Met een gaap keek Alice zichzelf in de spiegel aan voordat ze begon aan haar dagelijkse ritueel. Dat hield in: crèmes aanbrengen, make-up opdoen, haren verzorgen en kleren aandoen waarvan de combinatie uiteraard perfect was. Alles bij elkaar duurde het maar een half uurtje. Ondanks dat men het misschien van haar dacht, was ze nu ook weer niet zo dat alles perfect moest zitten. Oké, dat liet ze vaak overkomen en in het begin had ze zichzelf dat ook zeker zo aangepraat, maar ze begon te wennen aan de academie. Ze begon te wennen aan de leerlingen die hier waren en ook al wilde ze het niet toegeven, steeds kleinere deeltjes van haar vroegere zelf begonnen vrij te komen. Zeker nu ze Kailee opeens als stiefbroer leek te hebben, ze het nog geen maand geleden met Ryan had gedaan in de bosjes en daar een andere kant van zich had laten zien en zeker al twee weken niet meer was uitgegaan omdat ze met het dilemma van haar vader bezig was. Ze had Avenue tot nu toe elke week bezocht om te zien of het wel goed ging en er wel goed voor haar gezorgd werd, maar het leek erop dat haar vader tot dusver zijn woord had gehouden en Avenue aandacht had geschonken. Avenue had zelfs een nieuwe teddybeer gekregen, maar ze had er nog niet mee gespeeld omdat ze te gehecht was aan haar oude, bijna versleten teddybeer. De moeder van Kailee had schijnbaar voorgesteld om hem te vernieuwen, maar Avenue had koppig volgehouden dat ze de beer accepteerde zoals hij nu was. Nee, bevooroordeeld zou haar zusje later zeker niet zijn en Alice twijfelde of ze ook de persoonlijkheid van haar zou overnemen. Ze moest er in elk geval niet aan denken dat haar zusje later als ze op Alice’ leeftijd was in de bosjes lag te stoeien met een jongen. Ze hoopte dat Avenue een relatie kreeg met iemand waar ze van hield en die ze kon vertrouwen, iets dat voor haar niet meer weggelegd was. Door haar gedachten was ze niet echt bezig met haar omgeving en zag ze dus niet de hakschoen die ze gisteren had rond laten slingeren. Het gevolg was dat ze half struikelde en vervolgens met een klap op de grond terechtkwam. En dat zou niet eens zo erg zijn geweest als ze tijdens de val niet half haar enkel had omgezwikt. Ze slaakte een kreet van pijn en greep naar haar been. Ze zuchtte en probeerde overeind te komen wat maar amper ging. Toen het haar uiteindelijk gelukt was, leek haar enkel veel dikker te zijn en ze meende wat blauws te zien. Dat werd naar de ziekenzaal gaan dus. Ze trok haar jurk die één hand boven de knie hoog was weer netjes naar beneden en hinkelde vervolgens haar kamer uit. De trappen afgaan met een omgezwikte enkel was gewoon een ramp en Alice was dan ook blij dat ze er na enkele minuten al was. Ze leunde rustig tegen de deurstijl en trok een wenkbrauw op toen ze een vrouw met een dikke wrat op haar neus haar kant op zag komen. Eh… nope! ‘Ik wacht op iemand,’ zei ze gauw. De vrouw knikte en liep weer weg. Alice hinkelde de ziekenzaal binnen en keek of er niet iemand anders was die er mee… verzorgd uitzag. Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze een mannelijke verpleger zag staan en grijnsde. Wel wel, dit bedoelde ze nu! ‘Eh… dokter?’ vroeg ze met een zielige stem. Ze hinkelde ietsje overdreven – het deed wel echt pijn though – naar het bed dat er stond en ging er op zitten. ‘Wilt u eens naar mijn enkel kijken? Het doet pijn,’ zei ze zielig tegen hem. Ze leunde een beetje opzij zodat haar jurk wat opschoof en zorgde ervoor dat zijn blik gevangen werd met haar paarse ogen terwijl ze haar liefste glimlach opzette.

