Met traan gevulde ogen die vooral leeg stonden zat de op de stoel, handen in elkaar gevouwen met haar blik overal richtend behalve echt op de jonge man. Een kriebelend gevoel ging over haar wang, snel veegde ze met haar hand de oorzaak, een traan weg. Ze ging zich snel verzitten om de beweging te maskeren, niet dat nooit zou zijn opgevallen maar het proberen waard. Ze trok haar benen onder haar en ging op haar voeten zitten.

Ze keek op naar hem bij zijn keuze van vraag. Ze kreeg vaker wat is er aan de hand waar makkelijker niets op kon worden geantwoord dan deze vraag. Duidelijk genoeg was er iets met haar, iets wat iemand die haar kende zou weten. Misschien was dit toch een fout, zichzelf zo op deze manier openstellen. Ze slikte met haar tanden op elkaar gedrukt en een licht angstige uitdrukking in haar ogen. Wat wist ze nog wel? 'Genoeg,' was het enige woord wat er op zijn vraag uitkwam. Ze liet haar ogen op haar handen vallen. Bij elkaar gevouwen tussen haar benen.

Opnieuw haar blik richtende op de vloer, de herinnerde zich zo veel wat ze had geprobeerd weg te stoppen in plaats van er mee om te gaan. Het op te lossen, de roodharige weigerde toe te geven aan voor haar negatieve emoties zoals verdriet, pijn, verlies. Nee deze schakelde ze om in negatief gedrag zoals pesterig gedrag, onbekende het bed delen, gemene woorden en acties. Maar ze wilde absoluut niet herinneren van Laxus, van haar nooit geboren zoon of dochter. Ze wilde het niet meer weten.

Ze wist alles van haar jeugd, ze kreeg het niet verdrongen, niet vergeten. Het was in die tijd zo normaal geworden wat haar oom haar liet doen bij al die verschillende mensen. Ze gaf de man voor haar de schuld van dit oprakelen. Ze pakte haar pakje sigaretten om daar met bijna onzichtbaar trillende handen een van te pakken en tussen haar lippen te leggen en haar vinger op het uiteinde te leggen om hem aan te steken. 'Ik weet niet hoe ik mij voel.' vervolgde ze zich achter het woord genoeg. De rook van haar sigaret aansteken uitblazend. Ziekenzaal of niet Hayden vond altijd de perfecte plek om te roken.

@Graham

Wat was er gebeurd? Wat er was gebeurd was pijnlijk en rukte haar vanbinnen uit elkaar. Waarom ze naar de dokterszaal werd haar steeds onduidelijker, er was hier niemand die ze kon vertrouwen voor de volle honderd procent. Met een diepe zucht trok ze haar voeten op de stoel, haar armen om haar benen slaande en haar hoofd liet ze rusten op haar knieën. De sigaret voorzichtig tussen haar vingers geklemd om zo een manier dat ze niet zichzelf kon raken.
de roodharige zuchtte diep en beet op haar onderliep de tranen in haar ogen weg dwingend, waarom liep ze zichzelf nu zo zwak zijn. Zwakte was niet iets dat ze normaal durfde te tonen. Ze sloot haar ogen en probeerde zichzelf te kalmeren terwijl haar handen en lip synchroon trilde. Ze was al zo veel overkomen waarom kon dit niet gewoon weggaan. Het was niets, ze wilde het verdringen. Beide hebben nooit wat betekend voor haar. Donders goed wetende dat Laxus altijd de wereld voor haar had betekend en dat haar zwangerschap was verbroken op een moment dat ze het kind eindelijk accepteerde en er zelfs naar uitkeek. Om maar te zwijgen over de dingen die in het verleden zijn gebeurd. Hoe kon zo een man nu vragen wat is er gebeurd als ze daar geen kort antwoord op had. ze ging mooi niet vertellen wat er was gebeurd, niemand is te vertrouwen. Ze was geen slachtoffer, zo wilde ze absoluut niet worden gezien. Ze was Hayden, ze was sterk met een duidelijke uitzondering op dit moment.
Terwijl ze haar neus ophaalde lag de sigaret op haar lippen de as aftikkend in een kopje met een paar veren er in gestoken. Ze bleef lange tijd stil na zijn vraag discussies in haar gedachtes voerend met wat ze hier op moest antwoorden. Haar normaal vrolijk en melodieuze stem klonk gepijnigd en scherp raspend. 'Wat er is gebeurd? Noem iets op en het is waarschijnlijk gebeurd.' Klonken haar woorden zonder een antwoord te geven op zijn vraag. Ze wilde niet hardop zeggen dat hij dood was. Elke keer als ze verder ging met haar leven zette iets anders het wel op zijn kop.
@Graham

