After the fight

In de kantine:

Er verzamelden zich een aantal mensen rondom de twee vechtende jongens heen. Sommigen keken geschokt toen, anderen schreeuwden aanmoedigingen. Met iets kleins en scherps, een ring met een steentje of een stuk glas, werd Tristans wang flink opengehaald. Even was hij afgeleid en kreeg een stomp tegen zijn slaap. Een felle lichtflits voor zijn ogen. Even voelde hij zich duizelig en erg misselijk. Iets zwarts verscheen, groot en donker. De jongen worstelde zich los en rende weg. Nog wat draaierig ging Tristan overeind zitten. Bonkende hoofdpijn schoot door hem heen. Langzaamaan werd zijn zicht wat beter. Met zijn hand voelde hij bij zijn wang. Het voelde nat. Toen hij naar zijn hand keek, dropen zijn vingers van het bloed. De meeste mensen waren weggejaagd door Sparkle. ‘Dat joch moest gewoon manieren leren’ mompelde hij als antwoord op Sparkle’s excuses. Tristan bleef nog even zitten totdat de vlekken waren verdwenen en de hoofdpijn want minder werd. Hij zou waarschijnlijk wel even naar de ziekenzaal moeten aangezien die wond op zijn wang ontsmet zou moeten worden. Heel langzaam stond hij op. Zijn wang was net gestopt met bloeden maar toen hij opstond ging de haal weer open. Tristan hielp Sparkle overeind, aangezien dat wat moeilijk zou gaan met krukken. Op de vloer zaten vegen bloed en druppels, de kantine zou weer flink moeten schoonmaken.

In de ziekenzaal:

Eenmaal bij de ziekenzaal aangekomen ging Tristan zitten op een van de stoelen. Met zijn mouw veegde hij bloed weg al leek het er alleen maar erger van de te worden. Hij glimlachte ter geruststelling naar Sparkle. ‘Het is maar een krasje’ mompelde hij. De hoofdpijn was al wat minder geworden. Hij wachtte op een verpleger of dokter of zo iemand zodat hij snel weer weg kon. In een spiegel kon hij zichzelf zien. Er liep een straaltje bloed uit zijn mondhoek en zijn wang was één bloederige bende met in het midden een diepe snee. Het leek wel alsof hij was aangevallen door een wilde hond. 'Ik zou het zo weer doen' stelde hij Sparkle gerust.

Ongerust keek Sparkle naar Tristan. Ze volgde hem, steunend op haar krukken. In de gang wierp ze een blik opzij. Woedend zag ze daar de jongen staan, grijnzend. Sukkel! Ze zou hem nog wel terugpakken. Ze besefte dat hij haar ook nog zou terugpakken. En in tegenstelling tot Tristan kon zij niet vechtend over de grond gaan. Ze zuchtte zachtjes en liep met Tristan mee. Ze zette haar krukken zorgvuldig neer, niet tussen een of ander spleetje van een steen, want dan zou ze vallen. Ze keek opzij naar Tristan en ging moeizaam op de stoel naast hem zitten. Ze wou dat zij hem kon helpen in plaats van die verplegers. Waarom dacht ze dat nu weer? Omdat ze nog iets goeds te maken had. Ze zuchtte even. Ja, dat was ook wel zo. Maar een verpleegster zou hem op dit moment veel beter kunnen helpen dan Sparkle zelf. Ze keek naar Tristan en kon nog een zucht niet nalaten. ‘Wat? Je gezicht openhalen voor mij? Dat hoeft niet meer, geloof me. Ik betrek je er niet meer bij,’ zuchtte ze en ze glimlachte naar hem. Ze had hem niet eens bedankt! Ook weer een vriendelijke actie van haar. Ze legde haar hand even op zijn been en keek naar hem. ‘Bedankt dat je me trouwens zo’n beetje gered hebt van die jongen. Ik zou niet weten hoe het anders afgelopen was,’ zei ze en ze keek daarbij dankbaar in Tristans ogen. Voordat ze mogelijk ging blozen omdat hij ging merken dat ze hem zo’n beetje aangaapte – en geloof me, als zoiets opgemerkt werd, dan was dat een beetje vernederend – keek ze opzij, naar een verpleegster. Ze verbeet zich toen die Tristan niet zag. Nee? Dan ging ze maar voor de grovere middelen! Ze moesten en zouden Tristan helpen!

