De zachte voetstappen van het jonge meisje echoden in de lange gang. Ze had eigenlijk een les om naar toe te gaan maar treuzelde. Ze voelde zich angstig en ongemakkelijk, ook al kende ze de Master die haar les zou geven redelijk goed. Master Iro, was ze al eens vaker tegen het lijf gelopen en hij had haar tot nu toe alleen goed behandeld, toch voelde ze zich niet op haar gemak. Een man kon ook voldoende maskers dragen en de meesten deden dat ook in haar ogen. Dat betekende dus dat die desbetreffende mannen gevaarlijk waren. Immers was haar vader dat ook, en hij zag er op het eerste gezicht heel vriendelijk uit. Dat was ook de reden dat het weeshuis haar meerdere keren had terug gestuurd voordat ze er uiteindelijk achter kwamen dat ze de waarheid sprak. Haar vader was niet bepaald arm geweest, en kon de meeste dingen wel kopen. Ondanks dat was hij erg zuinig geweest en had het meisje soms dagen te weinig te eten gehad. Als ze al niet in de problemen kwam omdat iets niet volgens zijn zin ging. Eigenlijk ging nooit iets volgens zijn zin, volgens hem was ze de duivel hemzelf. Immers was tijdens haar geboorte zijn geliefde vrouw overleden. Dat ze dus zonder moeder opgroeide kon hem niet schelen. Dat ze gewoon opgegeven was door hem als baby zijnde evenmin. Ze snapte nog steeds niet waarom hij later toch terug gekomen was en haar naar jaren ineens in huis wou. Haar oma was er toen al niet meer, de vrouw had op haar oude dag nog haar best gedaan voor het jonge kind te zorgen. Totdat ze het niet meer vol kon houden, fysiek was ze te zwak geworden. Daarom was Anna vanaf jongs af aan opgegroeid in het weeshuis, afgezien van de kortere periodes in haar vaders huis. Dit zorgde er natuurlijk voor dat het meisje argwanend was tegen over vreemden en bovenal mannen. Haar adoptiemoeder die tevens bekend was als Luna, was een van de weinige die ze echt vertrouwde. Maar nog steeds deelde ze bij haar niet al haar angsten en nachtmerries. Laat staan de herinneringen en wonden die ze had opgelopen in al die jaren. Met een korte blik over haar schouder kwam het meisje tot stilstand bij een soort deur. Nieuwsgierig keek ze naar de donkere trap, en de duisternis die daar beneden te verwachten viel. Misschien was daar ook wel een andere uitgang naar buiten toe, zodat ze haar les kon missen. Met voorzichtige passen liep ze de treden af, haar gespannen houding was duidelijk zichtbaar op een paar meter afstand als iemand goed keek. Onderaan de trap keek ze een keertje rond, het rook muf en enigszins zuur in deze ruimte. Hier en daar was mos gegroeid tegen de muren of tussen de scheuren in de vloer. Met grote blauwe ogen keek ze verbijsterd rond. Ze had nog nooit van de kerkers gehoord, laat staan er ooit eentje gezien. De duistere uitstraling liet haar lichtjes rillend bij de ingang staan. Ze wist niet zeker of ze nog wel een stap verder wou zetten, ondanks dat de fakkels aan de muur net voldoende licht afgaven om niet te struikelen over haar eigen voeten.

Haar ogen hield ze nauwkeurig op de rustige vlammen gericht, die meedeinde met het kleine beetje wind dat door de kieren heen blies, hier en daar. Haar handen balde ze onhandig tot vuisten voordat ze toch dapper naar voren schuifelde. Haar ogen namen alles vol afschuw maar ook met enige nieuwsgierigheid in zich op. Ze had wel eens over kerkers gelezen maar nog nooit eentje gezien, dus wist ze ook niet zeker waar ze was belandt. Haar handen gleden over de ruwe en koude wanden. Hier en daar drupte wat water naar beneden, sinds de kerkers niet geheel water dicht bleken te zijn. Ergens boven haar kon ze het geluid van de andere leerlingen nog horen, ze was dan ook nog niet al te ver van de deur verwijderd. Haar handen wreef ze over de wanden waardoor een zwarte smurrie eraan kleefde. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat het zo muf rook. Een soort schimmel. Trillend liep ze een hoek om, sinds het redelijk koud was onder de school.

Een herinnering schoot door haar gedachten heen, waardoor ze halverwege de gang doodstil bleef staan en diep inademde. Normaal gesproken kreeg ze niet zo snel een paniekaanval, maar deze nieuwe omgeving riep ze op, zoals nooit tevoren. Lang verloren en vergeten herinneringen schoten voor haar gesloten oogleden langs terwijl ze langzaam in elkaar zakte. De koude temperatuur zorgde ervoor dat haar handen onaangenaam begonnen te tintelen en ze verstijfde. Tranen drupten over haar wangen heen, via haar neus op de grond, sinds ze voorovergebogen zat. Haar tanden klapperden al snel, ze had geen jas aan en de koude grond en lak aan verwarming door een open haard zorgde ervoor dat het voelde alsof het vroor. Ook hielp het niet bepaald dat ze bang was, waardoor de kilte in haar hart leek te zetelen en de pijn bijna ondragelijk werd.

"Donkere schaduwen strekten ver over de vloer. Een paar lange schaduwen, die veroorzaakt werden door de manier waarop de zon door het kleine raampje scheen. Daar op een matras met enkel een laken zat een jong meisje met lange bruine haren, die tevens in de knoop zaten en onverzorgd waren en waterige blauwe ogen voor haar uit te staren. Een klein dienblad met wat brood, dat overigens al oud was en een glas water stonden binnen handbereik. Een van de blauwe plekken op haar ribbenkast zorgde ervoor dat ze soms hijgend en moeizaam adem haalde. Elke beweging deed zeer, en er waren genoeg bewegingen die ze wel moest maken. Zo stil en rustig mogelijk bleef het meisje in elkaar gedoken zitten onder de deken die ze beschermend over haar trillende postuur had gelegd. Haar vader zou haar heus wel vinden als hij wou, alleen lag hij nu uitgeteld op de bank. Waarschijnlijk teveel gedronken zoals gewoonlijk. De geur van alcohol was onmiskenbaar duidelijk aanwezig als hij in de buurt was geweest. Ze leek die geur maar niet weg te krijgen, niet dat ze de juiste middelen ertoe had om haar kamer eens flink onder handen te nemen. Zover het een kamer genoemd kon worden.

De donkere kamer had veel weg van deze kerkers. Beide waren niet verwarmd bij een kachel. Daarbij had haar kamer ook altijd muf geroken en had ze soms last van haar luchtwegen gehad als ze te lang in die ruimte opgesloten zat. Al was alles beter dan een dronken vader onder ogen te komen die ook nog woest was op zijn dochtertje voor de dood van zijn vrouw. Het leek wel of er iets in hem was gebroken en nooit meer geheeld kon worden. Daarbij hielp het waarschijnlijk ook niet dat het meisje qua uiterlijk enorm veel van haar moeder weg had. Misschien kwam het doordat ze van het vrouwelijk geslacht was of kwam het door haar ogen en houding naar anderen toe. In ieder geval was het niets goeds, dat had ze al wel geleerd. Maar nu had ze Luna en de Legendarische Magiër zou haar niets laten overkomen. Ze had niets voor niets een Sandspirit luisterend naar de naam Sandy van haar gekregen. 

OOC: Niet een fantastische starter...