Teren's lange tengere vingers strelen door zijn nog vochtige lokken heen, een handdoek over zijn blote schouders geslagen. De herfst doet langzaam zijn uittrede, de bomen op de binnenplaats intussen kaal op de voorgrond van de sobere bakstenen van het kasteel. Teren trekt de gordijnen dicht waarop hij de klamme handdoek van zijn lichaam aftrekt. Elegant doch vluchtig trekt hij zijn boxer over zijn onderlichaam heen en kruipt hij in een simpele zwart sweater, zijn boxer verschuilend achter donkerkleurige jeans die losjes zijn heupen omhelzen. Beetje bij beetje maakte hij zich klaar voor zijn uitstapje naar het duistere woud, die in deze tijd zijn naam zeker ere aan deed. Teren oogt zijn rugzak op zijn bureau en opent deze, nog een laatste maal controlerend of hij alles bij zich had. Als lichtmagiër had hij geen zaklamp nodig, zelfs de EHBO kit in zijn tas was wellicht overbodig dankzij zijn kennis van helende kruiden maar je weet maar nooit. Hij zou vandaag niet alleen gaan tenslotte. Hij zou vergezeld worden door een jonge vuurmagiër; Syrax, die een paar dagen geleden een beetje stuntelig gevraagd had om Teren's hulp. Teren had niet geweigerd, tenslotte had hij zelf eerder die week een briefje opgehangen betreft het voltooien van missies. Teren vond zijn eigen magische vaardigheden de laatste tijd roestig en nauwelijks voldoende voor zijn taken hier op Starshine. Dus had hij zich voorgenomen om zichzelf te trainen in de vorm van wat taken voltooien van het missie bord. Syrax was gekomen met de missie die ze uiteindelijk met z'n tweeën hadden aangenomen. Teren had het vluchtig door gelezen en verwachtte eigenlijk geen problemen, als het aan hem lag zou het een snel tripje worden en waren ze voor het avondeten weer terug.

Teren's goud-groene ogen glijden af naar de analoge klok in zijn kamer. Tijd om te gaan. Teren trekt vluchtig zijn donkergroene winterjas aan', deze aanvullend met zijn donkerblauwe sjaal. Teren's bleke vingers strelen nogmaals vederlicht langs zijn haren die tot Teren's lichte irritatie nog altijd klam aanvoelen. Hij wilde niet ziek worden, maar tijd om ze verder te drogen was er niet. Tegen beter weten in pakt hij zijn rugzak en gooit deze over zijn linker schouder heen, zijn kamer achter slot en grendel achterlatend. Hij was gedetermineerd om deze missie tot een goed einde te brengen, al was het maar om voor zichzelf te bewijzen dat hij meer was... dan dat hij vroeger was.

Als hij het zich goed kon herinneren zou Syrax bij de hoofdingang op hem wachten en zouden ze samen richting het woud vertrekken. En inderdaad, nog voordat Teren de laatste trappen heeft afgelopen kan hij de aura van de bruinharige jongen al voelen. Een oranje-groene kleur, de kleur van zenuwen of malaise. Teren's mondhoeken kruipen een stukje omhoog zodra hij de jongen benaderd. Teren wuift eenmaal met zijn hand en glimlacht vervolgens. "Ben je er klaar voor, Syrax?" vraagt hij aan hem, zijn honing-gouden ogen in die van Syrax leggend. Teren geeft de jongen een korte klap op zijn schouder, zijn eigen gave inhiberend, als teken van vertrek. Teren duwt zijn handen diep in zijn zakken waarna hij de eikenhouten deuren opent met zijn schouder, deze voor Syrax openhoudend. "Neem jij de leiding? Ik volg wel." zegt Teren met een tedere glimlach. Syrax leek niet ziek, en dus schreef Teren zijn groenige aura toe aan nervositeit. Misschien als de jongen zelf zou leiden dat hij zich wat zekerder zou voelen van zichzelf. Teren knikt in de richting van buiten en glimlacht nogmaals bemoedigend. "Bestemming; Het duistere woud" zegt Teren lichtjes schor, zijn ogen gericht op het kale winterse landschap buiten.

[Late sorry<3]