Nu Olivia goed en wel in de school geïnstalleerd was, kon ze kijken voor nodige materialen. Door de brand die ze thuis zelf had veroorzaakt, heeft ze niet alles kunnen meenemen. Een geluk dat ze een gevulde rugzak had voor het geval dat ze plots weg moest lopen. Daar had ze het nodige ingestoken: extra kleren, genoeg geld,… Op kleding had ze wel het minst op gelet: Een extra broek, pull, paar onderbroeken en kousen, wat toilet gerief, maar daar bleef het ook bij. De kleine rugzak was het enige dat ze om handen had. Het extra geld, daar heeft ze het meest naar gekeken. Ze had de laatste paar maanden centen achter gehouden, zodat hij het niet allemaal kon opeisen. Eigenlijk al sinds twee jaar, want sinds dat haar vader overleden is en haar moeder in een zware depressie is gekomen wist ze dat ze daar weg moest. De mannen die haar moeder dan ook altijd in het huis liet waren niet te vertrouwen.

Met al deze pijnlijke herinneringen dwaalt ze door de straten, Siegmund aan haar zij, opzoek naar gepaste schoolkleding. Siegmund kent ze al van sinds ze twaalf jaar is en sindsdien zijn ze als twee handen op één buik. Natuurlijk dat hij haar dan beschermde tegen alles wat hem gevaarlijk leek. De laatste man was hardnekkig en bleef bij hen om van de miserie van haar moeder te profiteren. In de eerst maand was hij erin geslaagd om Olivia te pakken te krijgen en was ze beginnen schreeuwen. Siegmund is dan op hem gesprongen en heeft in zijn arm gebeten. Sindsdien was het verboden om Siegmund binnen te laten: “Als ik dat rotbeest één stap zie zetten in het huis dan maak ik hem kapot!” had hij geroepen. Wat heeft ze zijn warmte bij haar gemist tijdens de koude eenzame nachten.

Het leek toen alsof ze helemaal alleen was op deze wereld. Nu begint ze te begrijpen waar dat gevoel vandaan kwam, ze snapt gewoon niet hoe het komt dat ze het nooit geweten heeft. De angst heeft waarschijnlijk hetgeen in haar los gemaakt. Haar plan was om geld te sparen tot ze 18 was, maar de omstandigheden hebben anders beslist en nu is ze een paar maanden verwijdert van haar 18de verjaardag. Wat normaal gezien een feest had moeten zijn omdat ze eindelijk legaal kon weglopen.

Olivia trekt zichzelf uit de negatieve gedachten kijkt rond in de straten. Ze had zich voorgehouden helemaal simpel te gaan. In de koude periode waren donkere kleuren populair, dus dat kwam haar wel van pas. De sneeuw was hier en daar nog zichtbaar, maar de platgelopen straten waren vrij, geen gevaar meer om weg te glijden. Op de daken was er nog genoeg om ervan te genieten. De zon was ook nog niet op zijn hoogste punt.

Eindelijk vind ze een kledingwinkel zonder te grote kosten. Ze beveelt Siegmund om buiten te wachten. Door ze zo een hechte band hebben doet hij alles wat ze van hem vraagt. Ze moet nooit haar stem verheffen en hij zal nooit weglopen omdat hij afgeleid wordt door zijn omgeving. Nu is het gewoon wat moeilijker omdat alles voor hem nieuw is, maar zijn enthousiasme is daarom niet verminderd.

Ze gaat binnen en grijpt meteen naar de simpele kleding. Een jong meisje, misschien niet veel ouder als zij, komt haar hulp aanbieden, maar Olivia slaagt die af. Ze is trouwens nooit een fan geweest om iemand achter zich te hebben bij het winkelen. De manier van hoe het meisje met de wilde bruine lokken naar Olivia keek was haar dan ook opgevallen. Haar kleding was door de vele keren dat ze die met de hand waste verkleurt en waren vervormd met de tijd. Dat was dus de reden waarom ze nood had aan nieuwe kleding.

Ze vind een jeans- en zwarte broek, een rode en twee zwarte pullen, drie zwarte t-shirts en nog twee paar ondergoed setjes. Dat zal wel genoeg zijn voor de komende paar maanden, denkt ze bij zichzelf.

De drukte van de straten neemt toe en ze neemt plaats in de Bokkenburcht. Een kleine kroeg die rond deze tijd nog rustig is. Ze hield wel van de donkere, oudere stijl die hier heerst. Ze besteld zich een warme koffie en met haar handen rond het warme kopje, verliest ze zichzelf weer in gedachten. Voor het eerst in haar leven voelt ze eindelijk alsof ze haar thuis had gevonden. Ze had wel een heel goede band met haar vader, maar toch heeft ze altijd geweten dat er iets miste. Met haar vader weg werd dat gevoel nog sterker en verloor ze het contact met de weinigen vrienden.
Voor het eerst sinds twee jaar heeft ze het gevoel dat ze weer kan ademen en met die gedachte verschijnt er een glimlach op haar lippen.

Ah.  Een vrije dag en er waren nog niet veel problemen geweest waar Vash zich mee was gaan bemoeien in de hoop dat de ruzies om welke reden dan ook op hielden.  Hij had wel zin om weer naar Oak's field toe te gaan. Het was een leuk plekje waar je bijna alles kon vinden.
Met rustige stappen was hij dan ook de deur van de school uit gelopen. Hoewel het hier en daar wat glad was, maar daar had hij zo zijn handige spreukje voor. Het leek alsof Vash de hele weg liep te strooien, maar hij haalde daarmee het zand door de sneeuw omhoog. Daardoor kon je zonder problemen lopen en je hoefde niet bang te zijn dat je onderuit ging. Door de winterse feesten was er een marktje bezig. Het was altijd leuk om rond te lopen en te snuffelen. Toen Vash in Oak's field aan gekomen was merkte hij die meteen op en zag ook dat de straten goed begaanbaar waren. Hij liet de spreuk los en liep verder. Er waren boeken kramen, eet kraampjes en nog veel meer.

