[Niff] Foxy Eyes

F O X Y ☆

Ondanks het vroege uur was het al drukkend warm en scheen de zon gemeen scherp op haar roodbruine haar, gaf de lokken een milde gouden gloed. Een gloed die vele malen milder was dan bij haar felle en opvliegende karakter paste. Of in ieder geval het karakter dat ze iedereen voor gespiegeld hield, en het masker waar ze al jaren volgens leefde. Vandaag was echter een van die dagen dat ze zich hopeloos verloren voelde. Ze had van die momenten dat ze onder gedompeld werd in de diepe, duistere krochten van haar eigen ziel en dat ze niet meer wist waar ze heen moest. Dat waren momenten dat ze bang was om zichzelf te verliezen en dat het kind in haar het uitschreeuwde. Het kind dat nooit de kans gehad om zich werkelijk te uiten, het kind dat zich altijd moest verbergen voor de kritiek van haar oudere broer en zus en voor de scherpe woorden van haar ouders. Het kind dat al heel vroeg geleerd had dat je niks aan materiële bezittingen had als er geen liefde was om ze waarde te geven. Het kind dat al heel snel vergeten was, omdat het niet de ruimte had gekregen om kinds te zijn.

Plotseling moe sloot Mohave haar amberkleurige ogen en haalde een keer diep adem. Eigenlijk zou ze wat moeten eten. Het liefst iets met veel suiker. Dat zou haar energie geven. Onwillekeurig vroeg ze zich af hoe laat het was: het moest al zeker twee uur geleden zijn dat ze voor het laatst gegeten had. Dan was het niet zo verbazingwekkend dat ze moe en verdrietig werd. Vastbesloten om zich niet verder te laten meeslepen door haar neerslachtige humeur, concentreerde het bijzonder kleine meisje zich op de omgeving. Ze was bijna in de winkelstraat aan beland en ze overwoog waar ze nu naar toe zou gaan. Ze was zo klein en mager dat ze waarschijnlijk alleen maar lief hoefde te kijken om verschillende mensen wat eten afhandig te maken, maar het was een tactiek waar ze doorgaans maar weinig voldoening uithaalde. Bovendien had ze momenteel niet bepaald behoefte aan contact met anderen.

Dus glipte ze een steegje in, haalde een keer diep adem en schoot seconden later in haar vossenvorm het steegje weer uit. In haar bek droeg ze een klein bundeltje met kleren: nog een reden waarom ze het wel zo makkelijk vond om zo weinig mogelijk aan te doen. Ze zigzagde tussen de verschillende mensen door, dumpte haar kleren in een verborgen hoekje in de buurt van de markt en ging toen opzoek naar restjes voedsel. Het mocht dan misschien vroeg zijn, ze wist maar al te goed dat mensen veelal achteloos waren en het lukte haar dan ook snel om haar maagje redelijk vol te eten. Uiteindelijk begon ze op haar dooie gemakje weer terug te slenteren naar de plaats waar ze haar kleren had achtergelaten. Ze sleepte het bundeltje iets verder mee het steegje in en keek snel om zich heen om te controleren of ze enigszins uit zicht stond. Naar haar eisen was het leeg genoeg. Aan het andere uiteinde van de steeg sloeg op dat moment een grote, witte hond de hoek om, maar ze besloot dat ze nog tijd genoeg had om terug te veranderen en haar weinige kleren aan te doen.

De gehele transformatie van rode vos naar een kleine, magere jonge vrouw nam maar een paar seconden in beslag, waarnaar ze zichzelf in de ultrakorte short ritste – hij kwam maar nauwelijks over haar kont en het navelshirtje over haar hoofd trok. Als ze ergens een hekel aan, dan was het wel aan het dragen van kleren. Iets wat ze dus ook alleen deed om andere niet nodeloos in verlegenheid te brengen – al wist ze dondersgoed dat ze dusdanig weinig aanhad, en inmiddels vrouw genoeg was, om anderen evengoed in verlegenheid te brengen. Het zou haar een zorg zijn. Haar blik was blijven hangen op de witte hond die inmiddels vrij dicht genaderd was … en gleed toen naar de jongen die er een meter of twee achteraan kwam lopen. Met haar gouden ogen nam ze hem langzaam in zich op, van zijn tenen tot zijn opvallend rode ogen waar haar blik bleef hangen. Besluiteloos bleef ze staan, haar blik intens, maar tegelijk ook afgeschermd, afwijzend, maar tegelijk ook uitdagend.

Het was vroeg. Iets te vroeg voor hem, aangezien hij gister zo rond 4 uur 's nachts zijn bed opzocht. Slaap vond hij maar tijdverspilling. Die 8 uren slaap kon hij beter aan andere dingen besteden. Hij wilde gewoon zoveel mogelijk bezig zijn. Zoveel mogelijk doen op een dag. Het leven was tenslotte te kort om zoveel te slapen. Als iedereen minder sliep, hadden mensen misschien meer tijd voor elkaar. Alleen waren die mensen niet zoals hem dat ze hyperactief de dag door konden brengen met maar 3 uurtjes slaap. Nee, het zou ze eerder stress opleveren. Het enige nadeel voor hem was, dat hij er wallen van kreeg. En soms was het iets te goed te zien dat hij niet veel nachtrust heeft gehad. Vandaag waren die wallen op zich ook wel duidelijk te zien. Het had echter geen invloed op zijn opvallend rode ogen, die fonkelde van nieuwsgierigheid, opzoek naar een bezigheid. Een persoon, een slachtoffer om te irriteren of een voorwerp om te vervormen.

Zo 30 minuten lang slenterde hij over de markt. Zijn maag luid rommelend. Ook Siraj die braaf naast hem liep, piepte zacht. Duidelijk makend dat hij ook honger had. De jongen liet zijn ogen over alle etenswaren glijden. Veel ervan waren verse groentes en fruit. En met zo'n honger kon iets als fruit niet zijn maag opvullen. Niet veel verderop klonken er geluiden van vlees dat op heet metaal werd neergelegd. De geur die ervan af liet zijn speekselklieren op volle toeren werken. Ongeduldig schoof Siraj zijn snuit tegen hem aan. ''Jaja, we gaan al''. Met grote passen verplaatste hij zich naar het kraampje toe. Een man zo rond de 50 draaide de spiesjes om. Hij had een vriendelijk gezicht en glimlachte hartelijk naar de hongerige jongen. Niff wilde de arme man niet belazeren en besloot er braaf voor te betalen. Hij nam er vier, twee voor Siraj en twee voor hemzelf. Hij gooide een spiesje op de grond voor Siraj die hongerig aanviel. Zijn mondhoeken krulden op tot een tevreden grimas. Het deed hem goed om Siraj zo tevreden te zien.

Plotseling spitste Siraj zijn oren en stak zijn snuit de lucht in. ''What's wrong, buddy?''. Zonder te reageren liep de witte viervoeter weg, hij leek naar een steegje te gaan. Niff had niet veel keus dan hem te volgen en dat deed hij. Net wanneer hij de hoek omsloeg, vingen zijn ogen een figuur op. De hond had zijn slachtoffer gevonden en begon erop af te rennen om vervolgens half op haar te springen. De jongen echter liet het niet toe en hief zijn hand op en Siraj bleef halverwege in de lucht hangen. Wanneer deze zijn spieren had ontspannen liet Niff hem weer langzaam zakken. Het was toch nog wel handig dat Siraj deels van metaal was gemaakt. Anders zou Niff helemaal geen controle meer op hem hebben aangezien de akita nogal slecht luisterde. Ook hij benaderde de jongedame. ''Sorry, enthousiaste hond''. Legde hij uit met een flauwe glimlach. Wat hem als eerste opviel was dat ze nogal klein was. Met zijn 1.89 moest hij nogal neerkijken op haar. Het tweede wat hem opviel was dat ze nogal weinig stof droeg. Niet dat hij het heel erg vond, maar het was wel zichtbaar dat ze nogal dun was. Automatisch hield hij een spiesje uit naar haar, veronderstellend dat ze misschien honger zou hebben. Zo dun zag ze eruit. Siraj ondertussen was nog niet volledig gekalmeerd. Nog eens deed de witte akita een poging, alleen dit keer zette hij enkel zijn pootjes op haar buik. De hond was groot vooral nu hij zo bij haar stond. Hij hield zijn kop schuin, met net dezelfde rode ogen als zijn baasje keek hij haar aan. Weliswaar vragend voor een aai over zijn bol.

