinds kort waren ze weer in volle hevigheid teruggekeerd, sinds…
Vlug schudde ze haar hoofd. Nee, ze wilde er niet aan denken! En toch… wreef haar hand weer langs haar hals…
Met een diepe zucht hees ze zich uit bed. Haar lichaam voelde ongewoon zwaar, zoals het vijf jaar geleden had gevoeld. Wat was er toch met haar aan de hand…? Waarom kon ze die gedachtes en… angst niet gewoon van zich afschudden?!
In het verleden had ze er al lang genoeg bij stilgestaan. Nu moest het weleens klaar zijn. Hoe kon één klein incident het weer zo erg hebben aangewakkerd?
Klein…
Klein? Was het dat werkelijk…?
Schoorvoetend slofte ze naar de kledingkast. Een wat grotere trui lag over haar staande spiegel geslagen, omdat ze het niet had kunnen opbrengen haar reflectie te aanschouwen. Dat zou vanzelf weer komen als de plekken in haar hals-
Hmn…
Het daglicht had haar kamer nog niet bereikt, waardoor de duisternis haar gelaat beroerde. Het sloot aan bij de stemming die ze voelde. Het voelde ergens bekend, griezelig bekend, met het verschil dat ze nu sterk genoeg was om er tegen te vechten. Toch kon ze niet ontkennen dat de handen die haar nek hadden omsloten niet alleen uiterlijke sporen hadden achtergelaten…
Met de moed die ze had verzameld in der loop der jaren, had ze écht geprobeerd het achter zich gelaten, maar vergeten kon ze het niet en vergeven…
Uitte het zich niet overdag als ze glimlachend in de klas zat, dan kwam het wel naar voren op het moment dat ze haar ogen sloot voor de nacht.
Ietwat nijdig, meer boos op zichzelf dat ze zich zo liet beïnvloeden, klapte ze de kast open en trok er vlug wat kleding uit. Het was zaterdag, dus veel haast had ze zeker niet, maar toch leek iedere seconde, die ze nog langer in de kleine ruimte (met de spiegel…), zou doorbrengen, te lang. Hierdoor sprong ze in een rap tempo onder de douche, friste zich op om alle spanning van de nacht weer van zich af te werpen en hees zichzelf in een simpele spijkerbroek, dikke trui, winterjas en laarzen. Normaal was er meestal wel iets fleurigs aan haar outfit op te merken, een kleine sprankje vrolijkheid wat haar altijd sierde, maar nu waren alleen haar groene ogen het enige contrast met de verder donkere kleding en haar eigen lange, roodbruine lokken. Om het af te maken werd een sjaal voorzichtig om haar gehavende hals gewikkeld, zodat niemand het zou zien.
Stel je voor dat iemand het zou zien…
Nee. Nee… Ze wilde er verder niemand mee lastigvallen. Dit was iets tussen haar en Vergil geweest. Niemand hoefde het te weten. Het… het was een ongeluk. Ze was gewoon…op het verkeerde moment, op de verkeerde plek geweest. Haar eigen stomme schuld.
…Toch?

Niet veel later slenterde Rinn over het buitenterrein van de school. Min of meer doelloos wandelde ze van plek naar plek, niet zeker wetende waar ze naartoe kon gaan. Voor nu kon ze haar vriendinnen even niet onder ogen komen. Die zouden gelijk doorhebben dat er iets was. Natuurlijk! Iedereen die langer dan een paar seconden haar zou bekijken, zou het wel kunnen raden. Rinn was nog wel eerlijk genoeg naar zichzelf en haar omgeving om niet te glimlachen als ze niet in de aandacht stond. En… ze kon het simpelweg niet verbergen… Niet helemaal.
Een zucht ontsnapte haar lippen. Met een beetje geluk waren de plekken en krassen na een paar dagen… of een week… weer wat meer weggetrokken, zodat ze zich niet meer zo hoefde te verstoppen, zodat ze het tenminste weer zou kunnen opbrengen zichzelf in de spiegel te zien, zonder direct te denken dat ze gefaald had… dat ze alles over zichzelf had afgeroepen.

