Oak's Field. Een dorpje aan de rand van het bos, waar er altijd wel leven was. De blondine lerares die momenteel op een van de houten bankjes, aan het genieten van het winterzonnetje was, zat er voor een keer niet omdat ze nu zo graag wilde winkelen of uit wilde gaan. Nee, deze keer was ze hier voor werk.

De lerares had een briefje ontvangen, van een nieuwe mentorleerling genaamd Vash, dat hij graag een gesprek met haar wilde. Er stond geen echte reden bij, enkel dat hij haar beter wilde leren kennen. Met een kleine frons had ze naar het briefje gekeken, waarna ze deze al snel in haar agenda stopte. Als ze eenmaal met hem sprak, zou er misschien iets los komen, áls er iets was, en anders misschien een andere keer. En misschien had de jongen wel helemaal niets, en wilde hij een soort vertrouwensband scheppen met zijn lerares. Ach ja, ze zou het wel merken. Voor nu, zou ze gewoon met hem gaan praten. Over kleine dingen, school, zijn thuis. Maar dan wel in een vriendelijke manier, zonder dat de druk er was dat het een écht school gesprek was. Daarom had de jongen misschien ook wel gevraagd om het gesprek in Oak's field te doen. Hoe dan ook, en wat zijn redenering ook zijn mocht, had Abigail hem terug geschreven wanneer en hoe laat het haar het beste uitkwam. Dat was vrijdag om half vijf in de middag, om precies te zijn.

Het late middagzonnetje scheen waterig op haar en het kleine dorpje neer, maar het bracht wel warmte. De sneeuw die er lag werd al een beetje drapperig. Ze had dan ook voor ze op een bankje ging zitten, het schoongeveegd met de mouw van haar jas. En dan was er nog het feit dat ze bijna op haar plaat was gegaan doordat het bospadje verschrikkelijk glad was geweest. Ze had haar evenwicht, met een kleine hulp van haar vleugels, weten te bewaren gelukkig. Daarna was ze op een langzamer tempo hierheen gelopen. Mh.. Met haar blauwe ogen keek ze kort naar de tijd op de klokkentoren. 16:20. Ze zat hier nu iets langer dan tien minuten. De lerares had een warme koffie besteld en had op tijd willen zijn, en dus was ze ook eerder weg gegaan in verband met de voorheen genoemde gladheid. De jongen had nog tien minuten. En als hij ietsjes later was, vond ze dat niet heel erg. Het was immers rottig weer en geen echte les. En als hij niet kwam, zou de blondine zeer rustig aan weer teruglopen naar het kasteel.

@Vash

Na te hebben geweten wie zijn mentrix was had Vash haar en brief geschreven om haar te ontmoeten. Om eerlijk te zijn kende hij de weg niet en aangezien Ziva geen zin had gehad goede uitleg te geven en dat Vash enkel Oak's Field nog wist te bereiken. Had hij expres daar afgesproken. Nou ja zo kreeg hij misschien een beter inzicht in waar alles lag een hoe het te bereiken.

