Dat het bijna winter was, was goed te zien aan de omgeving rondom het gebied. Het had de avond van tevoren flink gesneeuwd, waardoor de straten van Oak’s Field niet alleen wit zagen, maar ook nog eens spekglad waren. Ze was die ochtend wel dríe keer bijna uitgegleden en met een blik dat boekdelen sprak liep ze door de hoofdstraat van Oak's Field. Het was niet alsof ze hier voor haar plezier was namelijk, ze had iets nodig gehad deze ochtend en had geen andere keuze gehad dan naar de drukke winkelstraat te gaan. Helaas had ze het voorwerp niet kunnen vinden, waardoor ze nu met lege handen terug naar het kasteel moest lopen. In de kou. Voor een normale Raziaan was dat natuurlijk geen probleem geweest, die had zichzelf gewoon kunnen verwarmen met zijn vuurmagie: helaas was het haar nog niet echt gelukt haar vuurmagie weer te activeren. Al helemaal niet na.. dat laatste incident. Ze grauwde bij het idee ervan en versnelde haar tempo, met het idee dat ze het liefst zo snel weg wilde van al deze mensen.
Ze sloeg een hoek om en nog een, liep een straat door en net toen ze nog een hoek om wilde lopen, verscheen er een jongen. Hij was niet heel groot, maar zij kwam vrij snel aangelopen en knalde met een vrij pijnlijke klap tegen hem op. De sneeuw, of beter gezegd het ijs, onder haar voeten was nou niet bepaald een stevige ondergrond waardoor ze zich weer kon herstellen. Wat er toe leidde dat de brunette, die haar evenwicht was verloren door de plotselinge onverwachte impact, met haar derrière op de ijskoude grond knalde. "Oof," mompelde ze binnensmonds, waarna ze zachtjes ook nog even een vloekwoord erachter plakte. Ze liet haar helderblauwe ogen omhoog glijden en oh als blikken toch konden doden. Wachten op een hand die uitgestoken werd om haar te helpen deed ze niet, niet eens verwachtend dat de jongen zoiets zou doen. Een paar seconden, en wat scheldwoorden - omdat ze bleef uitglijden -, na stond ze weer op twee benen. De sneeuw van haar broek afvegend, die nu naast koud ook nog nat was. Verdomme. "Well, goddamnit. Thanks a lot." Sprak ze, haar blik weer op de jongen fixerend.

De jongen waar ze tegen op was gebotst was blijkbaar ook niet bepaald blijven staan. Wellicht stonden ze net op een van de gladdere stukken van de straat, of waren het gewoon de verdomde stenen die altijd glad waren zodra het ook maar een beetje begon te vriezen. Lichtjes trok de brunette een van haar wenkbrauwen op bij zijn opmerkingen. Oh really? Ze wist ook wel dat je niet door een stenen muur kon kijken, maar dat betekende niet dat hij wat beter had kunnen opletten. Hmpf. Ze liet haar blik even over de jongen heenglijden, totaal geen erg erin hebbend dat hij het opmerkte. Hij was kleiner dan zij, zeker vijf centimeter, als het al niet meer was. En als ze moest raden van welke planeet hij afkomstig was dan zou ze Erd gokken, ja, hij leek op een earth magician. Ze rechtte haar rug nog wat meer, het was namelijk wel eens fijn om op iemand neer te kijken voor de verandering.
De jongen was verdwaald, blijkbaar. Ze trok haar conclusie dat hij hier vast nieuw moest zijn, de weg naar het kasteel was voor haar gewoon rechtdoor lopen. Het immense gebouw verschool zich echter achter de huizen die in de straat stonden - natuurlijk kon de jongen niet zien waar hij precies heen moest. Alsof ze plotseling inzag dat hij, arme hij, hulp nodig had, knikte ze. "Je moet daarheen lopen, gewoon rechtdoor blijven lopen, uiteindelijk zie je het kasteel verschijnen." Zei ze, achter zich wijzend. Ze moest zelf naar het kasteel en had uitermate geen zin om met de jongen samen ernaartoe te lopen, vandaar dat ze hem helemaal de verkeerde richting op stuurde. "Maar als je me wilt excuseren, ik heb ergens anders om te zijn." Sprak ze nors, waarna ze langs hem door stapte en haar weg wilde vervolgen.

