Het moest een vreemd aanzicht zijn geweest. Na de sneeuwbui van die nacht waren alle sporen van leven uitgewist totdat er nieuwe gemaakt zouden worden door de eerste studenten die besloten naar buiten te gaan in het waterige zonnetje. Maar midden in het veld wat zich vlak naast de school bevond zat een groot gevaarte. Het leek wel een standbeeld zo onbewegelijk zat het erbij. Pas als je langere tijd bleef kijken kon je onderscheiden dat het geen beeld was, maar iets....anders. Hoewel het in de zittende positie niet te zien zou zijn was ze bijna drie meter lang. De lange benen waren in lotushouding onder de slanke torso gevouwen. Acht armen rustte in de schoot. Twee op de knieën, de palmen naar boven gedraaid. Vier lagen kalm op de bovenbenen en twee lagen in elkaar geschoven voor de navel, alleen de duimen omhoog waarvan de toppen elkaar raakten zodat de vorm van een druppel werd gemaakt.
Het gezicht bevatte geen neus. Vanaf de kruin tot aan waar de neus had moeten zitten leek een soort masker over het gezicht heen te liggen. De ogen gesloten, net zoals de ogen van het gezicht eronder. Midden op het voorhoofd van het "masker" lag een kristal versmolten. Een enorme bos pastel kleurige lokken vielen dik krullend onder het "masker" vandaan en reikte tot de schouderbladen. Eenzelfde soort kristal was ook versmolten in het lichaam bij het sleutelbeen, de navel en, voor wie erg goed keek, ook in de handpalmen van de bovenste twee armen. De kleding zag er te dun uit voor de tijd van het jaar en bestond slechts uit strategisch gedrappeerde doeken.
De zachte winterzon liet de huid van het wezen flauw schitteren. Alsof de huid zelf ook uit kristal bestond. In het weinige licht dat door de grauwe wolken heen brak leek haar huid een vaal roze van kleur.

Dit alles was zij. Zij, die Neh'ria genoemd was. Diep in gedachten verzonken daar zittend in de sneeuw. Tot ineens haar ogen open schoten, tezamen met een hap naar lucht die ze eigenlijk niet nodig had. Waar haar gedachten waren geweest lag weerspiegelt in het blauw van haar pupilloze ogen. Scherp en helder als een bevroren meer. Herinneringen aan vroeger. Aan voor nu. Aan voor hier. Gedachten die ze toestond om er te zijn maar verder negeerde. Ze moest zich meer concentreren op het hier. Het nu. Alleen dan kon ze eerbare Evelynn het beste adviseren.

Haar aankomst op de school was slechts een week geleden geweest. Inmiddels had ze zelfs al een vergadering bijgewoond. Nu had ze de stille ochtend voor zichzelf genomen om deze, en nog vele andere dingen, nieuw en geweest, te verwerken. Een geordende geest was noodzakelijk voor haar gewijde taak waar zij zich met alle eer en devotie op zou storten. Ze had er nog wel langer bij stil blijven staan, maar er was iets. Een nieuw iets. Langzaam draaide haar hoofd zich naar de plek waar ze gekraak kon horen. Een gekraak wat ze ondertussen had leren herkennen als het knerpen van sneeuw onder schoenen.

Al een tijdje had de demon de figuur dat zich buiten had gezeteld, gaden geslagen. Het was een vreemd gezicht. Onbekend, was misschien een beter omschrijving. Het was lang en had duidelijk menselijke trekken. Maar toch. Een mens had geen acht armen en kon al helemaal niet na zo een sneeuwstorm zo lang onbeweeglijk in die kou buiten blijven zitten. Vanuit Dorchadas had Alpha naar buiten gekeken, zijn ijsblauwe ogen hadden zich over het terrein laten glijden, kijkend naar hoe de sneeuw alles had bedekt waar het kon reiken. Het was nog steeds een vreemd gezicht voor hem. Zoveel wit, zoveel sneeuw, op een plek. En wetende dat het buiten koud moest zijn, terwijl hij binnen van een haardvuur genoot. Godzijdank dat hij niet naar buiten hoefde, want aan de leerlingen te zien die buiten rondstruinen en sneeuwballen naar elkaar gooiden, was het vandaag waarschijnlijk een vrije dag. Dat, of de kinderen waren laks en kozen de sneeuwpret boven hun studie. Alpha begreep het niet.
Maar zijn ogen hadden opnieuw het 'standbeeld' gevonden. En opnieuw wekte het zijn nieuwsgierigheid. Maar was het het waard om het te onderzoeken, om naar buiten te gaan in die kou? Wie weet was er wel helemaal niets aan en was hij zo weer binnen. Dan kon hij gewoon weer in een stoel bij de haard gaan zitten en verder gaan in een boek. Of Alandria helpen. Maar die leek zich in hem nu niet te interesseren, dus misschien was het bekijken van het wezen buiten, wel een kans waardig.

