In boeken was hij niet geïnteresseerd. Zijn dofgroene ogen gleden verveeld over de planken. Titels die hij niet begreep. Letters die hij niet kon lezen. Talen die de jongen niet sprak. Zijn vingers gleden over de kaften. Stofdeeltjes zwierden door de lucht, dansten in het zonlicht. Zijn doffe ogen staarden er even naar, daarna blies hij het stof weg. Het verveelde hem.
Hij liep zijn ongelijkmatige door de volgende rij met boeken. De planken reikten tot het plafond. Gevuld met boeken die geen mens ooit had gelezen of ooit zou lezen. Zijn nagels schraapten over het hout van een van de planken, ook bedekt met stof. Taint hield zijn hand voor zijn gezicht omhoog, bekeek het stof op zijn vingers. ’t Was zonde van de boeken, kon de jongen zich voorstellen. Zijn brein was er echter weinig mee bezig.
De jongen dreef de vuile nagels in zijn handpalmen. Er liep kippenvel over zijn arm. Genoeg was het echter nog niet. Zijn hoofd vol witte haren rukte van links naar rechts. Niemand. De stilte in de bibliotheek was bijna overdonderend. Hard beet hij op zijn lip, de kippenvel door laten trekkend over zijn ruggengraat. Zijn zucht klonk als een donderslag door de stilte.
Hij zoog zijn onderlip naar binnen, bedekte de wond met speeksel, likte het bloed van zijn lippen. Het was geen smaak die hij naar vond, maar om te zeggen dat hij zijn bloed heerlijk vond, nee. De metaalachtige smaak van zijn eigen bloed was niet iets waar hij van genoot. Het bloed van anderen echter, was een heel ander verhaal. Die smaak vond hij niet erg. Helemaal niet erg.

Taint grinnikte bij zichzelf. Zonder echte reden. Hij grinnikte gewoon. Wat was hij toch een hopeloos geval, niet? Uit huis geschopt op zijn zestiende. Overgeplaatst naar een “prestigieuze” internationale school. Hij wreef met zijn hand over zijn nek, midden in het gangpad staand. Right. Prestigieus his ass. Zo lang hij hier in gewone kleding rond kon lopen, was er weinig prestigieus aan deze plek. In plaats van zijn blazer en overhemd zou hij dan een schooluniform moeten dragen, niet?
Was dat waarom ze hem hadden aangenomen? Waarschijnlijk. Taint’s overgrootvader had veel geld en zo te zien kon deze school wel een beetje gebruiken. Zo goed was de jongen namelijk niet in zijn schoolwerk. Hij kon zich slecht concentreren, was meer bezig met mensen dan met zijn werk, hield zijn handen niet thuis, etcetera. Daarvan was geen woord gezegd tegen de leiding, nam de jongen aan. Zijn grootvader zou het risico niet willen nemen dat de jongen niet werd aangenomen. Om maar even aan te geven hoe belangrijk eerlijkheid dus was. Helemaal niet.
De stilte van de bibliotheek werd doorbroken door voetstappen, niet de zijne. Hij volgde de voetstappen echter wel, zo zacht als hij kon. Een speelse grijns tekende zijn gezicht, hoewel zijn ogen nog steeds dof en saai waren.
Zijn onbewuste medespeler stond aan de ene kant van een rij boeken en hij aan de andere. Hij wachtte even, handen in zijn zakken en maar hoorde niet dat degene verder liep. Loom haalde hij zijn handen uit zijn zakken, duwde hij met zijn rechterwijsvinger tegen een bijzonder dik exemplaar van een Shadraanse encyclopedie, ongeveer op ooghoogte. Het boek vloog bijna naar achteren door de enorme hoeveelheid kracht die er in dat zachte duwtje zat, nam op zijn weg naar achteren nog een aantal andere boeken mee. Met een paar doffe klappen vielen de stoffige boeken op de grond, een raam tussen de boeken achterlatend.
Grijnzend staarde hij door zijn zelfgemaakte doorkijk, naar degene aan de andere kant. Taint bracht zijn rechterhand naar zijn hoofd, salueerde toen spottend. ‘Yo.’ mompelde hij droog, zijn grijsgroene ogen hongerig over het gezicht glijdend.

Grijsgroene ogen gleden over het gezicht van de ander. Ze pikten blauwe ogen op, lichte haren. Een blanke, bijna perfecte huid. Taint was niet onder de indruk, maar kon ook niet zeggen dat ze lelijk was. Want ja, het leek erop dat hij een meisje tegen was gekomen. Hij gaf weinig om welk geslacht hij gebruikte om zijn eigen wensen te vervullen. Meisjes waren wat passiever, wat hem van zijn agressie kon verlossen, maar jongens, oh, jongens waren ook heerlijk. Ze waren ruig, of konden worden opgezweept tot ze ruig werden. Van meisjes was de werking onduidelijk en dat mysterie loste hij dolgraag op. Bij jongens wist hij precies hoe ze werkten, welke knoppen hij moest indrukken om iemand te laten schreeuwen of naar adem te laten happen.
Zijn ogen lieten daar echter niets van merken, hongerig en verveeld als ze stonden. Zijn ongemeende opgetrokken mondhoek trok zich iets verder op naarmate zijn ogen meer terrein verkende. Maar hij was ontevreden. Er was niet genoeg te zien van de ander, op een wat chagrijnig gezicht na. De jongen hief zijn hand al op om nog meer boeken van de plank te flikkeren toen het meisje ineens begon te praten. Natuurlijk, bedacht hij zich. Ook anderen konden reageren op externe prikkels. Zeker als er boeken over je heen vielen.
De ander was al halverwege de vraag toen Taint doorhad wat er mis was. Mannenstem. Meisjesgezicht. Even lichtte er iets op in zijn doffe ogen, een sprankje enthousiasme wat even snel dooft als het opgekomen is. Een jongen, dus toch. Een ietwat vrouwelijke, waarschijnlijk heel zachte en makkelijk te overdonderen jongen, maar alsnog. Iets wat hij niet verwachtte, iets nieuws.
Hij keek de jongen echter aan alsof hem niets was opgevallen, de verveelde blik gepaard met een sprankje irritatie. ‘Dat zou impliceren dat het me spijt.’ reageerde hij schouderophalend, de opmerking zo droog als een woestijn op een hete zomerdag. ‘Wat dus niet het geval is. Aangezien ik de boeken expres heb weggeduwd.’ Dat had de jongen toch zelf ook ingezien? Hij had het zelfs opgemerkt, zeg. Taint rolde zijn ogen over de onlogische opmerking van de ander.
De meisjes-jongen, het jongens-meisje, whatever, de persoon aan de andere kant van de boekenkast vroeg hem of hij hulp nodig had. ‘As a matter of fact,’ grijnsde Taint, in zijn hoofd wel vijf dingen bedenkend waarbij hij “hulp” nodig had. ‘… Nee, eigenlijk niet. But you might need some. Cleaning up this mess.’ En daar gingen nog een paar boeken, met een zet van zijn hand. Het kostte hem amper kracht om de boeken bijna te lanceren. Even keek hij pesterig naar de ander, daarna stak hij zijn handen in zijn zakken en liep hij om de boekenkast heen.
Hij leunde tegen het begin van de kast en staarde naar de ander, die hij nu in zijn volle glorie kon zien. Over zijn kleding zou Taint zijn wenkbrauwen optrekken, ware het niet dat hij niet in kledij geïnteresseerd was. Hij vond de persoon onder al die lagen stof vele malen interessanter. ‘Dus,’ spotte hij, ‘D’ya need a hand with that?’ Hij maakte een beweginkje met zijn hoofd naar de boeken. Zelf had hij lol in dit spelletje, van noord naar zuid en oost en west gaan met zijn bedoelingen en acties tegenover de ander. Of die het echter leuk vond, wist Taint niet. And honestly – did he even care?

Zijn lage lach weerklonk zacht door de bibliotheek. De grijns op zijn gezicht, de woede die de ander uitstraalde voelde als zonnestralen op zijn huid. Voor Taint was de jongen even goed deel van het spel als de boeken dat waren. Het was echter de vraag hoe ver hij hem kon duwen voordat hij van zijn eigen boekenplank schoof en viel – om dan op zijn rug te landen en niet meer op te staan.
‘Een magneet… voor ongeluk.’ Hij herhaalde de woorden grijnzend, zich ervan bewust hoe spot on de jongen hem zojuist had beschreven. Een magneet voor ongeluk, zo zou je Taint wel kunnen noemen. Een bad luck charm voor iedereen behalve zichzelf. Too bad he was lucky enough to be charming. ‘Die is nieuw.’ concludeerde hij fluisterend tegen zichzelf, alsof hij blij was met die ontdekking.

