Ze was hem voorgegaan. Niet in de school, daar wist hij de weg. Nee, toen ze aankwamen bij de lerarenetage was ze met een zachte, subtiele aanraking hem voorbij gelopen om uit de verborgen zak tussen de plooien van haar rok haar sleutel tevoorschijn te halen. De sleutel waarmee ze nu haar eigen vertrekken in de school opende. Het klonk misschien vreemd, maar de sfeer die in het bos had gehangen, toen hij haar met Roach had meegenomen naar die volledig serene plek, die leek een beetje op de sfeer in haar kamers. Oriël bracht er bijna niemand anders dan haarzelf en Angelica. Zelfs binnen de school leed ze een half kluizenaars bestaan.

Haar kamer was georganiseerder ingericht dan je bij iemand van haar vakgebied zou verwachten. Alles was netjes en opgeruimd. Het interieur paste bij elkaar en tegelijkertijd ook weer niet. Oriëls kamers waren als een museum. Een duidelijke kijk in haar persoonlijke leven buiten dat label van docente. Op verschillende plekken, in kasten, op de schouw, aan de muur, hingen, stonden of lagen voorwerpen die niet thuis leken te horen in haar kamer. Of in de school. Wandkleden van Erdse sjamanen. Jachtwapens van Grenaanse Hutan strijders. Een standaard met gekleurde Lezers kristallen van Nova. Ze leken niet te passen tussen de rest van het meubilair maar zorgde op een vreemde manier voor harmonie in de kamer. Het had zijn plaats en het hoorde daar. Want het was deel van haar leven. Haar reizen. Herinneringen aan geleerde lessen en beleefde ervaringen. Kleine puzzelstukjes die nodig waren om de complete afbeelding te zien.

Ze hield ze deur voor hem open alsof ze wilde aangeven dat het goed was als hij binnen wilde treden. Voorzichtig sloot ze de deur achter hem weer. 'Doe alsof je thuis bent,' klonk haar zachte stem uiteindelijk terwijl ze een lok achter haar oor streek die maar terug bleef vallen toen ze haar hakken uit deed. Ze voelde zich meteen nog een stuk kleiner naast hem en vanbinnen moest ze erom lachen. 'Ik...ben me even snel omkleden,' meldde ze hem daarna waarna Oriël naar een deur liep waarachter zich de slaapkamer bevond. Ze knoopte de witte doorschijnende bloes los die Angelica voor haar had uitgezocht eerder die dag. Vlak voor ze de kamer in verdween gleed de dunne stof van haar schouders, een deel van een tatoeage op haar rug onthullend.

In haar slaapkamer gooide ze de bloes in de wasmand achter de deur. De rok volgde niet veel later. Als laatste bevrijdde ze zich van de kanten top die onder de doorschijnende bloes het meeste had verhuld. Ze verruilde de kleding voor een zachte, zwarte broek en een diep donkerpaarse trui die van haar schouders zakte. Want zoals zoveel kleding, waren dingen haar vaak te groot. een mouwloze zwarte top eronder moest dan maar voorkomen dat ze teveel onthulde. Als de trui nu van haar schouders zakte had ze nog de zwarte schouderbanden van de top. Meteen een stuk comfortabeler liep ze terug naar het woonkamer gedeelte van de ruimte die was aangewezen als de hare. Bij de deur bleef ze staan, kijkend naar Geralt. 'Wil je iets drinken?' vroeg ze uiteindelijk.

Nadat hij Roach op stal had gezet, was Geralt in een rustige pas achter Oriël aangelopen. Binnen de school, was hij haar voorgegaan, ondertussen de omgeving aandachtig in zich opnemend, alsof hij er zeker van wilde zijn dat geen student of collega hen zou kunnen aangapen. Op zich… zou hij er geen bezwaar tegen hebben als iemand hem met de prachtige, waarzeggerij docente zou “betrappen”, maar er was vandaag al genoeg gebeurd. Geen van beiden leek al te veel behoefte te hebben aan “pottenkijkers”, dus konden ze zich beter zo onopvallend mogelijk naar haar kamer begeven.
Ondanks dat was zijn grote hand wel op haar onderrug gelegen terwijl ze verder door de school liepen. Een subtiele aanraking die hij niet had kunnen laten… Zijn vingertoppen, die hierdoor lichtjes haar lichaam raakten, schokten voorzichtig bij iedere stap die ze zette.  