Met stralende humeur en vrolijkheid was Vash uit bed geklommen. Het was wast fris op zijn kamer naar dat mocht de pret niet drukken. Na een snelle douche kleden Vash zich aan een trok ik zijn lange rode jas aan. Daarna keek hij even tussen de deur en het raam. Zijn kamer lag dan hoog, maart hij kon wel het pad naar Oak's Field zien liggen. Wat zou het. Vash wilde niet verdwalen en probeerde van zacht zand en glijbaan te maken. maar hij merkte dat het zand niet veel hoger wilde komen dan 6 ramen over de zijn. Wel ver! Met een zwaai van hem af duurde Vash de zand korrels van zich af en strooide ze uit over de sneeuw. Fijn nu moest hij toch de trappen nemen. Met snelle passen verkende Vash het intense gebouw, maar kwam niet waar hij meteen heen wilde gaan. Na de verdiepingen die voor de slaap gedeeltes waren zwierf Vash over de verdieping van de klas lokalen. Daarna nog een verdieping lager en uit eindelijk kwam hij via de trappen eindelijk aan waar hij wezen moest. De ingang! Poe zeg! Naar goed dat hij vandaag geen les had gehad. Anders had hij zo zwaar straf gekregen voor mega te laat komen en de les gemist te hebben. Vash rende richting de grote deuren. Hij was bijna de hele dag bezig geweest met rond lopen en toen zijn oog op de stand van de zon viel zag hij dat het bijna tijd was. Dat had hij weer! Problemen al om als hij die kaart niet was verloren had hij geen moeite hoeven doen. Nou ja. Nu wist hij wel waar alles was in het kasteel. Na door de deuren gestormd te zijn veranderde Vash zich in zijn dierlijke vorm met een sprong van het bordes af en landen op zijn hoeven. Met snelle sprongen zetten hij zich voort richting het dorpje dat ze ook wel Oak's Field noemde. Het eerste waar hij nog een levende ziel tegen was gekomen, hoewel geen echte vriendelijke maar toch een levende ziel. Zijn gespleten hoeven gaven meer grip op de sneeuw en op sommige ijzige plekken, maar over de meeste sprong Vash heen. Zijn bruin,witte vacht staken erg af tegen de witheid van de sneeuw. Maar hij ergerde zich meer aan wat er op zijn hoofd voor tekening zat dan over de rest van zijn dierlijke vorm. Het was maar goed dat het alleen vacht was. Hij had net zo goed wel een schedel kunnen hebben dan dat daar nog vacht over heen zat. Maar daar lag zijn gedachten nu niet. Vash sprong voort en maakte in galop grote snelheid, maar hij wist dat hij straks ook moest gaan remmen, maar dat was een zorg voor later! Gelukkig was het niet zo ver als dat het op het eerste gezicht leek, maar Vash sprong ook wat leerlingen voorbij die hem even verschrikt na keken. Toch maakte Vash zich geen zorgen, want hij had een afspraak en die was belangrijker dan hun reacties. Toen het verderop drukker werd probeerde Vash te remmen, maar zijn hoeven hadden geen grip genoeg om dat te kunnen. Waardoor hij door gleed alsof de Kirin op een slee zat gleed hij wat mensen voorbij. Maar om niemand te raken klonk een waarschuwende gehinnikt waardoor de mensen voor hem nog op tijd weg konden komen. Zijn blik ging rond, maar hij zag nog niemand tot zijn oog op een vrouw viel die voldeed aan de beschrijving van Miss Abigail. Had hij zich nu niet geprobeerd te draaien was Vash niet gaan spinnen waardoor hij op zijn rug terecht kwam te liggen en tegen een grote hoop sneeuw plofte. Dat had hij weer hoor! Nog half duizelig en met zijn Kirin achterwerk omhoog tegen de berg sneeuw probeerde Vash zich om te draaien, wat echter niet lukte. Hij veranderde zich weer terug en liet zich op zijn linker zij vallen. Oh! Zijn hoofd draaide 380 graden rond! Niet echt natuurlijk, maar zijn lichaam dacht van wel, tenminste... Vash hoorde sommige mensen lachen en andere waren weer bezorgt en vroegen of het wel met hem ging. Ondanks zijn duizeligheid probeerde hij toch op te staan , maar zakte net zo snel weer terug tegen de sneeuw berg aan. Mooi begin zeg!!!

XD

De zwarte warme drank, die ze dronk met zowel wat suiker en wat melk, verwarmde haar koude lijf. De winter was hier in volle toeren bezig en er lagen zo hier en daar hoopjes sneeuw en stukken ijs. Het kleine poeltje, die in het midden van de tuin lag, was ook bevroren. De watervogels stonden er maar een beetje verloren bij. Ze nam net een laatste slok van haar koffie, toen ze een vreemd soort gehinnik hoorde. Met een frons bekeek ze hoe het dier naar een grote sneeuwhoop gleed en er tegen aan knalde. Abigail voelde een haast plaatsvervangende pijn voor het wezen. Maar het dier in kwestie, veranderde al snel terug in een mens. Een mens die ze herkende als een van haar leerlingen, Vash. Voorzichtig liep ze naar hem toe en duwde wat voorbijgangers voorzichtig uit de weg. Het eerste wat ze deed, was bij hem neerhurken en zijn hartslag controleren waarna ze zijn nek voorzichtig voelde. En eerlijk gezegd schrok ze zich helemaal te pletter toen de jongen oké bleek te zijn. Zover zij wist, had de jongen nu dood moeten zijn. Maar blijkbaar was hij dat niet.... juist ja. Vreemd. Heel vreemd. Nog enigszins gechoqueerd van het voorval, pakte ze de jongen bij zijn armen vast en trok hem uiterst voorzichtig overeind en omhoog. 'Meneer Stamped.' Sprak ze hem toe. 'Ben je ongedeerd? Heb je ergens pijn? Ergens last van?' vroeg ze hem bezorgd, ondertussen denkende dat deze knul misschien wel naar een dokter moest omdat hij een gebroken nek zou hebben, of erger, en wonder boven wonder nog leefde. Het was misschien ook niet zo slim geweest om de jongen voorzichtig overeind te halen.. maar hij moest toch uit die koude, natte sneeuw. ‘Waarom die haast? Je was nog op tijd hoor.’ Vertelde de blondine hem. ‘Kom. Laten we even gaan zitten en dan kan je tot rust komen. Er is daar een bankje en iets verderop is er een kraampje die warme dranken verkoopt.’ Vertelde ze hem rustig terwijl ze zelf voorzichtig terug begon te lopen naar het bankje. ‘En vertel me eens, waarom wilde je precies een mentorgesprek met mij hebben?’ vroeg ze daarna vriendelijk aan de jongeman terwijl ze plaats nam op het sneeuwvrije houten bankje, waarna ze haar ogen op de jongen gericht hield.

