Zijn hele vriendengroep hadden hem stuk voor stuk ongeloofwaardig en met openhangende mond aangekeken toen Hunter hen vertelde dat hij een les in duistere magie ging volgen. Het was sowieso al bijzonder om hem over schoolwerk te horen spreken in een zekere positieve zin. Maar al helemaal als het over een vak ging waar hij totaal geen affiniteit mee had. Ondanks dat deed Hunter niet bepaald de moeite om als een voorbeeldige leerling op tijd, of zelfs eerder dan de docent op de afgesproken plek te zijn. Dat hij nou toevallig een beetje interesse toonde in een bepaald vak betekende niet meteen dat hij ook zijn best ging doen. Het werd later en later maar Hunter had belangrijkere zaken om zijn aandacht bij te houden. Een wel heel vriendelijke brunette met grote groene ogen om specifieker te zijn. Ze stond een beetje nerveus te giechelen. Niet gewend aan de directheid waarmee hij haar had aangesproken en niet wetend wat te moeten zeggen of te doen op zijn geflirt. Haar wangen kleurde langzamerhand en wel heel verleidelijke kleur rood. Toen hij een opmerking maakte moest ze alleen maar harder blozen. Uiteindelijk streek ze een lok bruin haar achter haar oor. 'Moet jij niet naar je les toe?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes. 'Eigenlijk wel. Maar ik denk niet dat ik het trek zonder een kus voor goed geluk,' probeerde hij met een stiekeme grijns. Het meisje lachte zachtjes maar drukte daarna een kleine kus op zijn wang. 'Sorry, daar moet je het maar mee doen,' grinnikte ze zachtjes waarna ze weg liep. Hij keek haar even na voordat hij zich nonchalant omdraaide en naar buiten liep in de richting van het bos.

Het gras was zacht onder zijn blote voeten en een stuk prettiger dan de stenen van de school. die voelde zo koud, zo onpersoonlijk. Hij sloot zijn ogen even terwijl hij de zonnestralen zijn gezicht liet verwarmen voordat de schaduwen van de bomen de warmte en het licht wegnamen. Hij was nou eenmaal een zonaanbidder zoals enkele Shadranen wel eens op een gemene toon zeiden over hem, doelend op zijn donkere huidskleur. Hij kon zich er niet echt beledigd om voelen. Hij was graag een zonaanbidder. Nu richtte hij zijn blik op het pad voor hem. Al snel weken de bomen uiteen en gaven hem zicht op een open plek en een man die daar al klaar stond. 'Een hele goede dag Master. Dus, vertel mij, hoe werkt dit?' vroeg hij met een brede grijns terwijl hij op zijn gemak aan kwam lopen. Hij wilde wel eens weten waarom Catalina zoveel interesse toonde in deze vorm van magie.

Hij moest zwaar de neiging onderdrukken om niet zijn wenkbrauw een paar centimeter omhoog te laten kruipen. Er zat wel vuur in deze kerel zeg. Hij was maar een minuutje te laat of zo. Het was niet alsof hij de klas had opgehouden, want voor zover hij het begrepen had, was dit de klas. Maar goed, hij kon maar beter niet de eerste vijf minuten zich meteen weg laten sturen. Het was niet dat hij echt bang was voor straf, maar hij vreesde wel de toorn van Luci als ze erachter kwam dat hij wéér na moest blijven.
Zijn aandacht werd al snel getrokken door het wezen wat landde op de schouder van Master Iro. Het was een kraaiachtige vogel, een die Hunter nog nooit gezien had terwijl hij zichzelf toch wel als kenner beschouwde van het dierenrijk. Misschien als de man nog in een beter humeur zou komen zou hij ernaar vragen. Maar nu zou hij waarschijnlijk weinig antwoord van hem krijgen dus hield hij zijn nieuwsgierigheid naar het dier bij hemzelf. In plaats daarvan begon de man meteen door hem een opdracht te geven. Jeez, was het teveel gevraagd om rustig een introductie te krijgen? Maar goed, dark matter dus. Het was niet zo dat Hunter compleet onbekend met duistere magie was. Hij had het Catalina vaak genoeg zien doen. Maar om het zelf te doen was toch wel even iets anders.
'Ik denk niet dat ik een van die mensen ga zijn Master,' lachte hij zachtjes om zichzelf, doelend dat hij er waarschijnlijk geen aanleg voor zou hebben. Hij zou zijn humeur niet laten verpesten door die ruwe introductie.
Vervolgens wreef hij even in zijn handen. Hij probeerde zich te concentreren op de duistere magie, of specifieker, op de dark matter. Maar dat was moeilijk als je niet wist waar je naar op zoek was of wat je moest voelen. Uiteindelijk begon zich een klein balletje te vormen, zwevend boven zijn hand. Het spatte als een zeepbel uit elkaar. Hunter schudde even zijn schouders los en deed een tweede poging. Deze keer wist de bal vorm te houden, maar groter dan een forse knikker wilde het niet worden. Met een zucht liet hij zijn ingehouden adem ontsnappen. 'Het...is geen golfbal. Maar het is iets,' probeerde hij met een halve grijns. Zoals hij al had gezegd, voor duistere magie had hij geen aanleg.

Deze kerel scheen echt geen chill knop te hebben. Met een blik die half geamuseerd, half ongemakkelijk was had Hunter de man aangekeken tijdens zijn uitval. Het was toch normaal dat niet iedereen even goed was in hetzelfde. Nee, hij was zo'n persoon die echt belabberd slecht was in duistere magie. Hij had er weinig interesse voor en nog minder aanleg. Waarom zou hij ook? Wanneer ging hij het gebruiken? Maar Hunter was ook een persoon die alles een keer geprobeerd wilde hebben. Wie weet, misschien waren duistere magie lessen wel heel leuk en juist omdat de spreuken een grote uitdaging voor hem zouden zijn werd het vanzelf interessant om het te leren. Of in elk geval te proberen. Maar Master Iro leek alle lol uit de les te halen. Deze gedachten en nog veel meer schoten door hem heen. Maar Hunter zou Hunter niet zijn als hij nu ineens zwaar beledigd en serieus ging doen. Je moest toch positief blijven als je een positieve houding terug wilde verwachten. 'U moet het vast echt geweldig doen op feestjes,' was daarom zijn enige reactie. Hij zou zich niet laten kennen door deze man. In plaats daarvan had hij zijn spieren los geschud om maar eens een serieuze poging te doen om dark matter te maken. Hij deed oprecht zijn best. Geen geintjes, geen trucjes. Maar zijn dark matter bal wilde niet met hem meewerken. Als Hunter zelf heel eerlijk was stond hij er nog verbaasd over dat er überhaupt iets uitgekomen was. In zijn boekje dus al een overwinningspunt. Maar blijkbaar niet voor Master Iro. Zijn poging tot dark matter spatte als een zeepbel uiteen en werd vervangen door een groter en veel stabieler exemplaar. Hunter staarde naar de bol in zijn hand. Het zwart leek alles op te slokken. Hoewel het ding zweefde voelde het aan alsof hij duizend ton vast moest houden. Een drukkend gevoel had zijn grijns weggevaagd. Het was hongerig maar Hunter durfde het niet te voeden met magie. Bang dat het te groot zou worden en echt alles in die zwarte duisternis zou opslokken.