Eenmaal bij de lerarenetage aangekomen, stapte Geralt iets opzij om Oriël erlangs te laten, zodat zij verder de weg kon wijzen. Ergens voelde het… onwennig om op deze manier met een vrouw mee te gaan naar haar kamer, een vrouw die hij nog maar net had ontmoet nog wel. En toch deed hij op het moment niets liever, al had hij gewenst dat het onder andere omstandigheden was geweest.
Zijn gouden ogen bleven haar volgen toen ze voor hem uit richting de deur wandelde en een sleutel tevoorschijn haalde. Zijn gezicht stond neutraal, maar zijn hoofd was wederom vervuld van gedachten in het kleine moment wat hij pakte om naar haar te kijken...
Hoe had ze zo lang voor hem verborgen kunnen blijven?
Nou ja… “verborgen”.. Oriël was hem in feite al veel eerder opgevallen, maar toch had iets hem ervan weerhouden met haar te spreken. Hoogstwaarschijnlijk zijn gebruikelijke houding richting de mensheid...
En toch… Toch had de docent het vanaf zijn allereerste dag op Starshine Academy niet kunnen laten haar vanuit zijn ooghoeken heimelijk na te staren als ze langs hem heen door de gangen was gelopen… Toch had hij zich er niet van kunnen weerhouden om kort te bewonderen hoe haar lange, rode lokken achter haar aan hadden gegolfd in iedere, soepele beweging die ze maakte. Als betoverd vanaf het moment dat Oriël op zijn eerste dag de lerarenvergadering instapte, vond hij iedere keer weer zijn weg terug naar haar, al had hij het zelf nauwelijks gemerkt. Tot… nu.
Ook nu keek hij haar op eenzelfde wijze na, maar dit keer zonder de noodzaak zijn blik te verbergen of zijn ogen tijdig af te wenden.
Ze mocht best weten dat hij haar in stilte aanschouwde als de mooie vrouw die ze was, zeker na wat er al gebeurd was...

Hierdoor had Geralt alleen te laat in de gaten dat de deur naar haar vertrekken inmiddels allang geopend was en Oriël deze voor hem openhield. Met een lichte glimlach om zijn korte moment van afdwalen vlug te maskeren, stapte hij langs haar heen naar binnen.
Hij had nog maar een paar passen verder gezet, of hij bleef abrupt staan. Vol verwondering keek hij in het rond naar het scala aan decoratie. En niet zomaar decoratie… De Witcher herkende in feite verschillende objecten van de vele tochten die hij in zijn leven had gemaakt. Het was een bijzondere gewaarwording om ze plotseling allemaal samen in één ruimte te zien, alsof ze speciaal hier tentoon waren gespreid. Geralt zelf hechtte niet veel waarde aan spullen of aandenken, puur omdat het hem zo was geleerd. Met zijn oude beroep was het simpelweg niet praktisch om al te veel mee te slepen of te bezitten. Zeker niet… als je geen echt thuis had. Het enige wat Geralt altijd had bewaard, was een klein, zilveren kistje met daarin een lok van Ciri's haar, omwikkeld in haar eerste armbandje sinds ze zijn dochter was geworden, een ketting die van zijn moeder was geweest, het amulet van de School van de Wolf wat hij voorheen altijd droeg en… de trouwring van Yennefer die ze hem had teruggeven. Verder waren alleen zijn zwaarden het enige waar hij qua voorwerpen enige waarde aan hechtte.
Oriëls kamer was daarmee een verademing voor hem. Geralt keek werkelijk zijn ogen uit toen hij verder en verder naar binnen stapte, duidelijk niet gewend aan een dergelijke omgeving. Zelfs Kaer Morhen, wat voor hem nog altijd het meest in de buurt van een thuis was gekomen, had een vrij kille uitstraling vergeleken bij de levendige vertrekken van Oriël.
Hij knikte haar met een glimlach toe bij haar woorden en liet zijn blik kort op haar rusten toen ze haar hakken uitdeed en wegwandelde. Haar die privacy en ruimte gunnend, wilde Geralt zich net weer wegdraaien, toen- Hm..?
Zijn wenkbrauwen gleden ongemerkt iets omhoog terwijl hij het niet kon helpen dat zijn ogen op haar gelaat bleven rusten op het moment dat haar blouse iets van haar schouders gleed en een… tatoeage werd onthuld. Een klein stukje dan, als een plotselinge, speelse tik tegen zijn zintuigen, aangezien er direct een tiental tintelingen door hem heen schoot... Al leek de beeltenis op haar huid prachtig -voor zover hij er iets van kon aanschouwen-, zijn aandacht werd het meeste getrokken door haar smalle, ontblootte schouders…
Het was dat ze uiteindelijk geheel haar slaapkamer in verdween, anders had Geralt misschien nooit helemaal zijn blik kunnen losscheuren…