Hayden keek omhoog om hem aan te kunnen kijken  toen hij sprak. Hoezo kon hij haar niet helpen als ze niets vertelde? Porlyusica vertelde ze ook niets, en die kon haar wel altijd helpen. Werkelijk niet beseffend dat haar zusje Sarah dat wel had gedaan. Ze wist ook dondersgoed dat ze niemand van iemand kon verwachten haar te kunnen helpen als ze niet eens wisten waarmee. Ze kwam hier voor de slaappillen of iets in dezelfde richting daarvan. Maar wat ze er nu mee moest verder was erg verwarrend en moeilijk.
Ze keek hem aan alle mogelijkheden afmetende. Zijn woorden haar enkel meer laten dichtslaande dan woorden laten uitsprekende. Kort beet ze op haar eigen lip en zette haar voeten op de grond, haalde haar neus op en knipperde wat met haar ogen om de tranen weg te krijgen. 'Nou als je mij iets geeft om te kunnen slapen zijn we klaar hier.' de klanken in haar stem nog steeds duidelijk weergevend dat ze pijn had. Nooit heeft ze makkelijk gedaan over praten over pijnlijke dingen, dit was geen uitzondering. Ze kende deze hele persoon niet en moest ze nu dan uit het niets haar hart gaan luchten bij een wildvreemde? Nee dat ging ze echt weigeren voor nu had ze echt geen reden om haar pijn uit te spreken. Ze nam nog een hijs van haar sigaret voor de sigaret opvloog in een vlammetje en verdween. 'Maar verder je kan mij helpen door mij iets te geven om te slapen verder is er niets, ben enkel moe.' Zei ze zachtjes hem niet kunnen aankijkend. Normaal gingen leugens haar makkelijk af maar deze werd toch wel erg lastig wat voor iemand met een beetje verstand makkelijk door te hebben was. Ze sloeg haar benen over elkaar en legde haar handen in elkaar op haar buik en keek hem recht aan haar gezicht recht proberen te houden. Zwakte was voor de zwakkere, dat was ze niet, dus klaar met dat zielige en zwakke gedoe. Droog je tranen en blijf opstaan na elke val.

@Graham

Ze volgde zijn bewegingen terwijl hij in de kasten rommelde, ze wist in ieder geval wel weer waar ze moet zoeken als ze zelfbediening nodig had. Ze pakte het potje op en bekeek het label grondig, de woorden langzaam ontcijferend gezien lezen niet haar beste en sterkste punt was. 'Nee niet deze maar die gene waar die suïcidiale kotertjes een overdosis op nemen. Die zoek ik' Zei ze
zachtjes met moeite om normaal te klinken. Ze had het gevoel alsof ze ieder moment zou kunnen uitbarsten in een huilbui en al haar energie stak ze in het tegen houden daarvan.
Was het zo raar dat ze wilde kunnen slapen, gewoon slapen zonder 's nachts wakker te worden rond een uur of drie en niet meer kunnen slapen na die moeilijke twee tot drie uur slaap.
Ze keek op toen hij weer sprak en zette het potje terug op het bureau, 'Ik wil iets dat werkt. Ik wil de nacht doorslapen en niet om drie uur wakker worden' gaf ze als antwoord haar vuisten ballend op haar schoot en ze vervolgens weer loslaten en over elkaar leggend op haar been die ze over de andere sloeg. 'Daar help je mij echt mee als je daar eventjes een receptje voor uitschrijft.' Zei ze met een duidelijk gedwongen glimlach.