Pas toen de duistere magie uit elkaar viel en tussen zijn vingers wegsijpelde als los zand, kreeg Hunter het gevoel dat hij weer kon ademhalen. Hij voelde zich leeggetrokken. Zou Lina dat ook hebben als ze met duistere magie bezig was? Hij kon het zich niet voorstellen waarom ze er dan vrijwillig voor zou kiezen als dit het gevoel was wat ze ervoer, elke keer wanneer ze een spreuk uitsprak. Zijn groene ogen schoten terug omhoog, van zijn hand naar Master Iro. Herhalen? Was die kerel gek geworden? Hij wilde zich nooit meer zo voelen. Zo leeg, zo...zo..hij had er niet eens een woord voor om te beschrijven wat hij had gevoeld. Maar hij voelde dat hij knikte. Waarom knikte hij? Weglopen, dat moest hij. Gewoon zijn hand opsteken en; hey bedankt voor de les he maar dit is niet mijn ding, en gewoon wegwezen. Maar dat deed hij niet. Zijn benen leken wel aan de grond vastgespijkerd en Hunter richtte zijn blik weer op zijn hand. Het was niet moeilijk om het gevoel van net weer boven te halen. Het drukte nog altijd mentaal zwaar op hem. Langzaam verscheen een bol, zwevend boven zijn hand. Een stuk sterker dit keer al was het nog steeds niet groot. Het groeide, langzaam en gestaag. Het voelde minder zwaar dan de bol die Master Iro had gecreëerd, maar dat was omdat iets in Hunter het niet toestond om groter te worden. Een haast obsessieve drang om het onder controle te houden kwam opzetten. Deze poging leek er in elk geval al meer op, maar hij wilde het zo snel mogelijk weer laten verdwijnen.

Het leek wel alsof de spreuk hem leeg zoog. Alsof alles wat het lachen waard was gewoon verdween. Het liet je achter met niets anders dan een uitgeput, leeg gevoel. Voor iemand als Hunter, die al het negatieve in zijn leven onderdrukte en wegduwde, was de duistere magie als een genadeloze klap in zijn gezicht om hem eraan te herinneren dat die dingen er wel nog steeds waren, al kneep hij zijn ogen ervoor dicht en drukte hij zijn handen tegen zijn oren. Het bleef bestaan, ook als hij het bestaan ervan niet erkende en die diepe zwarte duisternis in de vorm van een kleine bal daar zwevend boven zijn handpalm herinnerde hem daaraan. Het kostte hem veel energie om zich vast te houden aan dat kleine beetje positiviteit waar hij nog bij kon komen en zich tegelijkertijd voor te doen alsof er niks mis was met hem. Alsof hij nog steeds dezelfde non- chalante student was die te laat de les in was komen slenteren.
Zijn ogen gingen naar het rotsblok verderop wat Master Iro had aangewezen. Hunter wist niet of hij nog wel genoeg kracht in zijn arm had om de bol weg te gooien al wilde hij niets liever dan het ding weg smijten. Hij wil er vanaf. Hij probeerde zich te focussen op het rotsblok maar de wereld om hem heen leek te draaien. Hij voelde hoe zijn lichaam zijn eigen arm naar achteren trok en de dark matter naar voren afvuurde. Zodra hij het contact kwijt was met de magie leek hij weer wat op te klaren. De donkere mantel viel weer moeiteloos van zijn schouders en hij wierp een blik op zijn poging de steen te raken. Hmm. Hij had de steen wel geraakt maar niet volop. Hij was er half langs geschaafd en had een stuk van de rots meegenomen. Niet echt zijn beste gooi.

Zijn hoofd was ondertussen begonnen met een zacht, aanhoudend gebonk. Het begon bij zijn slapen en trok door zijn hele hoofd heen. Het leek wel alsof zijn schedel uit elkaar wilde knallen. De opbouw van geblokkeerde magie in zijn lichaam. De opluchting spoelde over hem heen toen hij de stem van Master Iro naast zich hoorde zeggen dat het niet de meest vreselijke worp was. Niet dat hij echt de goedkeuring van de man zocht maar omdat hij het nu misschien niet nog een keer hoefde te doen. Een derde keer zou hij niet trekken. Inmiddels was hij een beetje bleek weggetrokken wat nog verrassend moeilijk te zien was met zijn donkere huidskleur. Nog net niet wankel op zijn benen.
Hij keek pas weer op naar de man toen hij iets tevoorschijn haalde uit zijn binnen zak. Een kleiner zakje waar later kennelijk koekjes in bleken te zitten. Met lichte verwarring op zijn gezicht nam Hunter het zakje aan, pas begrijpend waarom Master Iro ze had gegeven toen hij zijn uitleg erbij gaf. Hij was liever gewoon meteen door gegaan met de les. Hoe sneller ze klaar waren des te sneller hij hier weer weg kon. Hij pakte twee koekjes en gaf het zakje daarna terug aan Master Iro. Een van de twee brak hij open en rook er even kort aan. Niet dat hij ervanuit ging dat Master Iro hem zou proberen te vergiftigen of zoiets maar vanwege iets anders. Een vaag bekende kruidige geur kwam hem tegemoet. Lina zou onmiddellijk geweten hebben welke het was. Ze was degene in de familie met de meeste intelligentie. Of zo had Hunter het altijd gezien. Pas bij de eerste hap herkende hij waarom de kruiden zo vaag bekend hadden geroken. Zijn moeder had ze ook. Gedroogd in een pot op de bovenste plank van de keuken. Ze deed ze vaak in de soep als de jacht die dag erg zwaar geweest was. Met nog een paar minuten waren de koekjes weg. Als ze nu dan maar wel verder konden.

