Words: 919
Tagged: Zack
Notes: Umm... Ik heb dus wel nog inspiratie. Idk, ik bleef gewoon typen en nu... 900 :0 Ze blijven niet zo, geloof me, ik denk dat het eraan ligt dat ik te lang niet gepost heb~
Mood: Awkward/embarassed

Toen de laatste verlossende bel ging, gooide ik met een opgeluchte zucht de boeken van mijn bank rechtstreeks in mijn tas. Of nou ja – dat was toch de bedoeling. Het handboek vloog met een knal 2 meter van mijn boekentas en mijn pennenzak knalde er net naast open. Tip voor de rest van je leven: geen kapotte pennenzakken en boeken in je boekentas schuiven; ze vallen er toch naast. Zuchtend bukte ik me om alles op te rapen en deze keer wel goed in mijn boekentas te steken. Geloof het of niet – ze vielen er weeral naast. Damn.
Toen alles eindelijk in mijn rugzak zat, liep ik eerst naar mijn kamer om er mijn tas te dumpen. Voor ik wegging, haalde ik er nog mijn huiswerk voor morgen uit. Als ik het uit zou stellen, zou het morgen niet klaar zijn. Ik zou het dus beter gewoon meteen doen in de bibliotheek, kon ik daarna nog even lekker lezen. Het was lang geleden dat ik nog eens had gelezen, dus nu had ik alle redenen om naar de schoolbib te gaan.
Ik liet mijn linkerhand over de trapleuning glijden terwijl ik in mijn rechterhand de map en de knalroze, bijna volledig kapotte pennenzak hield. Echt, ik had nodig een nieuwe nodig. Maar mijn luiheid won het altijd van wat moest en mijn gewoonte om alles uit te stellen hielp ook niet bepaald met het plannen van een tripje naar de winkel. Ach ja, wie zegt dat een kapotte pennenzak niet stijlvol is? Misschien lanceer ik wel een nieuwe trend. De 'kapotte-pennenzak-trend'. Totally.
De deur van de bibliotheek vloog open. Ik hield hem even vast om te voorkomen dat hij tegen de muur knalde en ik nog meer aandacht kreeg dan ik nu al had. De deur had namelijk nogal luid gekraakt. Ik sloeg mijn ogen naar beneden en liep langzaam naar één van de lege tafels, waar ik me neerzette. Ik voelde nog steeds hoe een paar ogen bleven rusten op mij. Guys, niks aan de hand. Alleen ik, hoor.
Zuchtend begon ik dus aan het huiswerk. Twee taken, één toets. Was nog oké. Ik haalde het eerste blad uit. Vraag 1. Vraag 2. Vraag 3. Mijn pen gleed over het papier alsof het een kleine moeite was. Nou, dat was het NIET. Waarom moest ik deze onzin nu serieus kennen? Nutteloos! Wanneer zou ik dit ooit gebruiken? Juist ja, nooit.
Na die taak begon ik aan de tweede, die gelukkig iets makkelijker was. En tenslotte maakte ik een korte samenvatting van de toets. Ja, kort. Ik had echt het gevoel dat mijn hand er af zou kunnen vallen als ik nog veel zou schrijven. Ach ja, ik deed het vanavond wat verder. Ja, ik wist dat dat een leugen was. Goed, ik leer morgen tijdens de lessen wel. Oh… Eerste uur toets? Tijdens het ontbijt dan. I don't care. Nu had ik er toch wel even genoeg van.
Ik schoof de blaadjes in de map, stak ze onder mijn arm en liep richting de rekken die vol boeken stonden. Het grootste deel bestond uit saaie oude boeken met stoffige, gele bladeren vol informatie over schoolvakken die me niet interesseerden. Maar het gelukkig bestond het andere deel uit boeken die wat interessanter waren. Over één van de rekken met die soort erin gleed mijn vinger terwijl ik de titels las, tot ik aan het laatste boek zat van de rij waar ik nog net kon kijken. Ik ging dus wat verder staan en las.
En ja, dat was geen goed idee. Op één van de rijen die 15 cm hoger was dan het punt waar ik net niet aan kon als ik op mijn tippen stond en mijn handen zo ver mogelijk uitstrekte. Oké, ik kon proberen. Ik ging recht onder het boek staan en sprong. Met mijn vinger bleef ik haken achter één van de andere boeken, die ik meetrok toen de zwaartekracht me weer naar beneden  trok. En die stomme zwaartekracht trok nog een paar andere boeken aan, die met een doffe knal op de vloer vielen. Meer aandacht op mij. Fijn, want dat was éxact wat ik leuk vond. Sarcasme, dus.
Ik schraapte de boeken bijeen en probeerde ze terug te zetten, maar de plank waar die op hoorden, was ook te hoog voor me. Klunzing en klein zijn was dus geen goede combinatie. Ik hield het stapeltje in mijn hand en keek op als ik iemand zag aankomen. Een jongen, die er niet veel ouder uitzag dan mij, maar wel veel groter. Ik aarzelde. Zou ik vragen aan hem of hij me wou helpen? Nee, dat was zo awkward! Nou.. Niet veel meer dan hier met de stapel staan en niet in staat zijn om ze terug te zetten.
Ik stapte langzaam op hem af. 'Ehm.. Ik heb deze boeken laten vallen en ik raak niet meer aan de plank waar ze op moeten – zou jij ze er misschien voor me op willen zetten?' vroeg ik. Ik keek even snel naar de boeken en keek dan weer op. 'Alsjeblief?' voegde ik er nog bij terwijl ik mijn best deed om er niet te nerveus uit te zien, terwijl ik vanbinnen bijna ontplofte. Waarom kon ik situaties als deze niet vermijden? Waarom was ik niet gewoon normaal, kon ik geen normaal gesprek voeren?  Het nerveuze, beschaamde gevoel dat ik nu had was verschrikkelijk en ik wou het liefst weglopen. Toch deed ik alsof en hield mijn rug recht. Hopelijk kwam ik nu niet te slecht over…

Words: 526
Tagged: x
Notes: Opmerking: ik schrijf deze post letterlijk als mij omdat Thayeline een kopie van mij is. Ik weet dan ook écht niks om over te praten hahahah xD
Mood: Relaxed

De dude die ik aangesproken had knikte als antwoord op mijn vraag. 'Natuurlijk, kom geef ze even hier dan doe ik het wel.' Terwijl hij de boeken op de plank zette, lukte het me om iets meer te ontspannen. Het zag er niet naar uit dat ik hieraan problemen zou ondervinden – hij zag er echt vriendelijk uit. Ik kon een zachte opgeluchte zucht niet onderdrukken terwijl ik weer opkeek naar de jongen.
'Zoek je hier een boek van? Want anders zou je niet naar zo'n hoge plank reiken neem ik aan. Moet ik die ook even nemen?' vroeg hij. Wel, dat was het plan. Maar beter zou ik nu niet nog dat boek nemen en nog zitten lezen terwijl hij me net van een hoop ellende bespaard heeft. En ook keek hij zo vriendelijk dat ik me er niet van kon weerhouden om een beetje sociale contacten te onderhouden. Echt heel goede vrienden had ik hier nog niet gemaakt. Zoveel mensen hier ook… En zo weinig moed om één aan te spreken.
'Oh, mijn naam is Zack by the way.' Wel, duidelijk was ik niet de enige die er zo over dacht. Als hij liever nu alleen en vriendloos zou willen zijn, zou hij zich nu niet voorstellen aan mij. Er was dus een grote kans dat ik nu – als ik het niet verpestte – een vriend erbij zou kunnen maken. Woah, vriend. Dus jep, we gingen even vriendelijk zijn. Even niet doen waar ik goed in ben – dingen verpesten.
'Ik zocht één, maar ik heb nu toch niet zo'n zin meer om te lezen. Die boeken hebben mij nogal aangevallen – zo leuk vind ik ze dus niet echt meer.' En dát kwam echt uit het niets. Ik stond er versteld van dat het me gelukt was om een grapje te maken, normaal laat mijn humor me altijd in de steek als ik praat met nieuwe mensen. Nou, mij hoor je niet klagen.
'En ik ben Thayeline.' zei ik daarna. Zonder problemen wist ik er een vriendelijke glimlach achter te steken. De sfeer was nu – voor mij toch – al iets meer ontspannen, dus het ging ook beter om me nu wat normaler te gedragen. Ik zocht even mijn hele brein af om iets te bedenken wat ik nu kon zeggen, maar helaas begon mijn brein langzaam weer mijn brein te worden en wist ik niks.
COME ON BRAIN. Als ik hem nodig had, was hij er nooit. Dan praatte ik voornamelijk over toetsen, examens, spreekoefeningen, momenten waarop ik een idee nodig heb of gesprekken zoals deze. Misschien… "Lekker weertje hè?" of "Kom je hier vaker?" Ja, natuurlijk komt hij hier vaker. HET IS SCHOOL. Even moest ik me inhouden om niet als een idioot te beginnen lachen – dan zou ik het echt verknallen.
Dus… Wat nu? Het enige wat ik deed was wat met mijn voeten over de grond schrapen en een beetje rondkijken. Nee, echt, ik kon niks bedenken waar ik over zou kunnen praten op dit moment. Ach ja, ik zou gewoon maar zwijgen en wachten tot hij ergens over begon. Hopelijk zou hij snappen dat ik niet echt een pro was in gesprekken voeren…

Words: 501
Tagged: x
Notes: Niet zo goed, inspi begint alweer wat te minderen
Mood: Happy

Na het grapje dat ik gemaakt had, begon Zack te lachen. Een geamuseerde lach verscheen op mijn gezicht. Het was altijd leuk als er gelachen word om een grap die jij net gemaakt hebt, al is er maar één iemand die lachte. Toch merkte ik dat het me best wel een gelukkig gevoel gaf. Vroeger maakte ik niet vaak grapjes en al zeker niet tegen mensen die ik niet echt kende. Maar nu ik het wel gedaan had was ik blij dat ik het gedaan had.
'Aangenaam' zei Zack glimlachend nadat ik me voorgesteld had. En na dat ene woord volgde plots – bam, stilte. Tot hij plots een boek uit een schap nam. 'Deze zal je niet aanvallen en het is een zeer aangenaam boek om te lezen. Ik ben er zeker van dat je die leuk zal vinden.' zei hij. Mijn glimlach verbreedde een beetje. Ik nam het aan en keek even naar de cover. Snel gleden mijn ogen over de flaptekst glijden. Het zag er inderdaad interessant uit.
'Hmm, het ziet er inderdaad wel een leuk boek uit. En dat zeg ik niet alleen omdat ik al blij dat deze me niet zal aanvallen. Ik zal het zeker eens lezen.'  vertelde ik. Mijn stem klonk oprecht en dat was ik ook. Ik zou het boek zeker eens proberen, deze avond, voor ik zou gaan slapen. Dat was altijd zo'n perfect moment om te lezen.
Nadat ik het boek had genomen, begon Zack iets te zeggen. 'Heb jij nog huiswerk liggen? Kom je anders even bij me zitten, kunnen we eventueel elkaar helpen?' stelde hij voor. 'Ik moet echt mijn opstel afhebben voor Sugar mijn hoofd er afhakt.' voegde hij er lachend aan toe. Hij ging zitten aan een tafel die niet zo ver van haar was.
Ik haalde even mijn schouders op met een glimlachje op mijn gezicht geplakt. 'Tuurlijk, waarom niet.' Ik schoof de stoel naast Zack zachtjes achteruit en ging zitten. 'Het mijne is al af maar ik kan je wel helpen, als het lukt. Niet dat het zo'n grote hulp zal zijn, maar goed. Ik ga het toch proberen.' Ik lachte even en boog me over zijn blad om even te lezen.
Toen ik klaar was met lezen sloeg ik mijn ene been over het andere. 'Wat moet er dan nog allemaal bij? Ik ben niet bepaald een pro in dierencommunicatie, hmm…' Dierencommunicatie was meer een vak voor mijn beste vriendin die nog op Puffoon zat. Zij ging zo vaak om met dieren, het zou me niet verbazen als ze al met hen zou kunnen spreken. Dit vak zou zonder twijfel haar beste vak zijn.
Mijn beste vak was het alleszins niet. Normaal was ik vrij goed in talen – ik sprak best goed Frans en Engels enzo, maar dierencommunicatie was niet echt een vak voor mij. Ik zou dus proberen hem te helpen als ik kon en het zou waarschijnlijk uitlopen op een fiasco en dan zou ik het toch nog verknallen. Maar goed, waarom niet?