PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Nothing lasts forever [Oriël] do jun 02 2016, 21:04
I feel lost,
Inside myself
De zachte voetstappen tegen de grond, langzaam en met een rustige pas. Zijn zwarte lokken hingen over zijn lichtbruine ogen. Ogen die raadsels spraken voor de gene die ze niet konden lezen. De ogen die zoveel zagen maar zo weinig spraken. Haat kende ze, angst kende ze, blijdschap..soms. Liefde, ooit eens in zijn leven. Zijn hand gleed over de ruwe stenen muur van de gang. Als een langzaam lopende rat in het riool, als de schaduw van je eigen lichaam liep hij zoals gewoonlijk in diep zwart. Zwart als de nacht waren zijn kleren, zijn haar en sommige dachten ook zijn hart. Zo zwart als kool lag het in zijn borstkas, maar niks was er van waar. Beschadigd? Ja dat was het wel. Net als de hoge oude muur met scheuren waar hij langs liep. Als in diep dik steen stonden de scheuren en in gespleten. Velen gevechten gehad en vijanden gehad, maar misschien lieverdjes des te meer. Dat hij ze daarna weer als sletjes bij het vuil zette was nu waarom ze dus dachten dat hij een zwart hart had. Alleen, Drake had een probleem. Hij kon vele warme en zachte lichamen onder zich voelen draaien. Met een glimlach zoende hij hun lippen en liet ze met plezier genieten. Hij kon dromen over zijn grootste fantasieën en denken aan de meest vreemde situaties. Drake had de player reputatie op deze school. Menig meisje wilde hem of hij wilde hun en misschien kon je hem zelfs verslaafd noemen. Hij kon nachten lang genieten van een vrouw tot op alle hoogtepunten, maar wanneer je tijdens die momenten, stiekem aan een ander denkt.. Het moment dat zij een probleem hebben omdat ze haar niet zijn. Omdat hij niet haar bekende geur ruikt wanneer zijn vingers door het schoongewassen haar gaan. Hij had zijn redenen voor zijn aandachtsprobleem.
Het was eigelijk best simpel, dacht hij zelf dan, of niet? Wanneer een persoon als kind, als jonge puber.. nooit liefde krijgt en vooral als baby nooit gekend heeft. Het is moeilijk voor een persoon om dat op een eigen manier te verwerken en het enige wat een kind wil is liefde en acceptatie, de affectie van een warme en zachte moeder die liefdevol voor zijn kind zorgt. Iets wat ieder persoon gewend is en weet. het is heel normaal toch? Drake was niet een van die personen, een jongen die als kind nooit liefde kende en zijn verjaardagen in de kelder van het huis doorbracht. Wanneer jarig tekende zijn kindervingertjes een taart op de beslagen ruit die net niet groot genoeg was om doorheen te kruipen. Tranen rolde dan over zijn wangen. Hij keek naar de stenen waar hij op liep, viezige prut was in de jaren tussen de voegen vastgekoekt. Hij hield een envelop in zijn hand. Hij slikte, wist welk handschrift op de voorkant stond. Als kind nooit geen liefde gekend, enkel zijn broer die vaker weg was dan hij wilde. Het moment dat hij er achter kwam dat het bestond, werd het altijd van hem afgepakt of weggegooid. Hij slikte. De jongen had op latere leeftijd ontdekt wat je met meiden in bed kon doen en dat was zijn vergrijp naar zijn liefdesgemis, maar bij een iemand was het altijd anders dan bij de anderen geweest. Hij had haar zoveel verteld en zij hem, ze kenden elkaar als bloedverwanten. Maar nu was ze er niet meer, al een paar weken. Drake had zich groot gehouden, had aangenomen dat ze thuis wat vergeten was maar dit duurde steeds langer. Hij had wel wat dingen gehoord, maar geloofde niks. Zijn stappen slonken nog altijd door de gang, hij hoorde de regen buiten tegen de ramen kletteren. Hij wist niet wat hij er van moest denken, was ook niet boos of gefrustreerd. Het was eerder zo dat hij het allemaal niet begreep. Waarom was ze weg?
Hij liep nu de grote oude deur door van de bibliotheek en negeerde eigelijk alle andere mensen die er zaten. Het kon hem niets schelen dat sommige mensen keken, hij was toch teveel met zichzelf bezig. De jongen ging op zijn favoriete plek bij het raam zitten en keek eerst naar de brief. Haar prachtige handschrift met hartjes op de I. Drake glimlachte, hij had het gelijk herkend en zijn hart had een sprongetje gemaakt. Nu scheurde zijn handen het papier open. Hij was allang blij dat Savador het niet onderschept had. Hij twijfelde wel of het open was geweest. Het kon hem even niks schelen, dus hij haalde het opgevouwen papiertje er uit. Toen hij het opengevouwen had schreden zijn ogen gelijk over de letters in haar geschreven brief.
Goede morgen mijn liefste draakje.
Misschien goede avond of goede middag licht er aan wanneer je dit leest. Ik weet dat het behoorlijk lullig of gemeen moet hebben gevoeld dat ik weer ben weggegaan. Het was niet het slimste dat ik had kunnen doen zeker zonder uitleg of wat dan ook. Ik mis je dan ook vreselijk maar het is ook moeilijk te zeggen wat de reden was. Ik kon het zelf amper bevatten! Ik wilde je er niet mee opzadelen maar ik heb nu spijt dat ik dat niet heb gedaan maar toch ook niet. Vooral omdat ik weet dat je alles voor mij zou doen.