Hij veegde wat van de kruimels die op zijn vingers waren achtergebleven af aan zijn broek en keek Master Iro weer aan toen de man verder ging met de les. Hij kreeg een nieuwe opdracht. Nog een waar hij niet meer heel veel zekerheid aan begon. Zo'n dark matter bal vasthouden was een ding. Die kon hij wegsmijten als het hem teveel werd. Maar om in de schaduw te stappen. Had had geen idee hoe dat zou voelen en dat maakte hem een beetje terughoudend. Zijn groene ogen waren ondertussen naar Iro af gedwaald die na zijn woorden aan een demonstratie was begonnen van wat straks van Hunter verwacht werd. Hij zag hoe de man verdween in de duisternis, er gewoon door opgeslokt leek te worden om een aantal meter verder ineens weer op te doemen. Zijn hoofd volgde toen zijn lichaam zich met een ruk omdraaide naar de nieuwe plek waar Master Iro was verschenen. Hij kreeg nog een paar waarschuwende woorden mee en werd toen aan zijn lot overgelaten om het zelf te proberen. Hunter zuchtte even zachtjes, zich wederom afvragend waarom hij hier aan was begonnen.
Vervolgens stapte hij op een schaduw af, precies zoals hij het Master Iro voor hem had zien doen. De woorden van de man maalden door zijn hoofd. Was het maar meer zoals water, misschien dat het hem dan gemakkelijker afging. Zwemmen kon hij wel. Hij was op een schaduw afgestapt en probeerde het gevoel van magie op te roepen die hij eerder ook aangewend had. Meteen werd hij de schaduw ingesleurd. Even had hij het gevoel alsof hij zou stikken en zijn hart ging naar nul naar een drumroffel waarvan hj zeker was dat dit was hoe mensen aan een hartaanval kwamen. Hij probeerde kalm te blijven maar de schaduwen maakten hem benauwd. Hij probeerde zich weer op te trekken, een uitweg te zoeken. De omgeving van het bos verscheen weer om hem heen, misschien twee meter opzij toen hij weer boven kwam. Zijn ademhaling was oppervlakkig en hij probeerde zijn eigen hart onder controle te krijgen.

Als hij een ding na vandaag echt zeker wist dan was het wel dat hij duistere magie als vak compleet zou laten vallen. Sorry Lina, hij had het geprobeerd, maar dit was niet echt zijn ding. Geen lessen duistere magie meer voor hem. Hij volgde nog liever een slopende les vuurmagie van Master Geralt. Spierpijn was tien keer beter dan dit, hoe zwaar die lessen dan ook mochten zijn. Die schaduwen hadden hem bijna vermoord, of zo had het gevoeld. Zijn hart was als een gek tekeer gegaan en zijn ademhaling oppervlakkig en gierde door zijn lijf. Nee, hij voelde er niet heel veel voor om daar in terug te gaan. Hij keek om toen achter hem Master Iro was verschenen. Was dit een grap? Dit was meer dan alleen “verwarrend” geweest. Al merkte hij de lichte berzorgde toon in zijn stem op. Zijn groene ogen staarden de man een tijdje aan. 'Er is niets in dit universum wat mij daar in terug kan krijgen,' zei hij de man uiteindelijk en hij meende het. Hunter was niet iemand die opgaf. Ook niet als hij iets niet leuk vond. Als hij zich voor een les inschreef wilde hij die ook afmaken. Maar hij was er niet zo zeker meer van of hij dit wel af kon maken. Het liefste ging hij nu terug naar de academie, naar de kassen. Iets vertrouwds. Even kletsen met de keuken kat. Of gewoon rustig aan het werk met planten en kruiden. Dat lag hem toch veel meer dan dit.