Taint zou zichzelf nooit als normaal beschouwen. Hij was altijd op z’n minst anders geweest. Meestal negatief. De bastaard, de masochist, de wrede tiran, het rotjoch, de bruut. Nooit had hij het stempel “gemiddeld” op zijn voorhoofd gedrukt gekregen. De jongen vond het niet erg. Hij was liever alles wat abnormaal was dan een persoon als zijn vader was.
De persoon voor hem viel echter ook niet in de categorie normaal. Van waar hij nu stond kon Taint zijn metgezel in al zijn glorie bekijken. En wat hij zag, verbaasde hem. De kleding die de vrouwelijke jongen droeg, hielp hem bij het imago van een meisje. Nu was Taint geheel geen vreemde op het gebied van crossdressing, maar het joch leek dit nog serieus te dragen ook. De ander verdiende er een opgetrokken witte wenkbrauw mee, samengaand met een klein trekje van zijn mondhoek. Amusant, interessant, onschuldig, kwaad, perfect.

Hij had ideeën, er waren plannen, schema’s, strikken en vallen die hij kon gebruiken om de jongen te krijgen waar hij hem wilde. En zelfs als de jongen het ene plan zou ondermijnen zou hij op een ander stuiten, gevangen in de hel van Taint’s smerige spelletjes tot hij toe zou geven. Nee, hij was niet zachtzinnig met zijn partners, zou nooit beweren dat hij ze geen kwaad deed. De jongen gaf niet om de ander. Hij zag geen reden waarom hij dan zachtzinnig en lief te werk zou moeten gaan. Niemand had hem dat ooit geleerd. Niemand had hem ooit verteld zacht te zijn. Dus was hij hard en grof, zoals de stoffige planeet waar hij geboren was.
Hij haalde zijn schouders op. Zijn ogen flikkerden geamuseerd om de reactie van de jongen. Hij was zelfs meisjesachtig in zijn reacties. ‘Pleonasme.’ sprak hij de jongen automatisch tegen. ‘Het normale is de norm.’ Pesterig wees hij de lichtharige op elke kleine fout die hij kon vinden, zich ervan bewust hoeveel imperfectie iemand kon kwetsen. Oh, wat was hij daar het slachtoffer van geweest. Ooit. Lang geleden, toen de volgende dag misschien nog hoop bracht en de armen en handen van anderen waren voor onschuldige warme omhelzingen en niet voor klemmende grepen in wanhoop en nagels die over zijn blote rug gleden. Het waren dagen die een bittere nasmaak in zijn mond achterlieten, dagen die hij minder dan miste.

Zijn grijns verdween toen hij de aandacht van de ander kwijt leek. Dat was niet deel van zijn plan. Hij was hier het middelpunt van de aandacht, in de aanloop naar een gevecht verwikkeld met de ander. Wat voor een gevecht het zou worden kon Taint niet zeker zeggen. Het zou pijn doen, dat was al motivatie genoeg voor de jongen. Zijn ogen vernauwden en focusten zich als een wolf op zijn prooi toen de vingers van de jongen de boeken terug commandeerden. Partycrasher.
Een hand klemt zich tot een vuist die muren kan verbrijzelen, frustratie om zijn eerste mislukking zich uitend in die ene aanspanning van spieren. Daarna was de frustratie weer weg en verscheen zijn grijnsachtige uitdrukking weer, ontspande zijn bleke vuist en kregen zijn knokkels weer bloed toegevoerd.

Hij dacht er over om de jongen gewoon te laten struikelen, voor de lol, maar het zou de spanning verbreken. Spanning die hem dwarszat, maar waar hij zo van genoot. In een zekere zin was Taint zijn eigen martelaar en zijn eigen verlosser. Hij wilde zichzelf net genoeg dwars zitten om niet helemaal door te draaien, maar wel die irritatie te voelen. De irritatie motiveerde hem; het dreef hem.
De jongen was al halverwege een draai op zijn hak om de ander te volgen toen de ander stilstond en, met behulp van magie, de boeken weer uit de kast smeet. Zijn witte wenkbrauwen kropen als twee rupsen samen. Waarom deed hij dat? Dat was niet logisch, terwijl deze nog wel zo logisch had geleken. Hij herpakte zich echter vlug genoeg. ‘Klunzig van je.’ sprak hij voor zich uit, zijn amusement duidelijk hoorbaar in zijn stem.

Taint draaide zich volledig naar de ander toe, was met een stap of twee, drie, bij hem. Met nog niet eens de minste moeite greep hij het joch in zijn kraag, tilde hem een centimeter of twee de lucht in en liet hem toen abrupt vallen. ‘Voel toch eens wat je die arme boeken aandoet.’ klonk zijn stem speels door de bibliotheek, die verlaten leek te zijn op de twee jongens na. Hij ging even door zijn knieën, fluisterde de gevallen jongen toe. ‘Hup, ga ze eens opruimen. Kluns.’