Vash keek toe en vroeg soms om info bij bepaalde voorwerken, maar bij het horen van de prijs wimpelde hij de verkopers vriendelijk af en liep verder. Man Sommige dingen waren echt duur! Na zo alle kraampjes langs gelopen te zijn geweest zwierf Vash langs de winkeltjes. Hij genoot van de winkel ramen die vol stonden met spulletjes en etenswaren, maar ook kleding. Dat was iets waar hij geen groot fan in was. Hij wist totaal niet wat in of uit de mode betekende, maar Vash vond sommige kleding wel leuk en andere weer lelijk. Maar vooral rood vond hij mooi. Het was ook koud buiten, maar daar leek Vash niet echt om te geven, zeker niet als je zijn vrolijke glimlach zag. Maar hij ging toch naar de bokkenburcht om een lekkere warme kop hete chocomelk te halen. Misschien dat ze het daar niet zouden schenken, maar het was het proberen waard toch? Met binnen komst liet hij zijn vrolijke ogen even over de aanwezigen gaan. Waardoor zijn blik ook op een mede leerling viel. Ah! Misschien wilde ze praten? Zo'n gezellig persoon was Vash wel. De kroegbaas deed gelukkig niet moeilijk en Vash kreeg al snel een hete kop choco aan gereikt. Daarna liep hij in de richting van de alleen zittende leerling. 'Hoi, Vind je erg als ik bij je kon zitten?' vroeg Vash met een vriendelijke stem en glimlach die warmte uit straalde.

Siegmund springt met zijn twee voorste poten op haar benen, en probeert Olivia's gezicht te likken. "Siegmund, braaf," zegt ze lachend en meteen gaat hij terug op zijn vier poten staan. Hij gaat dan zitten en legt zijn hoofd op haar benen. "Wil je mij iets vertellen jongen?" Zijn grote ogen kijken haar aan. Ze wrijft over zijn zacht hoofd, meteen achter zijn oor. Hij kanteld lichtjes zijn hoofd om haar te tonen dat ze zeker niet mag stoppen. Eén van zijn achterpoten begint op de grond te stampen van enthousiasme. Ook hij is verandert sinds ze hier zijn toegekomen. Zijn staart heeft niet anders gedaan dan gekwispeld, of misschien toen hij Drake voor de eerste keer zag, maar daar heeft hij geen probleem meer mee. De omgeving heeft op hen beide een positief effect.

Ze nam een eerste slok van de koffie, ervoor was het niet mogelijk omdat het te warm was. Ze voelt de warme drank naar beneden glijden en sluit genietend haar ogen. Ze kijkt dan weer om naar Siegmund. Uiteindelijk had ze door waar hij misschien voor aan het smeken was. Ze neemt het kleine zakje uit haar rugzak en neemt daaruit een hondensnoepje. "Blijven zitten," beveelt ze hem. Stokstijf blijft de hond zitten, zelf zijn staart kwispelt niet meer. Ze legt het snoepje op zijn neus en wacht even. Siegmund kijkt van het snoepje naar haar, terug naar het snoepje. Hoe langer ze hem laat wachten, hoe wilder de staart over en weer gaat. "Pak maar," en meteen knikt Siegmund met zijn hoofd, waardoor het snoepje de lucht in gaat en hapt hij ernaar in de lucht. Zoals altijd slaagt hij erin het perfect op te vangen. Ze slaagt haar beide armen rond de nek van haar viervoeter. Daardoor graaft ze haar neus in de warme pels.
Ze neemt nog eens een goede slok van de koffie.

Siegmund draait zich om, waardoor Olivia ook opkijkt. Meteen valt haar blik op een persoon die op hen afkomt. 'Hoi, Vind je erg als ik bij je kon zitten?' hoort ze hem vragen. De vriendelijke stem en warme glimlach maakt haar goed humeur nog beter en Siegmund gaat meteen op hem af. Ze ziet hoe hij even schrikt, maar zich dan bukt om hem te aaien, zijn best doen om niks te morsen van de mok die hij vast heeft.
"Hallo, nee zeker niet, kom er bij zitten" antwoord ze met een stralende glimlach. Ze genoot altijd van gezelschap, "En let maar niet te veel op hem, zijn enthousiasme kan soms heel extreem worden" zegt ze lachend liefdevol.

Oha! Ze had een huis dier bij zich... Dat had Vash eerst niet gezien, maar hij had er verder niets op tegen. Wil moest hij even moeite doen om zijn mok buiten bereik tree houden en nog belangrijker! De hete choco niet over hemzelf of over haar vrolijke vier voeter te morsen. Dat zou wat zijn zeg... Maar Vash was blij met haar antwoord en zag dat ze in een vrolijke stemming was. Vrolijkheid bekende altijd iets goeds. Vash aaide het dier even een ging daarna zien onder haar volgende woorden. Vash zetten de mok neer en keek haar zacht lachend aan. 'Dat gevoel ken ik wel. Alles ik ergens nieuw ben, ben ikzelf ook erg en soms extreem enthousiast. Vooral op nieuwe uitvindingen. Of leuke spullen. ' zei Vash lachend, want het was waar. Zelfs bij sommige ontmoetingen kon hij een beetje Te enthousiast worden. Vooral als hij een meisje probeerde te imponeren. Wat vaak ook lukte. Hoewel het meisje voor hem niet veel ouder dan hemzelf leek te zijn. Een jaartje ouder, even oud of een jaartje jonger. 'Ik ben Vash Stamped een wat is jouw naam?' vroeg Vash haar na zichzelf voor gesteld te hebben. Voorzichtig nipte hij uit zijn mok en genot van de warme choco.

Nadat Siegmund zichzelf even had voorgesteld ging hij gewoon weer braaf naast Olivia zitten. Typisch hij. Even laten merken dat hij er is en dan weer gewoon doen wat hij deed. Ze keek weer op naar de jongen die waarschijnlijk ongeveer even oud moest zijn als zij. Ze vond hem er wel aangenaam uitzien, zeker zijn lach straalt vriendelijkheid uit. Zijn jas vond ze het meest indrukwekkend. 'Dat gevoel ken ik wel. Alles ik ergens nieuw ben, ben ikzelf ook erg en soms extreem enthousiast. Vooral op nieuwe uitvindingen. Of leuke spullen. 'Ze wrijft over het hoofdje van haar Duitse Herder en beseft dat ze zelf ook zo is, met dat verschil dat ze ook extreem verlegen is en zichzelf daarvoor wel kan wegcijferen. Hij stelde zichzelf daarna voor: "Ik ben Olivia Williams, aangenaam" antwoord ze warm terug. "En heb je wat interessante zaken gezien op de markt hier?" vroeg ze geïnteresseerd voor ze weer een slok nam van haar koffie.