Drake wreef even in zijn ogen en genoot van het lezen, misschien kwam zelfs haar geur er vanaf. Met een soort zenuwen las de jongen verder. Kon hij geloven dat dit haar woorden waren of was het weer bedrog van zijn aardsrivaal? De volgende worden die ze schreef waren zo overtuigend dat hij het wel moest geloven.
Maar om het even af te maken zonder er om heen te draaien. Ik ben weggegaan omdat ik een kind niet wil opvoeden op een school. Zeker met mijn problemen met eten als ik niet thuis ben. Ik ben liever thuis bij mijn nakama. Maar dat ben jij ook, maar voor je meteen de eerste beste shuttle hier heen pakt. Je wordt geen pappa. Ik ben het kindje dat in mij groeide verloren, ik weet niet waarom maar school kan mij eigenlijk niet zo veel meer schelen. Dus ik denk niet dat ik terug ga komen naar school. Maar ik wil jou niet kwijt! Ik hou van je wat er ook gebeurt.
Het spijt me dat dit per brief moet komen als deze je al überhaupt bereikt met het gedrocht dat brieven steelt bij jou op school. Ik hou van je.
Hay hay
Drake slikte en moest het nog een keer lezen om de letters op het papier te kunnen geloven. Er ging een soort schok door hem heen en hij wist echt niet goed hoe hij er me om moest gaan. Hij wreef in zijn ogen en voelde zijn keel droog aan. De regen bleef stug doortikken tegen de ruit alsof het zich net zo voelde als hij.Hij wilde schreeuwen, krijsen, alles hier omgooien en verbranden. Hij moest hier weg, hij moest weten waar of wat of hoe en waarom en wat en dat en zoveel verwarring dat hij niet meer wist wat nou links of recht was geweest. Hij kneep zijn ogen dicht en voelde dat zijn ogen vochtig waren geworden. In zijn hoofd had hij het beeld voor zich. Voor een paar seconden in deze wereld was hij een papa geweest? Had hij de kans gehad om met een geldige reden van deze school te komen en dat te krijgen waar hij zijn hele leven al van droomde. Hij was kwaad op het school systeem dat zijn moeder had meegegeven dat hij hier nu niet weg kon. Drake wilde weg van alles hier, stond op en ijsbeerde zo snel mogelijk weg. In zijn passen was te zien dat hij emotioneel was, maar Drake was dé jongen die dat nooit aan iemand wilde laten zien en zich ervoor schaamde. Daarom rénde hij bijna de ruimte door.
Drake dwaalde door de gang. Zijn benen waren doelloos en het hoofd van de jongen was een choas. Uiteindelijk vond hij een vertrouwt plekje wat meer verlaten was dan de rest van de school, hij had er al eens eerder zitten huilen zodat niemand hem kon horen. Het was er oud en koud, water lekte door een kier naar beneden. De stenen waren donker van het ouderdom en spinnenrag hing rond de hoeken. Het was een soort uitsparing in de muur waar hij ging zitten. Een plek waar normaal bijvoorbeeld kaarsen werden neergezet. Hier begroef hij zijn hoofd in zijn knieën met zijn ermen er overheen. Zijn lichaam schokte en was ijskoud. Hij kon het niet geloven. Hij was een vader geweest, iets wat genoeg onzekerheid bij hem had gezorgd. Als het had geleefd dan had hij ook wel zijn problemen gehad doordat zijn vader er nooit voor was geweest. Hij wist niet eens hoe een echte vader was en hoe het voelde om die supporting liefde te voelen van een mannelijk figuur in zijn leven. Hij was bang en verdrietig, maakte zich zoveel zorgen over hoe het met Hayden zelf ging. De jongen voelde zichzelf verscheurd in twee werelden waar hij allebei niet geheel was. Tranen rolde over zijn bleke wangen en de vochtige haren hingen als pieken over zijn gezicht. Hij wilde voor altijd alleen gelaten worden. Hij wist nu zeker dat ze écht nooit meer terug zou komen en dat deed meer pijn dan hij had verwacht, weer was het van hem afgepakt. Net wanner de hoop tot normaal gevoel is gestegen, werd het weer met ijzeren klauw weg gegrist. Hij wist niet wat hij moest, echt niet.
--- Voor iemand die Drake goed kent.
Tags:Words:Notes:
Miss Oriël ...
