Het was warm, het was zacht het voelde zo behaaglijk fijn in een leuke plek zo veilig. Als rozengeur en ja het was zo fijn dit gevoel, hij lag op een wolkje met veren en pluizigheid. Een schaapachtige glimlach vol tevredenheid en gelukzaligheid stond op zijn gezicht terwijl hij sliep. Hij had kleurrijke dromen vol vreugde en blijdschap, watervallen van limonade en chocolade bomen. Overal schaars geklede meisjes en hij mocht alles doen wat hij wilde. De jongen leek nog net niet stoned in zijn eigen droomland. Zoals misschien al duidelijk geworden was lag Drake nog onder de uitwerkende verdoving die nodig was geweest om de meeste van zijn vele gebroken botten te helen. Een gevecht dat hem eens boven het hoofd was gestegen, maar hoe kon je ook als dat wezen letterlijk een rots van duizenden kilo's boven op je smeet? Die vreselijke Rohkwalk was een vreselijk monster geweest. Drake mocht erg blij zijn dat hij nog in leven was op dit moment. Wat een magie klus was het geweest om met magie al de botten te helen. Toch verbaasde het Drak dat Saf hem niet gewoon voor dood had verklaard, want dat had die mestkever toch alleen maar gelukkig gemaakt. Opeens werden de dromen verstoord door donkere vlekken, je zag Drake zijn spieren strak trekken en zijn gezicht fronsen. Hij zag schaduwen in vormen van grote mannen di hem met lange grijpgrage vingers wilde pakken en van alles met hem wilde doen. De verdoving was zo leuk geweest, geen nachtmerries of duister meer in zijn hoofd, oh wat was het heerlijk geweest. Jammer genoeg voor de jongen begon het nu toch echt uit te werken en begon de laatste pijn wat het nog veroorzaakte ernstiger zijn lichaam in te trekken. Opeens greep zijn hand naar de bedrand terwijl hij zijn ogen nog dicht had. Het was net alsof er duizenden mieren over zijn lichaam liepen en hem allemaal tegelijk super hard beten, als naalden die hem aanvielen. Drake beet zijn kaken op elkaar van de pijn. Laat het stoppen. Zijn gehele droomwereld was inmiddels vervaagd en hij kon niet anders dan pijn voelen over zijn hele lichaam. Hij holde zijn rug terwijl hij naar de bedrand greep, nu ook aan de andere kant. Ales was zwart en duister. Het duizelde Drake terwijl hij nog niet eens goed wakker was. Heel langzaam wat voor hem eeuwen leek te duren nam de pijn weer rustig af, als slangen die zijn lichaam uit gleden. Toen hij rustiger kon ademhalen kromp de jongen onder de dekens in elkaar in een feutes houding met nog net geen duim in zijn mond. Het roetzwarte haar was glimmend van het zweet en zijn gezicht had rode vlekken van de inspanning. Zijn botten waren niet meer gebroken en de ergste pijn was nu weg, maar het was duidelijk dat hij nog wel even ziek zou zijn. Hij kroop in de deken omdat hij het koud had, enkel een boxer en wit shirt had hij aan. Nu deed de jongen heel voorzichtig zijn bruine ogen open om te kijken of er zich nog meer leven huisde op de ziekenzaal.

Mijn voeten gestoken in niets meer dan een stel ballerinas en een zomers jurkje dat tot net boven mijn knieën kwam liep ik door de schoolgangen. Het weer was vandaag enorm benouwd en ik verkoos mijn broek nu even voor iets luchtigers. Mijn haren had ik opgestoken in een knot en mijn bril stond zoals gebruikelijk op de neusbrug. Ik duwde hem even op zijn plek en keek even rond. Als mijn vermoedens goed waren zou om deze hoek, verdraaid! Het was wederom niet gelukt om zonder de plattegrond, die ik een aantal dagen geleden had gehad, de weg te vinden. Het was totaal niet zoals de opbouw van het Nepa-klooster op Razen. Ik vervloekte me weer dat ik zo eigenwijs was. Ik stond even stil om na te denken en keek toen op. Ik liep met een stevige pas enkele hoeken om, mijn eerste les zou die van aardmagie zijn, volgende week. Ik pakte de rand vast en keek om het hoekje. Ahaaaa....ha... mijn gedachten hadden al gejuicht voor ik doorhad dat het de ziekenzaal was en ik kreeg even een serieuze grimas op mijn gezicht. Fijn, dit doolhof. Dadelijk kwam er nog een minotauros om me op te vreten ook. Ik liet mijn ogen glijden over de ruimte en zag dat hij vrij leeg was. Het was een ziekenzaal zoals we het in het klooster ook kende, maar wat verwachtte je dan van dit kasteelachtige gebouw. En er lag een kerel in het bed, althans hij kwam langzaam overeind. Als ik het bij de hand had, had ik de bel drie keer geluiden. Weldra, de minotauros waar ik het over had. Misschien wel niet zo stierlijk aan de