@Graham

Hayden hief haar hoofd en keek hem aan met een zwaar geïrriteerde blik, dit werkte natuurlijk ook tegen de negativiteit die ze voelde.Haar zin niet krijgen, toch was het knap hoe hij haar opvliegendheid zo snel omhoog kreeg. Nee dat lag toch vooral aan hoe moe ze was en hoe ze haar zin niet kreeg. Ze wilde slapen en op dit moment was de man voor haar de persoon die dat tegen hield. Hij vouwde zn handen op zijn schoot en keek haar aan en sprak de woorden die ze niet wilde horen. 'Ik slaap al weken twee á drie uur per nacht waar is je je hebt geen reden om het mij te geven. Ik wil slapen. Deze troep werkt niet' zei ze  haar irritatie duidelijk laten merken terwijl ze het homeopathische spul omgooide zodat het rolde over het bureau en stopte bij de rand net voel het viel. 'Daar is je onderbouwing. Ik. Wil. Slapen.' Zei ze harder dan haar vorige woorden elk woord steeds harder uitsprekende.
Ze sloeg haar armen over elkaar en legde haar voeten op het bureau en bleef hem aanstaren. Mooi niet dat ze hier wegging zonder het gene waar ze voor kwam. 'Als je meer informatie wil kan je ook gewoon luisteren naar wat ik zeg. Weet niet..' Zei de duidelijk rollend met haar ogen en haar steeds zwaarder wordende irritatie in haar stem. 'Meer informatie is; Ik. Kan. Niet. Slapen. Ik. Ben. Moe.' Elk woord werd opnieuw steeds minder vriendelijk uitgesproken. Wat snapte deze gozer niet aan moe, hoe kon ze drie uur elke nacht volhouden. Ze beet op haar bovenlip en haalde haar ogen niet van hem af.

@Graham

Ze haalde een hand door haar haar terwijl haar voeten rustte op het bureau en ze hem volgde met haar ogen. Toen hij met zijn rug naar haar toe stond keek ze even vluchtig rond naar de omgeving. Ze legde haar gebalde vuisten op haar schoot toen hij zich terugzette op de stoel en niet eens opkeek of zich irriteerde aan haar harde boze stem. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek hem onderzoekend en toch geïrriteerd aan.
Ze leunde achteruit tegen de stoel leuning aan en sloeg haar armen over elkaar en duwde haar handen tegen haar ribbenkast aan zichzelf troostend bijna. Ze keek hem aan haar lippen getuit uit irritatie, 'Vaak kunnen mensen niet slapen omdat er dingen rondspoken in hun hoofd, stress of pijn. Dacht dat jij de dokter was.' Zei ze denigrerend en half de vraag vermijdend. Ze zuchtte diep en keek hem recht aan. 'Wat wil je weten voor je dat mag voorschrijven? Moet ik hier gaan huilen om het vooruit te helpen of maar gewoon doen alsof ik ga hallucineren van de slapeloosheid.' Vroeg ze zonder een spier te vertrekken alsof het hele afgelopen gesprek haar moeiteloos was gegaan. haar emotionele breekbaarheid ging niemand was aan aan, ze verstopte zich liever achter harde woorden. Ze wist donders goed dat hij het alleen maar goed bedoelde maar toch was die kleine stap voor haar een te grootte stap, zeker nu ze zo moe was.