Ze was een vrolijke meid dat zag Vash zo, maar ja dan had je ook de manieren van iemand benaderen. Vash begroeten iedereen vriendelijk hoe vervelend die persoon ook kon zijn of dat hij of zij een boze bui had. Het meisje stelde zich voor terwijl ze haar herder aaide. Het was een lief beest. 'Aangenaam Olivia. En hoe het je trouwe vier voeter? ' zei hij een knie toen ze zich voorstelde. Olivia was een mooie naam. Haar vraag of hij al wat interessants had gezien liet hem zowaar nog breder glimlachen en zijn ogen stralen. 'Zeker, er zijn vele mooie kraampjes met interessante spullen. Al zin sommige me iets te duur. Hehehe.' lachte Vash en luisterde naar een deur die open ging. Er kanten wast mannen binnen, maar ze liepen richting de bar. Ach die kwamen hier vast drinken... Er is ook een donut stalletje, als je wil, wil ik je er best ook een trakteren.'[/b] zei Vash en wees even richting het stalletje dat in het zicht van het raam stond. Vash was gek op donuts een eigenlijk wil zo'n beetje alles wat zoet was. Hij luste geen koffie maar daarom dronk Vash meestal warme choco. Waar nu een mok heerlijk warm tussen zijn handen stond.

"Dit is Siegmund, binnen een paar maanden heb ik hem al 6 jaar," zegt ze, ineens beseffend dat het al zo lang geleden is dat ze hem heeft gekregen voor haar 12de verjaardag. Siegmund legt zich neer en plaatst zijn hoofd op één van haar voeten, onder de tafel. 'Zeker, er zijn vele mooie kraampjes met interessante spullen. Al zin sommige me iets te duur. Hehehe.' antwoordde Vash op haar vraag en Olivia moest er ook van lachen. Ook al had ze er niet te veel op gelet, ze had hier en daar prijzen gehoord die luid vernoemd werden. Er is ook een donut stalletje, als je wil, wil ik je er best ook een trakteren.' Even was Olivia verrast door zijn aanbod om haar één te trakteren. Ze keek om naar het raam waar hij naar wees. Verlegen legt ze een losse haarlok achter haar oor: "Oh, dankje, maar dat hoeft niet, hoor," antwoord ze. Ze dronk net het laatste uit van haar koffie. In haar achterhoofd beseft ze nog eens dat dat ook lang geleden was dat ze een donut had gegeten en eigenlijk was ze ooit verlekkerd op, maar door al de problemen thuis kon ze het zich niet veroorloven om veel zoetigheden te kopen.

Ze stelde haar hond voor en Vash knikte na haar woorden. 'Fijn je te ontmoeten Siegmund.' zei Vash vrolijk glimlachend richting de herder en keek daarna weer naar Olivia. Ze mocht er best zijn en Na zijn woorden over dat hij haar een donut wilde trakteren zag hij haar verlegen worden. Het was een schattig gezicht, maar ze zei dat hij dat niet hoefde te doen. Vash glimlachte nog iets warmer dan dat hij normaal al deed en zag aan haar dat ze best een donut wilde proeven. Het lag aan zijn aangeboren mensenkennis dat Vash het vaak bij het rechte eind had, maar hij zou het nooit direct laten weten dat hij soms wist wat mensen wilde. 'Owh, Ze lijken me best lekker. Misschien koop ik wel een zak, maar als je niet wil is het ook goed. Ik wilde enkel aardig zijn. Maar als je niet wil... Heb ik meer.' zijn toon klonk licht plagend, maar op een goede manier. Vash dronk van zijn inmiddels redelijk afgekoelde choco. Het was lekker zoet, maar niet te. Zijn duidelijk gespeelde verontwaardiging lag er dik boven op, maar Vash hield ervan om mensen over hun verlegenheid uit te halen. Hij stelde iets simpels voor en als ze niet wilde dan kon hij er ook weinig aan veranderen. 'Ik wed dat Siegmund vast ook wat lekker wil?' dit klonk meer als een vraag dan een bevestiging. Ondertussen probeerde hij in zijn vele zakken te voelen waar hij die dieren snoepjes nu ook al weer gelaten had. 'Hm, ik zou toch zweren... He verdorie... Ah zie je wel hihihihi.' Lachte Vash aan het einde van zijn zin, terwijl zijn hand van de ene zak naar de andere ging. Maar uit eindelijk vond hij de zak met snoepjes. Er zaten er een paar zakjes in. 'Oh verkeerde. Hahaha Paarden snoepjes. Euh, nope vogel zaad... Katten snoepjes dan heb ik... Ja hoor onderop. Heb jij dat ook wel eens?' vroeg Vash en hij plaatste de andere drie zakjes weer terug in de jaszak waar hij de dieren snoepjes in had zitten. Hij was soms een komediant, maar met een goede reden. Je kon beter lachen dan huilen zei zijn opa altijd.