Moeizaam stond Sparkle op en zette haar krukken handig neer, waarna ze naar een paar verpleegsters liep. Die leken meer een koffieklets te hebben dan dat ze aan het werk waren. ‘Excuseer mij maar er zit daar een jongen met wonden op de stoel. En tenzij jullie kletsuurtje nog niet over is, zou ik graag willen – en hij volgens mij ook – dat hij geholpen wordt,’ zei ze en ze keek hun daarbij fel aan. Een van de verpleegsters begon te blozen en snel liep ze naar Tristan toe. Geamuseerd keek Sparkle naar Tristan en toen hun blikken elkaar leken te kruisen, schonk ze hem een knipoog en een blik die zei: Dat hebben we toch weer mooi voor elkaar gekregen. Ze begon op haar krukken richting Tristan te lopen en zakte uitgeput op de stoel naast hem neer. Waarschijnlijk werd Tristan nu wel geholpen. Ze keek hem na toen hij weggehaald werd, niet zeker wetend of ze mee mocht. Ach, ze deed het gewoon! Ze stond op en liep handig met haar krukken de verpleegster achterna, die Tristan op een stoel zette en vervolgens zijn wonden onderzocht. Sparkle bleef steunen op de krukken. Ze wou niet zwak overkomen door meteen om een stoel te vragen, ook al was dat nu wel wat ze nodig had. Ze was nooit zo’n kei geweest in het lang staan blijven. Ze beet op haar wangen en hield zichzelf overeind door kracht uit te oefenen op haar krukken. Ze keek verbeten naar Tristan. ‘Gaat het?’ vroeg ze nog een keertje en ze beet op haar onderlip. Je kon zien aan haar dat ze veel spijt had en dat ze zich gewoon schuldig voelde.

Het duurde best lang voordat er iemand aankwam. Tristan bleef rustig zitten, een zeurende pijn met af en toe een felle steek. Sparkle ging iemand halen, ergens hoorde je zacht gebabbel. Ze kwam terug met een verpleegster. Ze onderzocht de wonden en haalde het bloed en vuil weg. Met een soort van ontsmettingsmiddel waste ze de wonden uit. Tristan zag haar even bedenkelijk kijken. ‘Die snee op je wang zal moeten worden gehecht’ mompelde ze. Ze liep weg om de verdoving en hechtingsspullen te halen. Dat zou hij die jongen nog wel betaald zetten, dacht Tristan. Die liep waarschijnlijk alleen met een paar blauwe plekken rond. Het was de pech dat Tristan net op zijn slaap was geraakt, anders was die ander er ook een stuk slechter vanaf gekomen. De scherpe naald boorde zich in zijn wang. De vloeistof verspreidde zich langzaam rond de snee. Er waren 3 verdovingen nodig om het hele gebied te verdoven. Met een ander soort naald haalde de verpleegster de draad onder en over de wond. Hij voelde alleen kleine prikjes dankzij de verdoving. ‘Als alles goed gaat en de wond niet gaat ontsteken hou je er maar een klein litteken aan over’ mompelde de zuster tegen Tristan.

Zacht vloekend in zichzelf keek Sparkle naar de handelingen van de zuster. Stom rotjoch! Waarom moest Tristan er voor opdraaien? Waarom had de jongen zichzelf gewoon niet op zijn nummer laten zetten, om vervolgens weg te gaan? Waarom moest hij die andere meisjes zo nodig eren omdat Sparkle ze tegen de muur had gesmeten? En waarom ging hij dan juist met Tristan op de vuist? Omdat Tristan zijn mond opendeed en er iets van zei? Dan kon je ook net zo goed met een leraar op de vuist gaan, aangezien die ook commentaar hadden. Maar daar was dat joch dan weer te laf voor. Hij had geen respect, maar was wel laf genoeg. Vragen drongen zich door haar hoofd en oordelen over de jongen. Nu mocht ze dat. Ze had gezien hoe de jongen echt was. Hij was maar iets kleiner dan Tristan geweest. Waarschijnlijk zou die jongen nu overal gaan rondbazuinen en opscheppen omdat hij verdomme Tristans wang had opengehaald door een goed gelukte poging tot slaan. Toevallig, was dat zo. Ze keek naar Tristan en beet op haar lip toen hij verzorgd werd. Damn.. Ze wachtte af van wat de uitslag zou zijn. Ze zuchtte opgelucht. Maar dan mocht de wond wel niet ontsteken! Maar dat was in elk geval al iets. Ze keek rustig naar Tristan. Hij zat er wel lekker rustig en cool bij. Cool, aan hem wou ze nog eens een voorbeeld nemen. Ze keek naar haar been. Ze was bijna vergeten dat ze geen voorbeelden kon nemen aan mensen. Niet met… ‘Moet jij niet aan je been geholpen worden? Dadelijk valt het eraf!’ probeerde iemand grappig te zijn die voorbijkwam en Sparkle sloeg haar ogen neer. Tranen drongen in haar ogen. Ze keek opzij naar Tristan, maar dankzij dat haar haren voor haar ogen vielen en ze haar ogen had neergeslagen, waren haar tranen voor hem niet zichtbaar.