PROFILE Real Name : Ayelinn Posts : 524 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Licht en Lucht Klas: - Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee
Onderwerp: Re: Nothing lasts forever [Oriël] di jun 07 2016, 02:27
Ze was die ochtend wakker geworden met een zure smaak in haar mond. Oriël had geen idee waar vandaan, want ze was niet wezen drinken. Ook Angelica had zich al een tijdje niet meer laten zien. Het kon haar ook niet geweest zijn. Alsof de ochtend nog niet ruw genoeg was geweest met haar werd ze overspoeld door een gevoel van depressie. Het was als een storm die door haar raasde. En zo snel als het gekomen was, was het ook weer verdwenen. Ze schreef het af als te weinig geslapen en was haar lessen gaan voorbereiden. Maar het gevoel dat er iets niet goed zat bleef de hele dag aanhouden. Het was een onaangenaam gevoel die haar afleidde van haar lessen, haar nakijkwerk en zelfs van het beantwoorden van de meest simpele vragen. De hele ochtend bleef ze af en aan hoofdpijn hebben totdat ze het uiteindelijk zat was. Ze stuurde haar klas eerder weg dan de les was afgelopen. Niet dat de leerlingen dat erg schenen te vinden. Ze begrepen misschien niet waar Oriël last van had maar een vrije middag was altijd welkom. Daarna had ze zich opgesloten in haar lokaal om uit te vinden waarom ze zo volledig uit balans was. Ze had het lokaal verduisterd op enkele kaarsen na. Maar hoe ze zich ook op haar ademhaling concentreerde, ze kreeg het niet eens voor elkaar om rustig te mediteren. Ze bleef zich maar overal aan irriteren. Het geflikker van de kaarsen, het geluid van de leerlingen op de gang. De wind die de gordijnen liet wapperen. Oriël zuchtte even. Ze gaf op. Langzaam kwam ze weer overeind om naar de ziekenzaal te gaan zodat Yvaine naar haar kon kijken. Misschien was haar onrust niet spiritueel, maar medicinaal.
Haar weg naar de ziekenzaal bracht haar langs de bibliotheek. Ze was in gedachten verzonken, maar iets liet haar stoppen. Een leerling botste tegen haar aan en mompelde kwaad iets maar ze negeerde het compleet. Het was niet te beschrijven wat ze voelde. Maar ze draaide zich om en liep doelbewust de gang in. Het was een gang waar ze eigenlijk bijna nooit doorheen liep. Niemand eigenlijk als ze de staat zag waar het in verkeerde. Ze had geen idee waarom ze hier was. Maar in al haar jaren had Oriël leren vertrouwen op haar intuïtie en gevoel. En een heel sterk gevoel dwong haar nu deze gang in te gaan. Eerst had ze niet goed door wat ze eigenlijk zag. Pas toen ze dichterbij kwam ontwaarde ze armen en benen die hoorde bij een in elkaar gedoken figuur. Voor een paar tellen kon ze enkel naar hem kijken. Toen pas herkende ze de figuur als Drake. Langzaam begonnen de puzzelstukjes die ze eerder niet begreep in elkaar te vallen, al was de afbeelding nog altijd onduidelijk. Ze ging tegenover hem zitten, haar rug tegen de muur aan de andere kant van de smalle gang. Het bleef een tijdje stil tussen hen. 'Mijn ouders dachten dat ik gek was,' zei ze ineens. 'Ze wilden me naar een speciaal ziekenhuis sturen om me te laten onderzoeken. Ik ben weggelopen van huis toen. Ik was ongeveer tien jaar oud destijds,' ging ze verder. Oriël vertelde nooit persoonlijke informatie en al helemaal niet over haar jaren op Nova. Het sloeg helemaal nergens op, maar ze wilde zijn aandacht. 'Ik weet dat je me niet mag Drake. En ik weet ook waarom. Maar geloof je me als ik zeg dat de pijn verdwijnt. Langzaam, en ondraagelijk,' ging ze verder. Haar blauwe ogen zochten de zijne, en voor het eerst concentreerde ze zich erop dat ze niet verder keek dan alleen hem. Ze bleef aan de oppervlakte. 'Je bent niet alleen,' eindigde ze. Ze wist niet of haar woorden door zouden dringen. Als hij haar weg zou sturen, dan zou ze gaan. In haar blik lag geen medelijden. Het was eerder collegiaal te noemen. Niet in de zin als een gelijke in werk. Maar iemand die dezelfde pijn doorstaan had en wist wat de ander nu moest overkomen. Geen medelijden, maar respect voor het gevecht dat de ander moest gaan leveren.