bovenkant, maar wel zo....gespierlijk? Jeetje, wat had deze weg van Nepa, net zoals zo’n beetje de helft van het schoolgebouw. Het was me tamelijk nieuw om zoveel personen te zien als Nepa. Het leek alsof een deel van de vrouwen hier alles van hun boezem naar hun spieren hadden geduwd. Zo ook deze kerel. Ik keek even rond, maar zag verder niemand. Ik deed net alsof ik hem nog niet gezien had en liep al zoekend rond. Ik zag dat hij loom zijn ogen opende en ze keek rond, maar geen dokter te bekennen. Even keek ik twijfelend naar de persoon die er lag, maar besloot toen toch een paar stappen dichterbij te zetten. Ik schoof de stoel dichterbij en nam plaats naast zijn bed. ‘Had jij daar de eerste dag ook zo last van, dit doolhoof?’ sprak ze met een zucht en keek toen met een oog opzij. ‘Maah, hoe leer ik ooit alle gangen uit mijn hoofd,’ sprak ik en grinnikte toen. Ze keek opzij en bestudeerde Drake. Even kreeg ik een glimlach en stak mijn hand uit. ‘Wel zo bleef, jezelf voorstellen,’ even pauzeerde ik ‘Aiyana,’ sprak ik vervolgens met een heldere klank in mijn stem en keek naar de persoon. Was dit de term ‘man’ die ik wel eens had opgepikt van de zusters toen ik aan het luistervinken was bij een van de vergaderingen. Ik was toen zo verboden om deze te ontmoeten. Als dit dé ‘man’ was, dan was ik meer dan benieuwd waarom ik dit figuur niet mocht zien of leren kennen.

Drake was wakker en keek met vermoeide ogen voor zich uit. Het was een zwaar gevecht geweest, maar het was het waard. Zouden Kailee, Zack en hij hier een reward voor krijgen? Drake baalde er echter wel van dat hij de enige was die zo zwaar gewond op de ziekenzaal lag. Hij was door dat ding aangevallen, in zijn eigen mening en hooghartigheid natuurlijk de beste van de drie. Hij had gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek gestaan. Daarbij leek dat ding specifiek op Drake de pik te hebben, waarom precies wist Drake ook niet. Hij kneep in de stof van zijn kussen en voelde een rilling door zijn lichaam gaan.Tot zijn verbazing zag hij toen een meisje binnen lopen in de ziekenzaal die hij nog niet kende. Ze leek niet ziek of gewond, dus wat moest ze hier dan? Wat hij ook niet had verwacht was dat ze bij hem kwam zitten met de stoel die ze had gepakt. Drake was duidelijk wat verbaasd, maar was nu nieuwsgieriger naar wat ze dan te vertellen had aan hem. ‘Had jij daar de eerste dag ook zo last van, dit doolhoof?’ Drake ging beter overeind zitten tot hoever de overige pijn dat toeliet. Hij keek haar onderzoekend aan. Paars lang haar, rode bril en het leek naar Drake zijn mening op een studie bol. Had hij genoeg energie om vriendelijkheid voor haar op te brengen. Drake slikte en zijn scherpe vossige oogjes priemde zich in die van haar. ''Ja. Maar ik denk dat iedereen dat heeft de eerste dag.'' sprak de jongen kort. ‘Maah, hoe leer ik ooit alle gangen uit mijn hoofd,’ Drake haalde zijn schouders op en liet zijn blik nog even vermakelijk over haar heen gaan. ''Gewoon goed kijken waar je loopt denk ik. Met verstrijken van tijd lukt het je vanzelf.'' Zo moeilijk was het ook weer niet. Drake kende na anderhalf jaar alle gangen uit zijn hoofd en ook sommige geheime plekken, maar hij wist zeker dat er ook plekken waren in en rondom de school waar hij nog nooit was geweest. Met zijn nieuwsgierige aard vond hij het dus alleen maar leuker om s'avonds door de school te zwerven naar geheime plekken en geheimen. Zijn leven was als een zwarte ruimte vol rook, soms kon hij kleur vinden in de dingen die hij leuk vond. Daarbij werd het altijd kleurrijker wanneer hij nieuwe vrienden kreeg, niet dat hij dat bewust besefte omdat hij teveel met zijn ego bezig was. Toch vanuit dat gevoel besloot Drake dus aardig tegen haar te doen en wie weet had hij er een leuke nieuwe vriendin bij. ''Wel zo bleef, jezelf voorstellen,’ even pauzeerde ze en keek Drake haar open aan. ‘Aiyana,’ Drake knikte en als je goed keek kon je zelfs een kleine glimlach bij hem ontdekken. Hij wreef even over zijn neus en keek naar zijn bekende jas die naast het bed hing. In die jas zat voor hem zoveel herkenning over wie hij was. Het was een ding dat bij hem hoorde, waar mensen hem van ver aan herkende. Om die reden zouden sommige omlopen. Alleen Aiyana wist dat nog niet en ook niet waarom, misschien was het ook maar beter dat ze dat niet wist. Daarom keek hij haar aan met een glimlach. ''Nice to meet you. I'm Drake Burned.''