@Graham

Het irriteerde haar steeds meer hoe hij haar tegenwerkte, ze hield niet van het antwoord nee. Ze wilde haar zin krijgen, iets wat ze enorm was gewend. Met een duidelijk niet geamuseerde blik keek ze hem nog steeds aan. Boos worden hielp niet, normaal vragen hielp niet, misschien was huilen dan de volgende stap mocht al het andere niet willen helpen. Was het werkelijk zo slecht te willen slapen en dus vroeg om iets wat haar daarbij hielp zodat ze niet overeind kwam schreeuwend van de akelige dingen die haar 's nachts achterna jaagde.
Ze keek hem met een onderzoekende blik aan, wilde hij werkelijk haar hier laten slapen. Prima, voor hem hoopte ze dat hij oordopjes had eveneens als de rest van het volk dat er sliep. Ze haalde haar schouders op. 'Als je mij dan geeft waar ik om vraag prima.' Zei ze nonchalant terwijl ze haar armen nog steeds om haar ribbenkast had gewikkeld. 'Anders is het hun probleem niet het mijne' zei ze terwijl ze omkeek naar de ziekenzaal. 'Zo niet heb ik je gewaarschuwd en is het niet mijn schuld als ze straks allemaal wakker zijn.' Ze knipoogde wederom denigrerend. 'Dus je beste optie is gewoon geven waar ik omvraag, je echt zieke leerlingetjes te laten slapen en mij zodoende ook.' Zei ze zachter terwijl ze haar hoofd wat tilte en hem strak aankeek. 'Doe ons beide een plezier en geef mij die pillen want dat slot op die deur is niet zo moeilijk open te krijgen en ik krijg de schuld niet als er wat mist aan voorraad.' Zei ze met een te onschuldige glimlach op haar lippen. Ze knipte in haar vingers en wees naar de kast waar hij het homeopathische spul uithaalde en zei nog net geen chop chop.
@Graham

Steeds meer geïrriteerd rakende doordat ze niet wist hoe ze haar zin kon krijgen of überhaupt de gewenste reactie uit hem te krijgen. Ze volgde hoe hij het kantoortje uitliep en zuchtte diep, moest ze werkelijk gaan aantonen dat ze slecht sliep of beter gezegd niet omdat ze het het liefste de nachtmerries vermijden. Ze zakte wat onderuit terwijl ze met haar ogen rolde zonder dat het voor hem zichtbaar was en dwong zichzelf om op te staan. Ze wierp een korte blik op de klok en weer op de man. 'Dus ik ga hier slapen en jij gaat weg of wat is het plan' Vroeg ze onderzoekend terwijl ze op het midden van het bed ging zitten en hem aankeek terwijl ze haar benen in kleermakerszit onder zich trok.
Ze twijfelde opnieuw of ze dit wel wilde doen. Maar het was dit of wachten tot ze de kast kon open krijgen. Maar wie weet hoelang dat zou duren voor er een opening was. Ze keek Graham voor een moment aan en zuchtte zacht voor ze haar schoenen uittrapte en deze netjes naast elkaar zette. Ze legde haar handen gekruist op de onderkant van haar trui en trok deze zonder een twijfeling over haar hoofd waardoor ze een wijd hemd nog aan had die haar rode bh er wat bovenuit liet steken. Ze vouwde de trui netjes op en legde die op haar schoenen. 'Schrijf wel ergens op dat ik dit met tegenzin doe..' Vermeldde ze licht geïrriteerd, ze wilde slapen en momenteel was ze te moe plannetjes te bedenken om aan de pillen te komen zonder dit te doen. Ze schoof haar benen onder de deken en legde haar hoofd op het kussen. Dit bed van veel houteriger dan haar eigen, hoeveel mensen zouden hier op gelegen hebben.
Hayden schopte het dekbed los en trok het met haar benen onder haar voeten terwijl ze zich verplaatste met haar rug naar Graham toe. Het in slaap komen was nooit een probleem, het in slaap blijven dan weer wel. Ze voelde haar ogen al langzaam dichtvallen en hield haar kussen nog stevig vast alsof het haar zou beschermen.