De stemmen waren moeilijk te verstaan door de duizeling in zijn hoofd, ze klonken van ver en waren nogal onduidelijk. Toch kon hij voelen dat iemand hem aanraakte. Vash keek half in haar richting, maar kon zich nog niet goed oriënteren. Ze tilde hem overeind en hoewel ze het dichtst bij hem was kon hij haar nog maar half verstaan. Echte woorden kwamen er niet uit. Het was meer een half afgemaakte zijn. Maar voor wie goed luisterde kon dat uit begrijpen dat Vash duizelig was. Hoewel ze hem voorzichtig op hielp staan en de mensen er hun eigen gang gingen werd zijn duizeligheid minder en zijn gehoor weer beter.
'Oh ja, ik was verdwaald in de school en dacht dat het bijna te laat was toen ik eenmaal buiten kwam.' zei Vash half hakkelend voor hij op het bankje plaats van waar de blonde dame hem naar toe had gebracht. Nu hij minder duizelig was een zin zintuigen geen spelletje net met hen speelde. Haar woorden over warme drank lieten hem bijna water tanden. Warme choco was verrukkelijk in deze kou. De verkoopster achter het kraampje kwam al naar hen toe. 'Dat wat een rot smak zeg. Kwam ik je iets warms te drinken aanbieden?' vroeg ze half bezorgd, want ze hoopte ook maar dat alles goed zou zijn met de leerling. 'Het gaat wel weer. Ik zal er vast een paar blauwe plekken aan over houden. Doet u maar warme choco.' stelde Vash haar gerust een richten zijn aandacht daarna op Miss Abigail. Haar woorden lieten hem even na denken.

Tja waarom? Simpel. Hij was de kaart kwijt geraakt in de schuttel een hotel hij het kasteel nu wel al kende, kende hij het terrein nog niet, plus zijn nieuwe mentrix. Een vrolijke glimlach verscheen op zijn lippen, maar zijn ogen dringen lichtjes verlegen. 'Wel, op de eerste plaats om u te ontmoeten voor de lessen en of u mee het terrein wilde laten zien. Want toen ik met de schuttel hier naast toe kwam had ik de kaart nog bij me, maar toen ik uit gestapt was... was ik de kaart kwijt. Het kasteel ken ik nu wel, maar de rest nog niet buiten Oak's Field. Dit was de eerste plek waar ik per ongeluk naar toe was gelopen.' legde Vash zo zijn probleem aan Miss Abigail voor.

Op haar eerste zinnen reageerde de jongen nog niet, ze moest ook eerlijk toegeven, hij leek nog wat afwezig. Niet gek ook, als je bedacht wat hij net had meegemaakt en gedaan. Ze hield zich eventjes gedeisd voordat ze weer sprak en ze hoorde naar wat de jongen te zeggen had. Ah, hij was dus verdwaald geweest en had zich daarom gehaast. Ze knikte even ter teken dat ze het had gehoord waarna ze met hem naar het bankje liep. In stilte keek ze de verkoopster, die aankwam om te vragen hoe het met de jongen kwam, aan en ze luisterde naar hun korte woorden wissel. Het verbaasde haar dat de jonge er vrij… vrolijk uitzag en hij deed er maar wat luchtig over. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze voorzichtig naar de jongen en diens nek. Mh…. Enkel wat blauwe plekken. Juist ja. Ze was eerlijk gezegd nog steeds in de war. Deze jongen was toch niet zielloos, een magische uil of onsterfelijk?
 