Zonder iets te zeggen of überhaupt te laten weten, was de demon op gegaan in donkere rook, om op een afstandje van de vreemde gedaante, weer te verschijnen. Zoals altijd vouwde hij zijn klauwen op zijn rug en na haar, hij ging er tenminste uit dat het een haar was, een tijdje te hebben bekeken, liep hij met een rustige tred op haar af. Alpha kwam echter weer tot stilstand toen het beeld haar hoofd draaide en twee blauwe, pupilloze ogen hem aanstaarden. Dus toch geen beeld. Mede door zijn masker was er weinig emotie te bespeuren op Alpha's gezicht, al leek er in zijn ogen een nieuwsgierige blik te liggen. Hij kantelde zijn hoofd lichtjes, zich afvragend of het wijs was om een mentale connectie aan te leggen. Wie weet, was dit toch een beeld, maar behekst. Even ademde de demon kort uit, voordat hij opnieuw een paar stappen in de richting deed van het wezen en nu een meter of twee voor haar tot stilstand te komen.

[Hoop dat je er iets mee kunt]

Voorzichtig waren de pastellokken met haar meegedraaid. De lokken die ze had gecreëerd om minder...monsterlijk over te komen. Meer menselijk, zoals zij die ze zo bewonderde. Haar ogen waren gericht op de figuur voor haar. Ogen die het moeilijk maakte om goed weer te geven wat zich in haar roerde door het ontbreken van de zwarte stip in het midden. De rest van haar lichaam zat er nog even onbewegelijk bij als voordat ze de nieuwe aanwezige had opgemerkt. Ze herkende hem. Ze had hem eenmaal eerder gezien. Bij de vergadering hoog in de Toren. Hij had zich geschaard gehouden achter de vrouw met de korte donkere lokken die de vergadering was begonnen. De vrouw die de naam Alandria droeg en de eerbare beschermer van Shadra was. Dit, deze figuur, met zijn masker die het onmogelijk maakte om te zien wat hij vond en dacht was haar adviseur. Een wezen die zijn wijsheid wilde inzetten voor het dienen van zijn planeet, of dat was tenminste wat Neh'ria dacht. Ze ging ervanuit dat ieder ander wezen die zich op deze bijzondere positie bevond het als net zo'n voorrecht als zij beschouwde om hier te mogen zijn.

Hij was gestopt met lopen zodra ze zich bewogen had. Maar nu overbrugde hij de laatste afstand tot hij slechts nog maar een meter of twee voor haar bleef staan. Ze bleef hem een tijdje zwijgend aankijken, hem volledig in zich opnemend. Ze wist weinig over hem, over al de andere adviseurs eigenlijk. Er was nog zoveel wat ze wilde leren. Er was eigenlijk maar een ding over hem wat ze met alle zekerheid kon zeggen. 'Goededag Alpha,' sprak ze kalm. Haar stem bevatte klanken die niet helemaal synchroom liepen met de taal die ze sprak. Ze was nog niet heel bedreven in het Kovomakaanse dialect. Maar ze kon zich goed uit de voeten maken met de interenationale taal. 'Hoe gaat het?' vroeg ze vervolgens. Het was een begroeting die ze anderen om haar heen vaak had horen gebruiken als ze iemand begroette die ze kenden, goed of niet. Ervanuit gaand dat het een gebruik was probeerde ze het in ere te houden door zelf de vraag te stellen aan de andere adviseur.

De winter sneeuw kraakte onder zijn voeten. Een paar ademwolkjes ontsnapte onder zijn masker uit waarna ze compleet verdwenen. Alpha hoefde niet perse te ademen, hij was al dood dus hoefde zijn longen niet het werk te doen om de zuurstof in te ademen en om te zetten. Hij had het simpelweg niet nodig. Maar, nu hij al een aantal jaren op de planeten buiten Limbo had rond gezworven om naast Alandria aan haar zijde te staan, had hij geleerd dat veel mensen er raar van op keken dat zijn borst niet normaal en ritmisch op en neer ging zoals ieder ander deed. Alpha had zichzelf daarom maar aangeleerd, om een deel van het gestaar van zich af te nemen als de mensen niet al keken naar zijn uiterlijk, om zijn borst op en neer te laten te gaan, om te zuchten en om te doen alsof hij net zo verslaafd aan lucht was als ieder ander mens. Maar het wezen voor hem, het standbeeld, de vrouw, hoe je het ook wilde noemen, was geen mens. Dus Alpha hoefde dat kunstje niet perse voor haar op te voeren.
Nu zijn ogen haar langer bekeken, hij haar details in zich op nam, begon het hem te dagen dat ze elkaar al eerder hadden ontmoet. Op een formele manier, niet meer dan een paar keer de blikken kruisen. Ze hadden nog geen woord tegen elkaar gesproken ooit. Maar zij bracht daar verandering in. Alpha maakte een lichte buiging. 'Neh'ria.' Begroette hij haar op zijn beurt, even kalm als haar stem had geklonken. De demon rechtte zijn schouders en bekeek het gezicht van de dame, die haar monsterlijke trekken duidelijk nog over haar lichaam had verspreid. Het was een vreemd gezicht, maar Alpha had genoeg dingen in zijn eeuwenlange leven gezien om dit niet vreemd te vinden. Misschien dat het hem zelfs deed denken aan thuis, aan Limbo. Maar dat betekende niet automatisch dat het goed was. Hij had genoeg herinneringen aan het rijk die niet positief waren. 'Zoals gebruikelijk,' beantwoorde hij haar vraag. 'Naast het vele werk is het vrij rustig in mijn omgeving.' De formele taal om te zeggen dat, als Alpha niet aan het werk was, hij zich kapot verveelde. Zijn staart krulde zich even toen het puntje de koude sneeuw aan raakte. 'Hoe bevalt Starshine u tot nu toe?' Zette Alpha het gesprek voort, terwijl de kou langzaam in zijn kleding trok. Neh'ria kon misschien met lichtmagie zich warm houden, maar Alpha prefereerde daar toch een haardvuur boven. Of iets anders als deze sneeuw.

Ze was naar hem blijven kijken nadat ze uitgesproken was. Haar ogen waren langs het onbewegelijke gezicht gegleden waarachter ze alleen zijn ogen kon zien bewegen. Hij had een statige houding. Zijn armen op zijn rug en zijn staart een klein stukje gekruld toen ze zag hoe hij hem had terug getrokken nadat het in aanraking was gekomen met de sneeuw. Verder kon ze weinig aan hem zien. Alles leek te zijn verborgen. Zijn gezicht onder het masker, de zwarte kleding die de rest aan het zicht onttrok. Hij was in meerdere opzichten haar tegenpool.
Hij boog, licht en waarschijnlijk uit beleefdheid. Als tegenreactie neeg ze naar hoofd, ergens verrast dat hij haar naam wist. Ze knikte kalm op zijn woorden. Dat verklaarde waarom hij buiten was in dit weer. Zoals hij zelf bewezen had was hij zelf niet bestand tegen de kou die Neh'ria weinig deed. Hij stelde haar een wedervraag. 'Het is erg wennen,' begon ze kalm en bedachtzaam zoals ze eigenlijk alles zei. Als je alle tijd van het universum had, dan deed je je best niet meer zo om alles met haast te doen. 'De gangen zijn niet gebouwd op mijn formaat,' ging ze zacht verder. Ze wist niet hoe vaak ze al met haar hoofd tegen een deurpost was gestoten omdat ze net niet diep genoeg bukte, of tegen een kroonluchter omdat ze net niet op tijd was geweest om hem te ontwijken. Het was waarschijnlijk erg komisch geweest als ze het niet zelf was geweest. En als het deze week niet de tiende keer was geweest. Haar blik ging terug naar Alpha's ogen. 'En u dan?' Hij was hier immers al langer dan zij.