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: Nothing lasts forever [Oriël] do jun 09 2016, 16:38
Hij bracht zijn hoofd naar zijn knieën, zodat hij er op leunde. Hij schokte en tranen vloeide uit zijn oranje ogen. Hij kon het niet meer aan en wat had het allemaal voor zin. Drake had zich vaak afgevraagd of het later in zijn leven misschien beter zou worden maar de knul had er eigelijk niet echt heel erg veel vertrouwen in. Zijn adem haperde af en toe, hij drukte zijn ogen tegen de stof van zijn broek zodat de tranen in het textiel trokken. Hij voelde zich alleen, zo ontzettend alleen. Hij had vrienden, hij had familie maar niemand was er op de momenten dat hij ze het hardste nodig had. Hij wilde weg hier, door de grond zakken. Hij was zo moe, zo ontzettend klaar met alles. Hij stond bekend als de bullebak, een pester en ook nog een grotere player. De jongen was zich goed bewust dat hij dat aan zichzelf te danken had. Waarom deed hij de dingen die hij deed? Hij snapte zichzelf gewoon niet soms. Hij wilde mensen dichtbij zich hebben, maar als ze te dichtbij kwamen dan duwde hij ze weer ver weg, omdat hij dan opeens bang was om hen kwijt te raken. Het enige wat gebeurde was dat waar hij dus bang voor was. Ze gingen dood, weg of lieten hem met een mes in zijn rug in de steek. Ondertussen probeerde Drake het te herstellen wat hij had veroorzaakt en wilde hepen, maar dan was het al te laat. Zean had hij al in geen weken gezien, waneer was de laatste keer dat hij gezellig met Kriss had gezeten? Hij merkte aan zichzelf dat hij zich ook afzonderde en wist niet hhoe hij terug moest. De brief van Hayden met dat bericht was het toppunt geweest en had hem laten knappen. Hij begreep de wereld niet en begreep de wereld hem? Hij miste Gilbert waarmee hij kon lachen, miste Hayden en haar warme geur. Zo veel angst en wanhoop schreeuwde door zijn hoofd terwijl de tranen bleven lopen. Zijn ogen waren rood, maar deze waren niet te zien omdat hij geheel zat ingedoken. Drake bleef schokken en bleef zich maar zorgen maken om van alles. Als hij vader was geworden? Stel dat het wel had geleefd.. had hij het dan überhaupt wel aan gekund? Hij vond zelf nog niet eens dat hij volwassen was, al was het ook zo dat hij zich echt geen kind meer voelde als hij dat ooit wel geweest was. Nooit kind kunnen zijn of de liefde van een familie hebben ervaren zoals het hoort. Nachtmerries van vroeger die zijn nachten terroriseerde maar ook over hoe Hunter, Kriss of Lightning hun dood vonden en dat hij er dan ook niks aan kon doen. Hij had het kind nooit kunnen beschermen of zien opgroeien aangezien hij dan nog steeds op school had moeten zitten. Drake hief zijn hoofd waarna zijn handen over zijn gezicht streken. Van de tranen werden ze vochtig en hij veegde het aan zijn jas af. Wie was hij? Hij was Drake Burned, de jongen die iedereen uit de weg ging, want problemen was een synoniem voor zijn naam. Zelfs de meest hatelijke persoon op deze school die ieder vreesde of hielen likte zag hem liever dood. Zoals altijd had Drake alles in zijn hele leven weer heerlijk verpest. Misschien had het wel aan zijn genen gelegen? Dat ze door de vreselijke pijnen was gegaan en hij er niet had kunnen zijn voor haar terwijl hij dat met zijn hele hart wilde. Waren het zijn genen die nooit een nageslacht konden produceren? Drake gaf zichzelf altijd overal de schuld van terwijl op eerste gezicht hij ondertussen nar ieder ander wees.
Opeens hoorde Drake voetstappen dichtbij, maar hij begreep het niet. Hier kwam verder nooit iemand, kon hij dan nooit eens alleen zijn? Drake bleef stug en keek niet op, wel stopte de jongen onmiddellijk met huilen. Hij slikte en hoorde hoe er iemand tegenover hem kwam zitten. De jongen keek op, maar toen hij zag wie het was schoof hij wantrouwend naar achteren toe. Zijn blik stond half boos en op zijn hoedde. Ze zou gaan vragen wat er mis was en hem forceren tot praten, wat hij niet wilde, net zoals al die mensen hier op school dachten. Ooit naar die vreselijke school psycholoog geweest waar hij weigerde om ook maar iets te geven. Hij wilde niet en zou dat ook nooit doen. Drake had in zijn hoofd klaar voor als ze zou gaan zeggen: 'wat is er met je aan de hand' als een soort moeder die te bemoeizuchtig was. Niet dat hij daar nou zo veel ervaring mee had. 'Mijn ouders dachten dat ik gek was,' kwam onverwacht uit haar mond. Drake keek haar even niet begrijpend aan. Wat bedoelde ze, en een vreemde zin om mee te beginnen. Drake probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. 'Ze wilden me naar een speciaal ziekenhuis sturen om me te laten onderzoeken. Ik ben weggelopen van huis toen. Ik was ongeveer tien jaar oud destijds,' Drake fronste maar sprak niet, hij liet de woorden verder drijven in zijn hoofd. Hij begreep niet waarom mensen dat bij hun kind zouden kunnen doen, al wist hij wel hoe vreselijk mensen konden zijn. ''Dan waren jou ouders gek.'' sprak de jongen haast onverstaanbaar. Hij had zijn benen nog steeds voor zich met zijn armen er omheen, als een muur voor hem. Hij slaakte een zucht en merkte dat het huilen een stevige hoofdpijn had veroorzaakt. 'Ik weet dat je me niet mag Drake. En ik weet ook waarom. Maar geloof je me als ik zeg dat de pijn verdwijnt. Langzaam, en ondraaglijk,' De jongen keek weg, wilde hij dit horen? Hij wist het niet. ''Ik weet heel goed dat jij weet.. waarom'' sprak Drake zacht. Het was moeilijk voor hem om te spreken dus deed dat erg rustig. ''Maar.. heb je álles kunnen zien toen? Of enkel flarden van Zean?'' Drake wreef over zijn voorhoofd een kuchte, durfde haar niet aan te kijken. ''En je zecht dat het langzaam weg gaat. Dat kan ik snappen, maar zelfs als het zo veel is? Ik, het is ook gewoon zo, dat het daar niet bij blijft en er komen altijd weer nieuwe dingen bij.'' Hij was een lopende mislukkeling, had nooit geboren moeten worden en dat was wat hij zeker wist. Hij had een hekel aan zijn ouders, zijn oom en eigelijk de hele wereld om hem heen. Hij had wel vaker in de put gezeten en was er ook wel weer uitgekomen, maar het bleef erg vermoeiend.
Miss Oriël ...