Het was gewoon een rotjong geweest die grappig had proberen zijn, niet meer. Toch voelde Sparkle dat de brok niet wegging. Ze wou niet huilen in andermans buurt. ‘Ik wacht buiten wel,’ zei ze met verstikte stem en ze duwde zich overeind met haar krukken en begon snel te hinkelen richting de uitgang van de ziekenzaal. Lucht, lucht had ze nodig! Het ademhalen ging moeilijk. Toen ze buiten de zaal was, stroomden de tranen volop over haar wangen. Waarom kon ze niet gewoon volhouden ook al deden jongens zo gemeen tegen haar. Hijgend liet zij zich zakken op een opstapje van een pilaar en liet haar hoofd er tegen zakken. Ze had ook gewoon kunnen snauwen naar de grappenmaker, maar nee, ze was weer veel te hard gekwetst. Ze sloot haar ogen en terwijl de tranen over haar wangen als watervallen stroomden, voelde ze haar hoofd bonken van pijn. Ze opende haar ogen opnieuw. ‘Ik heb hem dus helemaal verrot geslagen. Die zal wel een week op de ziekenzaal moeten blijven liggen,’ hoorde ze iemand zeggen en verschrikt verstopte Sparkle zich achter de pilaar,waarna ze om het hoekje keek. ‘En wat doen we met die pinguïn?’ Sparkle balde haar vuisten. Hoe noemde die trut haar? Pinguïn? ‘Die krijg ik later nog wel,’ zei de jongen, waarna ze verder liepen en ze uit het zicht verdwenen. Pinguïn? Pinguïn? Een zwarte bol verspreidde zich rond haar hand en machteloos keek Sparkle naar de verdwijnende schaduwen van de jongen en de twee meisjes. Sparkle draaide zich met de rug naar de uitgang van de ziekenzaal en keek naar buiten, terwijl tranen over haar wangen bleven stormen. Pinguïn…

‘Moet jij niet aan je been geholpen worden? Dadelijk valt het eraf!’ ’Moet jij niet op je woorden letten? Dadelijk mis je een paar tanden’ snauwde Tristan hem kwaad toe. Hij snapte dat soort mensen niet, te laf om iets te doen maar wel een natrap geven, gewoon voor de lol. Tristan wierp zijn blik weer op Sparkle. Haar haren zaten voor haar ogen maar toch kon Tristan zien hoe ze zich voelde. Maar Tristan was niet echt het type om te troosten, dat vond hij niet gemakkelijk. Toen zijn wonden behandeld waren, stond hij op en liep de ziekenzaal uit. Straks zou hij er nog moeten blijven, al voelde hij zich prima. Binnenkort zou hij die jongen wel weer tegenkomen, dan zou hij wraak kunnen nemen. Al moest hij nog wel even vragen aan Sparkle waar die jongen zat, op welke etage. Nu was het niet gewoon een ruzie meer maar een persoonlijke ruzie tussen Tristan en die jongen. Hij liet zich niet zomaar in elkaar slaan.

Tristan liep de ziekenzaal uit. Hij zag Sparkle niet meer, aangezien die achter de pilaar zich had verstopt. Misschien is ze al terug naar de etage gegaan, dacht Tristan. Rustig liep hij terug naar boven. Zijn wang was gestopt met steken maar in de plaats kwam er een branderig gevoel voor.

PROFILE MAGICIAN

» Shall I fight?
» Fight me! [+Faye]
» After the fight [Aiyana]
» Worth the Fight
» || Fight For Freedom ||

After the fight

After the fight

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen