Met mijn gele ogen op het plafond van mijn kamer gericht zucht ik. Mijn lichaam ligt ijzig stil op het bed en beweegt geen centimeter meer dan nodig is. Als nu iemand kwam binnen wandelen zou die vast denken dat ik dood was. Zo voel ik me dan ook, dood. Ik verveel me kapot en iedereen mag het van mijn part weten.. Helaas, ken ik maar weinig mensen laat staan dat ik vrienden heb. Alle mensen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn mensen waarbij ik me nooit echt op mijn gemak ga voelen, mensen waar ik niets mee heb. Mensen waarbij ik gewoon als een kameleon mezelf aan pas aan de sfeer die er op dat moment heerst. Als ze treurig zijn dan vrolijk ik ze op of troost ik ze, als ze blij zijn dan ben ik ook blij. Als ze toe zijn aan een beetje liefde dan zorg ik er voor dat ze hopeloos verliefd worden en als ze kwaad zijn dan maak ik ruzie met ze om de agressie er uit te laten. Het geluid van een zucht vult weer de kamer en op hetzelfde moment vraag ik me af waarom ik eigenlijk nooit doe of zeg wat ik zelf wil. Ugh. Met een stijve nek kom ik langzaam overeind en ga ik op het randje van mijn bed zitten. Even werp ik een blik op de foto van mijn broer en mij die op het nachtkastje staat. Ergens mis ik hem wel, maar niet genoeg om hem te gaan opzoeken in mijn vrije tijd. Tenslotte kan het andersom ook eens een keertje, maar blijkbaar heeft hij ook geen behoefte aan mij. Mooi, zijn we daar ook vanaf. Een lichte pijn gaat door mijn borstkas heen wanneer ik zo over mijn broer denk, maar ik herstel het niet. Hij verdient het, na alles wat hij tegen me gezegd heeft. Met tegenzin sta ik nu helemaal op en rek ik me volledig uit. Zoals gewoonlijk was ik vandaag niet naar school gegaan en had ik de dag uitstekend benut door te gaan slapen. De dag is tenslotte veel minder interessant als de nacht of de avond. Bovendien haat ik de manier hoe de mensen veranderen wanneer ze overdag rondlopen ten opzichte van 's nachts. Meisjes die overdag zo proper zijn dat ze net een non zijn, zijn 's nachts de grootste sletten en willen niets liever als met je naar bed gaan zonder andere poespas. Ik grinnik even en besluit dan maar dat dat het wereldje is van de mensen. Leugens en emoties. Dingen die continu veranderen en nooit stil staan. Het ene moment houd je van iemand het andere moment haat je diegene. Het ene moment ben je verdrietig en het andere moment gelukkig, Het ene moment prijs je iemand de hemel in en het andere moment kraak je diegene achter zijn rug om af.. En het gaat door en door, het is een eindeloze cirkel van veranderingen. Ik glimlach kort, dat is waarom de mensen zo interessant zijn..

Ik loop de deur uit na een sjaal gepakt te hebben, mijn favoriete kledingstuk. Zonder mijn sjaal voel ik me gewoon.. naakt.. Ja bijna naakt. Ik loop een beetje sloffend door de gangen heen en kijk niet eens op wanneer iemand mijn naam noemt. Ik hum alleen een zachte hee, en loop weer verder. Enthousiastelingen, allemaal... Kunnen ze me nu nooit met rust laten? Ik loop harder door richting de uitgang van het gebouw en stalk daar stevig door richting de stad. Misschien dat ik daar meer voldoening kan vinden qua mensen. Onderweg steek ik mijn handen in mijn broekzakken en staar ik afwezig naar de steeds donker wordende lucht. De maan is al langzaam te zien en weet zich beetje voor beetje omhoog te hijsen. Ik blijf even stil staan om te zien of ik de maan ook echt omhoog kan zien kruipen. Tot mijn teleurstelling is dit niet het geval en ik loop weer door, mijn gele ogen weer voor me gericht. Wat zullen we vandaag eens gaan doen.. Zal ik naar een club gaan? Of een pub? Of zal ik me gewoon weer omdraaien zodra ik in de stad ben en me weer gaan vervelen op m'n kamer. Ik vernauw mijn ogen even bij die optie en begin hopeloos naar andere opties te zoeken. Een voor een streep ik de opties af in mijn hoofd, de meeste omdat ik er meerder mensen voor nodig heb en anderen omdat ik vandaag geen zin had in vrouwelijk of mannelijk gezelschap dat de hele avond door zou gaan. Nee.. Blijkbaar is er maar een optie en dat is me zometeen weer omdraaien en richting dat verrekte schooltje lopen. Maar, misschien kan ik wel nog even tijd rekken voor het zo ver is. Met een