PROFILE Real Name : Ayelinn Posts : 524 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Licht en Lucht Klas: - Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee
Vanuit haar ooghoeken had ze hem zien opkijken. Zijn rode ogen, waterig en opgezwollen, hadden verraden dat hj gehuild had. Maar zijn blik had ze niet kunnen onderscheiden. Ze had hem niet aangekeken tijdens haar eerste woorden. Ogen konden veel van een persoon zeggen. Zij kon hem lezen, maar op het moment dat ze zulke persoonlijk informatie gaf kon hij dat ook bij haar. Daar was niks magisch aan. Dat waren emoties die te sterk waren om te verbergen. Er lag pijn in haar ogen en onbegrip. Dezelfde dingen die ze als jong meisje gevoeld had. Ze had niet begrepen waarom haar ouders dat hadden willen doen. Ze begreep op dat moment haar eigen krachten niet eens. Het had pijn gedaan. Heel veel pijn. Om te weten dat haar ouders haar als een soort abnormaliteit hadden gezien. Ze had hen nodig om de wereld te begrijpen en tot een gezonde, sociale volwassene op te groeien. Maar haar ouders hadden zich niet geroepen gevoeld die taak op zich te nemen. Als ze William niet gevonden had, dan had ze genoeg uitkomsten gezien om te weten dat haar leven niet erg fraai was geweest. Haar mondhoeken kropen een klein beetje omhoog en ze lachte zachtjes om Drake's woorden. 'Ja, dat waren ze,' gaf ze hem zacht gelijk. Pas daarna keek ze hem aan. Toen haar woorden ook echt naar hem bedoeld waren en ze niet bang hoefde te zijn dat haar eigen ogen het masker niet langer op konden houden. Ze wendde haar blik weer even af toen Drake zijn mond weer open trok. Zijn woorden waren even duidelijk als dat ze pijnlijk waren. Waar lag de grens? Wanneer ging je te ver, wist je te veel? Het feit bleef dat het zo natuurlijk ging dat Oriël regelmatig al het besef kwijt was dat ze al te ver gegaan was. Een brein was zo vreselijk persoonlijk. Alsof je het geheimste dagboek van een persoon aan het doorlezen was zonder respect te hebben voor dat individu als levend wezen. Er waren onschuldige dingen. Namen, leeftijd. Er waren praktische dingen zoals leugens doorzien. Kleintjes, als ongemaakt huiswerk, maar ook grotere zoals de verhoren die ze afnam tijdens haar jaren bij het Novaanse politiekorps. Het was oké om in iemands brein rond te wroeten als het ging om een mogelijke misdaad. Maar het was ineens slecht als ze het rottig verleden van iemand zag. Ook als het haar beste bedoelingen waren om die persoon te helpen. Het was een tweestrijd waarin al teveel was stuk gegaan. Geen enkele relatie was lang of succesvol geweest als boven water kwam wat ze kon. Of ze het ook dééd, daar werd nooit naar gevraagd. Daarom zou de reactie van Drake haar niks moeten doen. Ze wist dat mensen zo over haar dachten. Maar waarom deed het horen van die opmerkingen dan nog steeds zo'n pijn? Misschien omdat zij ook maar menselijk bleef. Hoe sterk ze zich er ook tegen wilde wapenen, er zouden altijd scheuren in die muur blijven bestaan. 'Ik heb gezien wat nodig was om Zean te helpen Drake,' sprak ze na de stilte die tussen hen in was blijven hangen. 'Gedachten en herinneringen zijn heel persoonlijk. Het kost veel energie om zoiets te herbeleven...of ontvangen. Ik dwaal niet af naar plekken waar ik geen toestemming heb. Er bestaan regels,' lichtte ze toe. Drake hoefde haar niet op haar woord te geloven. Ze kon immers niks bewijzen. Het gesprek nam wederom een andere wending aan. 'Je houd het vast,' zei ze zacht. Het was waarschijnlijk niet wat hij wilde horen maar wel wat hij moest horen. 'Je houd je pijn en je verdriet vast. Je houd het dicht bij je. Je staat het toe om je elke keer opnieuw pijn te doen. Het is goed om herinneringen te bewaren maar niet als ze je schaden Drake. Het is moeilijk om los te laten maar als je de pijn de kans geeft om te vervagen door het los te laten, dan blijven uiteindelijk alleen de bitterzoete herinneringen over. Ze zijn niet altijd leuk. Maar ze verzachten het leed op den duur,' eindigde ze.