Siegmund kijkt even op en Olivia herkent de goedkeurende blik. Ja, hij kon wat moeilijk zijn tegenover mensen, hoe enthousiast hij ook kon zijn, hij zal zich nooit volledig openstellen voor vreemdelingen, als je dat ijs gebroken had dan was hij je grootste kompaan. Dat had hij al van sinds zijn geboorte, want bij haar heeft het ook even geduurd voor ze zijn vertrouwen had. Maar ook zij kan zien dat deze jongen alleen maar goede intenties heeft.
Ze moet luid lachen om zijn commentaar. Met haar hand voor haar mond probeert ze het geluid wat te onderdrukken, want haar lach kon nogal luidruchtig zijn voor een meisje van haar gestalte.
Met het hand dat op haar mond wijst ze speels met haar vinger naar hem: "Ik heb niet gezegd dat ik het niet wil," Zijn plagerige toon was duidelijk, zo kleine meisjes plagen. Ze vermaakte zich wel met hem. Ze was gecharmeerd door zijn zachte ogen en de grote lach die zijn hele gezicht oplicht. "Ik zou wel één kunnen proeven," zegt ze een beetje betrapt met haar hand in haar nek. Dat was ook pure waarheid, want het was veel te lang geleden en zij kon ook wel wat zoetigheid smaken. Zou Siegmund er eten? Ze heeft hem nooit desserts gegeven, wetend dat hun gewicht heel delicaat was. Maar ze heft haar schouders op, het kon geen kwaad om hem eens te laten gaan.
Ze ziet hoe hij door zijn zakken gaat, hoeveel zakken heeft die lange jas wel niet? Nog altijd is er een grote lach op haar lippen, een zachte grinnik ontsnapt soms uit haar mond. Haar blauwe pretoogjes blinken in het daglicht dat door de ramen schijnt. Hoogstwaarschijnlijk zullen die nu helder blauw zijn. Haar ogen verkleuren van grijs, blauw naar soms groen aan de hand van het buitenlicht.
Wacht? Waarom zoveel verschillende...? Verward schud ze haar hoofd wanneer ze de zakjes tevoorschijn ziet komen. Onderop, dat kende ze niet meteen van naam: "Neen, tegenwoordig maak ik zelf snoepjes voor hem, is goedkoper en dan kan ik zelf uitmaken wat hij krijgt," zegt ze met een geamuseerde blik op haar viervoeter. Wat beschamend slaagt hij zijn ogen neer omdat hij goed genoeg weet dat hij geniepig was. Ze had hem eens op de tafel betrapt, daar waar een lege slakom stond. Don't ask, zo was hij. Ze grinnikt van zijn blik "Is er een specifieke reden dat je zo veel verschillende snoepjes hebt?", vraagt ze daarna verward, maar zonder de lach te laten verdwijnen, haar ogen liefdevol voor Siegmund. Het was duidelijk dat deze een grote band hadden en ze onafscheidelijk zijn. Een blik is voor beide genoeg om elkaar te begrijpen.

Ze is wel benieuwd waarom hij zo voorbereid was.
Siegmund staat weer recht en stapt met uitgestrekte nek naar Vash. Zijn neusgaten verbreden en versmallen, wanneer hij de geur van de snoepjes beter wilt oppakken. Ze trekt één van haar wenkbrauwen op als ze ziet hoe hij dichterbij komt, maar toch nog op zijn hoede is. Al was hij goedgekeurd, toch gaat het nog even duren, ook al is ze er bijna zeker van dat dit binnen de seconde opgelost wordt. Siegmund kijkt met zijn ogen op naar Vash, en dan terug naar diens handen. Ze houdt de twee in de gaten als ze benieuwd is naar het volgend tafereel.

Vash was alleen maar blij met haar reactie en genot van haar gelach. De mensen die ook in de bokkenburcht zaten keken even hun kant maar gingen al snel weer verder met wat ze me bezig waren. Zelf moest hij ook lachen, maar net door haar vrolijke uitbundige gelach. Ondanks dat het luid was, was het fijn om naar te luisteren. 'Hehehe, betrapt. Nee ik plaagde je maar.' zei Vash een toen hij haar blik even ving kon Vash haar prachtige blauwe ogen zien. Ze was een kleine schoonheid die verborgen leek te liggen achter een woud van duistere bomen. En hij had het pad er naar toe gevonden. Hoewel het gaat nog zo klein was geweest, maar Vash merkte ook wel dat ze een kwetsbaar persoon was. Dus ze maakte de snoepjes zelf. Hm, en dan kwam hij aanzetten met gekocht dierlijk snoep... Eigenlijk best vervelend toch? Zij deed tenminste haar best ondanks dat Vash best een grote dieren vriend was had hij nooit kunnen kiezen welk huisdier hij graag wilde. Vash schrok een beetje op uit zijn gedachten toen hij Olivia hoorde vragen waarom hij zoveel snoepjes had. Een zachte grinnik verliet zijn keel. 'Eerlijk? Ik heb nooit kunnen kiezen wel doet ik alles huisdier wilde nemen. En om ze allemaal te kiezen lijkt me nu net wat te veel. Maar ooit zal ik er eindelijk eentje nemen. ' bekende Vash een hij hield en snoepje naar Siegmund uit op een uit gestrekte hand. Hij zag hoe voorzichtig het dier was. Hij bleef rustig af wachten. Elk dier had zo zijn eigen tijd nodig om naar hem toe te komen. De een sneller dan de ander. Maar Vash vond dat niet erg. Het was altijd leuk om nieuwe vriendschappen te maken. Het zij met mensen of het zij met dieren.

Even kijkt Olivia rond wanneer de mensen zich omdraaien bij haar lach. Oh jee, dit loopt niet goed af, denkt ze geamuseerd. Ze verhoogt haar hand naar haar ogen, om even weg te kijken, hopend dat de uitbundige lach weg gaat. Wanneer ze haar hand weer weg haalde probeerde ze wat serieuzer te kijken, door haar lippen op elkaar te persen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Haar ogen verraden ook het plezier in haar. Er verscheen weer een grote lach op haar lippen. Vash slaagt erin iets in haar los te maken, iets waarvan ze niet wist dat die nog los kon komen. Natuurlijk hoop je wel dat het altijd beter zal gaan, maar er echt in geloven, dat verloor ze na verloop van de laatste twee jaar.
Het probleem van elke dierenvriend kent ze als geen ander: Wel, als je er ooit voor kiest een heel dierentuin op te starten, ik help graag met de verzorging," antwoord ze met een open lach. Zelf was ze een grote dierenvriend. Honden en al hun soorten komen bij haar natuurlijk wel op de eerste plaats, maar alle dieren waren haar zwakte. Hoe groter hoe liever, dat was haar motto. Dat is ook de reden dat ze een Duitse herder heeft gekozen. Dat was ook het grootste dat in het huis en tuin kon leven, anders was ze wel groter gegaan. Anderzijds was ze meteen verkocht door de kleine oogjes van de toen nog puppy.
Ze zag hoe rustig en geduldig Vash blijft met het snoepje in zijn uitgestrekt hand. Dit is iemand die zeker weet waar hij mee bezig is, die weet hoe je dieren moet benaderen. Je zou niet anders kunnen verwachten van dierenvrienden, maar in de 6 jaar dat ze Siegmund had had ze al verschillende soorten dierenvrienden gezien. Sommige noemden zichzelf een dierenvriend, maar als er een grote hond op hen afkwam dan konden ze niet snel genoeg lopen. Siegmunds enthousiasme had er al voor gezorgd dat hij zonder te beseffen op iemand sprong en ze zo allebei op de grond belandden. Na een paar keer is ze er wel in geslaagd hem dit af te leren, zij was de enige die opgezet was met zijn grote. Ja, een klein meisje als zij kon zeker haar mannetje staan.
Rustig, nog steeds wat wantrouwig, gaat hij dichter bij Vash. Uiteindelijk hapt hij voorzichtig naar het snoepje. Hij wist dat zijn mond wat groter kon zijn, dus was hij altijd voorzichtig. Wanneer hij het snoepje op had, ging hij naast Vash zitten, smekend kijkt hij hem aan. Olivia grinnikt bij dat beeld. "Siegmund, niet overdrijven jongen," zegt ze liefdevol. Het ijs was gebroken.