Hij was Master Iro met een zekere vorm van wantrouwen aan blijven kijken toen de man vroeg wat er gebeurd was. Hunter was serieus geweest toen hij had gezegd dat niets hem meer terug daarin kon bewegen. Ook niet Master Iro zelf. Het duurde even voordat hij een goed antwoord had geformuleerd. Hij wist zelf niet eens precies wat er gebeurd was en wat hem zo overvallen had, maar zijn hart dreunde er nog van na. Dat fysieke gevoel van ongemak was genoeg voor hem om te weten dat hij het zich niet ingebeeld had. 'Ik weet het niet precies,' begon hij, aangezien hij oprecht geen idee had. 'Ik kon niet meer ademhalen. Het voelde alsof ik onder water getrokken werd,' wist hij uiteindelijk te vertellen. Een gevoel wat hij nooit meer wilde ervaren. Hij wist niet waarom hij er zo op reageerde. Gezien de blik van Master Iro en zijn vragen was het kennelijk nieuw dat iemand zo op de spreuk reageerde. 'Ik meende wat ik zei,' ging hij na een korte stilte door. Om zijn woorden kracht bij te zetten zochten zijn ogen het herkenningspunt van de school af, de spitse torens, om zijn weg terug naar het kasteel te vinden en deze les ver achter zich te laten.

Zijn smaragdgroene ogen keken weer om naar de roodharige man, zijn blik daarbij weer afgewend van de school en haar torens die hem terug naar zijn etage hadden moeten leiden. Hij schudde voorzichtig zijn hoofd. Hij bezat geen lichtmagie. Woud,' verduidelijkte hij zichzelf. 'En een enkele luchtmagie spreuk,' voegde hij er nog geen seconde later aan toe. Lichtmagie? Hij wist er net zoveel van als shuttlemechanica. Niks dus. Hij was de docent blijven aanstaren. Maar het leek erop dat ook hij hem geen duidelijke verklaring kon bieden. In elk geval drong hij er niet op aan om verder te gaan met de spreuk, al vond Hunter het lastig om in te schatten wat de man dan wel van plan was. De woorden van de man waren direct gevolgd door de raaf die altijd om hem heen hing en Hunter nu bijna omver wierp. Hij keek van het beest naar Master Iro en daarna weer terug toen de raaf in het duister verdween en niks anders meer was dan twee rood oplichtende ogen in het donker. Maar hij kwam niet meteen in beweging. 'Oké, even in alle eerlijkheid nu,' begon hij. 'De kans dat ik hier vandaag weg ga en iets nieuws geleerd heb is behoorlijk nihil. Dat ligt niet aan u, maar aan mij,' hij stopte even met praten en wendde zijn blik af in de richting waar de raaf was verdwenen. 'Mijn zus is het magisch genie in de familie. Zij is slim. Zij weet daadwerkelijk wat ze doet. Ik.... ik ken een paar trucjes. Maar echt magie gebruiken, dat doe ik amper. Ik ben niet slim als Lina. Ik kan niet goed leren. Ik heb het vandaag geprobeerd maar... het is beter als ik stop met het verdoen van uw tijd,'
Iets in zijn stem was veranderd. Die eeuwige, spottende lach die er altijd in zat was eruit verdwenen, al stond een berustende glimlach nog altijd rond zijn lippen.