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Zijn tranen lieten zijn verdriet de vrije gang. Hij kon niet meer bedenken waarom hij ooit zo blij met haar was geweest. En toch... verlangde zijn gehele hart naar dat meisje waar hij altijd van gehouden had. Hou zou ook altijd van haar houden en in zijn herinneringen zouden haar rode lokken dansen in de wind. Zittend in het vroege gras van de lente, genietend van het lekkers dat ze mee hadden. Hij kon terug kijken op de warme dagen van kerst waar zij zich tegen hem opkrulde in een deken. De chocomel met rum die ze dronken, de films die ze keken. Vele nachten, over hoe ze hem angstig wakker maakte, de nachtmerries die beide hun hoofden teisterde. Hij kon elke keer weer zeggen dat hij veranderd was, maar zij wist toch wel beter. Bij elke grap of grol, haar grote grijns, of verleidelijke ogen. Met zijn hand strijkend langs haar zachte kin om zijn lippen dan op die van haar te plaatsen. Een thuis wat hij vond, een pleister op zijn ooit grote wond. In zijn hoofd zag hij de beelden, van de lange wandelingen in het bos naast de school. Met elke traan wenste hij de tijd terug en vroeg hij maar om terug te gaan naar wat was. Ooit was zij de droom geweest wat hem overeind hield, de reden dat hij zichzelf gelukkig noemde. Wanneer hij haar rode lok langs het oor naar achteren streek. Het maakte hem niet uit dat ze met alles en iedereen naar bed ging, omdat hij precies hetzelfde was. De mooiste dingen beleefde ze gewoon met elkaar en dat alleen. Het was alsof je je lievelingsshirt aantrok, waar de rafels, gaten en onwasbare vlekken inzaten. Je wist dat al die nieuwe shirts wel lekker zaten, dat deze je ook leuk stonden. Toch was die ene wel wat je dat fijne gevoel van thuis en vroegere tijden kon geven, dat wat je kon laten herinneren wie je was en wie je wilde zijn. Hij miste haar warmte, haar stem, haar alles. Hij kon hier niet weg, of had ieder geval geen toestemming om volledig bij haar te leven. Als hij kon dan zou hij, als hij mocht... Maar Drake zou het nooit toegeven.. hij zou ondertussen ook de school en de mensen er in zelf missen. Zijn hart lag in tweestrijd. Hij hield van haar en het bericht dat er leven had bestaan, wat ontstaan was vanuit hun, het had zo prachtig geleken. Misschien was het de pijn van het verlies wat hij nooit had gekend, de baby zelf. Dit deed pijn, maar misschien nog wel meer het feit dat dit iets voor Drake bevestigde. Hoe hard ze er ook voor zouden vechten of zwoegen, tussen Drake en Hayden, er zou nooit iets goeds uitkomen. Iedereen wist dit en daarom keken sommige meiden hem minachtend aan. Ze kende haar en de geruchten, ze kende het gedrag en haar fratsen. Drake was echter de enige van iedereen, die wist hoe het écht zat en Hayden kon hetzelfde over hem zeggen.
Een gebroken hart had hij vaker meegemaakt, ooit zelfs zo erg dat hij niet meer verder wilde, tot Hunter hier een stokje voor had gestoken. Drake wreef in zijn betraande ogen, voelde zich koud en alleen. Hij wilde het liefste gewoon verdwijnen bij alles vandaan. Weg van alles, maar hij wilde tegelijk dichtbij blijven, er woedde een heftige tweestrijd in de jongen met heel veel pijn en verdriet. Deze pijn, zijn onderste masker.. stond te lezen in zijn nu donkere ogen. Het vuur was voor even uit. Oriël begon vanuit een totaal onverwachte hoek nu te praten, waardoor hij het even niet begreep, maar wel luisterde. Zijn conclusie uit haar korte verhaal was dat haar ouders dan gewoon gek waren. Hij zag de vrouw even zacht lachen, Drake keek naar haar. Hij had het idee het juiste te hebben gezegd. Hij meende namelijk ook wat hij zei. Drake zag hoe ze nu ook haar blik naar hem toe wendde, Drake slikte door de direct doorgrondende blik. Hij stelde haar de vragen die op zijn lippend brandde. Hij wist wel dat ze hem en Zean had geholpen en het ging ook al beter, maar Drake wist dat het nooit meer helemaal goed zou zijn. Zean had zijn eigen problemen, dat was verder zijn zaak niet. Hij was nu eerder nieuwsgierig of angstig naar wat ze nog meer gezien had. Hij had ook niet de behoefte het haar te laten weten wanneer ze hier overheen had gekeken. Hij zag hoe ze er over nadacht, hoe haar woorden zorgvuldig werden uitgekozen. Toch vroeg Drake zich af wat het pijnlijke aan de vraag was geweest. Ze was iemand die dit al haar hele leven kon, dus waarom had ze er nu moeite mee? Het was waarscheinlijk iets wat Drake nooit zou weten, want hij wist hier ook niks van. Iedereen in het leven had een eigen verhaal, eigen rugzak die met de zwaarte je naar achteren kon trekken of verzwaren. 'Ik heb gezien wat nodig was om Zean te helpen Drake,' zei ze na een tijdje. Drake slikte en keek toen weg, wreef de tranen uit zijn ogen. Ondertussen hoorde hij hoe ze verder sprak. 'Gedachten en herinneringen zijn heel persoonlijk. Het kost veel energie om zoiets te herbeleven...of ontvangen. Ik dwaal niet af naar plekken waar ik geen toestemming heb. Er bestaan regels,' Hierdoor voelde Drake misschien wat meer rust, het betekende dat ze dus niet álles wist. Dat hoefde ze ook niet, hij had er een hekel aan als mensen achter zijn geheimen kwamen.
