Met ruwe duwen werd hij uit het lokaal geduwd. ‘Ga maar naar het schoolhoofd!’ riep de docent naar hem. ‘As if I would go to him!’ schreeuwde Fwinn met woedende stem. Zijn ogen waren leeg maar hadden tegelijkertijd een woede in zich. Zijn hand balde zich tot een vuist en zwarte windvla-gen kwamen om zijn hand zichtbaar. ‘Als je het maar laat je magie te richten op een docent, want dan lever ik je er persoonlijk af.’ Was de stem van de docent. Fwinn zijn houding versterkte alleen maar maar hij viel de docent niet aan. Zijn lichaam draaide zich wat naar de richting van het kantoor van de hooofmeester en leek er heen te lopen. Na twee meter was hij uit het zicht van de docent en op het moment dat deze de deur dicht deed schoot Fwinn voor hem langs. Hij rende recht op het raam af en gooide de snijdende windvlaag tegen de raam aan die uiteen spatte. De docent riep hem nog wat vervloekingen na maar Fwinn was zijn woede al niet meer te baas. Zijn kaken waren op elkaar gespannen en zijn ogen waren strak voor hem gericht en hadden een kwade expressie. Zijn trui kreeg een bolling in de rugzijde en door zijn shirt schoten twee gitzwarte vleugels. De ve-ren hadden aan de top een rode afwerking die spits toeliep naar het midden van de veer om over te gaan in de zwarte haren. Zijn ogen hadden de laatste tijd steeds meer een rozigere kleur gekre-gen en niemand wist precies wat er achter het witte vliesje van zijn blinde ogen zat. Doordat zijn ogen geen licht meer registreerde had het zijn kleur verloren en leek het wit, maar dit was geen onherstelbaar proces geweest. Fwinn was een special cause als het ging om blindheid, echter had hij het zelf nooit doorgehad. Het was niet gek als je niet kon zien in de spiegel en enkel vormen kon registreren. Zijn vleugels sloegen eenmaal krachtig en Fwinn vloog door de lucht. Zijn oren waren krachtig gespitst en de wind was zijn leider. Hij zag perfecte contouren van het bos naderen. Zijn oren registreerde een vreemde vorm iets wat leek op een vervallen huis. Zijn vleugels sloegen op dusdanige wijze dat hij naar rechts stuurde en landde bij het krot. Zijn vleugels verdwenen weer in de huid van zijn nu ontblootte bovenlichaam. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij met zijn zwarte spijkerbroek en gympen het krot benaderde. Hier kon hij zijn emotie botvieren. Hier kon niemand hem storen en hier zou niemand hem lastig vallen. De contouren wezen hem op het feit dat hij in de keuken bevond. Zijn kaken verstarde heftig en zijn vuist sloeg op het keramieken keukenblad. De kracht was dusdanig dat de holle ruimte er onder lieten doorgalmen. Meteen sloeg hij krachtig opzij waardoor een heftige windvlaag tegen de muur kaatste. En met een trap kraakte het houten deurtje van het keukenkastje. Fwinn beet zijn kaken op elkaar en lieten zijn handen op de tafel vallen. Ineens hoorde hij iets vallen, iets wat niet door hem kon zijn. Met een ferme ruk draaide hij zich om waardoor een duwende windvlaag richting de bron van het geluid schoot. Zijn oren gespitst hopend op een teken van zijn belager.

Ah het krot..1 van Nocte's weinige favoriete plaatsen vlakbij mensen. De sfeer stond hem aan..en je kon de eeuwenoude geur van angst ruiken die de mensen voor dit gebouw hadden. Waarom zouden mensen hiervoor bang zijn? Het was maar een oud gebouw..meer niet...Ah well, hij begreep mensen wel vaker niet. Dus ging hij nog geen eens proberen om mensen nu wel te begrijpen. Terwijl hij lag op een oude sofa neuriede hij een melodie. Zijn hoge stem galmde door de ruimte waar deze sofa was. Opeen rook hij een geur. Het kwam uit de keuken. Hij maakte zich dus onzichtbaar, en ging naar de keuken. Daar zag hij een jongen met een ontbloot boven lichaam. Hij zag net hij deze zijn zwarte vleugels in deed. Ook rook Nocte een sterke geur van zowel duistere als luchtmagie in de keuken. Zou dit soms...een Fallen Angel zijn? Oh vonden ze het daarboven weer nodig om mensen te verbannen..Toen rook Nocte beter. Nee...zijn geur was daar veel te zwak voor..Toen zag hij toe hij deze jongen een ravage aanrichtte. Nu pas zag hij waarvan hij de jongen kende. Fwinnceth Sathandiai...het zoontje van Savador..de leerling van zijn meesteres..Maar waarom was deze hier..misschien om zijn frustratie te uiten, aan de ravage te zien? Echter was Nocte niet voorzichtig genoeg en stootte hij een kopje dat op het aanrecht stond op de grond. Meteen kreeg hij een krachtige windvlaag als antwoord. Door de onverwachte krachtige windvlaag stopte zijn onzichtbaarheidsspreuk, en viel hij met een bof op de grond. Zijn hoed wapperde na, en viel over zijn gezicht heen. Hij lag nu languit op de grond, met zijn staf naast zich. "Auw.." Een zacht woord was er enkel te horen. Toen herstelde hij zich snel, en vloog hij weer snel boven de grond. "Begroet je de gastdemoon altijd zo...je bent immers wel op mijn terrein Fwinn..hehehe.."