Hierna luisterde de blondine naar de woorden naar de leerling en ze knikte. Het eerste stukje, over dat hij haar eenmalige wilde zien voor de lessen, kon ze… érgens wel begrijpen. De rest… nou ja eigenlijk niet. ‘Meneer Stamped. Het spijt me om te horen dat je de wegen en plekken hier nog niet goed kent. Maar dat komt vanzelf wel. En mij ken je nu ook. Ik ben Miss Abigail, jouw mentrix en tevens de lerares luchtmagie, om het nog eventjes voor je te verduidelijken.’ Vertelde ze hem, op een vriendelijke toon en met een kleine glimlach. Al scheen er haast een stukje van een andere emotie in te schuilen. Eentje die je bij haar niet vaak zag. ‘Je bent bij het kasteel gekomen. Heb je toen Oaks’s field niet bekeken? Als het goed is ben je er doorheen gelopen onderweg naar de school, niet?’ Vroeg ze, zo vriendelijk mogelijk maar ze schrok van haar eigen irritatie. ‘Verder zijn er vast wel genoeg leerlingen die je willen helpen je weg te vinden. Er is een toeristen office iets verderop in de dorpsstraat. En kaarten zijn volop te verkrijgen dáár én bij de administratie van de school.’ Meldde ze Vash, terwijl ze kort even zachtjes in haar neusbrug kneep en zuchtte. ‘Een mentorgesprek is om te spreken over school, het thuisleven, waar je mee zit. Dat soort dingen. Maar ik ben er niet om je een rondleiding te geven of om je handje vast te houden.’ Sprak ze hem tegen. Het kwam er strengen en geagiteerder uit dan dat ze bedoelde. De blondine zuchtte even diep om de irritatie te laten varen. Ze was niet helemaal zeker waar dit vandaan kwam, maar ze was een lerares. Geen moeder. Ze had wel wat beters te doen dan alle nieuwe leerlingen, mentorleerlingen, een rondleiding te geven. ‘Goed… Heb je iets.. waarover je wilt praten, Vash? Een probleem, een klacht, de lessen, je leven thuis? Ik luister daarnaar, en daar zijn de mentorgesprekken voor. Ik ben een vertrouwenspersoon dus je kan en mag mij alles vertellen. Wat je ook wilt en dat blijft tussen ons’ Sprak ze hierna, rustiger en vriendelijker dan eerst. Ze zou het enkel en alleen aan Miss Eres vertellen als er wel iets héél ernstigs aan de hand was.

Okay die vraag had hij misschien wat beter subtieler kunnen stellen, maar het was gewoon waar. Hoewel Miss Abigail eerst had geknikt leek ze in haar woorden steeds geïrriteerder te reageren. Ergens ook wel te begrijpen. Maar hij was nieuw en probeerde er gewoon in te passen. Toen ze vertelde dat er kaarten in het kasteel als hier in Oak's field te verkrijgen waren werden zijn ogen even verrast groot. Hij had wel een klein toegankelijk kantoortje gezien, maar niet gedacht dat hij daar zomaar binnen mocht lopen. Aangezien toen Vash voorbij kwam er niemand aanwezig was en de deur dicht zat. Nou ja toen was hij er wel vroeg bij geweest, maar verder dan 1 of misschien twee straten van Oak's Field had hij pas gezien. 'Ah was daar dat kantoortje voor?! Nee helaas. Ik ben enkel de eerste twee straten hooguit in Oak's Field geweest toen ik een van de leerlingen tegen kwam die me de weg naar het kasteel wees.' klonk hij eerst serieus, maar bij zijn laatste woorden moest hij toch eventjes zacht lachen. Vash bedoelde het niet om zijn nieuwe Mentrix te plagen nog om haar meer irritatie te bezorgen, maar Zo was het nu eenmaal gegaan. Ze vertelde dat mentor gesprekken voor school en thuis zaken waren, maar daar knikte Vash ook bij dat hij haar begreep. 'Nee zo bedoelde ik het ook niet, het spijt me daarvoor als ik u de verkeerde indruk heb gegeven.' verontschuldigde Vash zich en hij Nam de mok warme choco aan met een vriendelijke glimlach naar de verkoopster en gaf haar het bedrag voor de warme drank. Bij haar laatste woorden dacht Vash even na. Hm, dat was wel zo handig om te weten natuurlijk! Voorzichtig nipte Vash van de warme choco en keek weer naar zijn Mentrix. 'Informatie over de lessen zou fijn zijn.' hoe wel Miss Abigail Streng, geagiteerd en geïrriteerd had gesproken bleef Vash rustig, kalm en vriendelijk. Er moest wel heel wat gebeuren zou je hem zo ver krijgen op die tonen te horen spreken of om hem boos te krijgen. Met de warme beker in zijn hand bleef hij haar af wachten aan zitten kijken. Vash wilde problemen voorkomen niet veroorzaken.