Hij voelde haar ogen over hem glijden. Voelde hoe ze zijn details in haar opnam. De demon rechtte alleen maar zijn rug. Ze kon kijken wat ze wilde, veel wijzer zou ze er niet van worden. Alpha hield alles graag bij zichzelf, maar misschien kon ze dat al aan zijn uiterlijk opmaken. Maar omgedraaid was het precies hetzelfde. De kolossale vrouw was een mysterie op zich. Een mysterie wat Alpha best wilde ontrafelen. Ze intrigeerde hem. Ze waren duidelijk anders, niets aan haar buitenkant kwam overeen met de zijne en omgedraaid. Innerlijk wist hij het niet. Hij had haar gezien tijdens de vergadering en dat was het. In de gangen zou ze zijn opgevallen met haar lengte, maar vreemde uiterlijk.
Alpha kantelde zijn hoofd lichtjes, terwijl zijn ijsblauwe ogen haar aan bleven staren. Het was ongeveer de enige kleur die bij hem bestond. Gekleed in zwart met een zilveren, metalen masker, waren zijn ogen vaak het eerste wat mensen opvielen. Soms hadden ze hun natuurlijke, zwarte kleur. Maar om mensen niet de stuipen op het lijf te jagen en iets menselijker over te komen, had hij ze van kleur veranderd. Het was zielig, dat een normaal persoon niet tegen een ongebruikelijke oogkleur kon. Dat er meteen gesuggereerd werd dat hij bezeten was en een kind van de duivel, dat laatste was misschien ook wel waar, en dat hij maar ver uit de buurt van de rest van de mensheid moest blijven. De demon knikte bedenkelijk, haar recht aankijkend, zijn ogen niet los van de hare trekkend. Haar vraag liet hem zijn schouders op halen. 'Naast het feit dat... leerlingen het hier leuk vinden om aan mijn staart te trekken, kan ik mij hier wel vinden. Dat is, als het niet zo verschrikkelijk druk is in de gangen.' De woorden deden hem denken aan de bibliotheek, de rust en stilte die daar heerste. Een plotseling verlangen daarna kwam op, maar hij onderdrukte het terwijl hij zich weer richtte op de adviseur voor hem. 'Ik kan mij voorstellen dat u zich hier misschien nog niet thuis voelt. Maar ik kan u alleen maar verzekeren dat het komt met de tijd. Gezien u waarschijnlijk al honderden al dan niet, duizenden jaren oud moet zijn, moet het wennen hier slechts een korte momentopname voor u zijn.' Onder zijn masker glimlachte hij. 'Nova zou zeer dankbaar moeten zijn, dat U gewilligd bent deze positie op U te nemen.' Gladde woorden die als een slang door het gras gleden, op zoek naar een zwakke plek, iets waar hij haar mee kon vlijen, kon gebruiken. Een simpele speldenprik om te zien hoe ver hij wellicht kon gaan.

Het ijsblauw van zijn ogen viel op in het verdere grauwe palet waaruit hij bestond. Het straalde hard en koud. Anders dan zij met haar zachte pastelkleuren, de rozige tinten in haar huid en losse, lichte kleding. Haar blik liet hem net zo min los als de zijne dat met die van haar deed. Wat volgde was het ophalen van zijn schouders. Een beweging vanuit non chalance, als reactie op haar vraag. Hmm, dat klonk niet heel prettig. Als dat hetzelfde was als aan haren trekken dan kon dat zelfs nog flink pijn doen ook. Ze hield de vraag “waarom” voor zich. Ze knikte beheerst. De drukte in de gangen was voor haar ook wennen. Zijn gedachten leken even af te dwalen na die woorden. De vraag waar hij aan dacht werd naar de achtergrond gedwongen toen hij zich weer op haar leek te rechten en zijn wederom zijn stem hoorde. Iets aan hem leek te zijn veranderd. Het was waar dat tijd haar nooit te kort was. En ook dit zou wennen. Maar het was de manier geweest waarop hij het zei. Iets wat nog duidelijker naar boven kwam bij de woorden van zijn kant die volgden. 'Nova schonk mij leven. Ik voel me vereerd dat ik haar op deze manier kan dienen,' was haar reactie met een smalle glimlach. Als je niet beter wist zou je haast denken dat ze het over een persoon had in plaats van een hele planeet.  Haar hele bestaan had ze te danken aan de lichtplaneet. Het was haar kracht en opoffering geweest dat Neh'ria in staat was om te lopen, te praten en te staan. Het was misschien eenzaam geweest aangezien wezens zoals zij nou niet echt als bomen uit de grond onsproten. Des te hechter was haar band met de planeet zelf geweest. 'En u dan? Ik neem aan dat uw wijsheid niet onder doet aan dat van een andere adviseur. Eerbare Alandria zou vast blij zijn met uw aanwezigheid op de school,' stuurde ze de vraag terug naar hem.

Aha. Dus deze mevrouw.. dit wezen.. ding.. iets, was naar haar zeggen de planeet zelf. Of een deel ervan. Een reden voor de demon om weg van haar te blijven, waar hij nog niet helemaal uit was of hij dat ook daadwerkelijk wilde of niet. Want hoewel hun magieeën complete tegenpolen waren en zijzelf waarschijnlijk ook veel van karakter en andere dingen waren, hij ging er tenminste vanuit dat Neh'ria niet leefde op een dieet van rauw dieren- of mensenvlees, leken er tot nu toe nog geen complicaties tussen de twee te verschijnen. Maar, ze waren nu in gesprek voor.. hoe lang? Vijf minuten, al dan niet korter? Het was moeilijk om iemand te beoordelen in die korte tijd en aangezien Alpha alle tijd van de wereld had, kon hij gerust nog wat langer door kletsen. Als het hem niet ging vervelen. Dan trok hij maar al te graag snel conclusies om er ook zo snel mogelijk weer vandoor te gaan. De manier waarop het wezen voor hem over Nova sprak, liet hem zijn klauwen wat ballen tot vuisten. Zo.. pretentieus, aldus Alpha. Hij kon het niet vanuit dat oogpunt bekijken, gezien hij deze adviseursplek had ingenomen om weg te komen van waar hij vandaan kwam, ook al voelde hij het gemis in zijn lichaam.
Bij haar opmerking dat Alandria hoogstwaarschijnlijk heel blij zou zijn met zijn aanwezigheid, kon Alpha niets anders doen dan even kort te lachen. Zijn ogen vonden daarna vrijwel direct weer de hare terwijl hij nog na grinnikte. 'Vrouwe Alandria en ik.. hebben verschillende meningen over verschillende onderwerpen.' Zo kon hij het noemen ja, want het kwam wel eens voor dat de twee slaande ruzie konden krijgen als ze het niet met elkaar eens waren, wat daarna vrij snel wel weer werd opgelost. Vaak onder het genot van een glas wijn, of meerderen. 'Maar ondanks die verschillen ben ik een goede aanvulling op haar beslissingen en bedenkingen.' Voegde hij er maar aan toe om zijn meesteres niet meteen in een kwaad daglicht te zetten. Want de twee konden makkelijk met elkaar overweg, het probleem was alleen dat beiden voet bij stuk hielden als ze een verschillende mening hadden en die niet graag veranderden. 'Ondanks dat u zich vereerd voelt de positie te bekleden, hoe voelt het echt voor u? Ik neem aan dat deze planeet erg anders is als u bent gewend en dat u wellicht anders wordt aangekeken als op Nova.' Vervolgde de demon kalmpjes, waarna hij zijn klauwen samen met zijn schouders weer iets liet ontspannen.