Hoe langer ze liep, hoe meer haar gedachten weer begonnen op te komen… hoe meer ze weer begon te malen. Beelden flitsten voorbij van het moment in de kassen, van de handen die haar bloeddorstig grepen, van… de rode ogen… Het beklemmende gevoel rond haar hals en hart greep haar, de angst wat er zou gebeuren en-
Nee! Nee, ze mocht er niet meer aan denken! Hou op! HOU OP!
Haar handen schoten naar haar hoofd, alsof ze zichzelf zo wilde dwingen te stoppen met denken aan wat er was gebeurd, maar ze had zichzelf niet in de hand. Tranen prikten alweer achter haar ogen, al probeerde ze ze verwoed tegen te houden, met alle mogelijke moeite…
Enkele gezichten werden al verwonderd haar kant op gedraaid. Shit…
Ze… ze moest hier weg, voordat iemand het zou zien… Maar waarheen? Ze kon niet terug naar binnen. Daar waren alleen maar meer mensen. Ze kon niet hier blijven, want ook hier werd ze al bekeken. Waar-
Een plotselinge gedachte doemde in haar op toen ze herkende waar ze zich ongeveer bevond. Als door de bliksem geraakt kwam ze al sneller en sneller in beweging. Zo snel als haar benen haar konden dragen, spoedde Rinn zich verder over het terrein. In haar eigen paniek, hoorde ze niet hoe een meisje achter haar nog riep of alles wel goed ging.
Ze moest… weg…
Snel… Snel!
Het meisje rende en rende, negeerde het snijden van de ijzige wind aan haar lichaam, negeerde de brandende pijn onder de sjaal. Snel…!
Ze rende net zolang tot de stallen voor haar opdoemden. Rinn was er weleens eerder geweest vanwege haar eigen liefde voor dieren. Eigenlijk… vond ze soms zelfs fijner in de aanwezigheid van dieren dan mensen te verkeren en zeker nu leek het de perfecte plek, maar eigenlijk ook.. de enige plek waar ze zich terug kon trekken.
Haar groene ogen schoten in het rond om te peilen of er iemand was. Maar op de dieren zelf na, leek er niemand te bekennen. Gelukkig…
In de laatste afstand die ze moest overbruggen, begon haar lijf steeds heviger te trillen, al had ze het niet koud. De tranen die ze eerder zo dapper had bevochten, begonnen rijkelijk over haar zachte wangen te stromen.
Verloren liet ze zich tenslotte ergens achterin de stallen in het schone stro zakken, verborgen achter opeengestapelde hooibalen. Pas nu… nu liet ze toe dat haar werkelijke gevoelens eruit kwamen…
Ineengedoken als een bange kitten, begonnen de tranen steeds meer te komen, haar smalle schouders te schokken en haar lichaam hevig te beven. De sjaal werd woest afgeworpen, omdat zelfs het fijnste schuren van de stof langs haar huid als nare steken voelde, maar ook omdat ze zichzelf wel kon vervloeken dat ze zich zo had laten raken, dat de angst weer terug was gekomen, of… leek terug te komen.
Een zacht gesnik weerklonk in de verder serene stilte van de stallen, terwijl Rinn opgekruld bleef zitten…

[& @Nardo ]

Waarom had hij zich ook alweer voor deze buitenschoolse activiteit aangemeld? Oh right… he didn’t…
Met een verveelde uitdrukking stond Nardo tussen een klein groepje mensen die hetzelfde lot als hem hadden moeten ondergaan. Gezien er niemand zo gek zou zijn om zijn vrije zaterdagen hiervoor op te geven. Miss Roxanne, de VvF lerares stond voor het groepje. Scheppen en harken bij de hand. Want yay! Die stomme unilama’s kakte het hele terrein onder en niemand had zich vrijwillig aangemeld voor the job. Nu had de school iets leuks bedacht… In plaatst van strafwerk voor de nablijvers van deze week.. was het poep scheppen.
En laat het nou net zo zijn dat Nardo deze week moest nablijven na een… niet zo grappig grapje bij een van de leraren.. maar ja.. welke leraar verteld dan ook haar grootste angst, slakken, en verwacht dan niet dat ze de volgende dag een lokaal vol slakken binnenloopt.
Haar reactie was priceless though. Nardo grinnikte nog na als hij terug dacht aan de gillende vrouw, die woest naar Miss Eres was gestapt.. too bad dat hij nog een paar narks in zijn klas had zitten…
Zijn karamel bruine ogen schoven even richting Drake die hij met zo’n boyish smirk aan staarde. Hij had hem dan misschien verklikt. The idiot was zelf ook net zo goed in de problemen geraakt deze week en mocht lekker samen met Nardo poep gaan scheppen.