@Graham

Terwijl haar amberbruine ogen zich richtte op de muur, zocht ze naar een raam om ergens de maan te kunnen zien. Had ze om zijn naam gevraagd of had ze zichzelf eigenlijk wel voorgesteld? Had hij zich voorgesteld? Ze wist het niet meer, maar verder had het ook niet veel toegevoegde waarde. Ze trok haar knieën omhoog tegen zich aan, op gekruld als een balletje veegde ze wat rode lokken uit haar gezicht en ogen. Ze hield haar armen om het kussen heen gewikkeld en trok het mee onder haar hoofd terwijl ze haar ranke lichaam opkrulde onder de dekens. Kort probeerde ze haar ogen nog open te houden maar zo zwaar als lood zoals ze aanvoelde vielen ze dicht en zij in een diepe slaap. Zolang als dat het duurde leek Hayden vanaf haar aanzicht zacht en vredig te slapen alsof er niets aan het handje was.
Niet veel later begon haar ademhaling veel gehaaster te worden, alsof ze zich enorm inspande. Haar vingers in de stof van het kussen geklampt. Tijdens het vastklampen aan het kussen trilde haar handen beverig. ’Stop, stop, stop, stop. Stop!’ kwam er tussen haar lippen door gepreveld. Zacht maar duidelijk te verstaan als je in de buurt stond. Ze draaide zich om en zette haar nagels strak in het kussen. Druk woelend was haar diepe rustige slaap abrupt veranderd in een drukke lichte slaap.
Met een luide schelle gil schoot ze overeind, leunend op haar ellebogen. Haar borstkas wild op en neer bewegend. Meteen schoten haar ogen schichtig om zich heen en hadden een moment nodig om te beseffen waar ze was. Ze liet zich zakken door haar ellebogen en legde haar hand op haar voorhoofd schuivend naar haar haar en pakte wat lokken tussen haar vingers. Ze kneep haar ogen dicht om tegen de tranen te vechten.

@Graham

een zachte frons in haar voorhoofd gedrukt terwijl ze haar ogen dichtgeknepen hield, haar hand nog op har voorhoofd gedrukt met de rode lokken tussen haar vingers geknepen. Ze voelde een druk aan het einde van het bed en haar ogen schoten open om te kijken waar de druk vandaan kwam. Haar amberbruine ogen die vol met angst stonden waren daarbij ook nog eens waterig. Wat haatte ze dit, waarom had ze hier mee ingestemd? Oh ja ze was dood en dood moe en slapen ging niet oh de slaap wat miste ze dat. Hoe konden mensen het zo voor lief nemen. Ze hoorde de woorden maar echt binnenkomen deden ze niet. Het was iets met droom maar gewikkeld in haar eigen doomdenkende gedachtes was het enige waar ze aan dacht dat een droom fijn was, een droom was iets dat je graag had. Dit was een nachtmerrie, de gene die ze had geleefd. Het woord nee dat geen betekenis hield, de zon die haar huid al enkele jaren niet had beschenen. De niet plotse en zachte aanraking op haar arm die niets meer dan geruststellend en goed was bedoeld liet haar schrikken en zonder er bij na te denken stonden haar voeten naast het bed. Verzonken in haar gedachtes, niet helemaal bij hoe en wat er gebeurde stapte ze wat achteruit bij hem vandaan. Haar stokkende ademhaling, haar borst die nog steeds als een bezetene op en neer ging.
haar handen voelde klam van het zweer en wat ze nu wilde was voor haar net zo onbekend als voor haar omgeving, wilde ze nu weg of wachtte ze hier? Ze haatte het als mensen haar zo zagen, dit was niet iets waarvan ze wilde dat mensen haar zo kende. De pijn en angst die haar ogen uitstraalde het was niet iets waarvan ze wilde dat iedereen het zou kennen, ze deed zich niet voor niets verschuilen achter de krengerige en sterke façade. Om deze in stand te houden was had gedachtegang besloten om hier weg te gaan, iets war uren leek te duren had waarschijnlijk maar een paar seconde geweest. Zonder verder een woord te zeggen haalde ze haar hand onder haar ogen door om de tranen weg te vegen en zich om te draaien zonder haar trui en schoenen. Het moment dat ze zich al naar de deur draaide had ze al spijt maar ze ging nu niet meer terug. Ze had de ogen van de leerlingen voelen prikken in haar rug. Ze liep niet weg ze rende in de hoop dat dit alles zou verdwijnen.

@Graham