Een zucht gleed bijna onhoorbaar over haar lippen toen de jongen vroeg waar ze heen ging en abrupt stopte ze haar pas. Nee toch, hij ging toch niet met haar meelopen hé? Ze draaide haar hoofd lichtjes zijn kant op en richtte haar helderblauwe ogen redelijk kalm op hem. "Ergens," kwam er niet bepaald heel vriendelijk uit, maar ook weer niet echt gemeen of bot. Het was haar gebruikelijke toon, ze kon er niet veel aan veranderen. Tot haar grootste spijt had de jongen besloten met haar mee te lopen, zonder haar ook maar even te vragen of zij dat wel oké vond. Ze draaide zich weer om en begon weer met lopen, rolde lichtjes met haar ogen nog voordat hij naast haar was komen lopen. Abrupt stopte ze toen hij zich voorstelde en draaide ze zich nu naar hem toe, van mening dat hij ook wel zou stoppen. Ze stak haar hand uit, gecombineerd met een vriendelijke glimlach op haar gezicht voor de verandering. Prima dan. "Ziva Thorne, aangenaam." Weerklonk haar stem op een heldere toon, wellicht vriendelijk zelfs.
"En over je vraag van daarnet, ik ga naar het kasteel. Feel free to follow me." Ze had niet veel keuze, bedacht ze zich. De jongen leek toch al van mening te zijn dat hij beter met haar mee kon lopen dan zelf de weg zoeken. Helaas, ze had hem graag de verkeerde kant op gestuurd enkel en alleen om van hem af te komen. Zonder nog verder een woord of enig teken te geven, besloot ze weer verder te lopen. Even misschien haar grip verliezend op de gladde vloer, maar zich weer herpakkend en haar vrij snelle tred weer aannemend. Als ze snel liep zou dit ook net zo snel voorbij zijn. Verder sprak de brunette niet, echt interesse tonen in de jongen deed ze ook niet. Helaas voor hem was ze niet bepaald een sociaal dier.

Pas nu hij zo dichtbij stond, kon ze zijn lichte aanwezigheid van duistere magie aanvoelen. Ze had het zich al van jongs af aan aangeleerd, dat aanvoelen van de duistere magie. Het was tegenwoordig iets dat ze van nature deed, aangezien ze altijd wilde weten met wat voor persoon ze te maken had. Dit keer had ze blijkbaar te maken met een half-Shadraan, of wellicht iemand die de duistere magie op zich had genomen.. vrijwillig. Haar blik verharde voor een paar seconden, maar ze wist haar gezicht weer snel terug in haar normale karme staat te brengen. Had zij weer. Waarom kwam ze nooit mensen tegen zonder duistere magie? Was het een trend geworden tegenwoordig of zoiets? De jongen liep rustig met haar mee, ze hoopte stiekem dat hij moeite moest doen om haar bij te benen - aangezien hij vrij klein oogde en zij vrij grote en snelle stappen nam. Alsof hij probeerde haar niet ten laste te zijn, leek hij een spreuk uit te voeren waardoor ze niet langer op de ijsgladde stenen van de grond liepen maar op.. was het zand? Ze liet haar blik even op de grond glijden, iedere 100 meter dat ze verder kwamen leek de zand zich te verplaatsen. Oh mooi, wat een gentleman was het toch. Hij wilde ervoor zorgen dat ze niet struikelde. Maar had ze om zijn hulp gevraagd? Nee.
Ze bedankte de jongen dan ook niet voor zijn hulp. Als hij zijn energie wilde weggooien, prima, zij ging dat in ieder geval niet doen. Niet dat ze veel had om haar energie aan te verspillen. Haar vuurmagie stond op inactief - wat misschien op het moment er ook nog eens voor zorgde dat haar humeur enkel slechter was geworden toen hij wél zijn primaire magiesoort kon gebruiken. Het was waarschijnlijk niet eerlijk om jaloers te zijn, maar diep van binnen was ze dat wel. Waarom was zij niet gewoon... normaal? Ze richtte haar blik weer voor zich uit. "Dus, waar kom je vandaan, Vash?" Besloot ze dan maar te vragen. En wat zocht de jongen hier. Was hij gewoon voor zijn plezier naar deze school gekomen? Well good luck with that kid, this school is a mental house.