betrokken gezicht voel ik in mijn zakken en stuit daar tot mijn grote geluk op mijn beurs. Licht onzeker pluk ik deze uit mijn broekzak en maak deze voorzichtig open. Buiten een paar munten is hij volledig leeg. Ik vloek en prop de beurs gefrustreerd weer in mijn broekzak. Dus ook dát is geen optie. Gefrustreerd door mijn situatie haal ik een hand ruw door mijn zwarte haar heen en loop afwezig de bocht om. Voordat ik het kan zien is het al gebeurd, er is iets tegen me opgelopen. Mijn fel gele ogen glijden langzaam naar beneden, waar een meisje op de grond ligt. Even wil ik haar helpen met overeind komen, maar ik me bedenk me op het laatste moment, besluitend dat ik vanavond niet voor de kameleon zou gaan. Met een hooghartige blik staar ik haar afwachtend aan, benieuwd naar of ze nog iets ging zeggen of niet. Tot mijn grote verbazing en ergernis blijft het een tijdje stil van haar kant. Blijkbaar vind ze het belangrijker om naar de sterren te staren voordat ze zich verontschuldigd. Ik neem overigens het beste van de situatie door haar gestalte in me op te nemen. Haar bloedrode ogen steken fel af tegenover haar spierwitte haar wat in een lange strengen rondom haar gezicht heen valt. Haar lichaam is dun gebouwd en haar kledingsmaak is ietwat.. apart. Mijn haast oplichtend gele ogen banen zich een weg in de hare en voor een moment krijg ik de neiging om tegen haar uit te flippen, ik doe dit echter niet en wacht geduldig tot ze wat zegt. Wanneer dan eindelijk haar zachte stem klinkt snuif ik even iets verontwaardigd. Ik doe niet de moeite om terug te buigen, zoals normaal wel gebruikelijk is en staar haar alleen maar aan. Ik wil een gemene opmerking maken, maar slik de woorden nog net op tijd in om vervolgens met moeite eruit te persen: Niets aan de hand. Even kijk ik naar mijn eigen lichaam. Ik ben er zo te zien zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Mijn wenkbrauw schiet omhoog bij die opmerking en mijn stem is ietwat sarcastisch. Alsof iemand serieus gewond kon raken van zo'n lichte aanraking. Omdat ik haar tweede vraag eigenlijk al beantwoord heb houd ik m'n mond verder en kijk ik met vernauwde ogen naar hoe ze een pas dichterbij zet. Ik schuif weer een pas achteruit zodat er weer minstens evenveel ruimte tussen ons zat als zojuist. Ik schud mijn hoofd bij haar aanbod zonder na te denken. Ik hoor kort haar naam vallen en knik enkel. Alsof ik om haar naam gevraagd had. Aangenaam, Astea. Spreek ik haar naam expres verkeerd uit. Te veel klinkers en gewoon simpelweg te weinig interesse. Mijn naam.. Is Night. Ik wil hierna eigenlijk met een schouderduw langs haar doorlopen maar besef me ineens dat ze me wel degelijk kan helpen met iets. Een speelse fonkeling verschijnt in mijn ogen en ik grimas. Misschien kun je toch nog wat doen voor me. Je zou me kunnen vergezellen en me proberen te amuseren vanavond? Ik knik even voor mezelf en glimlach kort. Ja, als je dat doet dan is het je niet alleen vergeven maar ben ik je ook nog eens dankbaar. Een speelse glimlach siert mijn lippen en met uitdagende ogen staar ik haar aan. Zou ze mijn uitdaging aangaan? En zo ja met wat voor ideeën zou ze komen om me geamuseerd te houden? Een ongeamuseerde Night is een chagerijnige Night. Achja, niet geschoten is altijd mis, ik kan haal altijd weer dumpen wanneer ik haar zat ben. Met ongeduldige afwachtende ogen kijk ik haar aan, mijn houding nog altijd lui tegenover de hare. Voor een kort moment vraag ik me af of zij eigenlijk gewond is, maar de zorg maakt al gauw plaats voor desinteresse.. Eerst eens zien of ze mijn zorg wel waard is. Ben je een magician op Star Academy? Vraag ik dan uit het niets, mijn ogen meteen gefixeerd met een zekere intensiteit in haar ogen. Ik had haar nog niet eerder gezien, maar dat zegt niets. Tegenwoordig ontglippen wel meer leerlingen mijn aandacht, vooral als ze voornamelijk overdag actief zijn. Ergens zie ik haar helemaal niet als een magician, maar.. er is dan ook weer wat aan haar wat me doet denken van wel.. Bovendien is 90% van wat hier rond loopt van Star Academy, dus.. de gok is niet zo groot als hij lijkt. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik haar aan benieuwd naar beide antwoorden.

Met mijn handen in mijn broekzakken gestoken kijk ik haar afwachtend aan. Afwachtend op een antwoord of enig andere reactie die ze me zou kunnen geven. Mijn gele ogen branden in de hare, maar omdat het wat lang duurt draaien ze al gauw af naar de vloer of andere 'interessantere' dingen om naar te kijken. Voor even blijft mijn aandacht op hemel rustten die nu al helemaal bezaaid is met sterren, van felle naar de iets minder felle. De maan lijkt gecentreerd te staan van alle sterren, het enige wat het plaatje dan weer verpest is het feit dat het geen volle maan is, maar een halve. Tevens is het weer niet volledig onbewolkt waardoor en zo nu en dan wat witte wolken voor de maan zweven. Alsof ze het doen om me te pesten, om mijn aandacht weer ergens anders op te richtten, zoals het meisje voor me wat ik zojuist nog uitgedaagd heb om me te amuseren voor een nacht. Ongelofelijk dat ik zo stom kan zijn om dat aan iemand te vragen. Ik kan mezelf al niet amuseren laat staan dat een ander dat kan, laat staan dat een meisje dat kan. Mijn ogen glijden nog een keer peilend over haar heen om dan in gedachte mijn hoofd te schudden. Nee, zij gaat falen voordat ze er erg in heeft, sterker nog áls ze accepteert had ze gehoopt dat ze het niet had gedaan. De grimas die op mijn lippen staat verbreed iets bij die gedachte en ik laat mijn gedachten al razen over wat ik allemaal kan uitvreten of kan vragen, vragen waarbij ze zich ongemakkelijk voelt? Of vragen over het oh zo belangrijke verleden? Het verleden waarbij iedereen toch maar in huilen uit barst.. zwakkelingen allemaal. Ik huil al jaren niet meer om wat er gebeurd is op het strand die nacht. Ik huil er niet meer om omdat ik weet dat ze het ergens verdient heeft, en ik diep vanbinnen weet dat ik eigenlijk helemaal niet zo'n slecht persoon ben. Een slecht persoon zou iemand vermoorden zonder reden, en .. ik hád een reden dus dat maakt me geen slecht persoon toch? In mijn gedachten schud ik mijn hoofd weer en besluit er over op te houden om de woorden van Astea aan te horen. Astea, dat was haar echte naam niet toch? Mijn wenkbrauw schiet lichtjes omhoog wanneer ze me niet verbeterd op haar naam en dus houd ik het vanaf nu maar op Astea. Vlak na mijn voorstel word haar gezicht rood en zie ik haar van me weg kijken. Zie je? Het begint nu al, ze wenst waarschijnlijk nu al dat ze me eerder niet gevraagd had of ze iets voor me kon doen.. Naja, waarschijnlijk ligt het ook volledig aan het persoon waar je die vraag aan stelt. Kortom ze heeft gewoon ongeluk gehad met een mens als mij voor haar. Voor een klein moment weet ik zeker dat ze gaat weigeren, het is pas wanneer ik haar diep hoor adem halen dat ik tot mijn grote spijt besef dat ze het ook nog gaat accepteren ook. Gedurfd van haar dat moet ik toegeven, en nu, nu kan ik achterover leunen en haar het werk laten doen. Het enige wat ik me nu nog afvraag is wat ze gaat verzinnen of wat ze al heeft verzonnen.. Waar zou ze me naar toe brengen en wat zou ze gaan verzinnen om me bezig te houden? Tenslotte oogt ze zelf niet interessant genoeg om me de hele avond bezig mee te houden.. Mijn ogen blijven even in de bloedrode van haar hangen. Op de meter van interessantheid scoort ze waarschijnlijk een 5, en die score is al omhoog gegaan sinds ze geaccepteerd heeft. En nu is het nog niet zo interessant dát ze geaccepteerd heeft, nee eerder dat ze het volgens mij niet met lichte tegenzin heeft gedaan. Nee, haar nervositeit en haar rode blos op haar wangen was me niet ontgaan.. Mij valt tenslotte alles op wat mogelijk speciaal of anders kan zijn. Ik glimlach breed en knik dat ik haar woorden gehoord heb. Ik ben zeer benieuwd hoe je het er vanaf gaat brengen. Een korte haast duivelse glimlach volgt hierop en ik verander kort daarna mijn luie houding naar een iets actievere, tenslotte gaan we ons verplaatsen toch? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ze hier wilt blijven want als dat zo is dan is haar missie bij deze al gefaald.

Ik voel haar warme aanraking en deins er voor een moment van terug, hier was ik dan weer niet op voorbereid, en ergens voelde het alles behalve prettig. Mijn gele ogen staren haar nu wat behoedzaam aan en binnensmonds zuchtje verlaat mijn mond wanneer ik haar woorden hoor. Ik neem aan dat dat een ja is. Besluit ik dan maar voor mezelf en ik kijk haar vragend aan. Wat voor soort magician ben je? Mijn ogen fonkelen van nieuwsgierigheid en voordat ik haar laat antwoorden houd ik mijn hand voor haar mond en fluister ik zacht: Wacht. Laat me eerst raden.. Ik denk sowieso vuur, aan je ogen te zien. Maar.. ik ben er niet zeker van of je daarnaast nog een magie hebt... Even twijfel ik en kijk ik haar nog eens grondig aan. Nee, geen sein van iets anders wat typerend is voor een magie soort. Ik stop mijn handen weer in mijn broekzakken en haal mijn schouders verveeld op. Dus vertel, heb ik gelijk. Mijn gele ogen zoeken de hare weer op en met enige anticipatie wacht ik op haar antwoord, ergens wetend dat ik gewoon gelijk heb. Haar vingers, waarvan ik dacht dat die mijn arm verlaten hadden strengelen zich toch op mijn arm heen. Ik schrik lichtjes van haar aanraking maar laat het niet zien in mijn expressie. Met een ruk van mijn arm sla ik haar arm los van de mijne. Als je me wilt blijven ámuseren in plaats van irriteren dan zou ik de aanrakingen achterwege laten. Besluit ik te zeggen, mijn stem noch vriendelijk noch onvriendelijk. Het is niet zo zeer dat ik er niet tegen kan als iemand me aanraakt, het is gewoon.. .. Meisjes.. Meisjes en hun aanrakingen waar ik zo gek van word. In heel mijn leven heb ik tenslotte meer jongens als iets anders gehad, en het laatste meisje wat mij écht aangeraakt heeft is uiteindelijk met mijn vingers om haar nek gestrengeld gestorven. Misschien, misschien dat ik er wel voor vrees dat dat bij anderen ook gaat gebeuren. Ik sluit die gedachte af voor later deze nacht wanneer ik geen irritant gezelschap bij me heb en besluit Astea te volgen. Een korte stilte volgt en een grimas begint zich op mijn lippen te vormen hoe langer de stilte duurt. Al een idee waar je me naar toe gaat brengen? Of ben je daar nu pas over na aan het denken? Een grinnik verlaat mijn lippen terwijl ik haar toch wel vastbesloten voeten blijf volgen. Alsof zij eveneens de stilte wilde verbreken hoor ik zeer kort daarna haar stem weer. Om het even over haar stem te hebben: Deze is zacht maar niet lelijk of krassend of het een of ander. Ze klinkt in ieder geval puur en daar is niets mis mee, het getuigd alleen een beetje van haar.. onschuld? Ja, zo komt ze wel een beetje over, als een onschuldig wezen. Door mijn nutteloze gedachten vergeet ik bijna te antwoorden op haar eveneens nutteloze vraag. Mijn ogen schieten haar kant op en ik haal mijn schouders op. Het is alsof ze er op uit is dat ik de vraag zometeen ga terug stellen. Gewoon mijn avond rondje.. Lieg ik tegen haar, nee dit is niet mijn avond rondje sterker nog, meestal kom ik helemaal niet langs dit punt. Áls ik al naar een pub of whatever ga dan neem ik een compleet andere route. Langzaam begin ik me te bedenken dat ik dat beter had kunnen doen, dan had ik haar tenminste ook niet ontmoet. Een jongen moet toch ook zijn benen strekken niet waar? En aangezien ik pas wakker ben, vind ik het altijd een goed idee om wakker te worden in rúst. Immers is dat het beste begin van de dag. Listig als ik ben leg ik de nadruk op het woordje rust, iets wat ik niet gevonden heb als ze begrijpt wat ik bedoel. En jij dan? vraag ik ongeïnteresseerd, mijn ogen weer van haar gezicht afhalend. Toch.. als je er over nadenkt dan heeft zij helemaal geen reden om hier te zijn. Ze lijkt me niet echt het type wat uit gaat, en alle winkels zijn nu al dicht.. Tenzij ze is gaan shoppen maar ze heeft geen tassen of zakken bij zich. Vraagtekens beginnen zich te vormen in mijn hoofd en stug in gedachten loop ik verder.