Olivia was echt verlegen aangelegd. Ze probeerde zich groot te houden en te verschuilen achter haar hand, maar je kon goed merken dat ze vrolijk bleef ondanks deze verlegen acties. Vash vind het alleen maar schattig zulke dingen te zien. Maar toen ze zei dat wanneer Vash een dieren tuin zou beginnen en dat ze hem er graag bij wilde helpen beginnen zijn ogen van vreugde te stralen, al gauw kapte hijzelf de dagdroom af. Zulke dingen kwamen ooit nog wel eens. 'Bedankt, maar breng me alsjeblieft niet op het idee op dit moment. Eentje tussen alle diersoorten uit zoeken is al lastig genoeg.' grinnikte Vash een hij zwaaide zijn vrije hand even heen en weer. Maar dat was wel een idee zo kon hij alle dieren tegelijk houden zonder dat hij er eentje met aandacht gaf dan de rest. Er waren er zo veel! Land dieren, water dieren, Lucht dieren en vuur dieren. Dan kwamen daar ook nog de mytelogise een fabel dieren bij. Oh er waren er zo veel! Vash schudden zijn hoofd in gedachten terwijl zijn blik weer naar Siegmund ging. Voorzichtig pakte het dier het snoepje van zijn hand. Toen de herder het snoepje weg had gesmakt wilde hij kennelijk nog meer. Vash glimlachte mee levend maar keek Olivia daarna aan een toen weer terug naar Siegmund. 'Ik snap je best jongen, maar ik wil geen ruzie met je vrouwtje krijgen. Naar voor deze ene keer dan.' flikkerde Vash er achter aan een hield de geweer nog snel 1 snoepje voor, voor hij de zaak vliegen vlug weg stak. Het laatste slokje choco was dan wel bijna koud, maar de smaak was nog altijd warmer dan met melk. Zijn blik die volgde was geheel onschuldig, mocht Siegmund's baasje er wast op tegen hebben dat hij de hond twee inplaats van een snoepje te hebben gegeven.

Eentje tussen alle diersoorten? Good luck with that, denkt ze lachend. Als ze zich niet tegenhield dan had ze ondertussen nog een paar dieren aan haar zij. Het liefst zou ze wel in de hondensoort blijven, wolven, vossen, maar ze hield ook van grote katachtigen. Jep een klein meisje die liever grote dieren heeft dan kleine keffers.
Olivia heeft er ooit aan gedacht om in de dierenverzorging te gaan, maar ze wist dat ze het emotioneel niet zou aankunnen. Ze weet goed genoeg dat die dieren ooit sterven of ernstig ziek worden of wat je ook kan bedenken, en ze zou het elke keer het verdrietig gevoel mee naar huis nemen. Dus misschien meehelpen aan de verzorging zal niet het beste idee zijn, denkt ze ineens. Och ja, te laat.
Ze ziet heel duidelijk hoe Vash een tweede snoepje geeft en ze ziet het onschuldig gezicht. Van allebei! Olivia moet weer lachen (of nog steeds, valt te zien hoe je het bekijkt) Die twee zijn perfect voor elkaar gemaakt "Dat heb ik gezien," zegt ze streng, maar met een speelse toon.
Daarna vervolgd ze schouderophalend; Zolang dat je er genoeg hebt, heb ik er geen probleem mee. Hij is heel braaf geweest de laatste paar dagen. Niet dat hij dat nooit is, maar ja... ze kijkt naar haar de Herder, die ondertussen naast Vash neerligt. Dat toont ook aan dat Vash zijn vertrouwen heeft gewonnen "Het is voor mij al heel impressionant en nieuw allemaal, dus ik kan mij niet voorstellen wat dat voor een dier moet zijn," Haar ogen kijken naar hem, haar blik toont liefde vermengd met haar bezorgdheid. Ze kijkt dan weer op naar Vash, haar blik toont de warme liefde voor haar beste vriend: "Dus hij verdiend we een extraatje" zegt ze. Daarna zegt ze grinnikend: "Je beseft toch dat hij nu aan u vasthangt" in haar stem is er geen spoor van jaloezie, of andere negatieve gedachte. Het was zeker warm en vertrouwd

Hoewel Olivia's worden streng waren klonken ze ook speels. Hun onschuldige gezichten hadden haar nogmaals of juist door laten lachen. Ach ze bleef vrolijk en daar ging het allemaal om. Maar Vash knikte bij haar doen dat alles indrukwekkend was voor haar dus zou dat ook voor Siegmund zijn natuurlijk... Wacht eens...! 'Dus dan zijn jullie hier ook nog pas nieuw?!' zei Vash licht vragend. Je kon natuurlijk niet zien wie er nu wel of niet nieuw was, maar het verraste hem toch telkens weer. Hm, dan konden ze samen het school terein gaan ontdekken! Tenminste alles Olivia dat wilde natuurlijk... 'Als je eens samen het school terrein wilt bekijken van zou dat fijn zijn? Maar alleen als jij draagt ook wel natuurlijk. ' zei Vash een hij knikte op haar laatste zijn. Dat zat Vash helemaal niet mee. Hij bukte zich opzij en aaide Siegmund even op zijn kop voor Vash weer echt ging zitten.