Zodra ze uit het zicht verdwenen was, richtte hij zich weer op de ruimte rondom hem. In een rustige pas beende hij door de kamer, aandachtig alle verschillende objecten in zich opnemend. Zijn glimlach verbreedde hier en daar bij een vlaag van herkenning.
Ah, een speer van de Hutan strijders… Hij kon nog wel het litteken aanwijzen waar hijzelf door zo’n wapen was geraakt… Het was puur een ongeluk geweest; beide jongemannen hadden elkaar aangezien voor het mythische wezen waar ze naar op zoek waren geweest. Het had tot een korte strijd, maar voortdurende vriendschap geleid.
Dat was nu zo’n… 70 jaar geleden. Geralt betwijfelde of de jonge jager die hij destijds had ontmoet überhaupt nog leefde…
Wat.. was zijn naam ook alweer? Hm…
Het was een lange tijd geleden sinds hij voor het laatst door de uitgestrekte wouden van Gren had gezworven.
Enige melancholie schemerde door op zijn verweerde gezicht, toen Geralt verder stapte en andere voorwerpen bekeek. Weer hield hij halt bij een specifiek voorwerp: een ijsblauwe, glinsterende steen wat in het juiste licht haast vloeibaar leek te zijn: “Helena’s traan”. Hij had het vaker gezien tijdens zijn reizen op Cassia. Een bepaald soort juweel wat ter nagedachtenis aan de eerste, vrouwelijke heerseres was gemaakt: Helena Airthír. Maar weinigen wisten echter waarom het de “traan” werd genoemd. Ook Geralt had zich nooit verdiept in het hartenleed van de oude heerseres, maar hij had het altijd een mooi gebaar gevonden dat de juwelen nog steeds op de planeet verkocht werden.

Zijn blik gleed net naar het volgende object, toen hij voetstappen achter zich hoorde. Oriëls zoete, frisse geur volgde al snel. Langzaam keek hij op en liet zijn ogen naar haar gaan. Een bepaalde schittering keerde direct terug in zijn irissen toen hij haar zag. Hij wist niet wat het was, maar juist in de meer gemakkelijke kleding zag ze er haast nog… aantrekkelijker uit, tastbaarder misschien.

Bij haar vraag, gaf hij niet gelijk antwoord. In plaats daarvan wandelde hij op zijn gemak naar haar toe. Zijn ogen waren onlosmakelijk met de hare verbonden terwijl hij verder stapte.
Pas toen hij haar bijna kon raken, hield hij zijn tred iets in en maakte een halve draai, waardoor hij achter haar kwam te staan. Net zo geleidelijk en beheerst veegde hij met twee vingers wat van haar lange lokken opzij, hemzelf de mogelijkheid geven zijn lippen kort en teder op elke schouder van haar te drukken, zoals hij al had willen doen toen ze in de slaapkamer was verdwenen. Ondertussen streken dezelfde vingers omhoog langs haar hals. Hij stond nu zo dichtbij dat haar rug zijn borst weer raakte…
Zachtjes gleden zijn lippen van de linkerschouder, via haar boven rug, naar de andere… Het was een klein gebaar van genegenheid, vooral bedoeld om hen allebei iets geruster te stellen, vanwege een toch wat… bijzondere situatie.
Uiteindelijk trok Geralt zich al even voorzichtig weer terug, stapte langs haar heen en liep naar de bank verderop in de kamer. Even leek hij te aarzelen, voor hij zich er toch in liet ploffen. Een gedempt gekraak was het gevolg, zoals hij al verwachtte met zijn bouw op een minder… robuuste bank dan hij gewend was. Een zekere geamuseerdheid schemerde door op zijn gezicht toen hij daarna schuldbewust naar Oriël opkeek. “Water, alsjeblieft.” prevelde hij met een stiekeme lach.
Hmn, iets sterkers was op zich ook niet verkeerd geweest, maar misschien was het beter als ze… “scherp bleven”. Voor Angelica.
Natuurlijk, Geralt. Natuurlijk. “Voor Angelica”.
Hmhm.