Nardo keek echter op toen Miss Roxanne opeens zonder reden stil viel en hij zag de vrouw opzij kijken naar een meisje met bekende roodbruine lokken. Zijn hart maakt een sprongetje toen hij Rinn herkende maar de breede grijns op zijn gezicht droop haast direct weer af. Ze leek van streek. Zodanig van streek dat het opviel bij niet alleen hem, maar ook Miss Roxanne en enkele andere leerlingen die verbaast om hadden gekeken. Miss Roxanne vervolgde afwezig haar praatje alsof er niks was, al bleef de vrouw naar Rinn kijken. Een vlaag van bezorgdheid overviel Nardo die Rinn met een bezorgde frons na keek. Wat zou er gebeurt zijn? Hij herkende haar bruisende sprankelendheid van de karaoke avond bijna niet meer terug in het gebroken meisje dat aan het groepje voorbij liep. Net toen een mede nablijfster aan haar vroeg of het ging schoot Rinn opeens weg. Het duurde wel geteld 3 seconde voor Nardo erachteraan ging. De waarschuwende schreeuw van Miss Roxanne negerend. Rinn was veel belangrijker dan die paar uurtjes straf.

Pfieuw! Wat was die meid snel! Nardo was een snelle jongen en rennen was een van zijn favoriete sporten maar hij had haast moeite met het bijhouden van Rinn. Ze rende voor hem uit, regelrecht naar de stallen en daar verdween ze voor een moment uit het zicht. Hij kwam even later ook hijgend aan en bleef voor een moment in de deuropening staan zoekend door de verlaten stallen naar Rinn. Direct schoten een paar dieren hoofden uit hun stallen om hem begroetend toe te hinniken en spinnen. Anula maakte een paar speelse grauw geluidjes toen ze haar baasje zag staan en was al helemaal enthousiast. Nardo liep vlug op haar af om even zijn hand geruststellend door haar vacht te halen en haar te kalmeren. Het dier gaf direct een kopje en maar Nardo’s aandacht lag al ergens anders toen hij zacht gesnik hoorde van achterin de stal. Hij liep langs de rijen met boxen en plaatste ook even zijn hand op de neus van Cicero, de zilver grijze hengst met zwarte manen die hij kende van zijn werk, maar liep al snel door. Nog half na hijgend van het rennen.
Hij vond het meisje ineengedoken achter het stro. Ze leek compleet verloren en eenzaam. “Hey? Are you ok?” Hij zakte voor haar neer op zijn knieën, nam haar zonder schaamte in zijn armen en liet haar even huilen. Zijn handen streken warm en troostend over haar rug toen hij eindelijk zacht begon te spreken. “What happened?”