Waarom zo de bullebak uithangen, een pestkop zijn en berucht om zijn taalgebruik naar docenten. Drake was geen lieverdje en zou het nooit worden ook. Het verbaasde hem zelfs nu dat ze naar hem toe was gekomen, want iedereen had toch een hekel aan hem? Het was een soort ketting reactie. Hij was vanuit innerlijke problemen altijd wantrouwig en soms onaardig, waardoor mensen hém niet mochten. Op dit moment dat ze hem niet mochten ontstond er een irritatie en zette hij al het proces in start dat deze persoon nooit bevriend zou worden. Hij had wel vrienden, mensen die hij ergens kon vertrouwen, maar het was een handje vol tegenover de overvolle school. Ondanks t beetje mensen wat wel om hem gaven, kon je Drake zijn onderste masker het beste beschrijven onder een woord: Eenzaam. Daarom deed het vertrek van Drake hem extra pijn en verraad maakte hem woest. Hij kon nooit meer iemand 100 procent vertrouwen nadat iemand hem het tegendeel had bewezen. Hij vroeg haar naar de nieuwe dingen die er altijd maar bij kwamen en hem eigelijk van binnen meer en meer kapot maakte. Zijn ziel was nooit jofel geweest en dit zou ook nooit meer goed komen. Oriël was iemand die nu tenminste wel naar de woorden luisterde die hij te zeggen had en hij was niks van haar, niks. Hij voelde zich moe en zijn ogen deden pijn van het huilen. 'Je houd het vast,' Drake keek even niet begrijpend, zijn gezicht fronste een beetje. 'Je houd je pijn en je verdriet vast. Je houd het dicht bij je. Je staat het toe om je elke keer opnieuw pijn te doen. Het is goed om herinneringen te bewaren maar niet als ze je schaden Drake. Het is moeilijk om los te laten maar als je de pijn de kans geeft om te vervagen door het los te laten, dan blijven uiteindelijk alleen de bitterzoete herinneringen over. Ze zijn niet altijd leuk. Maar ze verzachten het leed op den duur,' Drake keek op naar Oriël, slikte en moest nadenken over haar woorden. Hij moest zijn verdriet tegelijk vasthouden en wanneer hij daar klaar voor was kunnen loslaten. Loslaten... daar was hij ook zo 'goed' in. Niet dus.
Hij slaakte een zucht, de brok in zijn keel deed pijn en na een moment van stilte besloot Drake iets. Hij beet op zijn lip en je zag hem op de laatste moment nog twijfelen. ''Beloof me dat je dit nooit aan iemand verteld, of ook maar laat merken dat je me zo gezien hebt.'' was zijn voorwaarde. In zijn beschadigde ogen vol tranen, zag je ook hoe zwaar hij dit serieus nam. Ze kende hem, een verkeerde keuze op dit cruciale moment en het was over. Drake zou weg lopen, misschien zelfs boos op haar worden en voor altijd doen alsof er nooit iets was gebeurd. Drake slikte en hief zijn hand. In de vochtig betraande hand die tot een verkrampte vuist was gevormd, stak een stuk papier uit. Toen hij het opende met zijn andere hand en het papier uitvouwde, liet hij het Oriël aanpakken. In zijn blik stond nog steeds onzekerheid en wat wantrouwen. Toch was het bijzonder dat hij zoiets deed, want normaal had hij het verborgen gehouden. Misschien was het zijn wanhopige verdriet, de machteloosheid tegenover de situatie. Of misschien vond hij het ergens diep in zijn hart toch wel prettig dat iemand naar hem luisterde. Het gevoel van iemand die je op haar manier toch wel wil helpen, ondanks alles. Drake had nooit echt een moeder gehad en zou dat ook nooit krijgen. De eerste waarvan hij dacht dat het zijn moeder was had zichzelf opgehangen en was er nooit helemaal voor hem geweest. Toen hij er acher kwam wie zijn échte moeder was, bleek dit het grootste kreng te zijn dat hij ooit had gekend. Hij had haar wel vergeven, maar nooit had hij de unieke band tussen hen gevoeld. Het was niet dat hij iemand als zijn moeder wilde gaan zien en dit zou hij ook nooit doen. Daarom kende hij bepaalde dingen ook niet die voor een ander heel normaal waren. Ergens vond hij dit prettig, want hij kon niet anders dan zichzelf op dit moment laten zien omdat hij op een groot breekbaar punt zat. In zijn hand lag de brief van Hayden en Drake was erg benieuwd naar hoe Oriël hier op dit moment op zou gaan reageren.
Miss Oriël ...
PROFILE Real Name : Ayelinn Posts : 524 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Licht en Lucht Klas: - Partner: I met a girl across the sea. Her hair the gold that gold can be. Are you a teacher of the heart? Yes, but not for thee
Onderwerp: Re: Nothing lasts forever [Oriël] wo dec 28 2016, 23:14
Ze liet haar woorden bij hem bezinken. Hij moest er uiteindelijk zelf uit zien te komen. Dat kon zij, noch iemand anders voor hem doen. Ze hoopte alleen voor hem dat hij zichzelf uit die depressieve put kon trekken, voordat hij zichzelf erin kapot maakte. Zodra ze hem hoorde zuchten keek Oriël op naar de zwartharige jongen. Er lag onmiskenbare twijfel in zijn ogen terwijl hij een vraag aan haar stelde. Een waaraan hij zichbaar veel waarde hechtte. Ze kon hem dan ook alleen maar naar alle waarheid antwoorden. Dat was ze aan hem verplicht. 'Ik zie niet in wat voor goeds die informatie doorspelen zou doen. Voor mij of voor jou. Dit is een moment in je leven waar je doorheen moet. Een moment wat kennelijk gewild heeft dat je daar niet alleen bij bent. Het enige wat ik kan doen is luisteren,' sprak ze waarna ze weer een tijdje stil bleef. Vervolgens klonk haar stem nog eenmaal door de lege gang. 'Ik ben hier nooit geweest,' sprak ze kalm alsof ze een mededeling verkondigde. Als hij dat wilde, dan zij het zo. Dit ging om Drake en zijn worstelingen met zijn eigen problemen. Ze kon een gids voor hem zijn. Advies geven. Maar meer mocht ze zich er niet in mengen.