De mannelijke verpleger op wie ze haar oog had laten vallen zag er echt niet lelijk uit. Donker haar en blauwe ogen. Zeker een type dat haar wel aansprak. Voor één nachtje of één middagje dan toch, want dan was ze toch wel weer uitgekeken. Ze wist dat ze echt een ramp was in dit soort dingen, maar ze had nog jaren genoeg om een man te vinden die bij haar paste. Gewoon zwijgen over haar verlegen en gelukkig worden met hem, meer was daar niet voor nodig. Ze had echter niet het gevoel dat ze haar liefdesgeluk hier op de academie ging vinden, dus nam ze maar gewoon de houding van een meisje aan dat wel graag naar bed wilde met iedereen. Wel, misschien niet met iedereen, maar er waren hier wel veel die haar aandacht trokken. En dan wilde ze er niet per se mee naar bed, maar een avondje zoenen vond ze ook niet erg. Maar ja, dankzij de meeste jongens werd zoenen altijd meer, dus daar kon ze zelf ook niet veel aan veranderen. Ze likte over haar onderlip toen ze zag dat hij de verpleger zijn bovenste knoopjes wat losser deed. Aha, dus het was er zo eentje. Ze had ook kunnen verwachten dat hij haar zou negeren en gewoon zijn werk zou doen op een zakelijke manier. En voor een groot deel deed hij dat ook, maar Alice kon ook wel zien dat hij dit best wel interessant vond. Mannen waren tegenwoordig echt zo makkelijk om over de streep te trekken. Je kon eigenlijk alleen van de homoseksuelen zeggen dat ze nog een beetje fatsoen hadden tegenover het vrouwelijke volk, de rest liet zich allemaal verleiden door borsten en lange benen. Ze grijnsde om haar eigen gedachten en kwam lichtelijk overeind toen hij haar enkel daadwerkelijk begon te onderzoeken. ‘Gestruikeld over mijn eigen hakschoen en verkeerd terechtgekomen,’ zei ze simpel tegen hem. Ze kreunde toen ze zijn aanraking voelde, maar het was moeilijk te beslissen voor een ander of ze dat deed van genot omdat zijn vingers praktisch langs haar onderbeen streelden of dat het was omdat haar pijnlijke enkel aangeraakt werd. Ze grijnsde toen hij opties begon op te sommen van wat hij kon gaan doen met haar been. Ze vond deze gast eigenlijk echt wel interessant. Ze keek om zich heen, maar ze zag dat er verder niet echt iemand in de buurt was. Ze was dan ook een simpel gedeelte van de ziekenzaal binnengestormd die waarschijnlijk alleen door hem werd gebruikt. Dat kon ook verklaren waarom er niet meer dan één bed in de ruimte stond. Ze had daar een oog voor gehad, ze had alleen oog gehad voor hem omdat hij er knap uitzag. En stiekem ook omdat ze niet door die heks verzorgd wilde worden die zich eerst over haar had willen ontfermen. Nee, dan was dit wel een stuk leuker. ‘Optie een zie ik écht niet zitten,’ zei ze en ondanks dat haar stem plagend klonk, keken haar ogen hem haast kil aan. Dit verdween echter onmiddellijk weer en een lieve glimlach maakte zich meester om haar mooie gezichtje. God, wat zouden mensen zich toch vergissen als ze naar haar keken en dachten dat ze een lief meisje was. Ze wist dat die fout veel werd gemaakt door jongens die het lef hadden om op haar af te komen en haar te behandelen alsof ze iets breekbaars was. De meesten gaven het dan ook al snel op als ze hoorden wat voor een grote bek ze had, maar slechts enkelingen leken geïnteresseerd te zijn door haar houding en leken zich daardoor juist meer aangetrokken tot haar te voelen. De sukkels. ‘Optie twee vind ik wel een goede, maar optie drie spreekt me ook wel aan,’ zei ze met een licht knipoogje naar hem. Ze meende zijn strelingen over haar onderbeen nog even te voelen na sidderen. Haar huid was warm geworden op de plek waar hij haar had aangeraakt en ook de ruimte om hun heen leek steeds warmer te worden. Ze knipperde met haar lange opgemaakte wimpers naar hem. ‘Maar jij mag beslissen wat het beste voor me is, dokter,’ sprak ze en ze liet dat laatste er zowel sarcastisch als plagend uitkomen, aangezien hij had aangegeven dat hij de assistent was. Assistent of niet, hij was een lekker ding en voor haar was het allemaal goed. Ze sloeg haar ene been vlotjes over de andere, leunde een beetje opzij zodat haar jurk nu tot halverwege haar bovenbenen opgeschoven werd en keek hem strak aan terwijl ze wachtte op antwoord.