Ze werd gek! Na al die jaren… had ze zulke momenten niet meer gehad. Toen haar vader net was overleden, nee, Rinn… de waarheid… Toen haar vader net zijn eigen leven had beëindigd, haar had verlaten, haar.. had achtergelaten met niemand anders dan zichzelf… toen… was haar wereld duister geweest. Ze werd alleen maar ouder, maar op dat moment had ze zich nog nooit zó klein en onbeduidend gevoeld. Het was alsof de dam die haar levensrivier vast had gehouden, had gecontroleerd, in één klap was weggeslagen, alsof… ze zichzelf niet meer in de hand had. Verloren in haar eigen emoties en pijn, had Rinn de hele wereld de rug toegekeerd. Ze had er alles voor gegeven om dan zelf maar te zijn gestorven, dan hem te moeten verliezen… Dat haar moeder haar in de steek had gelaten, was nog tot daaraan toe. Zij had nooit een kind gewild, was er niet klaar voor geweest… Aan haar had Rinn zich nooit gehecht, dus was het missen slechts het missen van een beeld en fantasie in haar gedachten. Maar haar vader… was haar alles… Zijn dood was als het verdwijnen van een belangrijk deel van haarzelf.
De ironische, stekende waarheid was dat ze hem, tot op de dag van vandaag, nog iedere dag zag, zonder dat hij er werkelijk was of had willen zijn. Het enige wat ze ervoor hoefde te doen was zichzelf in de spiegel te bekijken… Haar groene ogen waren het evenbeeld als die van haar vader. Dezelfde kleur en glinstering als die twee smaragden van hem… Dezelfde vriendelijkheid, liefde, zorgzaamheid, …pijn…
Ze wilde het niet herkennen, had jarenlang daardoor niet oprecht naar zichzelf kunnen kijken… Maar langzaamaan was het toch beter geworden.
En nu…
Rinn hoefde maar een vlaag van haar spiegelbeeld te zien en het benam haar de adem weer. Gepaard met de striemen in haar hals, voelde ze zich zwak en misselijk worden als ze er te lang naar zou kijken. Het confronteerde haar met het feit dat ze zich sinds haar eerste rouw zo lang geleden, niet zo verloren had gevoeld, met het verschil dat ze hier niemand kende die ze erover in vertrouwen durfde te nemen, niemand bij wie ze uit durfde te huilen, zodat ze zich beter zou voelen. Niemand.
Niemand…
Niemand waar-
“Hey? Are you ok?”
Wat…?
Langzaam, haast… ongelovig, keek Rinn op. Een schok trok spontaan door haar heen bij het zien van… “Nardo..?” klonk haar stem, zo zacht, zo schor… Ze slikte. Wat… wat deed hij hier? Verslagen keek ze toe hoe hij bij haar kwam zitten. Moest ze… hem vragen weg te gaan? Moest ze… zich van hem wegdraaien? Moest ze…
Moest ze-
Voor ze het goed en wel besefte, schoot Rinn plotseling naar voren en sloeg haar armen om Nardo’s middel heen. Haar gezicht begroef zich als vanzelf in zijn borst toen hij ook zijn armen om haar heen sloeg, alsof ze zich helemaal in zijn omhelzing wilde verstoppen, alsof… hij… als enige… haar mocht beschermen, tegen haarzelf. Als enige…
Nog vlugger, nog… ongecontroleerder begonnen de tranen te stromen en haar schouders te schokken. Haar vingers grepen zijn jas vast als enige houvast in een stortvloed van emoties. Niet loslaten…

Maar.. naarmate ze huilde, naarmate… híj niet wegging… naarmate… ze niet meer alleen was, hoe -langzaam, maar zeker- haar ademhaling en hartslag weer rustiger werden. Huilen ging over in zacht snikken. De angst… ging liggen als een storm. Stukje bij beetje kwam Rinn meer en meer tot rust in die enkele omhelzing, van die enkele jongen…
Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich… veilig.
Maar hoe.. kon dat…?
Met haar ogen gesloten luisterde ze naar het ritmisch bonzen van zijn hart om zichzelf het laatste stuk te laten kalmeren.
Eindelijk wist ze zo de controle over zichzelf te herwinnen. Eindelijk kon ze, sinds het voorval in de kassen was gebeurd, weer helder nadenken, zonder in die blinde paniek te blijven hangen…
Ze voelde hoe ze weer “groeide”, hoe ze zich niet langer nietig voelde door haar emoties, want de aanraking toonde dat ze was gezien, dat híj er voor haar was… en… ze had hem toegelaten ook. Geen moment had ze werkelijk getwijfeld om hem weg te duwen, zoals ze vijf jaar geleden zeker direct gedaan zou hebben. Ze wás sterker geworden! En Nardo… liet haar dat weer realiseren.
Het was genoeg, voor nu, om haar te laten herstellen… eindelijk.

Nog altijd verward, maar ergens bijna opgelucht, keek ze na enige tijd naar hem op om daar zijn warme, bruine ogen te ontmoeten die zelfs haar donkerste dagen nog lichter zouden kunnen maken…
Wacht… Wat?
Ehm…
Hoe dan ook…
Als vanzelf gleed haar ene hand nu naar zijn wang en bleef hierop rusten. “Nardo…” herhaalde ze in een betekenisvolle fluistering, alsof het noemen van zijn naam alleen al genoeg was om te tonen hoe blij ze was dat hij haar was gevolgd. Even bleef ze zo zitten, haar hand op zijn gezicht gelegen, haar andere die nog altijd stevig zijn jas vasthield, niet in staat direct los te laten…
Het duurde zeker een minuut of twee voor Rinn weer in beweging wist te komen en iets ging verzitten. De aanleiding was zijn vraag die niet meer dan logisch was. Haast beschaamd wendde ze nu haar ogen af en staarde naar de grond. Hoe… kon ze daarop antwoorden? Wilde ze dat wel? Kon ze dat wel? Ze wist dat ze hem ergens de waarheid verschuldigd was na dit en… als zijn aanraking alleen al haar zo goed had gedaan, hoeveel zou het dan helpen als ze vertelde wat haar werkelijk dwars zat…?
Maar de gevolgen… Ze moest ook aan de gevolgen denken. Niet zozeer voor haarzelf, maar voor Vergil. Het was… toch… een ongeluk geweest? Nee, inderdaad, ze moest-

Ineens schoot Rinn iets achteruit bij een onverwachte realisatie, als een donderslag bij heldere hemel. Haar handen waren in de beweging van Nardo afgegleden en verplaatsten zich naar haar hals. Haar hals! Ze was helemaal vergeten dat ze de sjaal nu niet droeg. Het maakte niet uit wat ze zei of niet; Nardo… kon alles zien.
“I…” kwam het direct uit haar mond. Haar stem klonk minstens een octaaf hoger dan normaal door het brok in haar keel. Geschokt staarde ze hem aan. Shit… Nee! Nee! “I…” probeerde ze nog een keer, maar weer wist ze de woorden niet te vinden. Wat kon ze zeggen…? Hij had het gezien… Hij moest het wel gezien hebben, de krassen en de plekken…
Uiteindelijk schudde Rinn kort haar hoofd, voor haar handen hun weg terugvonden naar zijn lichaam, maar dit keer, licht trillend, op zijn borst bleven rusten. Met grote ogen staarde ze hem aan, terwijl ze op haar knieën vlakbij hem ging zitten. “Please,” prevelde ze plotseling een smeekbede. Haar stem trilde even hevig als haar kleine handen. “Please, d-don’t tell anyone. He couldn’t help himself. He.. It…” Een verdwaalde traan rolde nog over haar wang. “It was an accident.” voegde ze er haastig aan toe, niet in staat hem direct meer uitleg te geven dan dit.
Nardo… moest het gezien hebben…
Maar… waarom voelde dat ergens als een opluchting..?
Ontdaan bleef ze hem recht aankijken in afwachting van zijn reactie en beet ongemerkt zo hard op haar lip tot ze bloed proefde.

Rinn schrok van hem. Natuurlijk schrok ze van hem. Ze was waarschijnlijk te veel gegrepen door emoties toen ze er vandoor ging en hij was hoogstwaarschijnlijk zelfs de laatste die ze hier zou verwachten. Ze sprak zacht zijn naam en hij zakte bij haar op zijn knieën. Hij wist niet hoe ze zou reageren. Misschien zou ze opstaan en weglopen. Of hem weg duwen... of tegen hem schreeuwen... I mean.. women..
Rinn kennende was dat misschien wat vergezocht. Wat ze echter wel deed verraste hem stiekem op een aangename manier. Ze sloeg haar armen om zijn middel. Haast op hetzelfde moment dat hij de zijne in een reflex om haar heen sloeg. Beschermend en troostend. Hij was opgelucht met haar reactie. Het betekende dat ze hem toe liet. Zijn steun aannam. Dus hij liet haar gaan in haar emoties. Hij zei verder niks. Geen "Niet huilen," - "Het komt allemaal goed schatje" - "Droog je tranen toch" geneuzel. Nee. Hij liet haar huilen.. ze had het nodig.. Het moest eruit. Pas dan zou het beter gaan. Hij voelde haar grip versterken en kon het niet laten om zijn lippen kort op haar kruin te drukken. Voor een moment nam hij de zoete geur van haar bruine lokken op waarna hij zijn kin voorzichtig op haar hoofd liet rusten.