"Ja, we zijn hier inderdaad pas toegekomen. Ik denk dat we hier toch al een dikke week zijn," zegt ze nog met een simpele glimlach. Wanneer hij voorsteld om samen alles te verkennen, werd ze er wel blij van dat ze niet alleen was die hier niks kent. Zoals ze al zei, alles was zo groot en er was zoveel in de school, het was een heel beangstigende gedachte voor iemand als zij. Heel haar leven zat ze maar in kleine dorpsschooltjes. Het idee dat ze niet alleen was om doelloos door de gangen te lopen, verrast te worden voor wat er achter de hoek schuilt, zorgt ervoor dat ze zich minder alleen voelt.
Zijn laatste zin klonk precies... Onzeker? Het verbaasd haar dat een vlotte prater en charmantelijke uitdrukking zo onzeker zou zijn. Misschien zei hij dat gewoon uit beleefdheid, wie weet.
"Nee, graag. Met twee zal het misschien sneller gaan om alles te weten dan alleen zeker," grapt ze een beetje.
Ze ziet hoe Vash zich buigt om even over Siegmunds hoofd te aaien. Het geeft haar een warm hart om te zien dat Siegmund misschien er een nieuwe vriend bij heeft. Net als zij zelf kon hij het wel gebruiken na alles.
Ineens schiet een vraag haar te binenn: "Wat voor magiër ben je eigenlijk?" Vraagt ze geïntresseerd

Ah ze zaten hier dus iets meer dan een week, Dat trof en het was voor hem een bof. 'Ik morgen een week.' zei Vash en hij rekte zijn rug even. Stil zitten op een stoel daar werd hij soms zo stijf van als een plank. Maar Vash luisterde naar haar volgende woorden. 'Hihihi, dat is zeker waar. Ik heb de tweede dag al een beetje rond gedwaald in het kasteel zelf, maar er zullen vast nog wel dingen zijn die ik nog niet gezien heb.' zei Vash en hij had Siegmund even geaaid. Het dier vond het lekker, maar welk dier die mensen gewend was vond dat nu niet? Haar vraag over wat voor magiër hij was liet Vash even uit zijn gedachten halen al was hij nog niet echt ver weg. Maar misschien was een hond zo slecht nog niet als huisdier? Maar andere dieren waren ook leuk en lief en hadden... Ach daar maakte hij zich later wel zorgen over. 'Ik ben van Erdze komaf, Ik weet ook dat ik duister magie bezit, maar dat wil nog niet altijd lukken en niet echt aanwezig.' vertelde Vash en je kon horen dat hij het niet leuk vond om over zijn tweede magie soort te praten, maar het hoorde er nu eenmaal bij. 'En jij? Wat voor magiër ben jij?' vroeg Vash die nu weer vriendelijk klonk en niet teleurgesteld zoals hij over zijn tweede magie soort had gesproken.

Olivia ziet even dat hij het moeilijk krijgt van zo lang te zitten. Hoe lang waren ze hier eigenlijk al aan het praten? Olivia had in verloop van de tijd onbewust haar rechterknie zitten strekken en plooien. Ooit was ze heel slecht van een paard gevallen. Er was niks gebroken, maar sindsdien zijn sommige taken moeilijker geworden. Ook hoort ze haar maag grommen en keek ze om naar de kraam waar de donuts werden verkocht. Sinds Vash erover gesproken had, kon ze echt wel één eten. Even verschijnt er een lach bij de herinnering van zijn plagerij ervan.
Zij had het grootste deel van haar tijd hier de algemene ruimtes ontdekt. De bibliotheek, om zoveel mogelijk te weten over deze school en de mogelijkheden, de grote hal waar er gegeten werd en haar eigen slaapkamer. Ze wou zo snel mogelijk geïnstalleerd zijn en zo veel mogelijk weten voor ze aan de lessen kon beginnen.
In haar leven had ze wel gelezen over de verschillende magiërs, en in de bibliotheek had ze het meeste tijd gestoken in het leren van hen, dus ze wist ongeveer wel waar hij over spreekt toen hij zijn afkomst deelde.
Ook is ze ervan bewust dat het mogelijk is dat een magiër twee soorten magie bezat, en ze voelt de sfeer even dalen wanneer hij het over zijn zwarte magie spreekt. Het wordt inderdaad gezien als iets donkers en negatief, maar de magie die je bezat hoeft toch niet de karakter of de persoon te bepalen? Kijk maar naar haar. Om eerlijk te zijn had ze niet verwacht dat hij duistere magie bezat.
Even snel dat de sfeer gedaald was, krikt hij die weer op om haar te vragen wat haar krachten zijn. Nog steeds was ze wat beschaamd om haar kleine kennis over magie en ze is nog niet het idee gewoon om te zeggen dat ze zelf iets magisch bezat. Het leek een korte tijd geleden zo ver weg. Ze had wel moeten verwachten dat de vraag terug gekaatst zou worden.
Ze strijkt met een hand door haar korte rode haren, "Ik ben een vuurmagiër," antwoord ze uiteindelijk. Om eerlijk te zijn wist ze niet zeker hoeveel ze zou delen, ze vind het gezellig en ze wilt dit niet verprutsen doordat hij anders naar haar zou kijken. Ze is bijna 18 jaar, maar kan geen enkele spreuk oproepen of zelf zeggen. Ze heeft wel een kleine mensenkennis en hier maakt ze uit dat hij misschien toch niet zo bevooroordeeld is.
"En daar blijft het een beetje bij," vervolgt ze dan maar met een zelfspot lachje. Ze kijkt niet op, maar houdt haar blik op Siegmund gericht, als een soort houvast. Haar blik was bedenkelijk, een sprankje van angst en schaamte.

Olivia leek even in gedachten te zijn, maar soms was het ook wel lekker om in je eigen gedachten weg te kunnen zakken, tenzij je begon te piekeren natuurlijk. Haar blik ging naar buiten en Vash hoorde haar grommen van Olivia's maag. Een kleine grinnik ontsnapte hem, maar Vash bleef beleefd wachten tot ze weer sprak. 'Zullen we een donut gaan halen? ' vroeg Vash om het haar niet nog ongemakkelijker tree laten voelen. Ze leek het ook niet fijn te vinden om er over te praten. Vash stond op een liep naar haar toe in een paar stappen waarna Vash zijn hand naar haar uit stak. Ze mocht hem aan nemen als ze wilde, zo niet dan ging Vash ook niet moeilijk doen. Hij kon Olivia immers niet dwingen. Ach misschien ook wel, maar dan was hij niet beter dan die macho mannen die dachten dat iedereen wel deden wat zij zelf wilde. Hij wachten geduldig terwijl zijn ogen vriendelijk en warm stonden. Hij was immers niet de enige die problemen had een dat was eigenlijk best wel fijn om te weten. Hoewel het natuurlijk niet fijn was.