(kader komt later~ ^^; )

F O X Y ☆
Toen de hond op haar afsprintte, dook Mohave instinctief grauwend in elkaar, zich schrapzettend voor de klap. Zij was maar klein en rank van gestalte, en ze mocht dan sterker zijn dan ze oogde, de flinke Akita zou haar zonder moeite omver kunnen werpen. Tot haar verbazing bevroor de hond echter midden in zijn beweging en landde vervolgens soepel op de grond. Haar gouden ogen schoten naar die van de jongeman die haar nu volledig genaderd was en blikten toen razendsnel terug naar de witte hond. Doordat ze nog altijd in elkaar gehurkt bleef zitten, werd het toch al niet geringe lengteverschil tussen hen alleen maar benadrukt. Ze was echter teveel op haar hoede om daar ook maar enigszins aandacht aan te besteden: de hond was duidelijk veel gevaarlijker dan zijn baas, op het moment in ieder geval.

Waarschijnlijk door het feit dat ze pas seconden geleden terug veranderd was uit haar vossenvorm, werd ze vrijwel volledig overheerst door het instinct van een roofdier. Dat was dan ook de voornaamste reden dat ze maar half meekreeg wat hij zei: ze luisterde meer naar hoe hij het zei, dan wat hij te zeggen had. De mens in haar vond het naïef, maar voor de vos was het het enige wat hij kende. Haar blik flitste bij de rode ogen van de jongen vandaan – ze betrapte zichzelf erop dat de kleur haar fascineerde, het deed haar denken aan de diepe, mysterieuze kleur van robijnen – toen de hond opnieuw dichterbij kwam. Een lage, waarschuwende grom kwam uit haar keel, en als ze nog in haar vossenvorm was geweest, had ze ongetwijfeld haar tanden laten zien.

De jongeman wist echter opnieuw haar aandacht te vangen – voordat ze nog meer dingen ging doen waardoor hij waarschijnlijk nog vreemder zou gaan vinden – door een spiesje met vlees naar haar uit te steken. Helaas voor haar resulteerde dat alleen maar in een andere impulsieve actie: alsof ze nog nooit eerder eten had gehad, laat staan alsof ze zojuist toch behoorlijk wat gegeten had, griste ze de spies uit zijn handen. Echter een fractie van een seconden voor ze het ding in haar mond wilde proppen, of dan toch in ieder geval de stukjes die eraan hingen, bevroor ze. Ze liet haar handen wat zakken en richtte zich volledig op tot haar, nogal geringe, lengte. Met nieuwsgierige, maar ook achterdochtige ogen keek ze de jongen aan, liet zich dit keer niet afleiden door het feit dat de hond haar opnieuw bereikt had en dit keer wel aanraakte. Ze wist dat het gepast zou zijn om iets te zeggen in deze situatie, maar haar hoofd kan niet verder dan de simpele constatering dat de heerlijke geur van het gebraden vlees zorgde voor een vreselijke honger in haar buik.

Plots flitste ze hem echter een oogverblindende glimlach toe. 'Het spijt me dat ik je eten gestolen heb, het was niet mijn bedoeling om je tot last te zijn.' Haar stem was zacht en enigszins zangerig, had de typerend hoge klank van een kind en paste bij haar magere en kleine verschijning. Het was op zo'n moment waarschijnlijk makkelijk om te vergeten dat je te maken had met een meisje dat geestelijk haar leeftijd en uiterlijk al ver voorbij was: iets waar Mohave nog wel eens genadeloos misbruik van wilde maken. Ze blikte omlaag naar de spies in haar handen en vervolgens omhoog naar de aantrekkelijke ogen van de jongen. 'However, je krijgt hem niet terug,' besloot ze toen met een plagerige grijns, om zich vervolgens opnieuw te concentreren op het vlees en het dit keer met een weloverwogen toewijding naar binnen te werken.

PROFILE MAGICIAN

» Niflheim Layth Wehming //Niff
» foxy delivery
» [GZ] contacten Foxy
» Mohave 'Foxy' Reyes
» The sun in your eyes

[Niff] Foxy Eyes

[Niff] Foxy Eyes

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen