Het weer werd steeds warmer buiten en dat was iets wat Celia echt begon te merken. Ze veegde met de rug van haar hand langs haar voorhoofd waar zweetdruppeltjes zich al hadden gevormd, in de hoop haar oververhitte lichaam af te kunnen koelen. Ze was alweer terug van een rondje hardlopen buiten en hoewel ze niet meer rende had ze er toch nog stevig de pas in zitten. Ze wilde het liefste zo snel mogelijk naar haar kamer op de etage om andere kleding aan te kunnen trekken. Door de warmte had ze haar vest uitgetrokken waardoor op haar linkeronderarm de getatoëerde cijfers: 712144 zichtbaar waren. De zwarte inkt stak fel af tegen haar bleke huid en ze voelde zich niet op haar gemak dat het zo zichtbaar was. Ze wilde zich het liefste weer verbergen met stof, maar dan zou ze eerst schone kleren moeten halen. Ze sloeg de hoek om in de richting van de leerlingen etages toen ze ineens het geluid van stromend water hoorde. Ze keek naar de vloer die helemaal blank stond en de bron was afkomstig van de wasruimte die de school had voor de studenten om hun kleding te kunnen wassen. Een stuk kalmer dan voorheen liep ze naar de deur toe die al een stukje open stond. Ze trof twee personen aan, beide doorweekt van wat een kapotte kraan bleek te zijn. Celia dook onder de persoon door die half de doorgang bij de deur blokkeerde en was met een paar passen bij de kraan of wat er nog van over was. Ze greep het ding vast en draaide het water daarna uit. De vloer was bijna enkeldiep doorweekt met water en alledrie stonden ze er nu bij als verzopen katten. De persoon bij de deur herkende Celia nu als Theneras, maar het meisje was haar onbekend. Vragend keek ze van de een naar de ander.

Het meisje op de grond zag eruit als een bang hert. Een doorweekt, bang hert. Met haar grote blauwe ogen en aan elkaar geplakte haren die nog wat nadrupte zat ze er een beetje verloren bij. En net als een hert raakte ze behoorlijk in paniek toen ze besefte wat die twee grote koplampen betekenden die haar hadden doen laten verstijven. Ze waagde een poging om uit te leggen wat er gebeurd was al was er geen genie voor nodig om dat uit te vogelen. Pas na een zucht lukte het haar om weer normaal te praten. Het was door haar opmerking dat Celia een blik wierp op haar eigen kleding. Alsof ze baantjes was gaan trekken in het meer met haar kleding nog aan. Haar blik schoot naar Theneras toen hij de eerste was die het meisje antwoordde. Zelf greep ze ondertussen haar lange witte lokken en kneep het meeste water eruit. 'Ik zou je er niet al te veel zorgen over maken. In plaats daarvan kan je je misschien beter zelf eerst om kleden,' sprak ze zelf uiteindelijk, doelend op het feit dat het meisje nog steeds in het water zat. Daarna wierp ze een korte blik om zich heen. Wat een troep. 'Verder moeten we gaan bedenken hoe we dit moeten opruimen,' ging ze logischerwijs verder. Zo dacht Celia, logische stap één werd gevolgd door logische stap twee enzovoort. Daarbij zou niemand hen geloven als ze vertelde dat deze ravage door één kleine studente was veroorzaakt, want erg groot was ze niet. Ook was er het probleem dat als ze niet snel iets zouden doen, er misschien blijvende waterschade kon ontstaan. 'Kan iemand op de uitkijk gaan staan voor docenten. Ik denk dat het makkelijker is om dit verborgen te houden dan om het uit te moeten gaan leggen,' opperde ze daarna aan de andere twee terwijl haar gifgroene blik wederom van de ene naar de ander schoot.

(ahh sorry, echt flut)