Het had haar ergens enigszins verbaasd dat Alpha uit eigen beweging naar haar toe was gekomen om met haar te praten. Gezien de bekende reputatie tussen Nova en Shadra had ze eigenlijk verwacht dat de adviseur van Eerbare Alandria mijlenver bij haar vandaan zou blijven. Waar hij precies op uit was wist dan ook niet echt. Dat nam niet weg dat zij zelf sinds de vergadering geïnteresseerd was geweest in het vreende figuur met het onbeweegelijke masker waarachter alleen zijn ogen heen en weer flitsten. Waar kwam hij vandaan? Zou hij een band hebben met Shadra zoals zij die had met haar thuisplaneet Nova? Zo nee, waar kwam hij dan vandaan?
Ze hield haar eigen vragen voor zich. Misschien zouden ze nog wel beantwoord worden en anders was er altijd later tijd om vragen te stellen. Ze wilde hem niet meteen overdonderen. Toen hij haar een vraag stelde gaf ze hem dan ook eerlijk antwoord al ontgingen de kleine veranderingen in zijn houding haar niet. Hoe hij zijn vuisten balde en ze zou zweren dat ze hem zijn ogen vanachter het masker even kon zien samenknijpen. Hij had sterke gevoelens die niet correspondeerde met haar woorden. Het waren genoeg aanwijzigen voor Neh'ria om dezelfde vraag aan de ander te stellen. Om te zien wat hij voor antwoord had. Zijn lach vulde de lucht en dreef mee met de eerste windstroom die het waagde hem mee te voeren. Een zachte grinnik was alles wat achterbleef. Ze knikte even. Soms kon dat goed zijn. Zo zag de wereld uit twee verschillende perspectieven en kon hij als adviseur een waardevol alternatief bieden. Na zijn volgende vraag speelde er een flauwe glimlach om haar eigen lippen. 'Dat is zacht uitgedrukt,' was haar eerste reactie. Voor sommige leerlingen was ze niets anders dan “monsterlijk”. Al werd ze ook op Nova lange tijd gemeden. Het was nog maar enkele decennia dat ze zich zorgenloos onder de mensen kon begeven. Een lange tijd was ze gedwongen geweest zich verborgen te houden. 'Het is waar dat deze planeet mij nog steeds vreemd en onbekend is. Heel anders dan Nova. Maar dat moet voor u niet anders geweest zijn. Van Shadra… naar hier?' Ze had het toch niet kunnen laten om te vragen naar zijn oude betrekking.

De demon kon vanuit zijn positie de ander wel deels begrijpen. Daar hoefde je geen dezelfde magie of herkomst van te hebben. Beiden waren vreemde wezens die men niet elke dag over straat zag wandelen. Dat had hij in de jaren dat hij met Alandria mee was gerezen duidelijk gemerkt. Hij was gewend geraakt aan het staren, aan het fluisteren achter zijn rug om, dat was niet anders geweest als in Limbo. Hij bleef zijn rug recht houden, zijn kin omhoog en waar het kon, zijn arrogantie door laten schemeren. Hij was onverslaanbaar en niemand kon hem iets maken, hij stond toch boven de mens die maar een matige tachtig jaar kon worden terwijl hij al meer als een halve eeuw over de wereld zwierf. Zij hoefde hem niet de les te lezen, hij wist hem toch al. Dat Alpha zo dacht, betekende niet meteen dat het ook zo was. Tijdens al het reizen had de demon een heleboel geleerd en gezien wat de mensen om hem heen beter konden. Maar hij was gewoon te trots om dat toe te geven.
Alpha liep een stukje opzij om de stijfheid uit zijn benen te krijgen terwijl de kou een verdere intrek nam in zijn lichaam. 'Ik kom van origine uit Limbo, het schaduwrijk van Shadra.' Begon hij als eerste. 'Vrouwe Alandria heeft eerst met mij een aantal jaar over de andere planeten rond gerezen, waardoor ik al een kleine tijd heb kunnen wennen. Want het was zeker een drastische verandering.' Gaf de demon eerlijk toe terwijl zijn ogen over de zijkant van een muur van de academie gleden. Een aantal leerlingen hadden er duidelijk een sneeuwballengevecht gehouden bij het zien van de vele sneeuw die nog op de muur zat geplakt. Hij draaide zijn hoofd weer haar richting op. 'Zijn er meerden zoals u?' Vroeg hij simpel zonder oogcontact te verbreken. Echter bleef hij schuin naar de muur gedraaid staan, alsof dit hele gesprek hem niet zo geweldig veel meer interesseerde.