Teren was positief verrast toen hij per bruine bosuil twee witte brieven kreeg. De uil was voor hem van een onbekende afzender en het feit dat zij twéé in plaats van één brief droeg was nog unieker. Zijn nieuwsgierige karakter vlamde op. Teren's tengere blanke vingers strelen even langs diens zwarte snavel waarna hij de brieven naar zich toe schuift. Zijn honing-groene blik valt eerst op de dunste van de twee, met een sierlijk gouden randje, en een statische rode stempel op de voorkant gedrukt. In sierlijke handgeschreven letters staat daar, in het zwart, zijn naam. Zijn volledige naam om precies te zijn; Terence Santoro. Teren hapt naar adem waarna hij vluchtig de envelop openscheurt en de brief er uit trekt. Gulzig vliegen Teren's ogen kriskras over het papier heen. Er waren maar een handje vol mensen die van zijn volledige naam af wisten en een paar daarvan waren ex-vrienden bij La Fortunata, het plezierhuis waar Teren is opgegroeid. Maanden en maanden had hij getwijfeld of hij een brief aan hen moest sturen, maar telkens wanneer hij op het punt stond om het te doen, achtte hij het onverstandig. Nu zat hij hier, op zijn kamer achter zijn bureau een brief te lezen afkomstig van de mensen die hij zonder woorden had achter gelaten. Teren's handen beginnen te trillen en zijn ooghoeken worden langzaam vochtig. Hun woorden waren niet zacht. Ze sneden als kleine mesjes in Teren's hart en verstand hem gevoelloos achterlatend. Wat echter nog erger is, is de subtiele geur waarmee ze de brief geparfumeerd hebben; een geur die duizend herinneringen met zich meebrengt.

Het is inmiddels een half uur later, en Teren heeft de brief van zijn ex-collega's naar de hoek van de tafel geschoven. Teren's wangen waren inmiddels gedroogd en het gevoel in zijn lichaam was langzaam weer terug gekomen. Nu staart hij doelloos voor zich uit, zoekend naar iets om zichzelf af te leiden voor zijn verlies. Hij had hen allemaal mee genomen als hij de kans had gehad. Egoïst, fluistert het duiveltje in zijn hoofd. Je denkt alleen maar aan jezelf. Laat die andere maar stikken, daar word je gelukkig van, is het niet? Teren... Ze verdienen het om gestraft te worden voor hun zonden jegens jou. Voor hun pesterijen, hun jaloezie. Teren haalt een hand door zijn blonde krullen waarna hij uit zijn bordeaux rode zetel overeind komt. Sinds een lange tijd staan Teren's wenkbrauwen naar elkaar toe, in een diepe frons. De andere brief was een herinnering geweest aan een bijeenkomst voor sensor-magiërs, waar hij ieder jaar als gast aanwezig was. Sensor-magiër was misschien een te strenge term voor zijn magie, aangezien je er nog veel meer mee kon dan alleen aanvoelen, maar dat hield hij liever geheim voor het publiekelijk oog. Dat zou veel te veel ongewenste aandacht trekken. Ondanks dat zijn hart een kort vreugdesprongetje had gemaakt toen hij zag dat hij weer welkom was, weegt zijn hart zwaar door het andere bericht. Een grom verlaat Teren's lippen waarna hij zijn jas van de kapstok past, frisse lucht zou hem goed doen.

Op een hoog tempo stapt Teren de trappen af. Zijn verdriet en pijn maakt plaats voor lichte irritatie en uiteindelijk wrok. Ze hadden met hem mee kúnnen gaan, als ze ook maar een schijntje van medelijden hadden laten zien. ze waren het zelf schuld. schiet er door Teren's gedachten heen. Onderaan de trappen houd hij even halt, zich beseffend dat hij zojuist heeft toegegeven aan dat duiveltje op zijn schouder. Verward en geraakt stapt Teren de hoofd ingang uit, zijn blik op de grond onder hem gericht, diep in gedachten. Zijn pad brengt hem langs de bosrand naar de stallen en uiteindelijk in de richting van het meer. De wandeling had hem goed gedaan, de koude lucht voelde verzachtend tegen zijn huid en de geluiden, emoties en aura's van de dieren bleken aangenaam gezelschap.

Teren heft abrupt zijn hoofd wanneer hij een ander soort organisme opmerkt, hier in het midden van de natuur. 'Haar' levensdraden waren kristalhelder voor hem, die draden die hemzelf met haar verbonden, waardoor hij in staat is om de verandering in haar emoties te kunnen waarnemen. Haar aura was blauw, donker; de kleur van angst. Teren's ogen vangen een noodkreet op, waarop hij begint te rennen. Nog geen week geleden was er een meisje met rode haren door het ijs gezakt, zou het weer een slachtoffer zijn van het verradelijke ijs? Als ridder op zijn onzichtbare paard rent Teren naar de rand van het meer, bij het meisje neerknielend en zijn hand naar haar uitreikend. "Pak vast!" zegt Teren met enige ernst in zijn stem. Wanneer het hem te lang lijkt te duren grijpt hij haar hand en pols vast, om haar met een grote inspanning aan de kade te trekken. Teren knalt achterover neer in de sneeuw, languit in de sneeuw, het meisje naast hem. Heftig ademend bestudeerd hij het meisje, diens hand hij nog altijd vasthield. Ze was ijskoud, zelfs haar levensdraden leken te sidderen. 'Wat deed ze hier' wilde Teren aan haar vragen, maar daar was later nog tijd voor. "Gaat het? " Vraagt hij aan haar, zich half over haar heen rollend om haar in haar ogen te kunnen kijken. "Je bent onderkoeld." constateert hij simpel. Zonder twijfel wakkert hij zijn lichtmagie aan. Hij vormt een koepel om hen heen die kleine sterretjes van warme lichtmagie op hun neer druppelt. De sneeuw smelt binnen enkele seconden onder hen vandaan, plaats makend voor een plekje groen gras in het midden van de sneeuw. Teren trekt zich weer van haar terug en gaat rechtop zitten zijn honinggouden ogen geconcentreerd op haar lichaam, op haar aura; op haar vitale functies. "Heb je ergens bezeerd?" Vraagt hij in zijn schorre doch warme stem.

Catalina so pretty amg
Knight in shining armour arrived!