Hij kon niet precies verklaren waarom maar hij had een overweldigend gevoel van bescherming over het meisje in zijn armen. Zijn hart voelde zwaar voor haar verdriet en hij hoopte dat hij haar kon helpen. Zulk verdriet verdiende niemand, maar helemaal zij niet, en hij hoopte dat hij een manier kon vinden om het weg te nemen. Hij merkte dat ze langzaam begon te kalmeren, maar hij liet nog niet los. Sterker nog.. hij wilde nog niet los laten. Ze bleven zo een paar minuten in elkaars armen zitten, Nardo's handen warm en zacht strijkend over haar rug. Rinn, die nu volledig gekalmeerd was, was de eerste die in op keek. Zijn armen gleden rustig van haar rug af en bleven rond haar taile en heupen rusten. Zijn ogen vonden haar prachtige malachiete parels. Hij moest de neiging weerstaan om ze droog te kussen. God wat was ze toch mooi. Hij raakte verloren in haar blik, die hem haast opgelucht aankeken. Ze sprak zijn naam en zijn mondhoeken schoven iets omhoog. Hij hees een hand op naar haar wang en streek met zijn duim een achtergebleven traan weg. Zacht aan haar vragend wat er gebeurt was. Hij bekeek haar hele mooie gelaat van boven tot onder. Haar prachtige ogen en fijn gevormde wenkbrauwen. Haar mooie neusje en haar volle zacht roze lippen. Ze keek van hem weg en zijn blik viel op iets ongewoons. Iets wat hem nu pas op viel.. en wat zijn bezorgdheid liet groeien. "Rinn." zijn stem klonk nu lager. Zwaarder en duidelijk gevuld met die gegroeide bezorgheid. Fronsend keek hij naar de blauwe plekken en krassen op haar hals. "What happened?" vroeg hij nogmaals. Hij probeerde nergens vanuit te gaan, maar het was moeilijk voor Nardo om de puzzelstukjes die hij had niet in elkaar te leggen. Opeens leek ze zich te realiseren wat hij bedoelde en staarde ze hem geschrokken aan en hij  keek terug met een mengeling van bezorgdheid, verwarring en een klein beetje nieuwsgierigheid. Ze begon te stamelen en zijn frons werd dieper. "You?.. you..?" antwoordde hij mee na elke stameling. Uiteindelijk leek ze zich erbij neer te leggen dat hij het had gezien en plaatste ze haar handen op zijn borst. Bevend. Een van zijn warme handen vouwde zich om de hare, al bleef hij haar bezorgd aan staren. Totdat ze verder sprak en die bezorgdheid over ging in woede. "He?!" opeens viel alles op zijn plek en was de puzzel compleet. Hij negeerde haar volgende woorden en pakte haar schouder vast. "Who is he?! Who did this to you?!" De woede borrelde in een rap tempo omhoog en hij keek al om en omhoog naar de deur alsof hij de snelste route naar deze asshole aan het plannen was. Hij zakte weer terug naar Rinn met een blik die smeekte dat ze het hem moest vertellen. Wat er ook was gebeurt, hij kon dit niet zomaar aan horen zonder iets te doen aan die klootzak! Of het nu een ongeluk was of niet. Hij plaatste zijn hand langs haar gezicht, voorzichtig, alsof zij nu de enige was die hem kalm kon houden. "What did he do Rinn?"


@Rinn

Ze leek iets meer te ontspannen toen ze zijn armen beschermend om zich heen had gevoeld. Hoe lang was het geleden sinds ze voor het laatst zo vastgehouden was? Dat iemand zo bij haar had gezeten alsof hij de pijn voor haar had willen wegnemen? Die het niet leek te deren of ze huilde, schreeuwde of even de weg kwijt was, maar die er gewoon.. was, voor haar..?
Het deed in feite meer met het jonge meisje dat ze in woorden zou kunnen uitdrukken, dus vertrouwde Rinn er maar op dat haar sprekende ogen het verhaal van dankbaarheid vertelden, omhuld met een laag die haar onbekender was, maar waar ze op dat moment.. nog geen naam aan durfde te geven…
Haar blik toonde echter eveneens dat er maar iets hoefde te gebeuren voor ze weer een stuk van de controle over haarzelf en haar emoties zou kwijtraken. Ze voelde zich net een fragiele bloem die met het minste of geringste zo vertrapt kon worden, ook al was ze sterker dan.. toen. Het “iets” toonde zich uiteindelijk in de vorm van de realisatie dat Nardo vol zicht had op de plekken in haar hals. Een heldere uitleg als antwoord op zijn bezorgdheid en vragen kon ze hem niet direct gegeven, duidelijk overvallen door het doek wat was gevallen, het geheim onthuld wat ze het liefst bij zich had gedragen net zolang tot het verdwenen was, om er maar niemand mee lastig te vallen.
Maar nu kon ze niet meer terug…

Na de enkele, hakkelende zinnen die ze had geprobeerd te formuleren om Nardo enige duidelijkheid te geven die hij verdiende, was ze stilgevallen. Haar handen nog rustend op zijn borst waar ze zijn versnelde hartslag onder haar vingertoppen kon voelen… Rinn kon het niet helpen er even fronsend naar te kijken, alsof ze daarbij het kloppen van zijn hart zichtbaar zou kunnen maken voor zichzelf. Bonkte het zo vlug vanwege… haar? Vanwege dit? Maar waarom? Het… het was haar pijn die ze moest dragen. Ze.. wilde zijn troostende aanraking, zijn innige omhelzing en warmte voelen. Ze wilde.. hem, hier, bij haar in dit kwetsbare moment. Maar op geen enkele manier was het ooit haar bedoeling geweest dat hij de pijn, het verdriet en de frustraties zou overnemen.. Ze zou zichzelf nog liever alles opnieuw mee laten maken dan dat ze hem daar doorheen zou laten gaan. Al.. wist ze op dat moment nog niet wat dat precies betekende…

Het vergde uiteindelijk zijn warme hand die de hare omsloot om haar uit haar malende gedachten te doen ontwaken. Verslagen staarde ze hem aan, nu hijzelf al leek te concluderen wat er gebeurd was en enkel de vragen overbleven: wie en hoe…?
Met alle kracht die haar trillende lijf in zich had, probeerde ze het heimelijke, opgeluchte gevoel -doordat hij het nu wist en ze niet meer alleen was in dit- naar de achtergrond te drukken.
Nee. Nee, ze moest Vergil in bescherming nemen en.. Nardo in bescherming nemen tegen zijn eigen bezorgdheid. Ze moest het alleen dragen. Ze mocht niet meer vertellen dan ze al had gedaan. Ze zou het alleen maar erger maken...
Bij zijn luider gesproken vragen, schudde ze daarom in eerste instantie resoluut haar hoofd. Ze volgde zijn blik naar de deur, waarbij haar handen als in een automatisme naar zijn gezicht zochten. Haar lichaam bewoog zich naar hem toe toen hij plots haar schouder vastpakte. “No. No… Nardo, please.. don’t…” klonk het gedempt en beverig. Verder kwam ze niet. Haar vingers bleven trillend op zijn wangen rusten, waarbij haar ogen de zijne opzochten, angstig en smekend.
Ze had nog meer willen protesteren verbaal of door enkel te zwijgen, maar zijn blik…
Zijn blik…
Verwonderd keek ze ernaar op het moment dat hij weer bij haar was gaan zitten. Ze kon niet anders dan ernaar kijken, naar de kleur van zijn irissen, naar de emoties die daarin te lezen vielen, maar vooral naar.. naar…
Wat was.. dat? Daar, ergens verstopt in de ware betekenis van zijn blik..?
Uit het niets tekende iets van een blos zich op haar lelieblanke wangen. Ze voelde het gloeien, voelde de warmte op haar gezicht.
W-wat? Was het…?
Maar.. dat kon niet. Niet bij haar. Nee. Nee.. Ze verbeelde zich dingen. Hoe kon ze dat überhaupt denken? En zeker op een moment als deze…
Het waren de emoties. Meer niet.
..Toch?