Olivia hield een oog op Siegmund, die met gesloten ogen naast Vash ligt. Aan zijn regelmatig ritme van ademhaling kan ze uitmaken dat hij in een diepe slaap is. Die kan echt overal slapen, denkt ze lachend. Het volk begint binnen te stromen en het rumoer neemt toe en toch kan die hond er gewoon door slapen. Haar gedachten dwalen weer af naar haar herinneringen thuis, het beeld speelt zich weer voor haar ogen en ze moet een zware zucht onderdrukken. Opeens haalt Vash haar uit haar gedachten met een geweldig plan. Oeps? Was het opgevallen? Of was haar maag zo luid van zijn neus aan het maken? Ze kijkt op wanneer ze hem ziet bewegen en naar haar toeloopt. Ze kijkt naar zijn hand die hij uitsteekt en nog steeds half in gedachten is ze even van de kaart. Ze kijkt dan op naar zijn ogen en ziet hoe ze haar vriendelijk aankijken. De warmte op haar wangen vertellen haar dat ze waarschijnlijk een kleine blos krijgt, hopend dat het niet opvalt pakt ze zijn hand. Zonder naar de handen te kijken, kijkt ze hem met een glimlach aan. Net als iedereen die ze tegenkwam waren deze handen weeral veel groter dan die van haar. Is het verkeerd om zich toch beter te voelen omdat je weet dat je niet alleen bent met moeilijkheden? denkt ze bij zichzelf. Ze is blij dat hij er niet over door praat. Misschien in de toekomst kan ze hem meer vertellen, wie weet.
Met een heel fijne fluit, zonder te veel aandacht te trekken van de andere mensen rond om hen, maakt ze Siegmund wakker. Hij is meteen wakker en ziet hoe zijn baasje met de nieuwe op het punt staan om naar buiten te stappen. Hij staat meteen recht, rekt zich uit met een grote gaap om zich daarna volledig te schudden alsof hij net in het water was gevallen.
Ze lopen de hond voorbij, waardoor ze hem nog een aai geeft op zijn hoofd, en hij draait zich om om met hen mee te lopen. Buiten is er een frisse wind die in haar gezicht waait en nu voelt ze pas hoe muf het daar binnen was met al dat volk en gesloten ramen.

Vash zag dat ze verrast was door zijn actie, maar hij bedoelde het alleen maar goed. Olivia naam zijn hand aan een stond op. Vash liet zich niet door de drukte verjagen, dat deed hem niets. Tenzij een hele horde achter hem aan zou zien natuurlijk. Hij zag dat Olivia nog tassen met boodschappen bij zich had. Deze naam hij voor haar mee, want ze leek ze te zijn vergeten. Op het eerste oog te zien ging het om kleding, maar Vash was geen persoon die door ander maand spullen ging zitten neuzen. Olivia maakte Siegmund wakker en ze vertrokken. Buiten was het fris maar dat ging nog wel. Vooral de wind kon je hoofd wel eens leeg maken. Maar nu had of hadden ze 1 gezamenlijk doel. De donut kraam! Vash glimlachte zacht. Haar rossige blos was hem niet ontgaan, maar de aarde magiër had er niets van gezegd. Nog niet. Met rustige Pasen leiden Vash heen naar de donut kraam en wachten geduldig op hun beurd. 'Welke soort wil je? ' vroeg hij aan Olivia een Vash keek haar even aan. Ze waren zo aan de beurd een dan was het wel handig te weten welke donut zij graag wilde...

Ze draait zich abrupt om als ze beseft dat ze haar laatste aankopen vergeten was, maar Vash had die al vast en een lach siert haar lippen: "Goeiemorgen," mompeld ze tegen zichzelf. Is een gewoonte als ze iets vergeet of er niet helemaal bij is met haar verstand. Ze zag hem buiten ineens lachen, zonder enig directe reden, 'wat zal er nu weer door zijn hoofd spoken?' Vergeten dat ze net bloosde en dat het er vinger dik op lag. Ze ademt even diep in en uit wanneer de koude lucht in haar gezicht blaast. Ook al had ze een hekel aan koud weer, toch kon dit wel eens deugd doen. Bij het kraampje staan een paar mensen voor hen. Vash vraagt wat ze zou willen, maar de donuts lagen op het kraampje voor haar en door haar kleine gestalte moest ze tussen de mensen kijken om de soorten te zien.
"Eeeeeeeeuhm," antwoord ze, ondertussen ze nog tussen de mensen aan het kijken was. Het is aan hen en eindelijk had Olivia een volledig zicht over het volledig kraampje. Haar blik viel op de wit geglazuurde donut. Er vormt zich ondeugende lach als ze haar favoriete smaak zag liggen.
"Doe maar met vanille voor mij," zegt ze nog steeds met de lach. Siegmund is zo groot dat hij met zijn neus tegen de kraam kwam en de donuts besnuffelt. Ze legt haar hand op die zijn neus en hoeft geen druk uit te oefenen om zijn neus ervan af te halen. Dat doet hij vanzelf. Ik zal hem straks wel een stuk geven, denkt ze.

Hoewel ze haar aankopen was vergeten en Vash ze wel had zien staan. Toch was hij de persoon niet om haar aankopen achter te laten. Toen Vash zag dat Olivia het zich toch herinnerde grinnikte hij zachtjes bij haar woorden. 'Zulke dingen gebeuren. ' zei Vash een haalde zijn schouders op. Hij vergat ook wel eens wat of raakte iets kwijt. Dat was het leven. Hij zag Olivia wel naar hem kijken, maar met dan even zijn ogen dicht knijpen deed hij niet. Er was geen bepaalde gedachte die speciaal bij zijn gezicht uit drukking zaten. Eenmaal bij het donut kraampje stonden en Vash aan Olivia vroeg wast voor donut ze graag wilde keek ze langs de mensen op tot ze goed zicht had een koos haar favoriete donut uit. Vanille? Heerlijk! Vash knikte en wachten even nog. De vrouw achter het kraampje was druk genoeg bezig de klant voor hen te bedienen.

(sorry kort) Dx

Olivia vervloekt haar kleine gestalte, maar eindelijk is het grootste volk weg en kan ze alles goed kijken. Vanille is één van haar favoriete smaken, naast chocolade, maar ze neemt vanille omdat chocolade dodelijk is voor honden en ze weet dat Siegmund rond gaat draaien om ook een stuk te krijgen. Hij is nu al nieuwsgierig naar al die zoetigheden.Ze ziet dat de verkoper niet is opgezet dat hij vrij rond loopt en daardoor overal aankan, maar de moment dat Olivia hem wegtrekt van de donuts, kijkt die al minder boos. Die blikken is ze ondertussen al gewend. Mensen gaan ervan uit dat honden niet kunnen vrij lopen en aan de leiband moeten. Siegmund was al van sinds kleins af aan vrij, en hij blijft altijd naast haar lopen. Behalve als ze zegt dat hij eens mag rond rennen en zijn energie volledig kan laten gaan, zal hij altijd braaf naast haar blijven.
Ze wuift de laatste klanten dag en eindelijk is het aan hen. Olivia zegt de vrouw goedendag met een warme glimlach en wacht wat Vash gaat nemen.

(geen probleem xP gaat ook moeilijker om langere teksten te schrijven nu met mijn laatste examen maandag xP)

Olivia's keuze was na haar blik op het kraampje te hebben gericht wel een goede keuze. Mocht ze Siegmund wat geven zou ze haar herder niet vergiftigen. Maar dat was een simpele gedachte van Vash en hij had geknikt op haar keuze. 'Twee vanille graag.' bestelde Vash en hij vond elke type donut wel heerlijk, maar hij zag dat er de laatste twee vanille lagen. De donut dame knikte en pakte beide vanille donut en deed ze op een servetje die ze een aan Olivia uit reikte en eentje naar Vash. 'Dat is dan 10 Talons.' zei de donut dame en Vash betaalde haar voor beide donuts. Ze nam de Talons aan en knipoogde richting Olivia. Vash kreeg meteen een rode blos op zijn wangen. Ze dacht vast dat ze een stelletje waren?! 'Zullen er naar de tuinen gaan?' stelde Vash voor en hij stapte weg van het kraampje nog steeds met een rode blos op zijn wangen. Oh god... Maar een kleine glimlach verscheen op zijn lippen voor Vash in zijn donut hapte en even richting Olivia keek.

(Dat kan gebeuren.)

Net als zij neemt Vash de vanille smaak. Het waren de laatste twee. Het is ons geluksdag, denkt ze bij zichzelf. Ze kijkt naar de donut die haar wordt aangereikt en even is ze in de war van de knipoog dat de vrouw haar geeft. Ze zegt de dame goedendag en draait zich om. Dan ziet ze in haar ooghoek hoe Vash voor eens een blos krijgt. Ineens beseft ze waar die knipoog voor was. Ze moet toegeven dat hij er wel goed uitzag, met zijn charme en blonde haren en die lange jas vind ze nog steeds geweldig.
Ze kijkt neer op de donut -voelt ook (weeral) een blos op haar wangen komen- in haar handen en neemt een beet. Meteen komt er een "mmmmh" geluid uit haar gesloten, kauwende mond. Ze voelt hoe de zoete smaak op haar tong komt en heel haar mond vult. De vanille in combinatie met de vulling was gewoon perfect. Herinneringen van ooit komen in haar op, maar even snel duwt ze die weg. Daar wilt ze niet aan denken.
Toch moet ze wel stiekem lachen omdat ze nu allebei aan het blozen zijn.
Ze kijkt weer op van de donut als hij haar vraagt om naar de tuinen te gaan. Ze kan het zich niet laten om weer breder te lachen als ze ziet dat zijn blos nog niet weg is.
"Ja dat is goed," antwoord ze dan. Siegmund was rond haar aan het draaien, zijn ogen gericht op de donut in haar handen en tong uit zijn mond. Ze zucht en knielt dan neer voor hem. Ze steekt een vinger op en Siegmund gaat meteen zitten. Een ondeugende speelse glimlach, gaat in combinatie van een opgetrokken wenkbrauw. Ongeduldig kijkt hij naar de donut. Ze houdt ervan om hem hiermee te pesten. Ze breekt er een stuk van en houdt die boven zijn hoofd. Hij kijkt op en opent zijn mond. Het stuk valt in zijn mond en Olivia staat op om verder te stappen. Ze lopen voorbij een kraampje met schrijfmateriaal en haar blik valt op een schriftje die op de toonbank ligt. "Heb je een minuutje?" vraagt ze, maar voor ze op een antwoord wacht loopt ze er meteen naartoe. Ze houdt de donut in één hand, wrijft haar ander hand op haar broek en neemt het schriftje in haar handen. Het was een schriftje met een leren kaft, die afgesloten is met een leren koordje. De reden dat ze aangetrokken werd door het boek was door de gravures in het donkerbruin materiaal. Het geeft het effect van draken schubben. Ze herinnert er zich aan dat ze nog een schriftje nodig heeft voor de lessen en ze was meteen verliefd geworden, dit wordt haar schoolschriftje. Daarna ziet ze nog een schriftje, met een lichtbruine kaft, maar hierin was een huilende wolven kop gegraveerd. Allebei waren ze ongeveer 20 cm op 15 cm. Perfect om makkelijk te kunnen meenemen. "Excuseer meneer, hoeveel is het voor deze schriften?" vraagt ze naar de struise verkoper. '15 talons voor de draken schrift en 10 talons voor de wolven kop' antwoord hij met een zware stem. 'Allemaal met de hand gemaakt' drukt hij haar op het hart. Waarschijnlijk moet hij zich elke keer verantwoorden voor de nogal kostelijke prijs. "Ze zijn prachtig" antwoord ze, nog steeds versteld van de schriften. Hij buigt zijn hoofd 'Hartelijk bedankt juffrouw', Ze neemt haar buideltje met de talons en overhandigd hem de 25 talons. Hij neemt de schriften en steek ze allebei apart in een papieren zakje. 'Dank u voor uw aankoop en een fijne dag verder' zegt hij vriendelijk met de ruige stem. Ze glimlacht warm naar hem en neemt de twee zakken in haar vrij hand. Dan loopt ze terug naar Vash. "Sorry, die kon ik echt niet laten liggen," zegt ze verontschuldigend. Ze steekt de zakken bij de kleren die ze eerder die dag gekocht heeft en eet verder van haar donut. Ze twijfelt welke ze voor school gaat gebruiken en welke ze zou gebruiken om weer te tekenen. Sinds ze hier is heeft ze nog geen kans gekregen voor haar favoriete bezigheid.