Ze keek hem weer aan toen hij haar iets toereikte. Het bleek een brief te zijn. Voorzichtig nam ze het stuk papier, waar zoveel emotie voor de jongen in zat, aan. Een pijnlijke schok trok door haar hand alsof het papier statisch geladen was geweest. En ergens was dat ook wel zo. Geladen met energie en emoties. Sterk voelbaar voor iemand als Oriël en hoogst onprettig om te ervaren. Toch streek ze het papier met alle zorg en liefde glad, om het niet te beschadigen, om daarna haar heldere blauwe ogen eroverheen te laten glijden. Ze voelde zijn pijn. Haar pijn. Het spatte van elke letter op het papier en leek haast een gat in haar ziel te branden. De woorden waren zo krachtig dat ze de brief bijna niet afgelezen kreeg. Na afloop keek ze weg om opwellende tranen weg te vegen. 'Je zal me wel een jankende trut vinden,' lachte ze zachtjes en erg grof voor haar doen. Het was ook raar als je niet wist hoe sterk Oriël sommige emoties van anderen kon ervaren.
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: Nothing lasts forever [Oriël] do dec 29 2016, 12:02
De kou rond zijn lichaam hielp niet bij hoe hij zich voelde. De warmte van de leuke herinneringen werden overschaduwt door het nieuwe verdriet. Hoe? Waarom? Waarom was het altijd zo dat wanneer Drake eindelijk dacht gelukkig te zijn, dat het dan elke keer weer van hem afgepakt werd. Alsof het een snoepje was die voor zijn neus werd gehouden. Hij mocht een hapje nemen van de snoep, maar zodra hij de smaak proefde werd het ruw weer weg getrokken. De jongen slikte en probeerde zijn natte wangen te drogen. Hij voelde een bonkende hoofdpijn door het huilen en zijn keel was droog en pijnlijk door de brok. Als de kou van een strenge winterdag trok het verdriet door Drake het lichaam dat al zo beschadigd was. Ergens was Drake zo bang dat iemand er achter kwam dat.. hij eigelijk maar een zielig hoopje ellende was zoals dit. Het was voor hem een grote schaamte om zichzelf zo te laten zien en vooral in het begin had Oriël kunnen merken. Daarom stelde hij haar nu de vraag om dit nooit aan iemand anders te vertellen. Daarbij hing er de twijfel en onzekerheid of hij deze brief wel zou geven. Hij bleef er over dubben. 'Ik zie niet in wat voor goeds die informatie doorspelen zou doen. Voor mij of voor jou. Dit is een moment in je leven waar je doorheen moet. Een moment wat kennelijk gewild heeft dat je daar niet alleen bij bent. Het enige wat ik kan doen is luisteren,' Drake keek naar de schoenen die hij aan had, de benen die hij nog altijd met zijn armen omklemde. Hij wist even niet wat hij moest zeggen, maar wist wel dat ze gelijk had. Hoe moest hij hier dan doorheen? Hoe deden mensen dat toch? Dat je dan iets mee maakte en daarna gewoon weer op kon staan, deed alsof er niks gebeurd was. Drake deed dit maar van binnen zag je hem er aan kapot gaan. De duistere en pijnlijke herinneringen en zoveel leed die hij verschool. De buitenwereld kende hem wel anders dan dit.
'Ik ben hier nooit geweest,' dit stelde hem ergens ook wel gerust en hij besloot haar ook iets verschuldigd was, nu ze zo lief voor hem was. Met een slik, gaf Drake haar uiteindelijk het papier. Hij merkte iets aan haar, maar kon er de vinger niet op leggen. Geduldig wachtte Drake op Oriël tot ze alles gelezen had. De pijn was in het papiertje doordrenkt en die pijn kwam vanuit Drake, zoveel verdriet en dan wist Oriël verder niet eens wat het verhaal van Hayden en Drake was. Dit hoefde ook niet aangezien de kleine text al genoeg pijn was opzich. Hij slaakte een zucht en had vanalles verwacht van Oriël, maar moest toegeven een beetje verbaasd te zijn. Hij zag hoe ze de opwellende tranen in haar ogen weg veegde. 'Je zal me wel een jankende trut vinden,' Drake keek weg, sloot zijn ogen even. Hij wilde iets zeggen, maar wist niet goed wat. Nu wist ze het, nu wist ze waarom hij hier als een hoopje ellende verschool. Het voelde gek en Drake wist niet goed wat hij er mee moest. ''Ach.. that's fine. Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, but it's fine. Daarbij, zul je in het verleden mij ook wel vanalles hebben gevonden.'' In de trietse situatie wist Drake toch een grimmig lachje op zijn gezicht te toveren door zijn eigen opmerking. Hij kuchte door de brok in zijn keel waarna zijn blik weer terug op de vrouw voor hem viel.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.