En toch.. was wat ze in zijn ogen dacht te lezen, op dat ene specifieke moment, juist hetgeen waardoor Rinn uiteindelijk, na een ruime tijd gezwegen te hebben, brak…
Haar hoofd draaide zich iets opzij, omdat ze zich er gewoonweg niet toe kon zetten om het hem te vertellen terwijl ze zijn bezorgde blik zag. Onbewust vleide ze haar gezicht even in zijn zachte, warme handen die haar omringden, maar haar ogen bleven stug vastgepind op een punt op de grond. Haar lippen sperden zich al iets van elkaar, maar er kwam niet direct geluid uit haar mond.
“Vergil…” klonk het tenslotte zacht. Het hoge woord was eruit. Het bezorgde haar direct een steek in haar hart, want ze had hem werkelijk niet willen verraden, maar om Nardo zo te zien, had haar voor een vrijwel onmogelijke keuze gesteld; Als ze moest kiezen tussen Nardo pijnigen door hem in onwetendheid te laten terwijl zijn bezorgdheid duidelijk doorschemerde of.. de waarheid vertellen, dan was de keuze gemaakt. Zíj had haar keuze gemaakt. “Vergil,” herhaalde ze daarom, alsof ze het ergens zelf nog niet helemaal kon geloven. “The fire magic intern. He…” Ze beet op haar onderlip.
Een moment nam ze de tijd haar chaotische gedachten zodanig te ordenen, zodat ze eindelijk een enigszins heldere uitleg kon geven, voor zover ze die überhaupt kon geven… Zelf had ze ook nauwelijks verwerkt wat er precies was gebeurd, waarom en waardoor. Maar het beeld van de bloeddorstige, rode ogen en de grijpende handen stond als op haar netvlies gebrand.
Oké… Here it goes: “I tried talking to him, because he was alone, like me. I didn’t really know many people here yet, so… I thought I could.. just.. try to get to know him better. That’s all.” Een zucht ontsnapte haar lippen. “So I tried to start a conversation with him, but he didn’t really feel like it, or so it seemed. And I guess I…” Een duistere glans overviel haar anders zo heldere ogen als het drijven van de wolken voor de zon. “.. I must have pushed it too far.” Tijdens haar verhaal vouwden haar armen zich beschermend om haar lichaam, waardoor ze zich weer zo klein mogelijk maakte. “I just… I asked him something. That’s it. But then.. all of a sudden…” Abrupt viel ze even stil. Alsof ze het uit het niets weer zo voor zich zag, schoten haar ogen dicht en kromp ze in elkaar. “.. he grabbed me. He.. tried to choke me, but I didn’t want to fight back. I couldn't.” Plotseling rolde het geheel als een woordenwaterval over haar lippen door de stroomversnelling aan emoties waar ze in werd meegezogen. Al haar spieren spanden zich aan. “I didn’t want to hurt him, so I didn’t fight back. I.. just.. I just stood there, until.. he released me, finally, but not after…” Aansluitend grepen haar handen ruw naar haar hals en kermde ze zachtjes van de pijn. Nog net wist ze zich ervan te weerhouden opnieuw in huilen uit te barsten, ook omdat de tranen inmiddels wel op leken te zijn.
Hevig trillend draaide ze zich iets van Nardo weg, bang voor zijn reactie en oordeel. Het was immers haar schuld. Haar schuld... Zíj had het laten gebeuren. Ze had er nooit zo op moeten aandringen om het gesprek met Vergil aan te gaan, om hem proberen beter te leren kennen en daarbij de muur, die hij om zich heen leek te hebben, te doorbreken… Het was ijdele hoop geweest die ze keihard in haar gezicht had teruggekregen, maar toch was ze ondanks alles koppig genoeg gebleven om hem niet te beschuldigen. Ze nam het hem niet kwalijk. Iets.. had hem in zijn greep gehad. Het was niet Vergil geweest, althans… niet zoals ze hem eerder had gezien. Maar zíj had.. wat het ook was.. aangewakkerd. Zij. Niemand anders. Het was haar schuld.
Haar schuld…
Haar schuld!

Met daarom een zekere daadkracht over zich, keek ze uiteindelijk weer op, nog steeds ietwat ineengedoken. “Please don’t.. do anything. Just let it go. It.. it was my fault. I was being stupid again.” Haar eigen boosheid naar zichzelf klonk door in haar toon. “I don’t want him getting into trouble because of this, but more importantly…” Ze aarzelde en wachtte even…
Seconden tikten voorbij in het korte moment van stilte.
Eén hand werd tenslotte voorzichtig weer naar hem uitgestoken. “I don’t want you to get hurt too…” fluisterde ze er toch nog achteraan, omdat ze wel had gezien welke vlaag van woede Nardo eerder overvallen had toen ze hem nog maar een klein detail had gegeven. Het was voor haar niet te voorspellen hoe hij op het gehele verhaal zou reageren, gepaard met de onthulling van de identiteit van de persoon die het had gedaan...
Maar ze had het hem moeten vertellen. Ze kon niet anders…

@Nardo