Ik houd de omgeving die langzaam aan het veranderen is stevig in de gaten, we liepen in de richting van het park zoveel is me duidelijk. Het komt in eerste instantie overigens niet in me opzetten dat dat ook haar eindbestemming is. Ik hoor haar zonder enige zorgen wat neuriën en het duurt even voordat de woorden mijn oren binnen sijpelen omdat ze eerst nog door de dikke gedachten heen moeten. Ik glimlach en haal mijn schouders op. Nog voordat ik kan antwoorden hoor ik weer wat woorden en mijn glimlach verdwijnt weer. Van waar je twijfel? Waarom zou ik dat niet willen? Of ben jij diegene die second thoughts bent aan het krijgen? Een snode glimlach verschijnt weer op mijn lippen. Maar, nee hoor. Ik vind alles prima tenslotte kan ik even gemakkelijk weer weglopen wanneer ik uitgespeeld ben niet waar? Ik haal mijn schouders op en volg haar verder richting het park. Mijn ogen speuren elke boom langs en elke struik op zoek naar een teken van spanning of iets anders. Even krijg ik de neiging om haar iets te vragen maar ik besluit dat dat beter kan wachten tot later. Beetje bij beetje ga ik op zoek naar spanning en het komt dan plots in mijn hoofd opzetten, mijn snode plannetje. Haar bloedrode ogen zijn alleen naar voren gericht en aangezien ik schuin achter haar loop, het is een perfectie situatie. Ik verdwijn al snel geruisloos in de schaduwen, bah wat is dat toch handig wanneer je een dark magician bent. De nacht is tenslotte mijn element en zo lang ik niet geconfronteerd word met een van mijn angsten of zorgen ben ik er van overtuigd dat ik veel mensen kan verslaan wanneer het nacht is. Ik volg haar nu van de zijkant, mijn lichaam verborgen in de schaduwen van de bomen. Mijn gele ogen volgen haar zicht naar een hangmat die tussen twee bomen hangt. Niet veel later zie ik dat ze gaat zitten en hoor ik haar weer neuriën. Ts, zo oblivious naar de rest van de wereld zie je ook niet vaak. Dat maakt haar onschuldig én naïef, twee eigenschappen die als je ze bij elkaar zet niet veel goeds betekenen. Het maakt een persoon lief en zorgeloos, twee dingen waar ik niet zo goed mee ben. Bovendien is ze ergens zo zorgeloos dat ze mij gewoon praktisch is vergeten en er gewoon vanuit is gegaan dat ik haar volgde. Nou.. dat heeft ze fout en daar zal ze voor boeten ook. Met geruisloze passen beweeg ik me richting haar en zie ik hoe ze een klein vuur maakt. Duidelijk een fire magician dus. Zonder twijfel duw ik haar van achteren de hangmat af, mijn ogen op haar neer brandend. Oops.. komt er nonchalant tussen mijn lippen door gevlogen terwijl ik plaats neem waar zij eerst zat. Mijn ogen branden in de hare, niet bepaald vrolijk of het een of ander. En hier dacht ik dat ik vanavond iets leuks te doen had, maar in plaats daarvan vergeet je me volledig. Zeg ik terwijl ik met de puntjes van mijn haren ben aan het friemelen. Ik moet zeggen.. dat ik toch wel een beetje teleurgesteld in je ben. Zeg ik er nog achter aan terwijl ik mijn lichaam uit strek om volledig op de hangmat te gaan liggen, mijn ben over elkaar heen gevouwen. Even kijk ik naar de sterren boven me voordat ik weer opzij kijk naar Astea. Máár. Begin ik dan weer abrupt, omdat ik in een vrij goede bui ben vergeef ik het je deze keer. In plaats daarvan mag je me uitleggen waarom je dacht dat deze plek een goede keuze was. Mijn woorden en stem insinueren nog niets, en maken dus niet duidelijk of ik het nu een goede of een slechte keuze vind, zodat ik haar eigen echte antwoord kan horen. Ik draai mijn ogen na een kort moment weer af naar de sterren waar ze op blijven hangen terwijl ik nog dromerig fluister.. Ik moet zeggen dat het hier wel wat heeft 's nachts..