De grote zilveren hengst draaide nieuwsgierig zijn oortjes om toen de jongeman die hem aan het borstelen was even dansend en zacht meezingend door de stallen liep. Vanuit de hoek stond een oude krakkemikkige radio. Miss Roxanne had achter hem achter gelaten voor de leerlingen die vaak in de stal rondhingen. Het ding was oud en niet meer in zijn allerbeste staten, maar voor Nardo was het meer dan genoeg. Zolang hij zijn radiomuziek programma maar kon luisteren. Mee bewegend op de vlotte muziek boog hij zich over de poetsbak om de hoevenkrabber eruit te vissen. ”Zo Cicero, ik hoop dat je zin hebt in een ritje kerel.” Nardo werkte al enkele jaren op een stoeterij op Razen, niet ver bij zijn geboorte plaats vandaan. Als stalknecht daar genoot hij van een hoop extraatjes en it just so happened dat de dochter van zijn baas ook naar deze school ging. Sinds zij voor het paard van haar broer zorgde verbleef Cicero op Starshine Academy. En toevallig had Krissandra deze komende anderhalve week een werkweek op Gren. Voor een extra zakcentje had ze Nardo daarom gevraagd of hij op het dier wilde passen. Natuurlijk had hij geen nee gezegd! Cicero was een prachtbeest en ontzettend braaf. De jongen kon nog steeds niet begrijpen waarom Dayé van Valnor zo’n dier achter had gelaten voor een of andere artistieke blondine. I mean.. girls are fun and all.. en Nardo wist genoeg leuke dingen om met ze te doen.. maar een paard als dit zo achter laten? Nope, gekkenwerk!

Hij klopte het dier belonend op zijn brede hals toen hij klaar was met zijn hoeven. Cicero zijn oortjes schoten vrolijk naar voren toen Nardo hem vervolgens opzadelde. Jup de hengst had er zin in. Nardo voegde nog de laatste onmisbare accessoires aan zijn kleding toe – zoals een paar sporen aan zijn hielen en leren handschoentjes – voor hij met het dier aan de hand de stallen verliet. Hij had zijn donkerbruine lokken in een manbun geknoopt zodat het niet voor zijn ogen zou hangen. Het zonnetje scheen, al waaide er toch nog een gurig windje. Hij was blij dat hij zijn jack aan had gedaan. Met zijn karamel bruine ogen naar de grond gericht liep hij met het grote paard naast zich naar de omheining, maar hij keek op toen het dier naast hem zacht en laag hinnikte. Het duurde niet lang voor Nardo ontdekte naar wat het paard precies had gehinnikt. Oh ja… en wat voor iets….

Hij had haar al vaker gezien. Die prachtige lichte lokken, heldere ogen die je dwars door je ziel heen aankeken. Prachtige vormen in haar lichaam die het plaatje afmaakte… ja… die merrie was echt een prachtbeest. Hij kon het Cicero niet kwalijk nemen om elke keer zacht te hinniken als hij met hem langs haar stal kwam. Maar dit was de eerste keer dat hij haar, in de korte tijd dat het dier hier op school stond, buiten haar stal tegen kwam. Zijn blik schoof nieuwsgierig op naar de amazone die haar aan het berijden was en even leek zijn zicht verblind te zijn door haar ontzagwekkende schoonheid. Waow.. wat een vrouw..

De oude vertrouwde goofy grijns verscheen op zijn gezicht al leek zijn blik iets in verwarring. Een aangename verwarring. In complete awe bleef hij enige tijd naar haar staan kijken hoe ze het dier kundig langs het hek reed. Het was misschien voor enkelen seconde maar het leek voor Nardo een eeuwigheid. Tot hij eindelijk een zet van Cicero in zijn rug kreeg die hem uit zijn droom hielp. “Ja ja, ik ga al,” mompelde hij grinnikend tegen het dier, nog steeds zijn karamel bruine ogen niet van het meisje af kunnen houden. Hij opende de krakende omheining en liet Cicero het grasveld op lopen. Het hek liet hij open staan gezien zijn aandacht weer meteen door het meisje gegrepen was. “Ik zie dat je eindelijk een frisse neus komt halen? Het werd eens tijd,” grapte hij waarna hij met moeite zijn blik van het meisje af kon trekken om Cicero aan te singelen en zijn beugels op maat te maken. “Zo te zien doet ze het prima, maar als het mag wil ik je ook weleens berijden. Dan zal ik je het echte werk laten zien.” Zei hij nog steeds breed grijnzend, met een duidelijke ondeugende glinster in zijn ogen.