De klok in haar huiskamer liet met een zacht tingelend belletje horen dat het net 6 uur was. Toch stond Yvaine al klaar wakker in de slaapkamer van haar jonge slapende dochter. Het blonde meisje sliep in een oase van kalmte. Ademhaling kalm en diep, haar handen ontspannen langs haar hoofd. Een zacht spinnende kat aan haar voeteneind, die met glimmende ogen op keek naar Yvaine. Of eerder haar donkere silhouet dat afstak in het licht van de gang. Met een slanke vinger streek ze langs de egale kinderwang om een los geraakte blonde lok weg te schuiven. Hoe vaak ze niet had gewenst om die tijd weer over te mogen doen. Haar kinderjaren in de villa van haar ouders. Natuurlijk had ze geen enkele herinnering aan haar jeugd voor het ongeluk. En misschien was het daarom juist zo'n vreemd verlangen. Ze had geen idee hoe haar leven was geweest voor haar elfde jaar. Misschien groeide het enkel voort uit een nieuwsgierigheid naar iets wat ze nooit terug kon krijgen...
Haar ijsblauwe ogen gleden van de kat terug naar het meisje, want wie weet kon ze het nog wel terug krijgen... Alleen dan niet via haarzelf...

Twintig minuten later zat ze in haar kantoor. Met een norse frons boven haar ogen op een medicijnkaart te krabbelen. Echter bleef haar veer telkens boven het perkament hangen. Wat na een paar seconde dan weer verder schreef als ze zich realiseerde dat ze weer afdwaalde. Ze had de beslissing al genomen voor zichzelf. Maar het was vreemd genoeg erg moeilijk om de stap daadwerkelijk te zetten. Haar blik schoof naar het lege theekopje naast haar op het bureau. Ze moest haar liezen aanspannen, want eigenlijk moest ze ontzettend nodig plassen. Ochtend urine was het beste.. dat wist ze. Maar ze maakte geen aanstalten om op te staan, de test te pakken en naar de toilet van de ziekenzaal te lopen. Was ze bang? Wilde ze het antwoord wel?... God waarom begon het altijd zo moeilijk en onzeker! Graham was niet aanwezig en voor het eerst in haar samenwerking met hem durfde ze aan haarzelf te bekennen dat ze hem op dit moment daadwerkelijk nodig had...

Ze wist niet precies hoelang ze daar nog gezeten had. Haar gedachten malend en haar herinneringen flitsend. Allerlei hopen en angsten. Eén ding was wel zeker. Ze wilde het. Maar pijnlijke herinneringen aan voorgaande keren. Het verlies van zovelen. Het maakte dit moment zo vreselijk zwaar. Tot ze plots de knoop voor zichzelf doorhakte. Ze moest het nu doen. Ze zou er hoe dan ook achter komen. Beter nu dan nooit. Resoluut schoof ze de stoel naar achteren en trok ze een la open in een van haar kasten. Daar lag een doosje die er eigenlijk al dagen had liggen. Nu durfde ze hem pas echt te openen. De bijsluiter hoefde ze niet te lezen. Die kende ze inmiddels wel uit haar hoofd. Met het staafje in haar hand beende ze naar de toiletten van de ziekenzaal, die nu verlaten was gezien het helemaal leeg was voor een keer in haar domein. Graham was op het moment ook nog nergens te bekennen en gezien zijn nachtdienst net was afgesloten zou ze hem de komende uren waarschijnlijk niet zien ook. Haar hakken echode luid in de holle ruimte van het toilet. Het was zo gebeurt. Inmiddels was ze er ook wel bekend mee. Hoe vaak ze wel niet over zo'n ding heen had ge.. nouja.. het was geen rocket science. Met een zenuwachtige trek rond haar mond deed ze het dopje terug op het absorberende kantje, trok de toilet door en kwam het hokje weer uit. Ze durfde er nog niet op te kijken. Ookal duurde het zeker nog wel een minuut of 2 voor er een betrouwbaar antwoord op kwam te staan. Dus ze plaatse het op de rand van wastafel en foccusde zich op haar handen onder de koude kraan. Compleet in haar gedachteloze zelf gekeerd... vol van de zenuwen.. dit was het moment...


@Hayden

Het moment... dat ruw verstoord werd.
Welke leerling kwam op dit uur nu in godsnaam naar de toilet! In de ziekenzaal!? Met grote ogen keek de vrouw verbaasd en een tikkeltje zuur op. De roodharige jonge dame gunde haar geen eens een blik waardig..
Ze verdween een toilethokje in, sloot de deur, opende deze weer, kwam te voorschijn, begroette Yvaine en verdween weer terug het hokje in. Yvaine zelf had de blik van de leerlinge naar de test gezien dus greep ze met nog natte handen dat ding van de wastafel. Ze slaakte een zucht van spanning terwijl ze haar eigen spiegelbeeld bekeek. De woorden van het meisje echode door de toilet, maar Yvaine reageerde niet direct. Wat dacht ze wel niet? Nieuwsgierige snotneus.

Het meisje had echter geen idee dat ze een zeldzaam moment meemaakte. Yvaine was namelijk alles behalve koel en kalm. Dit was een kort moment waarin haar emoties te zien waren. A small window of oppertunity to see who Yvaine really was. Waar ze normaal haar gezicht in neutral zou zetten en haar blik zou vullen met een ijzige koelheid, leken die blauwe spiegels nu in vlammen te staan. Ze wilde zich omdraaien naar de jonge dame. Haar ijskoud aanstaren en haar zeggen dat dat haar helemaal niks aanging en dat ze onmiddellijk moest maken dat ze weg kwam. Maar ze kon het niet.
Iets in de blik van het meisje gaf haar het gevoel dat ze geen onwetendde student was die haar alleen aan het uitproberen was. Die er wellicht een sappige roddel uit kon halen.
De blondine klemde de test in haar hand, haar knokkels wit wegtrekkend. De twee minuten waren in middels wel voorbij.. maar ze maakte geen aanstalten om te kijken. Overwelmd door een pijnlijke gevoel van hoop gleed de test uit haar vingers en kletterde op de grond. Ze keek met een gepijnigde blik van onzekerheid op naar het meisje dat naast haar stond. "Ik.. ik durf niet te kijken.." mompelde ze zacht.

@Hayden