Ze knikte lichtjes, niet bepaald heel erg luisterend naar wat de jongen antwoorde op haar vraag. Het was gewoon een beleefdheid geweest om erover te vragen, misschien een klein beetje nieuwsgierig of hij zijn Shadraanse afkomst ook zou melden, en dat deed hij niet. Wat haar aan de ene kant gerust zou moeten stellen, maar aan de andere kant deed het dat niet. Misschien loog hij wel erover, verzweeg hij het. Zoals zij haar echte verleden, haar echte naam .. eigenlijk alles over haar, verzweeg. "Op Razen gebeurt het maar zelden dat we dit uitzicht hebben," ze had eigenlijk geen idee of er sneeuw viel op Razen, helaas voor haar was ze nooit lang op Razen geweest. Ook al had ze de Raziaanse (en Novaanse) nationaliteit. Maargoed, dat hoefde hij niet te weten: want voor zover hij mocht weten had ze haar jeugd daar en alleen daar doorgebracht. Hij stelde nog een vraag. Wat er hier allemaal was. Nou. Uh. Ze liet haar blik even opzij glijden naar hem. Meende hij dat?
"Vanalles, dit is een planeet, planeten zijn best groot." Starshine Academy was niet zo groot, maar wel groot genoeg om genoeg gebieden te hebben waar studenten zich konden bevinden. Ze zuchtte. Goed dan. "We hebben de school, dat is een vrij gigantisch kasteel, wacht maar tot je het ziet. Best indrukwekkend eigenlijk." Daarna haalde ze haar schouders op. "De rest.. moet je maar zelf uitvinden. Het is niet zo moeilijk te zien allemaal." Binnen een week had je het allemaal wel gezien, eigenlijk. Als je daar zin in had, natuurlijk. De school had veel natuur in de omgeving, velden, een meer, een waterval.. een donker woud. Voor iedereen wat, eigenlijk. "Waar we net waren was Oak's Field, dat is de enige stad die op deze planeet ligt eigenlijk. Niet te missen." Besloot ze er nog aan toe te voegen, maar meer zei ze ook niet echt.

Veel te zeggen had de brunette niet, ze wist genoeg van de jongen - of in ieder geval voor zover ze wat over hem wilde weten. Hij kwam van Erd en heette Vash. Verder was ze niet echt nieuwsgierig in zijn leven of in wie hij was. Met haar armen over elkaar heen geslagen liep ze verder, over het zandpad dat de jongen nog steeds maakte zodat ze fatsoenlijk konden lopen. Ze haatte het dat ze het koud had, het deed haar terugdenken aan de twee jaar die ze ook zonder haar magie had moeten doorstaan. Een vuurmagiër van niks, dat was ze op het moment. Ze zuchtte, waardoor een witte wolk condens voor haar lippen verscheen. Haar helderblauwe ogen gleden even naar de toppen van het kasteel, die nu al zichtbaar werden. Het was inderdaad een indrukwekkend gebouw en ze had respect voor de mensen die het ooit hadden gebouwd. Het bracht veel mensen een thuis, een plek waar ze hun magie konden ontwikkelen. Helaas had ze niet veel aan deze school op het moment. Ze had nog beter gewoon terug naar Razen kunnen gaan om daar les te volgen in het besturen van vuurmagie. De momentele leraar Fire Magic had ze nog niet ontmoet, hij bleek ook haar mentor te zijn, wat het nog moeilijker maakte om hem te ontmoeten - aangezien ze zijn vuurmagie lessen ontweek. Terug vallend in haar voormalige patroon, toen Master Savador nog haar leraar Fire Magic was. En dan sprak ze nog niet eens over de leraar Light Magic, want die was er niet.
De bomen die het uitzicht op het immense gebouw belemmerden werden steeds dunner en even wierp ze een snelle blik over de jongen heen. Hij leek nieuwsgierig te zijn, het verbaasde haar dat hij nog aan haar zijde liep. Ze had hem niet nodig, hij mocht best naar het gebouw rennen als een klein kind als hij dat wilde. Ze richtte haar blik weer voor zich uit, zwijgend. Ze had immers niks te vertellen.